Herkese iyi akşamlar.
Geçen sene hukuk fakültesinden mezun oldum. Büyük bi şehirde tek başıma yaşıyorum, ailem yardımcı oluyor sağolsun. Stajımı başlattım mezun olur olmaz ve hemen hakimlik savcılığa hazırlanmaya başladım. Sınavı kazandım ama mülakatta olmadı. Nasip dedim. O sıra başka bir sınava daha girdim yine kazandım fakat o da mülakatta olmadı.
Geçen sene sınavdan önce 1 ay kadar bir büroda stajyer olarak çalıştım ve bu süre içinde benim tüm özgüvenim yerle bir oldu. İlk olarak çalıştığım yer çok kurumsal bir yer değildi, ben genel olarak çok uyumlu bir insanımdır. Güler yüzlüyümdür ve kibarımdır. Ama o 1 ay içinde iş hayatında kesinlikle böyle olunmaması gerektiğini öğrendim. Sanırım böyle olunca ezik görülüyorsun. Yanında çalıştığım kişi kötü biri değildi fakat kaba bi kadındı. Benim cevap vermediğimi gördükçe emirler vermeye başladı. Bir şeyi unutunca hemen sorun ne, bunu anlamayacak ne var, mutsuz musun vs. İştn çıktıktan sonra hep o dediği laflar aklıma geldi. Keşke şöyle cevap verseydim, kendimi ezdirmeseydim vs diye kendi kendimi yedim. İş yaşantısında hep böyle midir gerçekten? Dişini göstermeyince hep böyle ezmeye mi çalışırlar insanı? Bi örnek vereyim, mesainin bitmesine yakın kahve içmiştik. Orda mutfak işleriyle ilgilenen abla geldi bulaşıklarınızı yıkayın dedi. Ben de kendi bardağımı yıkarken avukatım geldi bırak napıyorsun, sen avukatsın bu iş onun görevi bulaşık yıkamak ne demek diye kızdı. Aslında haklıydı ama orda ablaya bu senin işin, niye ben yıkayayım diyemedim. karşımdaki insan ne der, bir tartışma çıkar mı aman şimdi bi sıkıntı çıkmasın tarzında yaşıyorum hep sanırım.
Neyse o zamandan bu zamana baya vakit geçti, ben bu olaylardan sonra sınavlar da araya girince hiç iş öğrenemedim çünkü fiilen bi büroda çalışmadım. Sanki işi beceremeyecekmişim gibi hissediyorum. Benimle aynı anda mezun olan insanlara bakıyorum. Gayet yapılabilecek şeyleri yaptıklarını görünce ya ben yapamazsam, kesin yapamam beceremiycem diyorum kendi kendime. Bu arada babamın da avukatlara karşı bir önyargısı var. Sakın avukatlığı düşünme sen yapamazsın, orda bi süreyi kaçırısan nolcak mesela diyor. Devlete girmeye çalış sınavlara hazırlan sen diyor. Ama denedim olmadı işte sınavlar. Bir buçuk senedir tek başıma yaşıyorum. Artık kendi paramı kazanmak istiyorum. Bi yerden başlamak istiyorum ama korkuyorum. Sizin benimkine benzer sorunlarınız oldu mu? Bu süreçte neler yaptınız? Babama karşı tavrım nasıl olmalı tavsiyelerinizi bekliyorum.
Geçen sene hukuk fakültesinden mezun oldum. Büyük bi şehirde tek başıma yaşıyorum, ailem yardımcı oluyor sağolsun. Stajımı başlattım mezun olur olmaz ve hemen hakimlik savcılığa hazırlanmaya başladım. Sınavı kazandım ama mülakatta olmadı. Nasip dedim. O sıra başka bir sınava daha girdim yine kazandım fakat o da mülakatta olmadı.
Geçen sene sınavdan önce 1 ay kadar bir büroda stajyer olarak çalıştım ve bu süre içinde benim tüm özgüvenim yerle bir oldu. İlk olarak çalıştığım yer çok kurumsal bir yer değildi, ben genel olarak çok uyumlu bir insanımdır. Güler yüzlüyümdür ve kibarımdır. Ama o 1 ay içinde iş hayatında kesinlikle böyle olunmaması gerektiğini öğrendim. Sanırım böyle olunca ezik görülüyorsun. Yanında çalıştığım kişi kötü biri değildi fakat kaba bi kadındı. Benim cevap vermediğimi gördükçe emirler vermeye başladı. Bir şeyi unutunca hemen sorun ne, bunu anlamayacak ne var, mutsuz musun vs. İştn çıktıktan sonra hep o dediği laflar aklıma geldi. Keşke şöyle cevap verseydim, kendimi ezdirmeseydim vs diye kendi kendimi yedim. İş yaşantısında hep böyle midir gerçekten? Dişini göstermeyince hep böyle ezmeye mi çalışırlar insanı? Bi örnek vereyim, mesainin bitmesine yakın kahve içmiştik. Orda mutfak işleriyle ilgilenen abla geldi bulaşıklarınızı yıkayın dedi. Ben de kendi bardağımı yıkarken avukatım geldi bırak napıyorsun, sen avukatsın bu iş onun görevi bulaşık yıkamak ne demek diye kızdı. Aslında haklıydı ama orda ablaya bu senin işin, niye ben yıkayayım diyemedim. karşımdaki insan ne der, bir tartışma çıkar mı aman şimdi bi sıkıntı çıkmasın tarzında yaşıyorum hep sanırım.
Neyse o zamandan bu zamana baya vakit geçti, ben bu olaylardan sonra sınavlar da araya girince hiç iş öğrenemedim çünkü fiilen bi büroda çalışmadım. Sanki işi beceremeyecekmişim gibi hissediyorum. Benimle aynı anda mezun olan insanlara bakıyorum. Gayet yapılabilecek şeyleri yaptıklarını görünce ya ben yapamazsam, kesin yapamam beceremiycem diyorum kendi kendime. Bu arada babamın da avukatlara karşı bir önyargısı var. Sakın avukatlığı düşünme sen yapamazsın, orda bi süreyi kaçırısan nolcak mesela diyor. Devlete girmeye çalış sınavlara hazırlan sen diyor. Ama denedim olmadı işte sınavlar. Bir buçuk senedir tek başıma yaşıyorum. Artık kendi paramı kazanmak istiyorum. Bi yerden başlamak istiyorum ama korkuyorum. Sizin benimkine benzer sorunlarınız oldu mu? Bu süreçte neler yaptınız? Babama karşı tavrım nasıl olmalı tavsiyelerinizi bekliyorum.