Daha yeni evliydik. 2 buçuk ay olmuştu henüz. 5 senelik beraberliğimiz vardı. Öyle de çok seviyorduk ki birbirimizi. Aslında ben hiçbir zaman layık olamadım kocama. Sevgiliyken de hep kavga sorun çıkarırdım. Az önce annemin yüzüme haykırdığı herşeyin özetiydi. Aynı babam gibiyim ben. Geçimsiz, aksi, küfürbaz, kötü bir insanım kısacası. Aslında 1 buçuk aydır çok iyiydik. Annemlerin çok uzaklarda oluşunu kabullenmiştim yokluklarına alışmıştım . Evimi benimsemiştim. 10 gün önce annemler yaşadığım yere geldi yurtdışından. Eşim istersen annenlerde kal onlar gidene kadar hasret giderirsiniz dedi. Çokta iyi oldu aslında bana çok iyi geldi moral olarak . Fakat bir kaç gün önce eşimle tartıştık. Görümceler şuraya buraya gidiyor kaynana ile birlikte, bana bir kere gelmediler, beni sosyal medya hesaplarından silmişler gibi konulardı tartışma sebebimiz. Ne b*k yerlerse yesinler gibi bi laf ettim sinirlendi ki kendisi bana hak verip ne halleri varsa görsünler diyen insandı. Zorla haklıyken haksız duruma düşmeyi başardım. Bilmiyorum belki de baştan beri haksızdım. Belki de gereksiz şeyleri takıp evliliğini mahvetme aşamasına sürükleyen takıntılı bi aptalım. Evden bişey alacaktım eşimi aradım küs olduğumuz halde. Annem de evine git bugün orda kal yarın gelirsin dedi. Eşim de kendi annesinin evinde kalıyordu bu süreçte. Geldik eve direkt yatmaya gitti. Ne bu tavır dedim ne bekliyorsun dedi . Özür dilememi bekliyormuş o gün ettiğim laftan dolayı. Dilemem hakettiler dedim. Sonra tartışmaya başladık bildiğiniz tekme tokat kavga ettik ilk defa. Annemi aradı ben artık bıktım dedi bunu da götürün giderken boşanacak mıyız ne olursa olsun artık dedi. Ne söylediyse annem hepsinde ona hak verdi . Annemler eve geldiler gecenin bi vakti. Bağırışlarımız sokakta duyuluyormuş. Eşimi annesinin evine yolladı annemler . O gittikten sonra polis geldi apartmandakiler haber verdi sanırım. Bişey yok iyiyim dedim benden kaynaklı bi sorundu kusura bakmayın dedim gittiler . Annem bitti buraya kadar en kısa zamanda boşanıp benimle geliyorsun dedi ağladı. Oysa ki ben seviyordum eşimi. Ailesi canımı o kadar yaktığı halde daha önce de yaptıkları bi takım şeyler olduğu halde kına gecemi düğünümü mahvettikleri halde ettiğim bi söz için onları savunması zoruma gitti . Ayrı kaldığımız şu 10 günde bile benden soğumuş gibi geldi canım yandı. Ben sütten çıkmış ak kaşık değilim biliyorum. Hatta kendimi şuan dünyanın en berbat insanı gibi hissediyorum . Keşke bütün bunlar bi rüya olsaydı. Herşeyi kendi ellerimle mahvettim . Kimsenin yüzüne bakacak yüzüm kalmadı. Yüzünü çizmişim o halde eve gitti annesi babası kim bilir neler dedi arkamdan. Kavga ederken kız kardeşleri için “iki sürtük yüzünden bu haldeyiz” dedim boğazıma sarıldı. Yolun sonuna gelmek böyle bişey mi? Dünyanın sonu gelmiş gibi hissediyorum. Ölmek istiyorum gerçekten . Hiç kimse böyle birini kaybettiği için üzülür mü? Ben bu dünyaya ne verdim ki? Ne iyi bi evlat olabildim, ne iyi bir eş, ne de iyi bir anne olabileceğim . Herkesi üzdüm. İnsanların başına bela olmaktan öteye geçemedim. Maalesef ki o nefret ettiğim babamdan hiç bir farkım yok . Şu camdan atlayıp canımdan olmanın elimdekileri kaybetmekten ne farkı var ki? Hayatım öyle de son bulacak böyle de.