- 28 Mart 2014
- 16.087
- 55.121
- 598
- Konu Sahibi Munzevi Zencefil
- #1
Hayatımdaki en garip dönemlerdeyim. Ben hayatımda, 30 senelik hayatımda,duygularımın en saçma sapan olduğu zamanları da gördüm,en dibi de gördüm,yükseklerde de uçtum durulmaya döndüm sanıyordum.
İlk çift çizgiyi gördüğümde hiçbirşey hissetmedim. Doğumunda olağanüstü şeyler hissetmedim. İlk adım ilk anne demesi...Bunlarda da kendimi bulutlarda hissetmedim. Tabiki mutluydum iyiydim fakat ben puf puf olmadım, pembelere boyanamadım.Ne bileyim hissetmedim. Aslında bunların hepsinde çok mutluydum elbette başka taraflı bir mutluluktu ben gibi,bana ait. Zaman geçiyor kızım büyüyor. Kucağıma oturduğunda ayaklarını toparlayamayıp dışarı sarkıtıyor. Şimdilerde beni yerden alıp göklere çıkartıyor ve bi anda yine yere çakılmış gibi hissediyorum tek cümlesiyle. Beni benle yüzleştiriyor üç buçuk yaşındaki küçücük bir kız. Kızdığım zaman söylediğim cümleler bana yöneliyor beni kırıyor. Bak diyor o cümlelerde sen beni böyle kırıyorsun bak. Anne olup beni çocuğu saydığında ise onu nasıl sevdiğimi görüyorum onda. Beni dokunuşlarıyla iyileştirmesini. Benim duygularımı bana yansıtıyor. Ağlıyorum çokça ağlıyorum. Hayatımda en yakınım eşim dahil annem dahil hiçkimse bana kendime böyle apaçık burda haklısın burda haksızsın derken bu kadar gerçekçi olmadı. Hayatımda hiçkimse benim kalbime ruhuma böyle dokunmadı. Benden beni bu kadar bilen birisi olmadı. Ben de anneme böyle miydim? Bilmiyorum.
Ben geçen zaman içinde kendimi anne olarak görmedim, içini hiçbir zaman doldurduğumu düşünmedim. Düşünemedim. Hep bir yanından soğuk girdi buz kesti ısıtamadım anneliğin içini.Bana ait olan anneliğin. Etrafa bakarak kıyas olarak söylemiyorum bunu kendime bakarak diyorum. Kıyasım kendimle. İlk annelik bu benimkisi. Kıyas edeceğim anne olmayan kendim. Bazen tepetaklak,bazen bir bina temeli gibi sağlam,bazen ikisinin ortası günü kurtardım çabaları. Ben ileride kızıma nasıl görüneceğim? Yok derdim de bu değilmiş şimdi farkettim. Ben ileride kendime nasıl görüneceğim? Yanlışımla, hatalarımla,düşe kalka yaraladığım,kanattığım,hırpaladığım,yorduğum ,mücadele ettiklerim... Hep böyle mi olacak? Ben kendimi hep yarım mı hissedeceğim? Yarım hissetmekte değil aslında. Böyle tamamlanmamış. Büyük bir kısmı tamamlanmış ama en önemli parça hep yok gibi. Tek bir parça beklerken tamamlanmak için, kızımdan gelen bir sözle bakışla aslında daha yolun çooook başında olduğumu hissetmek gibi. Bu hep böyle mi olacak?
İlk çift çizgiyi gördüğümde hiçbirşey hissetmedim. Doğumunda olağanüstü şeyler hissetmedim. İlk adım ilk anne demesi...Bunlarda da kendimi bulutlarda hissetmedim. Tabiki mutluydum iyiydim fakat ben puf puf olmadım, pembelere boyanamadım.Ne bileyim hissetmedim. Aslında bunların hepsinde çok mutluydum elbette başka taraflı bir mutluluktu ben gibi,bana ait. Zaman geçiyor kızım büyüyor. Kucağıma oturduğunda ayaklarını toparlayamayıp dışarı sarkıtıyor. Şimdilerde beni yerden alıp göklere çıkartıyor ve bi anda yine yere çakılmış gibi hissediyorum tek cümlesiyle. Beni benle yüzleştiriyor üç buçuk yaşındaki küçücük bir kız. Kızdığım zaman söylediğim cümleler bana yöneliyor beni kırıyor. Bak diyor o cümlelerde sen beni böyle kırıyorsun bak. Anne olup beni çocuğu saydığında ise onu nasıl sevdiğimi görüyorum onda. Beni dokunuşlarıyla iyileştirmesini. Benim duygularımı bana yansıtıyor. Ağlıyorum çokça ağlıyorum. Hayatımda en yakınım eşim dahil annem dahil hiçkimse bana kendime böyle apaçık burda haklısın burda haksızsın derken bu kadar gerçekçi olmadı. Hayatımda hiçkimse benim kalbime ruhuma böyle dokunmadı. Benden beni bu kadar bilen birisi olmadı. Ben de anneme böyle miydim? Bilmiyorum.
Ben geçen zaman içinde kendimi anne olarak görmedim, içini hiçbir zaman doldurduğumu düşünmedim. Düşünemedim. Hep bir yanından soğuk girdi buz kesti ısıtamadım anneliğin içini.Bana ait olan anneliğin. Etrafa bakarak kıyas olarak söylemiyorum bunu kendime bakarak diyorum. Kıyasım kendimle. İlk annelik bu benimkisi. Kıyas edeceğim anne olmayan kendim. Bazen tepetaklak,bazen bir bina temeli gibi sağlam,bazen ikisinin ortası günü kurtardım çabaları. Ben ileride kızıma nasıl görüneceğim? Yok derdim de bu değilmiş şimdi farkettim. Ben ileride kendime nasıl görüneceğim? Yanlışımla, hatalarımla,düşe kalka yaraladığım,kanattığım,hırpaladığım,yorduğum ,mücadele ettiklerim... Hep böyle mi olacak? Ben kendimi hep yarım mı hissedeceğim? Yarım hissetmekte değil aslında. Böyle tamamlanmamış. Büyük bir kısmı tamamlanmış ama en önemli parça hep yok gibi. Tek bir parça beklerken tamamlanmak için, kızımdan gelen bir sözle bakışla aslında daha yolun çooook başında olduğumu hissetmek gibi. Bu hep böyle mi olacak?
