Anladim kizlar sagolun galiba simdi onu öldürdügüm dönemdeyim.... Bi daha asik olmak istemiyorum
Öyle söyleme tatlım.
Her zaman için hayırlısını dile.
Şu an öyle geliyor olabilir ama başkasına aşk duyduğunda diğerleri için iyi ki olmamış diyeceksin.
Acını yaşa istediğin kadar ama inancını yitirme asla.
Kendimi Şarjöru bosalmis bi silah gibi hissediyorum. Yavas yavas yeniden dolduruyorum mermileri. Suanda sadece bir mermim var ama yakin zamanda yeniden dopdolu olacagim bunu hissediyorum. Ve suanda elimde olan tek mermiyi kullanacaksam tam 12 den vurmam gerekiyor. O yuzden olacaksa tam olsun diye bekliyorum. Zamanla daha cok kendime geldikce, alabilecegim risk de artacaktir..
Meneksecim, bunalimdasin sanirim. Zamana ihtiyacin var. Yalniz kalmamaya calis yine de. Yakinda hersey daha guzel olacak inan buna..
Acikadres hosgeldinn
Anzer soylediklerinde cok haklisin.. Kendi mutlulugumuzu hice sayip, mutsuzken, mutlu olma hayalleri kurarak sacma hedeflerin pesinden gidiyoruz. Aslinda soyledigin gibi, kendini taniyip, seni gercekten mutlu eden seyleri gorup, onlari yapmak, ve istemek cok daha saglikli..
Kizlar, benim en son sevgilim ve buraya yazmaya baslamama sebep olan ex'le ayriligim uzerinden hemen hemen 9 ay gecti.. Bu 8-9 ayi beraber atlattik. inis cikis yasadim, ozledim, depresyona girdim, kilo verdim, onunla konustum, gorustum, agladim, yalniz kaldim, kendimi yalniz biraktim, ama sonunda bitti.
Artik bu konuya pek bakmiyorum bile. o kisiden bahsetmek icimden gelmiyor. Bir zamanlar acim olan seyleri suan bir baskasini kiskandirmak icin kullaniyorum.. Hayat cok garip ((= Yeni birileriyle tanistim, hayatima yeni insanlar girdi, hayatim son 2 ayda epey degisti.. Artik gecmisle butun hesaplarim kapandi. Benim icin ex sonsuza dek bitti sanirim. Darisi basiniza
ama kabullenmekte zorlaniyorum sanirim.cok buyuk bir ofke duyuyorum bazen.nasil yapti,benim burada yalniz oldugumu,ona olan sevgimi,bagliligimi bile bile nasil boyle kolayca birakabildi. Bir de onun hayatina hicbirsey olmadan devam edebilmesini,bu kadar kolay atlatmasini,yasanan onca aniyi bir cirpida silmesini hazmedemiyorum. Bizim iliskimiz cok baskaydi yaa..ailemiz,arkadasimiz yoktu burda,sirf ikimizdik 2 sene oyunca herseyi beraber atlattik,birbirimizin en buyuk destekcisiydik,en iyi dostuyduk ayni zamanda. Bunlarin degeri hic yokmuydu onun icin. Devamli bu dusunceler aklima geliyo. Gecen gun uzun zamandir gormedigim bir arkadasimla gorustum,erkek, ister istemez onunla kiyasladim onun muhabbeti,arkadasligi,herseyi o kadar baskaydi ki. Herseyim olmus benim, bu kadar farkinda degildim.o yuzden boslugu cok buyuk,cok aci. Icimden hicbirsey yapmak gelmiyo. Herkes diyoki bir mesgale bul,dusunmemeye calis. Yapamiyorum,hersey hatirlatiyo onu. Sen nasil atlattin? Psikologa mi gitsem,ne yapmam lazim bilemiyorum. Icimde kilimi kipirdatacak istek yok.
Ben aslinda ayrildigimizin farkindayim.aramasini beklemiyorum artik
Ise girdim, yeni insanlarla tanistim, bir kac kere ciktigim kisiler oldu ama begenmedim onlari, icim isinmadi. Is yerindekilerle takilmaya basladim. Ordan kendime yakin gordugum kisilerle gorusmeye calisiyorum vs vs. Ama en cok da zamanla kendimi suclamayi biraktim. Onun gozunden iliskiyi gorup, kendimi suclayacak seyler aramak yerine, kendi degerimi fark edip, onun benim gibi bi kizi elinden kacirdigi icin ne kadar aptal bir insan olduguna karar verdim 
Ve bir aptali hayatimda istemedigime.. Ama nihayetinde bir baska erkege karsi biseyler hissetmeye basladim. ufak tefek heycanlar.. Ve sanirim o aylarca suren kabusuma son noktayi bu koydu.Anliyorum...
Paylasilanlar cok olunca, unutmasi da zorlasiyor.
Psikologa gitme konusunda yanilacagini sanmiyorum. Ben psikologa gitmedim. Aslinda herseyi olmasi gerektigi gibi yasadigimi dusunuyorum. Ben de orda yalnizdim, ve arabayla 5-10 dk lik mesafede yasiyorduk. Ayrilinca yapayalniz kaldim. Evimin her kosesinde onunla bir hatiram gozumun onunde canlaniyordu. ilk aylar kabus gibiydi.. Cok arastirdim. iliski uzmani oldum resmen ((= Benzer hikayeler okudum. Ama hata da yaptim, gidip uzun bi ayrilik yasadiktan sonra evlenenler diye seyler aratiyordum.. Yani kendi kendime umut yaraticak seylere bakiyordum ve bunlari yapmayi kestim. Ayriligi kabullenmeye ve onunla hic gorusmemeye karar verdim. Her turlu iletisim yollarini kapadim. Ama en fazla 1 ay dayanabiliyordum. Her ay bir gun mutlaka ona mesaj atiyordum.. Bu bi sure rahatlatiyor, sonra yine bunalima surukluyordu beni. Ayriligi kabullenip yeni bi baclangic yapmaya kararliydim. Ayrildiktan 4-5ay sonra oradan tasindim ve bu bana cok iyi geldi. Baska amaclar edindim. Edindigim o diger amaclar bana stres verdiler. Onlarin stresinden ask acisini yasayamaz oldum
tam da dedigin gibi bir kabusta hissediyorum. Hatta ayrilmadan haftalar once hic bir olumsuz durum yokken bunu ruyamda gormustum ve aglayarak uyanmistim. Iste o kabus gercek oldu su an. Ama senin gibi benzer seyleri yasayip atlatanlari gorunce kendimi daha normal hissediyorum. Cok tesekkur ederim yazdiklarin icin.
