26 yaşındayım, üniversiteden mezun olduğumdan beri çalışıyorum. Okul öncesinde ücretli öğretmenlik yapıyorum. Asgari ücret bile alamıyorum. Aldığım parayla hem ailemi geçindirmeye çalışıyorum hem kendimi. Anne ve babamın yaşı baya var, çalışacak durumda değiller. İşten gelince de kpssye çalışıyorum ama yorgunluktan hemen yatağa devriliyorum, masada duramıyorum bile.
Üstüme başıma hiç kıyafet alamıyorum. Bir siyah pantolonum var birisi dar birisi de bol paça. 3 tane kazağım birkaç tane de hırkam var. Bir tane botum ve bir de spor ayakkabım. Bunları sürekli yıkaya yıkaya giyiyorum. Ne kadar temizliğime önem versem de artık renkleri soldu. Ben eskiyim diye bağırıyorlar.
Birilerinin yanında yürürken ezik büzük yürüyorum. Hiç rahat olamıyorum. Bazı kafelere giremiyorum bile utandığımdan. Kimse bilmiyor. Hep bir bahane uyduruyorum. Ki girsem bile sadece çay içebilecek kadar bir bütçem oluyor. İnanın bazen ay sonunda cebimde sadece 1-2 lira kalmış oluyor.
Bu arada 6 yıllık da bir ilişkim var. Erkek arkadaşım bu konuda asla bir şey söylemedi. Ama bugün çok ağladım. Bi kafede buluştuk. Kendisi bi tarafa bakıyordu sürekli sonra ben kendisine bakınca da hiç bakmamış gibi davrandı kaç kere. Sonra bende bi bakayım dedim arkamda ne var yada neye bakıyor diye. Baya güzel giyimli ve kendisi de baya güzel sarışın mavi gözlü bir kız vardı. Meğersem ona bakıp duruyormuş. Gerçekten çok güzel çok çekici bir kızdı. Kendimi o kadar kötü ve ezik hissettim ki.. Bir bahaneyle kalkıp eve döndüm. Ne tepki vereceğimi bilemedim bile.
Çok kırgın hissediyorum. Artık iş harici evden çıkacağımı düşünmüyorum. Çok üzgünüm çok çok. O kadar özgüvensizim ki. Size içimi dökmek istedim anlarsınız beni belki diye . Çok teşekkür ederim okuduğunuz için