Bugün biraz canımız yandı.

bogurtlenkusu .!.:

Merhaba anneler, ablalar ve yakınlarında bir 'çocuk' olan herkes. Nasılsınız? İyi olmanız temennim.
Biz de iyiyiz, aslında daha çok sıradanız. Sıradan bir gün geçirdik.
Biz bugün biraz üzgündük, kk anneleri. Biz dediğim; ben ve benim her şeyim, zihinsel engelli kız kardeşim. Otizmli, zeka geriliğine sahip, sürekli gülümseyen bir masum bıdık ve ben. Şimdilerde ergenlik dönemlerinde olsa da, konuşamayan, konuşmamayı yaşadığı acılı dönemlerin ardından bir tercih olarak seçmiş, "garip" el hareketleri olan, özellikle etrafta 'çocuk' gördüğünde istemsizce gülümseyen kardeşim ve ben.
Biz bugün "sıradan" bir üzüntü yaşadık. Sitemizin bahçesindeki tüm o kuş, kedi ve daha nice bahar cıvıltısından cesaret alarak bahçeye çıktık. Gözleri de iyi görmediği için hiç uyum sağlayamadığı o cıvıltılı ortamlara girmeyiz normalde, kendini kötü hissetmesin diye. Kendimiz gezeriz, ablasının abuk subuk gözlemlerini dinler. Biraz dolaştık, biraz oturduk, her zamanki onun cevap vermediği solo diyaloglarımızın arasında, bizim apartmandan iki kız çıkıverdi, 10-11 yaşlarında. Aramızda mesafe vardı fakat çok da değildi. Kardeşimin "garip" el hareketlerini göstererek 'napıyo bu normal değil heralde' dedi biri. Ve gülüştüler. Onlar bisikletlerine binip uzaklaştılar, bense oturduğumuz bankın uçup uzaklaşabilmesini diledim. Daha ütopik bir dünyaya belki. Acıların hala gerçek olduğu, ama o acılara önerilen çözümlerin de gerçek olabildiği bi dünyaya.
Kardeşimin gülüşünün sönüşü, benim tüm o akademik çözümler içinde çaresiz kalışım, duyguları hiç de sönük olmayan ve her şeyi anlayabilen bu çocuğa açıklama yapmakta zorlanışım ilk değil. Bizim için bu üzüntü sıradanlaştı artık yıllardır. Sokaklarda, otobüste, sinemada, çarşıda garipçe bakan, fısıldaşan veya 'acaba ısırır mı' endişesiyle uzak durmaya çabalayan insanlara alışığız. Oysa ki o, üzülüp nadiren konuştuğu anlarda 'allahım al canımı da kurtar' diye ağladığı zamanlarda yalnızca kendine zarar veriyor. Ne bilsinler?

Yetişkinler değil belki ama yetişkinlerin yetiştirdiği çocuklar, birkaç duygudan mahrum büyüyorlar. Ben o çocuklara kızabilirdim bugün, azarlayabilir hatta ailelerine şikayet edebilirdim, onları suçlu bulsaydım eğer. Ama suçlu değiller. Ve tabii, benim çaldığım kapıya bakabilmek için tencerenin altını kısıp da bana ilk önce şaşkın bakışlarla bakacak olan bir anneye 'sağduyu' mesajı verebilecek kadar güçlü hissetmedim o an. Belki başka bi zaman.

