Valla 140 m2 ev
Neyse, herkes kendince, kendi yaşadıklarından damıtarak yorumlarını yapmış. Ne yazıkki adil koşullarda yetiştirilmiyoruz, ben bir erkek veya kadın değil insan olarak bakmayı yeğliyorum, ama kalıplar öyle yerleşmişki kimse gözündeki gözlükleri çıkarıp farklı bir açıdan bakmayı denemek istemiyor. Şımarık sıfatını heralde bu dünyada alabilecek en son insanım.Arkadaşların bazıları bunaldığımı ifade etmişki çok doğru, eşimin çalışan bir annesi olsaydı eminim durum çok daha farklı olurdu. Eşim yardımcı olduğu şeylerde işi öle ağırdan alırki artık ben sinir harbi geçirir onu da ben sırtlanırım. Herşeyi yüklenmekten sıkıldım. Onu dürtüklemekten, herşeyde cesaretlendirmek zorunda kalmaktan, bazen karşımda büyük bir oğlan çocuğu görüyorum o zaman güvenim yara alıyor, beni sahiplenecek, koruyacak, güveneceğim adam bu mu diyorum

temizlik falan bahane belkide. İş arama konusunda bile bana beni motive et, beni yüreklendir diyor, insanın biraz da olsa maddi hırsları olmalı hele ki ailesi varsa:) Şu ana kadar evimi yerleştirmekte dahil hiç yardım almadım, hep yalnız kaldım, annenlerle aynı şehirdeyim ama erkek tarafı hiç oralı olmadığı için bende tek başıma sırtlandım, annemleri ezdirmek istemedim, ama ben ezildim

Bunların acısı çıkıyor sanırım.
Erkek çocuk annelerinde naçizane ricam, lütfen onlarada evde küçük de olsa nasıl kız çocuğuna veriyorsunuz, sorumluluk verin, bu onun hem sorumluluk duygusunu benimsemesi, hem de ileride daha mutlu bir evlilik yapabilmesi için şart.