hayır inanın hiç bir terapist d
Onaydan kastım maddi manevi destek,sıfırdan başlamak için bu ikisine ihtiyacım olacak illa ki
tamamenn katılıyorum ayrıca söylemeden edemeyeceğim yorumlarına bayılıyorum gerçekten belki daha evvel de söylemişimdir
Evde olmayı istemiyorum çalışmak istiyorum ama o zaman da hep o işe dönmek düşüncesi vardı çünkü iznim bitmek üzereydi..
Hayallerinizin peşinden koşmayı bırakmayınMerhaba kk..
3 yaşını biraz geçmiş bir oğlum var çok hareketli,özellikle sabrımı sınıyor,o kadar üzülüyorum ki yaptıklarına değil aslında bu hale gelmesine,ben mi biz mi neden olduk sorusuna,sanki elimden kayıp gidecekmiş de şu masum hallerinde böyle davranan bir çocuk ilerde neler yapar,kötü biri mi olur,bizimle bağları tamamen mi kopar gider.. güzellikle anlatıyorum yanlışlarını,ama hiç birlik olamıyoruz eşim o kadar zorba ki ona,elinden bir şey alır ya da onu engellemek için ellerini tutar bance bu şiddet,sonra ben yumuşatmaya çalışırım ve derken ikimiz tartışırız çocuk mecburen susar( o kadar kötü ki bu..uyumun olmaması aynı davranış kalıplarında olmamak;ebeveyn olarak..
Yoğun çalıştığım ama nefret ettiğim bir işim var.çok ama çok zorlanıyorum her sabah oraya ğiderken çocuğumdan ayrılmak da bir o kadar zor tabi..o da ücretsiz izin bitip de kreşe başladığından beri eli ağzında,sürekli parmaklarını ısırıyor,malesef dürtüsel bir çocuk ve kendinibu şekilde sakinleştirebiliyor ancak..
Bense o kadar yorgunum ki,ailemden tek bir gün bir destek görmedim,sürekli aranmayı sorulmayı beklerler ve onların derdi hiç bitmez bana bir gün olsun nasılsın diye sormadılar,ya da bir ihtiyacın var mı, herşey o kadar benim üstümde ki kendimi çok ama çok yorgun hissediyorum
Temizlik,yemek çoçuğu uyutmak ki bu tam bir sinir harbi,son üç ğündür çoçuğa karşı sabrımın ve tahammülümün azaldığını gördüm onu istemeden de olsa kırıyorum sonra çok üzülüyorum ama olan olmuş oluyor,
Eşim aşırı ilgisiz sorsanız ilginin ne olduğunu sorar,birbirine ruhen/bedenen temas etmeden yaşayıp ğidiyoruz,çoçuktan beri.. eş ilişkimizi ebeveynliğe kurban verdik ama ebeveynliğin de hakkını veremedik..
Yaşadığım stresli dönemde bir on kilo aldım duyğusal yeme bozukluğundan,şimdi bununla mücadele ediyorum,o da ayrı bir stres tabi
Gün içinde kendime ait kesintisiz bir saatim yok,işim ğeç bitiyor(18:30) çoçukla vakit geçir yemek yap ortalığı topla onu uyut derken ki uyutma 40 dk sürüyor uykum geliyor hop ben de yatağa,oğlumla birlikte yatıyoruz çünkü başka türlüsünü kabul etmiyor,çalışan anneler bilirler az zaman ayırıyor olmanın vicdan yükünü,bu sebepten razı oluyorum ben de..
Çok uzun bir özet belki bir iç dökme oldu..
Tüm bunların içinde sevmediğim kamudaki kariyer mesleğime son verip belki bir süre dinlenip kendi avukatlık büromu açmak istiyorum,eşim de hiç ama hiç istemiyor bu arada çok iyi kazandığı bir işi var,ben hiç çalışmasam da gül gibi geçiniriz ama o kamuda çalışmamdan yana,destek değil bu konuda..
Bense 7 yıldır bir türlü içime sindiremediğim her gün kurumun tuvaletinde ağladığım,azap gibi işe gittiğim ğünlerle dolu bir hayat istemiyorum.. ama eşim arkamda olmayınca cesaret de edemiyorum..
Buradaki akıllı güçlü kadınların yorumlarına ihtiyacım var..
Sevgiler
Eşiniz illa kal diyorsa ona sebebini sorunMerhaba kk..