Anneler, ablalar, teyzeler, biliyorum zaten yapacak çok işiniz var, öğretecek çok şeyiniz var. Zaten büyük bir sorumluluk altındasınız, belki yorgun ve uykusuzsunuz ama, lütfen, tüm o koşturmacanın arasında yetiştirdiğiniz çocuklara öğretilecekler listesine bi küçük madde daha ekleyin.
Onlar gibi olmayanları sevmek.
Eğer onlar severlerse, onlar gibi olmayanlar bi gün onlar gibi olabilirler. Zor bi denklem evet, ama imkansız değil.
Unutmadan evvel, bugün uyumadan önce onlara modifiye edilmiş, farklı bi masal anlatın, bunu lütfen yapın. Tanrı inancınız varsa, onlara kardeşim gibileri de tanrı'nın yarattığını anlatın, veya inancınız yoksa, böyle olmanın onların seçimi olmadığını anlatın.
Ben bugün hem onun, hem benim içimizden geçen birkaç hissi buraya taşıdım fakat, bunun muhtemelen bize bir faydası olmayacak.
Ben de, kardeşim de hayatta olmayız muhtemelen bu basit ricamın sonuçları vuku bulduğunda. Biz yine de yazmak istedik.

Genişletmek için tıkla...

bogurtlenkusu .!.:

Merhaba anneler, ablalar ve yakınlarında bir 'çocuk' olan herkes. Nasılsınız? İyi olmanız temennim.
Biz de iyiyiz, aslında daha çok sıradanız. Sıradan bir gün geçirdik.
Biz bugün biraz üzgündük, kk anneleri. Biz dediğim; ben ve benim her şeyim, zihinsel engelli kız kardeşim. Otizmli, zeka geriliğine sahip, sürekli gülümseyen bir masum bıdık ve ben. Şimdilerde ergenlik dönemlerinde olsa da, konuşamayan, konuşmamayı yaşadığı acılı dönemlerin ardından bir tercih olarak seçmiş, "garip" el hareketleri olan, özellikle etrafta 'çocuk' gördüğünde istemsizce gülümseyen kardeşim ve ben.
Biz bugün "sıradan" bir üzüntü yaşadık. Sitemizin bahçesindeki tüm o kuş, kedi ve daha nice bahar cıvıltısından cesaret alarak bahçeye çıktık. Gözleri de iyi görmediği için hiç uyum sağlayamadığı o cıvıltılı ortamlara girmeyiz normalde, kendini kötü hissetmesin diye. Kendimiz gezeriz, ablasının abuk subuk gözlemlerini dinler. Biraz dolaştık, biraz oturduk, her zamanki onun cevap vermediği solo diyaloglarımızın arasında, bizim apartmandan iki kız çıkıverdi, 10-11 yaşlarında. Aramızda mesafe vardı fakat çok da değildi. Kardeşimin "garip" el hareketlerini göstererek 'napıyo bu normal değil heralde' dedi biri. Ve gülüştüler. Onlar bisikletlerine binip uzaklaştılar, bense oturduğumuz bankın uçup uzaklaşabilmesini diledim. Daha ütopik bir dünyaya belki. Acıların hala gerçek olduğu, ama o acılara önerilen çözümlerin de gerçek olabildiği bi dünyaya.
Kardeşimin gülüşünün sönüşü, benim tüm o akademik çözümler içinde çaresiz kalışım, duyguları hiç de sönük olmayan ve her şeyi anlayabilen bu çocuğa açıklama yapmakta zorlanışım ilk değil. Bizim için bu üzüntü sıradanlaştı artık yıllardır. Sokaklarda, otobüste, sinemada, çarşıda garipçe bakan, fısıldaşan veya 'acaba ısırır mı' endişesiyle uzak durmaya çabalayan insanlara alışığız. Oysa ki o, üzülüp nadiren konuştuğu anlarda 'allahım al canımı da kurtar' diye ağladığı zamanlarda yalnızca kendine zarar veriyor. Ne bilsinler?

Yetişkinler değil belki ama yetişkinlerin yetiştirdiği çocuklar, birkaç duygudan mahrum büyüyorlar. Ben o çocuklara kızabilirdim bugün, azarlayabilir hatta ailelerine şikayet edebilirdim, onları suçlu bulsaydım eğer. Ama suçlu değiller. Ve tabii, benim çaldığım kapıya bakabilmek için tencerenin altını kısıp da bana ilk önce şaşkın bakışlarla bakacak olan bir anneye 'sağduyu' mesajı verebilecek kadar güçlü hissetmedim o an. Belki başka bi zaman.

