bu aralar taktım..bebişimin geleceği için çalışmam lazım ama bir yandan da kendime hiç vakit ayırmadan onunla oynaşmama rağmen acaba ihmal mi etmiş oluyorum çalışarak diyorum.hangisi doğru ben bulamadım.çalışan anne olmak mı yoksa işten kariyerden vazgeçip tamamen onunla ilgilenmek mi doğru olan? ben mi çok taktım yoksa benim gibi vicdan yapan başka annelerde var mı? hislerimizi ,düşüncelerimizi paylaşalım istedim..
-
Yemek yarışmalarımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz ve bu sezonun ilk kategorisi "Kırmızı Et Yemekleri!" Mangaldan tencereye, fırından tabağa en iddialı tariflerinizi bekliyoruz. Lezzet dolu bir rekabet sizi bekliyor, siz de bu nefis maceraya davetlisiniz! Hazırsanız önlüğünüzü kapın, mutfakta buluşalım! Yeni sezon, yeni lezzetler! Kırmızı et severler buraya! -
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Çalışan annelerin dertleri...
- Konu Sahibi aedk
- Başlangıç Tarihi
Ben işimi kızım doğunca bıraktım. Onu hiç bırakamadım, kimseye bağlansın istemedim. Tek elden benim huyumla suyumla, terbiyemle büyüsün dedim. İşimi zaten sevmiyordum. Hiç de pişman olmadım. Senin sorunun cevabı yine sende. Ben böyle mutlu oldum. Ama tersi de olabilirdi. İşini seviyorsan ve devam etmek istiyorsan devam et. Çünkü evladının herşeyden önce mutlu bir anneye ihtiyacı var. Sonuçta büyüyüp gittiklerinde sen yine kendinle başbaşa kalacaksın. Herşey gönlünce olsun.
senin yerinde olsam yani işimi sevmesem bende aynı senin gibi bırakırdım çalışmayı.ama işimi çok seviyorum.hamilelikten önce terfi de almıştım.üniversiteden beri aralıksız çalıştığım için doğum iznini doğuma son iki hafta kala çıkmama rağmen evde olmak çok sıkmıştı beni.benim en büyük korkum bebişimi babaannesi bakıyor ve saolsun gerçekten iyi bakıyor.o anlamda gözün arkada kalmıyor ama ya ona benden çok bağlanırsa.o zaman dünyam yıkılır.kolay sahip olmadım oğluşuma.dediğin gibicanım yanıt bende ama aklım başka diyor duygularım başka.kardeşiminde bir çocuğu var ona da benim annem bakıyor.geçen gün gece anneanne diye ağlayarak uyanmış ve zor avutmuşlar..o da üzülmüş ve sabaha kadar ağlamış:2: ben de ondan çok etkilendim galiba.yanıtın için çok saol canım.
Ben de oğlum 5,5 aylıkken döndüm işe. Zaman zaman bu hisler çok normal. Ben de çok özlüyorum, çok az geliyor oğlumla geçirdiğim zaman.
Ama bazen bakıyorum da bütün gün evde olan pek çok anneden çok daha fazla şey paylaşıyorum oğlumla. Ki daha 9 aylık.
Ve çalışan bir annenin çocuğu olarak söylüyorum, ben oğlumun annesi ile ilgili olarak benim çocukken annemle ilgili hissettiğim gururu hissetmesini çok isterim. Benim annem öğretmendi, "benim annem öğretmen" demek benim için öyle büyük bir gururdu ki. Sonra da onu örnek aldım ve çok şükür çok iyi bir işim var.
Bağlanma konusuna gelince, önemli olan bağımlılım değil bağlılık. Sen hiç merak etme sağlıklı bir ortamda bakılıyorsa, bakan kişi kendini anne gibi göstermiyorsa bebek anneyi çok güzel ayırıyor. Benim oğlum bütün gün anneanne ile koklaşıyor öpüşüyor oynaşıyor ama akşam ben eve gelince beni istiyor. Artık anne varken anneanneye gerek kalmıyor. Bir takım ufak pretik püf noktaları ile bu işi çözebilirsin. Her sabah seni kapıdan uğurlasın, babaanne gün içinde senden bahsetsin, sen onunla konuş gideceğini ama döneceğini söyle (göz teması kurarak söylersen gerçekten analyacaktır), bir de saklanmaca oynayın (cee-ee oyunu gibi; göremediği bir nesnenin bir kişinin var olmaya devam ettiğini kavraması için), akşam sizin belirleyeceğiniz bir süre hiçbir iş yapmadan sadece ve sadece ona ayırın.
Vicdana zabı duymayın sakın, önemli olan ilişkinin ne kadar içiçe olduğu değil ne kadar kaliteli olduğu.
Ama bazen bakıyorum da bütün gün evde olan pek çok anneden çok daha fazla şey paylaşıyorum oğlumla. Ki daha 9 aylık.
