Bazen ben de kendime diyorum sanki herkes kötü bAllahım sanki bunları ben yazdım.
Ay sanki bunları ben yazdım. Bir çoğu hissettiklermin aynısı. Bazen sebepsiz yere insanlara sinir oluyorum.ya da ufacık şeylerden soğuyorum diye kendime bile sinir olduğum oluyor
Ben de bazen kendime bile katlanamıyorum. Sanki herkes kötü bir iyi sen misim diyorum. Ama çevreme baktığımda da insanlara şaşırıyorum bazen. Birbirlerine karşı güler yüzlü ve sevgi dolu görünüyorlar. Acaba gerçekten öyleler mi yoksa rol mü yapıyorlar anlam veremiyorum. Ya da insanlar yalnız kalmaktan korktukları için mi birbirlerine katlanıyorlar?Allahım sanki bunları ben yazdım.
Ay sanki bunları ben yazdım. Bir çoğu hissettiklermin aynısı. Bazen sebepsiz yere insanlara sinir oluyorum.ya da ufacık şeylerden soğuyorum diye kendime bile sinir olduğum oluyor
Ses, gürültü sevmiyorsunuz.Sakin olduğumu nerden biliyorsunuz
Yalnız kalmaktan korktukları için tabiki. Ben de çevreme karşı güler yüzlü hatta samimiyim ama sırf görüşmek için de birileriyle görüşmem ya da ne bileyim birinden soğuduysam bişey olmamış gibi ilişkime devam edememBazen ben de kendime diyorum sanki herkes kötü b
Ben de bazen kendime bile katlanamıyorum. Sanki herkes kötü bir iyi sen misim diyorum. Ama çevreme baktığımda da insanlara şaşırıyorum bazen. Birbirlerine karşı güler yüzlü ve sevgi dolu görünüyorlar. Acaba gerçekten öyleler mi yoksa rol mü yapıyorlar anlam veremiyorum. Ya da insanlar yalnız kalmaktan korktukları için mi birbirlerine katlanıyorlar?
Enerjiklik anlamında düşünmemiştim. Evet enerjik.değilim.sadece dilim enerjikSes, gürültü sevmiyorsunuz.
E dingin olduğunuz anlamina gelmiyor mu bu
Hafta da bir dışarı çıkan çocuk var desek sakin mi dersiniz enerjik mi
Öncelikle benim derdim öyle büyük değil bunun farkındayım. Sadece acaba benim gibi olanlar var mı ya da benim durumum anormal mi merak ediyorum. Şöyle ki; benim insanlara hiç tahammülüm yok evet sosyal çevrem arkadaşlarım var onlarla vakit geçirmeyi eğlenmeyi seviyorum. Ama gel gör ki bir yere kadar kendi aileme bile en fazla 1 hafta tahammül edebiliyorum hemen yalnız kalmak istiyorum. Bazen bütün insanlara sebepsiz sinir olabiliyorum. Mesela bi arkadaş grubuz var sürekli görüşüyorlar kötü insanlar da değiller ama 1 hafta içinde 2 kere görüşsek boğuluyor gibi oluyorum.
Beni yargılayanlar, yadırgayanlar olabilir saygı duyarım. Ya da soğuk nevale kibirli görenler de olabilir öyle biri değilim genelde elimden geldiğince çevremde yardım sever ve sıcak kanlı hatta misafir ağırlamayı seven biriyim. Ama bazen kocam bile (çok severim bi sorunum yok) batıyor bana.
Bu saatten sonra ne desek boş diyorsunuz yaniYapı meselesi. Öyle büyümüş öyle oluşmuş öyle kalmışsınız.
Zaten insanlarla iyi anlaşanlar ya iki yüzlüdür (biraz ağır oldu ama) ya da taraflardan biri kendinden taviz veriyordur. Belki de kendimize saygımız olduğu için fazla samimiyetten rahatsızlık duyuyoruzdur. Beni eleştirenler mutlaka yanıma gelip şöyle derler. En iyisini sen yapıyorsun. Keşke biz de senin gibi olabilsek, yalnızlığı sevsek, insanlara hayır diyebilsek.Yalnız kalmaktan korktukları için tabiki. Ben de çevreme karşı güler yüzlü hatta samimiyim ama sırf görüşmek için de birileriyle görüşmem ya da ne bileyim birinden soğuduysam bişey olmamış gibi ilişkime devam edemem
Evet aynen öyle ne onlardan geçiyorum ne onları tam olarak hayatıma dahil edebiliyorum. Bazıları olmasa da olur tabi mecbur katlandıklarım da var.Ben de cok sosyalimdir. Her girdiğim ortamdan,bir sürü arkadasim var. Ama en yakinlarindan bile gina geliyor bazen. Herhangi biriyle tatile cikmayi dusunemem bile (biri haric) o yuzden yalniz gezerim.