Anneler, ablalar, teyzeler, biliyorum zaten yapacak çok işiniz var, öğretecek çok şeyiniz var. Zaten büyük bir sorumluluk altındasınız, belki yorgun ve uykusuzsunuz ama, lütfen, tüm o koşturmacanın arasında yetiştirdiğiniz çocuklara öğretilecekler listesine bi küçük madde daha ekleyin.
Onlar gibi olmayanları sevmek.
Eğer onlar severlerse, onlar gibi olmayanlar bi gün onlar gibi olabilirler. Zor bi denklem evet, ama imkansız değil.
Unutmadan evvel, bugün uyumadan önce onlara modifiye edilmiş, farklı bi masal anlatın, bunu lütfen yapın. Tanrı inancınız varsa, onlara kardeşim gibileri de tanrı'nın yarattığını anlatın, veya inancınız yoksa, böyle olmanın onların seçimi olmadığını anlatın.
Ben bugün hem onun, hem benim içimizden geçen birkaç hissi buraya taşıdım fakat, bunun muhtemelen bize bir faydası olmayacak.
Ben de, kardeşim de hayatta olmayız muhtemelen bu basit ricamın sonuçları vuku bulduğunda. Biz yine de yazmak istedik.

Genişletmek için tıkla...

kadesa .!.:

Çocuklarımi kreşe yazdiracagim zaman iyi bir kreş diye görüşmeye gittik, kreş sahibi okul öncesi mezunu gayet donanimli bir kadın neyse konuşma arasında hem bizim kreste diğerlerinde olduğu gibi özel eğitim öğrencisi de yok dedi.biz almıyoruz diye de ekledi. O anda esimle gozgoze geldik ve bende ipler koptu.sadece ben özel eğitim kurumunda çalışıyorum dedim ve esime hadi kalk gidiyoruz dedim.kadin şok oldu.

Eğitim aileden sonra okulda devam eder o yüzden anneler babalar kadar öğretmenler de bilinçli olmalı.

Genişletmek için tıkla...

bogurtlenkusu .!.:

Merhaba anneler, ablalar ve yakınlarında bir 'çocuk' olan herkes. Nasılsınız? İyi olmanız temennim.
Biz de iyiyiz, aslında daha çok sıradanız. Sıradan bir gün geçirdik.
Biz bugün biraz üzgündük, kk anneleri. Biz dediğim; ben ve benim her şeyim, zihinsel engelli kız kardeşim. Otizmli, zeka geriliğine sahip, sürekli gülümseyen bir masum bıdık ve ben. Şimdilerde ergenlik dönemlerinde olsa da, konuşamayan, konuşmamayı yaşadığı acılı dönemlerin ardından bir tercih olarak seçmiş, "garip" el hareketleri olan, özellikle etrafta 'çocuk' gördüğünde istemsizce gülümseyen kardeşim ve ben.
Biz bugün "sıradan" bir üzüntü yaşadık. Sitemizin bahçesindeki tüm o kuş, kedi ve daha nice bahar cıvıltısından cesaret alarak bahçeye çıktık. Gözleri de iyi görmediği için hiç uyum sağlayamadığı o cıvıltılı ortamlara girmeyiz normalde, kendini kötü hissetmesin diye. Kendimiz gezeriz, ablasının abuk subuk gözlemlerini dinler. Biraz dolaştık, biraz oturduk, her zamanki onun cevap vermediği solo diyaloglarımızın arasında, bizim apartmandan iki kız çıkıverdi, 10-11 yaşlarında. Aramızda mesafe vardı fakat çok da değildi. Kardeşimin "garip" el hareketlerini göstererek 'napıyo bu normal değil heralde' dedi biri. Ve gülüştüler. Onlar bisikletlerine binip uzaklaştılar, bense oturduğumuz bankın uçup uzaklaşabilmesini diledim. Daha ütopik bir dünyaya belki. Acıların hala gerçek olduğu, ama o acılara önerilen çözümlerin de gerçek olabildiği bi dünyaya.
Kardeşimin gülüşünün sönüşü, benim tüm o akademik çözümler içinde çaresiz kalışım, duyguları hiç de sönük olmayan ve her şeyi anlayabilen bu çocuğa açıklama yapmakta zorlanışım ilk değil. Bizim için bu üzüntü sıradanlaştı artık yıllardır. Sokaklarda, otobüste, sinemada, çarşıda garipçe bakan, fısıldaşan veya 'acaba ısırır mı' endişesiyle uzak durmaya çabalayan insanlara alışığız. Oysa ki o, üzülüp nadiren konuştuğu anlarda 'allahım al canımı da kurtar' diye ağladığı zamanlarda yalnızca kendine zarar veriyor. Ne bilsinler?

