- 20 Ocak 2008
- 15.264
- 32.183
- 1.123
- Konu Sahibi Vefali kedi
-
- #41
Cocugum oldugundan beri annemle kaliyorum. Birlikte buyutuyoruz. Suan ihmal gibi bir olay olmadi. Zaten sorun benim anneligim degil. Annem olmazsa ben nolurum, bu dusunce benim hayatimi yasamami engelliyor. Dogal olarak cocugumda etkilenecek elbette. Sapik gibiyim.
yaşayamamak diye bir şey yok atın bunu kafanızdan öyle bir yaşıyorsunuz ki...ben 21 yaşında kaybettim annemi babamı da 11 yaşında. annemin saniye saniye ölümünü gördüm ölüm anında ne kadar güçsüz olduğumuzu anlıyoruz tutmak istiyorsun ama tutamıyorsun bizden daha ulu bir güç alıp gidiyor engel olamıyoruz... mutluluğa gelince oluyorsun tabi ama hep bir taraf eksik kalıyor.. ilk zamanlarda başıma ne gelse elim telefona gidiyordu anneme anlatayım diye çünkü öyle alışmışım... çok telefon kırdım arayamayınca... kayıplar yaşaya yaşaya alışıyorsun doğumun olduğu yerde ölümde var ne yazık ki...Peki suan mutlu olabiliyormusinuz. Sacma bir soru biliyorum. Cunku ben yasayamam gibi geliyor
bence her sorunuzun cevabı bu yazdığınızda.. annenizi kaybetme korkunuz yardımcı olacak birinin yokluğunu duyacağınızdan ileri geliyor.. bence annenizden ayrı kalmalısınız çocuğunu sen büyütmelisin... Annen olmazsa sen ne olursun biliyor musun çok iyi anne olduğunu annensiz de bu işin üstesinden gelebileceğini anlamış olursun...Cocugum oldugundan beri annemle kaliyorum. Birlikte buyutuyoruz. Suan ihmal gibi bir olay olmadi. Zaten sorun benim anneligim degil. Annem olmazsa ben nolurum, bu dusunce benim hayatimi yasamami engelliyor. Dogal olarak cocugumda etkilenecek elbette. Sapik gibiyim.
İyi gecelet hanimlar. Oncelikle annesi ve babasi olanlara uzun omur,kaybedenlere rahmet diliyorum.
Ben evli ve 1 bebegi olan yasi 40 a dayanmis biriyim. Ama 3 yasindaki cocuk gibi anneme muhtacim. Allah gecinden versin onlari kaybetme duygusu beni her an öldürüyor. Yasayamam dunyam biter gibi geliyor. Bir evladim var, kendimi boyle nasil cocuk gibi goruyorum yakistiramiyorum.hic simartilmadim. Belki oyle dusunen olur. Esime birseyler bahane edip sık sık ailemin yanina geliyorum. Biliyorum psikolog diyeceksiniz de, baska boyle olan varmi benim gibi.Annem ve babam disinda kimse umurumda degil. Ozellikle annem.
yaşayamamak diye bir şey yok atın bunu kafanızdan öyle bir yaşıyorsunuz ki...ben 21 yaşında kaybettim annemi babamı da 11 yaşında. annemin saniye saniye ölümünü gördüm ölüm anında ne kadar güçsüz olduğumuzu anlıyoruz tutmak istiyorsun ama tutamıyorsun bizden daha ulu bir güç alıp gidiyor engel olamıyoruz... mutluluğa gelince oluyorsun tabi ama hep bir taraf eksik kalıyor.. ilk zamanlarda başıma ne gelse elim telefona gidiyordu anneme anlatayım diye çünkü öyle alışmışım... çok telefon kırdım arayamayınca... kayıplar yaşaya yaşaya alışıyorsun doğumun olduğu yerde ölümde var ne yazık ki...
15 yasında yurtdısına geldım,aılemden ayrıldım sımdı 35 yaşındayım 4 cocugum var.Hayat benı okadar yordukı kendı sıkıntılarım bana yeter oldu.Demekkı mutlusun canım bır cocuk gıbısın.Eger öyleysen hep böyle ol Allah annene babana uzun ömürler versın acılarını göstermesınİyi gecelet hanimlar. Oncelikle annesi ve babasi olanlara uzun omur,kaybedenlere rahmet diliyorum.
Ben evli ve 1 bebegi olan yasi 40 a dayanmis biriyim. Ama 3 yasindaki cocuk gibi anneme muhtacim. Allah gecinden versin onlari kaybetme duygusu beni her an öldürüyor. Yasayamam dunyam biter gibi geliyor. Bir evladim var, kendimi boyle nasil cocuk gibi goruyorum yakistiramiyorum.hic simartilmadim. Belki oyle dusunen olur. Esime birseyler bahane edip sık sık ailemin yanina geliyorum. Biliyorum psikolog diyeceksiniz de, baska boyle olan varmi benim gibi.Annem ve babam disinda kimse umurumda degil. Ozellikle annem.
Eeee erkek bunu söylese şimdi burası yıkılmıştı.
Demek ki neymiş yaş kaç olursa olsun cinsiyet ne olursa olsun her evladın anne/babay her anne/babanında evlada ve onların sevgisine ihtiyacı varmış.
Ayni anlattiginiz gibi. Gerci bir seyi atlamamak lazim. Benim annem cocuklugunda cok sikinti cekmis. 15 yasinda evlenmis gittigi kapida gene oyle. Ben aklim ermeye basladigindan beri hep evde huzursuzlugu annemin mutsuzlugunu gordum. Tek kiz evladi olarak bundan cok etkilendim. Bende mutlu olamadim dogal olarak. Simdi kendimi kurtardim, maaşa gectim. Anneme hersey aldim. Evin esyalarini degistirdim. Sirf yuzu biraz gulsun diye. Eli para gordu, ama bu defa yaşlandi. Ben o yuzden tatile bile gitsem vicdan azabi cekiyorum. Elimde mutlu olacak imkanlari yasayamiyorum. Evde mutsuz yetistiyseniz, annenizi üzgüz hatirliyorsaniz, kız evladiysaniz, birazda zayif karekterli iseniz, kocaniz size cenneti verse mutlu olamazsiniz. Mutlu olurken sucluluk hissedersiniz. -((((( Bazilarina ozenmiyor degilim. Hayallerinin pesinden giden, guzel sehir hatta yurtdisina gidebilen kisilere. Ben çakılı kadro.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?