Çabuk sinirlenmeee....

Ben de eskiden cabuk parlayan- hemen sinirlenen bir insandim. Burcumun bir ozelligi de ruh halinde ani degisiklikler olmasi. Bir an neseliyken bir an cok sinirli olabiliyorum (neyse ki cok sürmüyor).
O zamanlar cooooook sakin cok tatli bir sevgilim vardi. Bundan 5 sene once falan. Sinirlendikce-istedigim olmadikca cocugun karnina falan vururdum. Bir gun bir sebepten sacina yapistim. Bana "rahatlayacaksan buradan da cek" dedi.
Ayy ben gercekten o an cooook utandim ve yaptigim hareketin salakligiyla yuzlestim.
annem de ani sinirlenen bir kadin. Onun gibi olmak asla istemem ama bu hareketlerimle onu andirdigimi farkettim ve degismeye niyet ettim.
Bence isin altin anahtari bu.
Kendinden rahatsiz olmak ve degismeye karar vermek.
Siz de bu yoldasiniz ki konu acmissiniz. Eminim sureciniz daha hizli devam edecektir.
Ben degismeye niyet edince yogaya basladi.. ama bu isin kilifiydi. Esas olarak suna karar verdim. Cok sinirli oldugum an birkac saniye bekliyorum ve olaya azicik yuksekten bakiyorum. Sonra diyorum ki ; bu sözü soylemek beni anlik rahatlatacak ama sevdigim kisiyi kirmama gercekten deger mi?
Is yerinde hic sevmedigim bir kiz bana bagirmisti mesela. Normalde ben de na bağırır agiz dalasi yapabilirdim ama birkac saniye düşündüm; bu gerizekalıyi sevmiyorum. Ama bu is yerinden cikmayi da düşünmüyorum. Neden insanlarin icinde kavga eden konuma duseyim ve daha uzun sure calisacagim is yerinde biriyle kavgali olayim?
Bunu dusunmek birkac saniyemi aldi ve masama oturdum, kulakligimi taktim. O kizla o gunden beri-aylardir iletisimim minimumda.
Ya da annem yapmak istemedigim birşeyde diretiyor. Mesela evden cikmadan bir pazar gecirmek istiyorum ama beni markete kasaba yollayip duruyor :) normalde ergence bagirip bana ne yaaa diye söylemem lazim ama birkac saniye düşünüyorum ve kadini neden kirayim ki? Diyorum. Sonuçta annem de gergin bir insan. Ben ona bagirinca o da bagiracak tadim kacacak. Ya da susup tamam diyecek vicdan azabi cekip markete gidecegim. Bunu dusunmek birkac saniyemi aliyor. Sonra derin nefes alip : tamam anne ama hemen gidemem,filmim bitsin giderim, diyorum.
Sevgilim beni üzdüğü zaman "dilimin ucuna gelenleri soylesem cok rahatlayacagim. Ama bu kırıcı laflari soyledigim biriyle sonradan birlikte olurken utanmayacak miyim? Buncacik olaydan ayrilmayacagim-neden tadim kacsin ki?" diye düşünüp agzima gelenleri yutuyorum.
Ha ama o olay buyukse ben zaten devam etmeyeceksem agzina edebiliyorum. O zaman icin bir otosansurum yok:)
Ama hareket etmeden once biraz dusunmek cooooook cooooook onemli birsey.
Bir de sevgili-yakin arkadas-aile olmayan kisiler icin...
birkac yildir su bilince sahibim - nasil ben herkese bayilmiyorsam herkes de beni sevmek zorunda degil. Kac tane peygamber var. Birini seven digerini sevmiyor, ulkenin yarisinin oyunu alan siyasetciden diger yarisi nefret ediyor...kediyi bile sevmeyen var :) beni neden herkes sevsin ki? Kaldi ki millete kendimi sevdirme cabam da yok. Ben sanki cok bayiliyorum ona. Hih!
Iste bu bilince sahip oldugumdan beri normalde takilacagim onemsiz ufak tefek seylere artik takilmamaya basliyorum.
Guzel bir bakis acisi. Siz de bu pencereden bakarsaniz onemsememeye başlayabilirsiniz insanların size olan davranislarini