Yetişkinler değil belki ama yetişkinlerin yetiştirdiği çocuklar, birkaç duygudan mahrum büyüyorlar. Ben o çocuklara kızabilirdim bugün, azarlayabilir hatta ailelerine şikayet edebilirdim, onları suçlu bulsaydım eğer. Ama suçlu değiller. Ve tabii, benim çaldığım kapıya bakabilmek için tencerenin altını kısıp da bana ilk önce şaşkın bakışlarla bakacak olan bir anneye 'sağduyu' mesajı verebilecek kadar güçlü hissetmedim o an. Belki başka bi zaman.

Anneler, ablalar, teyzeler, biliyorum zaten yapacak çok işiniz var, öğretecek çok şeyiniz var. Zaten büyük bir sorumluluk altındasınız, belki yorgun ve uykusuzsunuz ama, lütfen, tüm o koşturmacanın arasında yetiştirdiğiniz çocuklara öğretilecekler listesine bi küçük madde daha ekleyin.
Onlar gibi olmayanları sevmek.
Eğer onlar severlerse, onlar gibi olmayanlar bi gün onlar gibi olabilirler. Zor bi denklem evet, ama imkansız değil.
Unutmadan evvel, bugün uyumadan önce onlara modifiye edilmiş, farklı bi masal anlatın, bunu lütfen yapın. Tanrı inancınız varsa, onlara kardeşim gibileri de tanrı'nın yarattığını anlatın, veya inancınız yoksa, böyle olmanın onların seçimi olmadığını anlatın.
Ben bugün hem onun, hem benim içimizden geçen birkaç hissi buraya taşıdım fakat, bunun muhtemelen bize bir faydası olmayacak.
Ben de, kardeşim de hayatta olmayız muhtemelen bu basit ricamın sonuçları vuku bulduğunda. Biz yine de yazmak istedik.

Genişletmek için tıkla...

Tiryandafila .!.:

Oglum henuz 4 yasini doldurmadi, sokaga ciktigimizda insanlarla cok ilgili neredeyse her gordugunun eline yapisir ya da uzun uzun inceler. Henuz kucuk ve sevimli oldugu icin insanlari cok rahatsiz etmiyor bu hareketleri ve genelde sevliyorlar onlar da oglumu. Niye konusmuyor sorulariyla karsi karsiya geliyoruz en fazla, bir de farkli oldugunu bence insanlar hareketlerinden anliyorlar ama kotu birseyle karsilasmadim sokakta simdiye kadar. Sadece birkere top havuzuna gittigimizde hasta mi diye soran bir bayan olmustu ve ilk defa boyle bir soruyla karsilastigim icin hayir diyebilmistim sadece. Biz daha cok kendi kuzenleriyle sorun yasiyoruz, oglum yigenimin arkasindan abi abi diye dolasirken ve onu gordugunde cok mutlu olurken malesef kuzeni ben onu sevmiyorum diye soyleniyor. Oglumun en ihtiyaci olan sey sevgiyken bunlari duymasi hele de en yakinindan cok uzuyor beni, hem de anlamadan hala abi diye pesinden kosturmasi.