3 yaşını biraz geçmiş bir oğlum var çok hareketli,özellikle sabrımı sınıyor,o kadar üzülüyorum ki yaptıklarına değil aslında bu hale gelmesine,ben mi biz mi neden olduk sorusuna,sanki elimden kayıp gidecekmiş de şu masum hallerinde böyle davranan bir çocuk ilerde neler yapar,kötü biri mi olur,bizimle bağları tamamen mi kopar gider.. güzellikle anlatıyorum yanlışlarını,ama hiç birlik olamıyoruz eşim o kadar zorba ki ona,elinden bir şey alır ya da onu engellemek için ellerini tutar bance bu şiddet,sonra ben yumuşatmaya çalışırım ve derken ikimiz tartışırız çocuk mecburen susar
Yoğun çalıştığım ama nefret ettiğim bir işim var.çok ama çok zorlanıyorum her sabah oraya ğiderken çocuğumdan ayrılmak da bir o kadar zor tabi..o da ücretsiz izin bitip de kreşe başladığından beri eli ağzında,sürekli parmaklarını ısırıyor,malesef dürtüsel bir çocuk ve kendinibu şekilde sakinleştirebiliyor ancak..
Bense o kadar yorgunum ki,ailemden tek bir gün bir destek görmedim,sürekli aranmayı sorulmayı beklerler ve onların derdi hiç bitmez bana bir gün olsun nasılsın diye sormadılar,ya da bir ihtiyacın var mı, herşey o kadar benim üstümde ki kendimi çok ama çok yorgun hissediyorum
Temizlik,yemek çoçuğu uyutmak ki bu tam bir sinir harbi,son üç ğündür çoçuğa karşı sabrımın ve tahammülümün azaldığını gördüm onu istemeden de olsa kırıyorum sonra çok üzülüyorum ama olan olmuş oluyor,
Eşim aşırı ilgisiz sorsanız ilginin ne olduğunu sorar,birbirine ruhen/bedenen temas etmeden yaşayıp ğidiyoruz,çoçuktan beri.. eş ilişkimizi ebeveynliğe kurban verdik ama ebeveynliğin de hakkını veremedik..
Yaşadığım stresli dönemde bir on kilo aldım duyğusal yeme bozukluğundan,şimdi bununla mücadele ediyorum,o da ayrı bir stres tabi
Gün içinde kendime ait kesintisiz bir saatim yok,işim ğeç bitiyor(18:30) çoçukla vakit geçir yemek yap ortalığı topla onu uyut derken ki uyutma 40 dk sürüyor uykum geliyor hop ben de yatağa,oğlumla birlikte yatıyoruz çünkü başka türlüsünü kabul etmiyor,çalışan anneler bilirler az zaman ayırıyor olmanın vicdan yükünü,bu sebepten razı oluyorum ben de..
Çok uzun bir özet belki bir iç dökme oldu..
Tüm bunların içinde sevmediğim kamudaki kariyer mesleğime son verip belki bir süre dinlenip kendi avukatlık büromu açmak istiyorum,eşim de hiç ama hiç istemiyor bu arada çok iyi kazandığı bir işi var,ben hiç çalışmasam da gül gibi geçiniriz ama o kamuda çalışmamdan yana,destek değil bu konuda..
Bense 7 yıldır bir türlü içime sindiremediğim her gün kurumun tuvaletinde ağladığım,azap gibi işe gittiğim ğünlerle dolu bir hayat istemiyorum.. ama eşim arkamda olmayınca cesaret de edemiyorum..
Buradaki akıllı güçlü kadınların yorumlarına ihtiyacım var..
Sevgiler
Özel zor olur,izni hafta sonu emekliliği var garantisi var gibi herkesin devlet işine baktığı gibi yani
Kurum da değiştirdim ama sorunlar insanlarla değil yaptığım işle,hiyerarşiyle.. yani bir odada bir kaç kişi monitöre bak bak gel,üstelik yaptığım iş kendi mesleğimden çok uzak,bir şey üretemiyorum,işime inancım yok,benden çıkan bir iş yok,mesai doldurmak ıvır zıvırı yapmak zaten herşeyi sistem yapıyor bizim yaptığımız klavye ve mouse kullanmak :/Kurum değişme şansınız var mı?
Is hayati,es hayatının olumsuzsuzlari sizin tahammülünüzü bitirir.
Çocuk büyütmek çok kolay,yetistirmekse çok zor. Is ve es, senin gücünü öyle emer ki çocuğuna verimli olamazsın, zaman zaman patlarsin,mimiklerinden yüzünün ifadesinden bile anlar ve acısını çıkarır cocuk. Önce kaynak sorun cozulmeli sanki.
Bir de yazmadan edemedim,benimkiler de yaza girdigimizden beri en az 1 saatte uyuyorlar,ne oldu anlamadım. Kreşe giderken 8de 8 buçukta uyurdu. Sonra 9bucuk 10a çektik çünkü geç kararıyor ve tatil. Ama simdi kaçta uyuyorlar dersin? 10da yataga giriyoruz ama dalmalari 11, 12
Ayrıldıktan sonra tekrar aynı işten bulma ihtimaliniz yok mu
MissCherryBlossom
gibi asıl sorunun tatminsiz evliliğiniz olduğunu düşünüyorum.
