bu aralar taktım..bebişimin geleceği için çalışmam lazım ama bir yandan da kendime hiç vakit ayırmadan onunla oynaşmama rağmen acaba ihmal mi etmiş oluyorum çalışarak diyorum.hangisi doğru ben bulamadım.çalışan anne olmak mı yoksa işten kariyerden vazgeçip tamamen onunla ilgilenmek mi doğru olan? ben mi çok taktım yoksa benim gibi vicdan yapan başka annelerde var mı? hislerimizi ,düşüncelerimizi paylaşalım istedim..
Ben işimi kızım doğunca bıraktım. Onu hiç bırakamadım, kimseye bağlansın istemedim. Tek elden benim huyumla suyumla, terbiyemle büyüsün dedim. İşimi zaten sevmiyordum. Hiç de pişman olmadım. Senin sorunun cevabı yine sende. Ben böyle mutlu oldum. Ama tersi de olabilirdi. İşini seviyorsan ve devam etmek istiyorsan devam et. Çünkü evladının herşeyden önce mutlu bir anneye ihtiyacı var. Sonuçta büyüyüp gittiklerinde sen yine kendinle başbaşa kalacaksın. Herşey gönlünce olsun.
Ben de oğlum 5,5 aylıkken döndüm işe. Zaman zaman bu hisler çok normal. Ben de çok özlüyorum, çok az geliyor oğlumla geçirdiğim zaman.
Ama bazen bakıyorum da bütün gün evde olan pek çok anneden çok daha fazla şey paylaşıyorum oğlumla. Ki daha 9 aylık.
Ve çalışan bir annenin çocuğu olarak söylüyorum, ben oğlumun annesi ile ilgili olarak benim çocukken annemle ilgili hissettiğim gururu hissetmesini çok isterim. Benim annem öğretmendi, "benim annem öğretmen" demek benim için öyle büyük bir gururdu ki. Sonra da onu örnek aldım ve çok şükür çok iyi bir işim var.
Bağlanma konusuna gelince, önemli olan bağımlılım değil bağlılık. Sen hiç merak etme sağlıklı bir ortamda bakılıyorsa, bakan kişi kendini anne gibi göstermiyorsa bebek anneyi çok güzel ayırıyor. Benim oğlum bütün gün anneanne ile koklaşıyor öpüşüyor oynaşıyor ama akşam ben eve gelince beni istiyor. Artık anne varken anneanneye gerek kalmıyor. Bir takım ufak pretik püf noktaları ile bu işi çözebilirsin. Her sabah seni kapıdan uğurlasın, babaanne gün içinde senden bahsetsin, sen onunla konuş gideceğini ama döneceğini söyle (göz teması kurarak söylersen gerçekten analyacaktır), bir de saklanmaca oynayın (cee-ee oyunu gibi; göremediği bir nesnenin bir kişinin var olmaya devam ettiğini kavraması için), akşam sizin belirleyeceğiniz bir süre hiçbir iş yapmadan sadece ve sadece ona ayırın.
Vicdana zabı duymayın sakın, önemli olan ilişkinin ne kadar içiçe olduğu değil ne kadar kaliteli olduğu.
kızlar ben 36 yaşındayım..15 yaşında 1 kızım ve 12 yaşında birde oqlum var..hep çalışmak istemişimdir..bir türlü nasip olmadı.bu yıl 1-2 yere cv bıraktım..daha bişey yok..çocuklarımız evenince hemen oldular..nasıl büyüdüler pek anlamadık..eşim şimdi 1 bebek daha istiyor.. bilinçli halimizle bir bebeqimiz olsun doya doya sevelim diyor..geçen yılda konusu olmuştu sonra spral taktırdım..şimdi yine gündemde..yaşım geç diye düşünüyorum hemde ben çalışmak istiyorum..bebeqim olursa onu bırakacak kimsem yok bakıcıyada güvenemem ve zaten bırakmamda..ben bebek konusunda negatif düşünüyorum bukadar yıldan sonra zor olur bnm için..ama eşim çok istiyor..napıcamı bilmiyorum..
kızım 2.5 yaşında doğduğundan beri ben bakıyorum.İşim çok iyiydi ama ayrılmak zorunda kaldım,halen güzelim işini bırakıp çocuk yaptın diyorlar bana.evde de pek kaliteli zaman geçiremiyorsun ki çocukla.ev işi,dağınıklık,ymeke,bulaşık..vs bunlardan ne kadar zaman kalırsa çocuğa.Kendine vaktin olmuyor,çoğu zaman saçımı bile tarayamıyorum.hergün ne yemek pişireceğim derdi var sonuçta her yemeği beğenmiyor ve yedikleri sağlıklı olmalı.ortalığı dağıtıyor,devamlı topluyorsun,süpürüyorsun çocuk varken toz olmayacak.hasta olsan bakacak kişi arıyorsun,ailem uzakta ha deyince gidemiyorum.Demem o ki ikisi de kolay değil.Çalışmak ta evde bebek bakmak ta...herşey kadına bakıyor çünkü.Bu konuda iç sesine güvenmelisin bir de mantıken çevrendekiler güzelim işini mi bıraktın?dediklerinde kulağını tıkamalısın...
bende çalışan anneyim hemde kuzumu 2 aylıkken bırakıp işe başladım... kuzuma annem bakıyor çok şükür hatta benden daha ii baktığı kesin gözüm hiç arkada kalmıyor... ama aynı yollardan bende geçtim çok üzüldüm çok ağladım sonra oturup düşündüm bugün onunla olduğumu hatırlamayacak bile ama yarın büyüyüp istediği herşeyi alamadığımızda bana neden çalışmıyorsun diyebilir diye çalışmaya devam ettim... iiikide etmişim bir çocuğun tek ihtiyacı anneyle vakit geçirmek değil iii bir gelecekde hazırlanmalı evlatlarımıza...
benim annem ben olunca işi bırakmış bana kendisi bakmış.. maddi durumumuz kötü değildi ama çok bolda değildi. üstelik annemin hayatından da çalmış olduk oda pekçok fedakarlık yaptı isteklerinden bizim için. bu nedenle kadın çalışmalı bence... annemde hep böle söyledi bana...
akşamları oğlumla vakit geçiriyorum annem yemeğimizi yapıyor saolsun vede hafta sonları oğluşumlayım... her anı dolu dolu geçiriyoruz oyun oynuyoruz, geziyoruz, hafta içide ananesiyle...
arkadaşım son karar senin ama bence çalışmalısın....tabiki çok zor oluyor özlüyosun, kokusu burnundan hiç gitmiyor, özelliklede hasta iken bırakıp işe gitmek ölüm gibi geliyor ama ona düşünmeden alışveriş yapmak, her ihtiyacını ertelemeden almak, iii bir gelecek hazırlamakda ayrı bir keyif...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?