Kendi adima cok agir tepkiler gormedigim icin insanlari anlamaya calisiyorum, basina gelmeden bire bire anlamak cok zor. tabi ki empati yapmak lazim, oglum biraz daha buyudugunde disaridakilerin elini tuttugunda insanlar bu kadar sicak davranmayacaktir, buyudukce zorlasacak hersey. Caresizlik zor, evladina dunyalari vermek isterken cogu kez anlamaz gozlerle dunyaya bakmasi zor, suratina seni sevmiyorum diye soylenirken onun hala gulumsemesi zor. Ben anneyim , her haline raziyim onun, ayni diger cocuklar gibi annesinin kuzusu, herseyi, emanetim o benim. Gelecek korkutuyor elbette.

Ben suan icin cok agir seyler yasamasamda cevreyle ilgili, tanidigim cok insan var agir seyler yasayan. Taksi cagirip, taksiye kusar diye taksiye alinmayan, otubuslerde rahatsiz olup kavga cikaran mi, deli mi diyen, ne ararsaniz. Ben sadece nefes alan cocugunu sirtinda fizik tedaviye getiren anneler gordum, bir umut. Bu ailelerin ayaklari opulur , birakin hor gorulmeyi.

Hayatta ufak seyleri takmama adina da birseyler katanlar olur hatatina ins, ben bile gorduklerimden sonra halimize hamd ediyorum.

Rabbim kimseyi sagligiyla ailesinden biriyle imtihan etmesin, daha duyarli bir hayat dilegiyle.

Genişletmek için tıkla...

_Rosebud_ .!.:

ağlattın beni böğürtlen
içimdeki öyle bir yaraya parmak bastın ki anlatamam
kızım küçücük yavrum herşeyden bihaber meleğim işitme engelli ve ben şimdiden kara kara düşünüyorum..
düşünüyorum çünkü insanlar o kadar acımasız ki..
işitme cihazına bakıp ahlanıp vahlanacaklar yazık duymuyor diye, sanki dünyanın en anormal şeyiymiş gibi, belki duymaması alay konusu olacak, belki dışlanacak, ve çoooooookkkkk canı yanacak biliyorum..
aslında senin benim gibi onların da Allahın yarattığı birer melek, birer birey olduğunu kabullenseler belki çok daha mutlu, vicdanlı, duyarlı nesiller yetişecek ama dediğin gibi çocuklardan önce biz büyükler olarak onların özelliklerini farklılıklarını dışlıyoruz, çocuklar ne yapsın.. hatta bazen büyükler çocuklardan daha bile acımasız oluyorlar yazık ki...
Allah yardımcınız olsun, dilerim ki hayalini kurduğun gibi bir dünyaya dönüşürüz. biz görürüz görmeyiz bilemem ama bizden sonrakiler en azından daha vicdanlı bi dünyada yaşasın..

Genişletmek için tıkla...

Evladın işitme engelli ama inan artık insanlar bu konuda daha duyarlı. Ben çocukken TRT'nin köşesindeki işaret dili tercümanına hayran olurdum ve iki sene önce de işaret dili kursuna gittim hatta şarkı falan dinlerken kendi çapımda tercüme de etmeye çalışırım. Elbette farklı özellikleri olan, özel çocuklar yetiştiriyorsun ve endişelerinde haklısın. Ama işitme cihazıyla yaşayan insanlar var kendini üzmemeye çalış Evladın ailesine, topluma iyi bir birey olacak inşallah. Ayrıca meleğini benim için öp olur mu?

