- 22 Haziran 2021
- 528
- 1.390
- 33
Merhaba Sevgili Kadınlar.
Bu defa kendi çemberimin içinden yazıyorum size. Ama nereden baslayacagimi bilemiyorum. Burasi cok daginik cunku..
1 sene önce eşimden ayrıldım, "esim" deyince de bir tuhaf oluyorum. Nitekim attığımız o imzalar bizi "eş" kılmaya yetmemişti.
5 senelik bir birliktelikten sonra evlenmiştik. Evlenmeden önce ciddi bir depresyondaydım belkide. Önceleri bana iyi geldi. Sonrası süreçte beni, içimi mahvetti. Sorun şu ki hayata başlamaya korkuyorum. Aslında bu iyi hallerim. Kapıdan çıkmaya korkuyordum, onsuz nasıl yaşayacağımı bilmemekten mi yoksa genel anlamda yaşama anlam verememekten mi bilmiyorum.
Bebeğimi 4 ay önce kucağıma aldım. Bu her kadın için mucizevi tabi ama benim için çok çok farklıydı. Şimdi bir çok kadın bana kızacak ama ben bu bebeği en başında hiç istemiyordum. Ama şimdi iyiki diyorum iyiki o baskılar bana yapılmış ve ben bir çocuk sahibi olabilmişim bu fani hayatta. Fakat şimdi hayatın neresinden tutacağını bilmiyorum. Lise yıllarımda bile hertatilde iş bulup para kazanan bir kadındım ben ne ara böyle korkar oldum hayattan? Bir nefesle dalsam o sulara belkide, belkide değil kesin ferahlayacağım ama neyi bekliyorum? Bunun boşanmakla alakası yok, verdiğim karardan da hayatımdan da memnunum. Özgürüm ama bu kanatları kullanamıyorum. O evde o adamla yasayan kiz aklıma geldiğinde ona açıyorum hatta ama şu kadını bir türlü hayata karistiramiyorum. Saklanıyorum adeta.
Bana akıl verin sevgili kadınlar, kendimin en iyi versiyonunu önce kendim sonra oğlum için yaratmak istiyorum. Bu çemberden çıkmanın yolu var mı?
Bu defa kendi çemberimin içinden yazıyorum size. Ama nereden baslayacagimi bilemiyorum. Burasi cok daginik cunku..
1 sene önce eşimden ayrıldım, "esim" deyince de bir tuhaf oluyorum. Nitekim attığımız o imzalar bizi "eş" kılmaya yetmemişti.
5 senelik bir birliktelikten sonra evlenmiştik. Evlenmeden önce ciddi bir depresyondaydım belkide. Önceleri bana iyi geldi. Sonrası süreçte beni, içimi mahvetti. Sorun şu ki hayata başlamaya korkuyorum. Aslında bu iyi hallerim. Kapıdan çıkmaya korkuyordum, onsuz nasıl yaşayacağımı bilmemekten mi yoksa genel anlamda yaşama anlam verememekten mi bilmiyorum.
Bebeğimi 4 ay önce kucağıma aldım. Bu her kadın için mucizevi tabi ama benim için çok çok farklıydı. Şimdi bir çok kadın bana kızacak ama ben bu bebeği en başında hiç istemiyordum. Ama şimdi iyiki diyorum iyiki o baskılar bana yapılmış ve ben bir çocuk sahibi olabilmişim bu fani hayatta. Fakat şimdi hayatın neresinden tutacağını bilmiyorum. Lise yıllarımda bile hertatilde iş bulup para kazanan bir kadındım ben ne ara böyle korkar oldum hayattan? Bir nefesle dalsam o sulara belkide, belkide değil kesin ferahlayacağım ama neyi bekliyorum? Bunun boşanmakla alakası yok, verdiğim karardan da hayatımdan da memnunum. Özgürüm ama bu kanatları kullanamıyorum. O evde o adamla yasayan kiz aklıma geldiğinde ona açıyorum hatta ama şu kadını bir türlü hayata karistiramiyorum. Saklanıyorum adeta.
Bana akıl verin sevgili kadınlar, kendimin en iyi versiyonunu önce kendim sonra oğlum için yaratmak istiyorum. Bu çemberden çıkmanın yolu var mı?