Bazen de hayal kurarlar, birlikte tatile çıkalım, bilmemnereye gideriz falan filan. Onda bile "valla ben yalniz geziyorum. Kotu bir yol arkadaşı olurum" diyorum ,gitmeyecegimizi bile bile. Yine de nolur nolmaz diye:)
Is yerinde de herkesle canim cicim modundayim. Ama is cikisi oturmaya cagirdiklarinda gitmiyorum mesela. Kafam almiyor :) bazen ben tiyatro falan ayarliyorum onda da mutlaka birsey batiyor bana,keske yalniz olsaydim diyorum..
Yine de seviyor muyum? Seviyorum.
Arkadaslarima yeteri kadar vakit de ayiriyorum. Ama iste bir yerden sonra bayiyor icimi. Yaptiklari-yapmadiklari da batiyor
Yine de iyi ki varlar tabii ki
Bizde de ev gezmeleri olur hep. Ama ben hiç birine katılmam. Sanki gittiğimde bir anda samimiyet kurcaz ve iş ortamına yansıyacak gibi hissediyorum. Böyle olunca da insanların gözünde asosyal sıkıcı biri görünüyorum. Ama umrumda değil tabi. En azından bu sayede kimseyle sorun da yaşamıyorum. Herkes yerini ve haddini biliyor saygı duyuyor.Ben de cok sosyalimdir. Her girdiğim ortamdan,bir sürü arkadasim var. Ama en yakinlarindan bile gina geliyor bazen. Herhangi biriyle tatile cikmayi dusunemem bile (biri haric) o yuzden yalniz gezerim.
Bazen de hayal kurarlar, birlikte tatile çıkalım, bilmemnereye gideriz falan filan. Onda bile "valla ben yalniz geziyorum. Kotu bir yol arkadaşı olurum" diyorum ,gitmeyecegimizi bile bile. Yine de nolur nolmaz diye:)
Is yerinde de herkesle canim cicim modundayim. Ama is cikisi oturmaya cagirdiklarinda gitmiyorum mesela. Kafam almiyor :) bazen ben tiyatro falan ayarliyorum onda da mutlaka birsey batiyor bana,keske yalniz olsaydim diyorum..
Yine de seviyor muyum? Seviyorum.
Arkadaslarima yeteri kadar vakit de ayiriyorum. Ama iste bir yerden sonra bayiyor icimi. Yaptiklari-yapmadiklari da batiyor
Yine de iyi ki varlar tabii ki
Yaniii.Bu saatten sonra ne desek boş diyorsunuz yani
Öyle derler ama asla o moddan çıkmazlar. İlk evlendiğimde oturduğum.apartmanda bi komşu vardı sağ olsun apartmandakileri çaya çağırdı o da yeni evli.sayılır neyse güzel ikramlar yapmış ağırladı yedik içtik tanıştık. Ertesi gün apartmandan başka birine kahveye gittim evine çağıran komşu o.ortamda yoktu bunlar başladılar yok evi pisti yaptığını yiyemedim benim çayım soğuktu. Ben bunları duyunca deliye döndüm açtım ağzımı yumdum gözümü o saaten.sonra ne evlerine gittim ne evime aldım. E gel de şimdi bu insanlarla samimi olZaten insanlarla iyi anlaşanlar ya iki yüzlüdür (biraz ağır oldu ama) ya da taraflardan biri kendinden taviz veriyordur. Belki de kendimize saygımız olduğu için fazla samimiyetten rahatsızlık duyuyoruzdur. Beni eleştirenler mutlaka yanıma gelip şöyle derler. En iyisini sen yapıyorsun. Keşke biz de senin gibi olabilsek, yalnızlığı sevsek, insanlara hayır diyebilsek.