Tiryandafila .!.:

Oglum henuz 4 yasini doldurmadi, sokaga ciktigimizda insanlarla cok ilgili neredeyse her gordugunun eline yapisir ya da uzun uzun inceler. Henuz kucuk ve sevimli oldugu icin insanlari cok rahatsiz etmiyor bu hareketleri ve genelde sevliyorlar onlar da oglumu. Niye konusmuyor sorulariyla karsi karsiya geliyoruz en fazla, bir de farkli oldugunu bence insanlar hareketlerinden anliyorlar ama kotu birseyle karsilasmadim sokakta simdiye kadar. Sadece birkere top havuzuna gittigimizde hasta mi diye soran bir bayan olmustu ve ilk defa boyle bir soruyla karsilastigim icin hayir diyebilmistim sadece. Biz daha cok kendi kuzenleriyle sorun yasiyoruz, oglum yigenimin arkasindan abi abi diye dolasirken ve onu gordugunde cok mutlu olurken malesef kuzeni ben onu sevmiyorum diye soyleniyor. Oglumun en ihtiyaci olan sey sevgiyken bunlari duymasi hele de en yakinindan cok uzuyor beni, hem de anlamadan hala abi diye pesinden kosturmasi.

Kendi adima cok agir tepkiler gormedigim icin insanlari anlamaya calisiyorum, basina gelmeden bire bire anlamak cok zor. tabi ki empati yapmak lazim, oglum biraz daha buyudugunde disaridakilerin elini tuttugunda insanlar bu kadar sicak davranmayacaktir, buyudukce zorlasacak hersey. Caresizlik zor, evladina dunyalari vermek isterken cogu kez anlamaz gozlerle dunyaya bakmasi zor, suratina seni sevmiyorum diye soylenirken onun hala gulumsemesi zor. Ben anneyim , her haline raziyim onun, ayni diger cocuklar gibi annesinin kuzusu, herseyi, emanetim o benim. Gelecek korkutuyor elbette.

Ben suan icin cok agir seyler yasamasamda cevreyle ilgili, tanidigim cok insan var agir seyler yasayan. Taksi cagirip, taksiye kusar diye taksiye alinmayan, otubuslerde rahatsiz olup kavga cikaran mi, deli mi diyen, ne ararsaniz. Ben sadece nefes alan cocugunu sirtinda fizik tedaviye getiren anneler gordum, bir umut. Bu ailelerin ayaklari opulur , birakin hor gorulmeyi.

Hayatta ufak seyleri takmama adina da birseyler katanlar olur hatatina ins, ben bile gorduklerimden sonra halimize hamd ediyorum.

Rabbim kimseyi sagligiyla ailesinden biriyle imtihan etmesin, daha duyarli bir hayat dilegiyle.

Genişletmek için tıkla...

Ah canım yaaa yazın duygulandırdı beni Kıyamam ben onun abi deyişine... Oğlun hasta değil, sadece özel bir çocuk. Maşallah içindeki sevgiye hayran kaldım Allah sana ve kendini zor durumda hisseden herkese güç versin, miniğini de öpüyorum

blue_ismyheart .!.:

oğlumun bir tane masalı var."benekli köpek"..kahverengi beyaz ve siyah köpeklerden oluşan bir gurubun arasına bir gün siyah beyaz benekli bir köpek gelir..onlarla oynamak ister ama diğerleri onu hasta zannedip,hakaretler ederek uzaklaştırırlar..benekli çok ağlar hep anlatmaya çalışır ama dinlemezler.daha sonra bir çoban köpeği gelir ve beneklinin durumuna üzülür.onun hasta değil sadece" farklı" olduğunu anlatır diğerlerine..
daha sonra diğer köpekler de hatasını anlayıp özür dilerler benekliden..kıssadan hisse tüm çocuklara öğretmemiz grekn şey farklılara saygı duymak...bu doğuştan gelen bir farklılık olabilir ,fiziksel veya duygusal..
oğlumun kreşinde de farklı bir çocuk vardı..öğretmeni ve arkadaşları sayesinde çocuk konuşmaya başladı ve sosyalleşmeye başladı..annesinin mutluluğunu hiç unutmayacağım..
önce vicdan sonra saygı ve sevgi..

Genişletmek için tıkla...