Ve çalışan bir annenin çocuğu olarak söylüyorum, ben oğlumun annesi ile ilgili olarak benim çocukken annemle ilgili hissettiğim gururu hissetmesini çok isterim. Benim annem öğretmendi, "benim annem öğretmen" demek benim için öyle büyük bir gururdu ki. Sonra da onu örnek aldım ve çok şükür çok iyi bir işim var.
Bağlanma konusuna gelince, önemli olan bağımlılım değil bağlılık. Sen hiç merak etme sağlıklı bir ortamda bakılıyorsa, bakan kişi kendini anne gibi göstermiyorsa bebek anneyi çok güzel ayırıyor. Benim oğlum bütün gün anneanne ile koklaşıyor öpüşüyor oynaşıyor ama akşam ben eve gelince beni istiyor. Artık anne varken anneanneye gerek kalmıyor. Bir takım ufak pretik püf noktaları ile bu işi çözebilirsin. Her sabah seni kapıdan uğurlasın, babaanne gün içinde senden bahsetsin, sen onunla konuş gideceğini ama döneceğini söyle (göz teması kurarak söylersen gerçekten analyacaktır), bir de saklanmaca oynayın (cee-ee oyunu gibi; göremediği bir nesnenin bir kişinin var olmaya devam ettiğini kavraması için), akşam sizin belirleyeceğiniz bir süre hiçbir iş yapmadan sadece ve sadece ona ayırın.
Vicdana zabı duymayın sakın, önemli olan ilişkinin ne kadar içiçe olduğu değil ne kadar kaliteli olduğu.
kızlar ben 36 yaşındayım..15 yaşında 1 kızım ve 12 yaşında birde oqlum var..hep çalışmak istemişimdir..bir türlü nasip olmadı.bu yıl 1-2 yere cv bıraktım..daha bişey yok..çocuklarımız evenince hemen oldular..nasıl büyüdüler pek anlamadık..eşim şimdi 1 bebek daha istiyor.. bilinçli halimizle bir bebeqimiz olsun doya doya sevelim diyor..geçen yılda konusu olmuştu sonra spral taktırdım..şimdi yine gündemde..yaşım geç diye düşünüyorum hemde ben çalışmak istiyorum..bebeqim olursa onu bırakacak kimsem yok bakıcıyada güvenemem ve zaten bırakmamda..ben bebek konusunda negatif düşünüyorum bukadar yıldan sonra zor olur bnm için..ama eşim çok istiyor..napıcamı bilmiyorum..
çok ama çok saol canım.yazdıkların ilaç gibi geldi.moral oldu bana.hepsi çok doğru.gerçekten ne kadar zaman geçirdiğin değil ne kadar kaliteli zaman geçirdiğimiz önemli.bugün dr gitmiştim kontrole.ben sormadan dr artık etrafından olanların farkında ve sabah işe giderken gidiyorum ama akşam gelicem de gözlerine bakarak dedi ama giderken gözünün içine baka baka kapıdan çıkma dedi.senin yazdıklarının aynısını söyledi yani.kendimi daha iyi hissediyorum.oğluşum benimle gurur duysun ve ben ona iyi bir gelecek sağlamak için devam edeyim çalışmaya.tekrardan teşekkürler.
bir oğlun bir kızın var.bence bütün ilgini onlara harca.ama imkanınız el veriyorsa daha da önemlisi istiyorsan yap.sonuçta Allah uzun ömür versin iki evladın var.bundan sonrasını kendin için harca.çalışıp çocuklarının geleceği için harca.kendimden biliyorum.bizde 3 kardeşiz.üniversiteye başladığımızda hepimize yetişmek için koşturuyorlardı bizimkiler.emekliliklerinin tadını bile çıkaramamışlardı.bizde farkında olduğumuzdan her istediğimizi söyleyemezdik.bence birazda bunları anlat eşine.
kızım 2.5 yaşında doğduğundan beri ben bakıyorum.İşim çok iyiydi ama ayrılmak zorunda kaldım,halen güzelim işini bırakıp çocuk yaptın diyorlar bana.evde de pek kaliteli zaman geçiremiyorsun ki çocukla.ev işi,dağınıklık,ymeke,bulaşık..vs bunlardan ne kadar zaman kalırsa çocuğa.Kendine vaktin olmuyor,çoğu zaman saçımı bile tarayamıyorum.hergün ne yemek pişireceğim derdi var sonuçta her yemeği beğenmiyor ve yedikleri sağlıklı olmalı.ortalığı dağıtıyor,devamlı topluyorsun,süpürüyorsun çocuk varken toz olmayacak.hasta olsan bakacak kişi arıyorsun,ailem uzakta ha deyince gidemiyorum.Demem o ki ikisi de kolay değil.Çalışmak ta evde bebek bakmak ta...herşey kadına bakıyor çünkü.Bu konuda iç sesine güvenmelisin bir de mantıken çevrendekiler güzelim işini mi bıraktın?dediklerinde kulağını tıkamalısın...