Ay ben çok severim ama sevmeyen de olabilir tabi tercih meselesiYaniii.
Ne bılıyım bu benım mesela hayatımda hiç yaprak sarması yememem gibi birsey, millet bayılıyor.
Bunu degıstıremem.
Ben acıktım galiba nerden geldım buraya. Üstelik yaprak sarması
Ben yeteri kadar samimiyim zaten is arkadaslarimla. Herkes benim minnos-alttan alan-cok kafaya takmayan biri oldugumu bilir. Oyle ekstra saygi duyulan,sizli bizli konusulan biri degilim:) ama zaten is yerinde paylaşıyoruz tüm hayatımızı.Bizde de ev gezmeleri olur hep. Ama ben hiç birine katılmam. Sanki gittiğimde bir anda samimiyet kurcaz ve iş ortamına yansıyacak gibi hissediyorum. Böyle olunca da insanların gözünde asosyal sıkıcı biri görünüyorum. Ama umrumda değil tabi. En azından bu sayede kimseyle sorun da yaşamıyorum. Herkes yerini ve haddini biliyor saygı duyuyor.
Demekki siz onları çağırsanız sizin olmadığınız bir ortamda da sizin hakkınızda olumsuz şeyler konuşcaklar. Zaten bir insanı tanımak için onların başkalarına nasıl davrandığına bakmak lazımmış. Ben de bu sebepten dolayı ev gezmelerine hiç gitmiyorum. İnsanlarının sahteliklerine tahammül edemiyorum. Ama kimse bizim kadar ince düşünmüyor. Yalnız kalmayayım ortamım olsun diye birbirlerine katlanıyorlarÖyle derler ama asla o moddan çıkmazlar. İlk evlendiğimde oturduğum.apartmanda bi komşu vardı sağ olsun apartmandakileri çaya çağırdı o da yeni evli.sayılır neyse güzel ikramlar yapmış ağırladı yedik içtik tanıştık. Ertesi gün apartmandan başka birine kahveye gittim evine çağıran komşu o.ortamda yoktu bunlar başladılar yok evi pisti yaptığını yiyemedim benim çayım soğuktu. Ben bunları duyunca deliye döndüm açtım ağzımı yumdum gözümü o saaten.sonra ne evlerine gittim ne evime aldım. E gel de şimdi bu insanlarla samimi ol
Ben daha önce çok hayal kırıklığı yaşadığım için artık daha tedbirli davranmaya çalışıyorum. Samimiyet oldukça mecbur kendimizden bahsediyoruz. Sonra en ufak bir sorunda karşı taraf bu durumu kullanabiliyor. Bu yüzden özellikle de iş ortamında mesafeyi seviyorum. Kimse benim hayatımı özelimi bilmesin. Bir şey derken çekinsinler.Ben yeteri kadar samimiyim zaten is arkadaslarimla. Herkes benim minnos-alttan alan-cok kafaya takmayan biri oldugumu bilir. Oyle ekstra saygi duyulan,sizli bizli konusulan biri degilim:) ama zaten is yerinde paylaşıyoruz tüm hayatımızı.
Ayni gun bir de is cikisi ne bileyim...buluşacağız yine isten konusacaz. Ne gerek var? Kesin bir de foto cekinecegiz yuz bin tane, alt tarafi gittigimiz iki sokak otedeki kafeyken... para harcayip donecegim bosu boşuna. "Onun yerine parka gider hamak kurar kitap okurum daha iyi" diye düşünüyorum.
Sogukluk - mesafe degiil de yalnizligi sevme,insanlara cok fazla tahammul edememe benimkisi bence biraz
Maalesef öyleDemekki siz onları çağırsanız sizin olmadığınız bir ortamda da sizin hakkınızda olumsuz şeyler konuşcaklar. Zaten bir insanı tanımak için onların başkalarına nasıl davrandığına bakmak lazımmış. Ben de bu sebepten dolayı ev gezmelerine hiç gitmiyorum. İnsanlarının sahteliklerine tahammül edemiyorum. Ama kimse bizim kadar ince düşünmüyor. Yalnız kalmayayım ortamım olsun diye birbirlerine katlanıyorlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?