Bu narsist tanısınasıl kondu bende eşimin bu yönde tedavi görmesi gerektiğine inanıyorum ama bunu ona ben söyleyemem ikna edemem ki
İçinde yaşadığınız durum sizi zorluyor yardıma ihtiyacınız var kimi zaman insan pili bitmiş gibi hissediyor ama bir anneyse o pil hep sarj oluyor sizinde olacak mutlaka ama kendiniz için en sağlıklı olanı bulmakta allah yardımcınız olsun ben sizin yerinizde olsam birde ev hayatında olmayı denerim olmadımı dönüşü olmayan yol değil bi şekilde tekrar başlarsınız çalışmaya ama bi mola vermek size iyi gelebilir. Ebeveyn likte en önemli şey aynı dili konuşabilmek o zaman çocuk içinde herşey daha kolay oluyor bunu yakalamak bir şans yakalayamayan anne babaların öğrenmekten başka yolu yok eşinizde bunu öğrenmeliMerhaba kk..
3 yaşını biraz geçmiş bir oğlum var çok hareketli,özellikle sabrımı sınıyor,o kadar üzülüyorum ki yaptıklarına değil aslında bu hale gelmesine,ben mi biz mi neden olduk sorusuna,sanki elimden kayıp gidecekmiş de şu masum hallerinde böyle davranan bir çocuk ilerde neler yapar,kötü biri mi olur,bizimle bağları tamamen mi kopar gider.. güzellikle anlatıyorum yanlışlarını,ama hiç birlik olamıyoruz eşim o kadar zorba ki ona,elinden bir şey alır ya da onu engellemek için ellerini tutar bance bu şiddet,sonra ben yumuşatmaya çalışırım ve derken ikimiz tartışırız çocuk mecburen susar
Yoğun çalıştığım ama nefret ettiğim bir işim var.çok ama çok zorlanıyorum her sabah oraya ğiderken çocuğumdan ayrılmak da bir o kadar zor tabi..o da ücretsiz izin bitip de kreşe başladığından beri eli ağzında,sürekli parmaklarını ısırıyor,malesef dürtüsel bir çocuk ve kendinibu şekilde sakinleştirebiliyor ancak..
Bense o kadar yorgunum ki,ailemden tek bir gün bir destek görmedim,sürekli aranmayı sorulmayı beklerler ve onların derdi hiç bitmez bana bir gün olsun nasılsın diye sormadılar,ya da bir ihtiyacın var mı, herşey o kadar benim üstümde ki kendimi çok ama çok yorgun hissediyorum
Temizlik,yemek çoçuğu uyutmak ki bu tam bir sinir harbi,son üç ğündür çoçuğa karşı sabrımın ve tahammülümün azaldığını gördüm onu istemeden de olsa kırıyorum sonra çok üzülüyorum ama olan olmuş oluyor,
Eşim aşırı ilgisiz sorsanız ilginin ne olduğunu sorar,birbirine ruhen/bedenen temas etmeden yaşayıp ğidiyoruz,çoçuktan beri.. eş ilişkimizi ebeveynliğe kurban verdik ama ebeveynliğin de hakkını veremedik..
Yaşadığım stresli dönemde bir on kilo aldım duyğusal yeme bozukluğundan,şimdi bununla mücadele ediyorum,o da ayrı bir stres tabi
Gün içinde kendime ait kesintisiz bir saatim yok,işim ğeç bitiyor(18:30) çoçukla vakit geçir yemek yap ortalığı topla onu uyut derken ki uyutma 40 dk sürüyor uykum geliyor hop ben de yatağa,oğlumla birlikte yatıyoruz çünkü başka türlüsünü kabul etmiyor,çalışan anneler bilirler az zaman ayırıyor olmanın vicdan yükünü,bu sebepten razı oluyorum ben de..
Çok uzun bir özet belki bir iç dökme oldu..
Tüm bunların içinde sevmediğim kamudaki kariyer mesleğime son verip belki bir süre dinlenip kendi avukatlık büromu açmak istiyorum,eşim de hiç ama hiç istemiyor bu arada çok iyi kazandığı bir işi var,ben hiç çalışmasam da gül gibi geçiniriz ama o kamuda çalışmamdan yana,destek değil bu konuda..
Bense 7 yıldır bir türlü içime sindiremediğim her gün kurumun tuvaletinde ağladığım,azap gibi işe gittiğim ğünlerle dolu bir hayat istemiyorum.. ama eşim arkamda olmayınca cesaret de edemiyorum..
Buradaki akıllı güçlü kadınların yorumlarına ihtiyacım var..
Sevgiler
tekrar sınava girebilirim..
