Günaydın herkese,
Şirkette 1. yılımı geçen hafta doldurdum. Daha önce aynı işle ilgili başka bir firmada 4 yıllık tecrübem vardı. Taşeron çalıştığım için çıkmak zorunda kaldım. Bu firmada aldığım maaş 1000 TL. Bunun içinde 100 TL'si yol parası. Yani 900 TL maaş alıyorum 5 yıllık tecrübeye. Ekonomik sıkıntıdaydım ve acil bir işe girmem gerekiyordu. Bu yüzden hemen gireyim dedim nasılsa zam alırım. Ama şirket 5 sene zam yapmadan çalıştırmış. Bu senede zam yapmama durumları varmış. Yapsalar da en en en fazla 100 TL. Geçen ay yaklaşık 200 işçi çıkarttılar. Patron bizim departmandan da birinin çıkartılmasını istemiş. Şefim benim kalmamı istedi diğer arkadaşı çıkartıcak. Bende tamam dedim. Ama diğer arkadaşın (diğer arkadaş erkek) eşi çalışmıyor, 2 tane henüz 1 ve 3 yaşlarında çocuğu var ve kredi borcu var. Ben bekarım, Üniversite mezunuyum, zaten başka bir iş arayışındaydım, onun kadar maddi sıkıntı çekecek bir durumum yok, ayrıca onun yaşı ve pozisyonuna göre iş bulma olasılığım çok daha yüksek. Üstelik tazminatlı çıkartıcaklar (ihbar+kıdem) Harçlığım çıkmış olacak. İşsizliğe başvururum.
Şirkette öyle ilkel çalışma ortamımız var ki. Ofisimizdeki bilgisayarlarda office programımız yok siz düşünün gerisini. İşyerim evime 2 saat mesafede ve sabah 6 akşam 8 yollardayım. Aynı ücrete evime daha yakın bir yerde de bulurum. Yakın olmasa da henüz 25 yaşındayım ve çalışma açısından en verimli dönemimdeyim. Kendimi geliştirebileceğim, daha kurumsal bir iş bulabilirim. Kafam öyle karışık ki. Bu gerçekleri bildiğim halde ya pişman olursam diye içim içimi yiyor. Hayatım, geleceğim söz konusu. Annem çıkmamı istiyor, babam biraz daha çalış tecrübe edin diyor. Ama şimdi kalırsam birdaha çıkmam daha zor. Hem öteki adam işinden olmuş olacak, hem ben tazminatsız çıkmış olurum. Ayrıca birde işyerindeki eski sevgilim var tabi. En başından beri çıkmak istediğimi biliyordu. Kaç yerden görüşmeye çağırmışlardı, sırf o istemedi diye gitmemiştim. Şimdi oda yok ve onu görmekte her gün, her dakika canımı inanılmaz yakıyor.
Benden daha tecrübeli ablalarım, arkadaşlarım lütfen bana bir akıl verin. Sizde mantıklımı düşünüyorum, çıksam daha mı iyi ederim. Yoksa pişmanlık duyarmıyım? Nasıl zorluklarla karşılaşabilirim bir fikir verirseniz çok sevinirim.
Şirkette 1. yılımı geçen hafta doldurdum. Daha önce aynı işle ilgili başka bir firmada 4 yıllık tecrübem vardı. Taşeron çalıştığım için çıkmak zorunda kaldım. Bu firmada aldığım maaş 1000 TL. Bunun içinde 100 TL'si yol parası. Yani 900 TL maaş alıyorum 5 yıllık tecrübeye. Ekonomik sıkıntıdaydım ve acil bir işe girmem gerekiyordu. Bu yüzden hemen gireyim dedim nasılsa zam alırım. Ama şirket 5 sene zam yapmadan çalıştırmış. Bu senede zam yapmama durumları varmış. Yapsalar da en en en fazla 100 TL. Geçen ay yaklaşık 200 işçi çıkarttılar. Patron bizim departmandan da birinin çıkartılmasını istemiş. Şefim benim kalmamı istedi diğer arkadaşı çıkartıcak. Bende tamam dedim. Ama diğer arkadaşın (diğer arkadaş erkek) eşi çalışmıyor, 2 tane henüz 1 ve 3 yaşlarında çocuğu var ve kredi borcu var. Ben bekarım, Üniversite mezunuyum, zaten başka bir iş arayışındaydım, onun kadar maddi sıkıntı çekecek bir durumum yok, ayrıca onun yaşı ve pozisyonuna göre iş bulma olasılığım çok daha yüksek. Üstelik tazminatlı çıkartıcaklar (ihbar+kıdem) Harçlığım çıkmış olacak. İşsizliğe başvururum.
Şirkette öyle ilkel çalışma ortamımız var ki. Ofisimizdeki bilgisayarlarda office programımız yok siz düşünün gerisini. İşyerim evime 2 saat mesafede ve sabah 6 akşam 8 yollardayım. Aynı ücrete evime daha yakın bir yerde de bulurum. Yakın olmasa da henüz 25 yaşındayım ve çalışma açısından en verimli dönemimdeyim. Kendimi geliştirebileceğim, daha kurumsal bir iş bulabilirim. Kafam öyle karışık ki. Bu gerçekleri bildiğim halde ya pişman olursam diye içim içimi yiyor. Hayatım, geleceğim söz konusu. Annem çıkmamı istiyor, babam biraz daha çalış tecrübe edin diyor. Ama şimdi kalırsam birdaha çıkmam daha zor. Hem öteki adam işinden olmuş olacak, hem ben tazminatsız çıkmış olurum. Ayrıca birde işyerindeki eski sevgilim var tabi. En başından beri çıkmak istediğimi biliyordu. Kaç yerden görüşmeye çağırmışlardı, sırf o istemedi diye gitmemiştim. Şimdi oda yok ve onu görmekte her gün, her dakika canımı inanılmaz yakıyor.
Benden daha tecrübeli ablalarım, arkadaşlarım lütfen bana bir akıl verin. Sizde mantıklımı düşünüyorum, çıksam daha mı iyi ederim. Yoksa pişmanlık duyarmıyım? Nasıl zorluklarla karşılaşabilirim bir fikir verirseniz çok sevinirim.