o kadar doğru yazmışsın ki..her iki durumunda kendine göre zorlukları var.şu an o kadar yoğun geçiyor ki günlerim bir dinleneyim desem tekrardan aynı tempoya alışamam.tek sosyal hayatım oğluş uyuduktan sonra kk ya girmek.ama hepsine değiyor onun bir gülüşü.çalışmaya ara vermicem.maaşımın abartmıyorum yarısını onun ihtiyaçlarına harcıyorum kalan yarısını da onun için biriktiriyorum.düşündüm de çalışmasaydım ona kaliteli bir gelecek için bu kadar birikim yapamazdım.pahalı diye istediğim bir kıyafeti yada oyuncağı düşünmeden alamazdım.tek derdim babaannesi bakıyor,Allah razı olsun çok iyi bakıyor , benim söylemediğim hiç bir şeyi kafasına göre yedirmiyor ama malum 65 yaşında kadın.ne kadar oyun oynayabilir onunla.onun için de yürüyüp derdini iyi kötü anlatınca kreşe versem diyorum,sosyalleşmesi için..çok mu geç olur sosyal gelişimi için.çocuk büyütmek sadece yedirip içirmekten ibaret değil sonuçta işin psikolojik boyutunu da düşünmek lazım.offff ne zormuş annelik yada ben mi çok takıyorum acaba.fazla bilinçli olmak da iyi değil
bende çalışan anneyim hemde kuzumu 2 aylıkken bırakıp işe başladım... kuzuma annem bakıyor çok şükür hatta benden daha ii baktığı kesin gözüm hiç arkada kalmıyor... ama aynı yollardan bende geçtim çok üzüldüm çok ağladım sonra oturup düşündüm bugün onunla olduğumu hatırlamayacak bile ama yarın büyüyüp istediği herşeyi alamadığımızda bana neden çalışmıyorsun diyebilir diye çalışmaya devam ettim... iiikide etmişim bir çocuğun tek ihtiyacı anneyle vakit geçirmek değil iii bir gelecekde hazırlanmalı evlatlarımıza...
benim annem ben olunca işi bırakmış bana kendisi bakmış.. maddi durumumuz kötü değildi ama çok bolda değildi. üstelik annemin hayatından da çalmış olduk oda pekçok fedakarlık yaptı isteklerinden bizim için. bu nedenle kadın çalışmalı bence... annemde hep böle söyledi bana...
akşamları oğlumla vakit geçiriyorum annem yemeğimizi yapıyor saolsun vede hafta sonları oğluşumlayım... her anı dolu dolu geçiriyoruz oyun oynuyoruz, geziyoruz, hafta içide ananesiyle...
arkadaşım son karar senin ama bence çalışmalısın....tabiki çok zor oluyor özlüyosun, kokusu burnundan hiç gitmiyor, özelliklede hasta iken bırakıp işe gitmek ölüm gibi geliyor ama ona düşünmeden alışveriş yapmak, her ihtiyacını ertelemeden almak, iii bir gelecek hazırlamakda ayrı bir keyif...
benim annem ben olunca işi bırakmış bana kendisi bakmış.. maddi durumumuz kötü değildi ama çok bolda değildi. üstelik annemin hayatından da çalmış olduk oda pekçok fedakarlık yaptı isteklerinden bizim için. bu nedenle kadın çalışmalı bence... annemde hep böle söyledi bana...
akşamları oğlumla vakit geçiriyorum annem yemeğimizi yapıyor saolsun vede hafta sonları oğluşumlayım... her anı dolu dolu geçiriyoruz oyun oynuyoruz, geziyoruz, hafta içide ananesiyle...
arkadaşım son karar senin ama bence çalışmalısın....tabiki çok zor oluyor özlüyosun, kokusu burnundan hiç gitmiyor, özelliklede hasta iken bırakıp işe gitmek ölüm gibi geliyor ama ona düşünmeden alışveriş yapmak, her ihtiyacını ertelemeden almak, iii bir gelecek hazırlamakda ayrı bir keyif...
yalnız olmadığımı bilmek çok güzel..desteğin için çok teşekkürler canım.devam edicem çalışmaya.bende 2,5 aylıkken bırakmıştım.annemde aynı şeyleri söyledi.sonuçta bakıcıya vermedim şükürler olsun.gözüm arkada kalmıyor.babaannesi iyi bakıyor.üniversiye başladığımdan beri çalışan biriyim.evde kalmak beni mutsuz edecek.benim mutsuzluğum oğluma da yansıyacak.dediğin gibi herşey onun için iyi bir gelecek yaratmak için.
