Çok kez denedım.. Evlılıkten korkmanıza gerek yok.. Sadece cok iyi dusunmek gerekıyor, yanı sevgılılıkte sizi rahatsız eden huyları, evlılıkte iyice tahammul edılmez hal alıyor .. Bunu iyi analız edebılırsenız , mutlu olursunuz bence ..:)
Çok kez denedım.. Evlılıkten korkmanıza gerek yok.. Sadece cok iyi dusunmek gerekıyor, yanı sevgılılıkte sizi rahatsız eden huyları, evlılıkte iyice tahammul edılmez hal alıyor .. Bunu iyi analız edebılırsenız , mutlu olursunuz bence ..:)4 yıl sevgililik dönemi 4 yıl evlilik dönemievlilikten zaten korkuyorum bunları okudukça sanırım bekar ölmek için dua edicem yakında Allah kolaylık versin zor bir durumdasınız. normal kavga etmeden konuşmayı deneyin belki anlayabilir müdür olmuş koca adam yani ne biliyim
Haklısınız.. Tek konu bu değil maalesef.. Yoksa bu tabı kı bosanmaya gıdecek bır komu degıl .. Ama artık olumsuzluklardan cok yoruldum..ufacık bır seye buyuk tepkıler görmekten.. Bir sey unutsan suç , telefonu dusursen yan yan bakar , bir yere gıdelım desen gittigimiz yer kalabalıksa surat asar yanı artık sabrım kalmadı sanırım.. Dedıgınız gibi bebekten sonra iyice azaldı sanırım kaybetme korkusu..burada olay kadının çocuğundan ayrılması yerine eşinin ona psikolojik şiddet uygulaması. bugün çocuk konusu geçer yarın başka bişey de konu sahibini yine aşağılayacağı gayet açık. bu adam sizi garanti görüyor. ne yaparsam yapayım cepte diyor. sizi kaybetme korkusu yaşatmalısınız
Tesekkur ederım ben yorumunuzu çözümcül görmedıgım için oyle yazdım.. Polemik degıl derdim.. Ama dramatıze etmıyorum, sıze gore daha duygusalım belkı.Ayrıca eşim bebegımıze cok düşkün aslında ama bana sinirlenıp o'nu korkutup aglamasına sebep olmasını silemıyorum aklımdan.. ve bunun gibi bir sürü sebepler ..ben esiniz destek olmuyorsa bosanin, demedim. esiniz belki de gercekten odun bir kisilik yapisindadir ancak bu adami illa ki haksiz yapmaz. bu durumda adamcagiz "mutsuzsan calisma" diyor. daha ne diyebilir, yapabilir? turkiye'de cok nadir erkek vardir cocuguna anneden fazla ilgi gosteren. gercekci yaklasip, sorununuza cozum aradigim icin gorusumu yazdim.
benim gibi anne olmaktan kastiniz nedir ayrica? siz benim ne kosullarda anne olup, ne tecrubelerden gecerek size oneri yazdigimi biliyor musunuz?
polemige hic gerek yok. bir arkadas daha vardi ise baslayacak diye dramatize eden durumu, orneklerinizin hic de mutlu yol almadigini gordugum icin uyarmak istedim. gerisi sizin hayatiniz.
Ne kadar güzel anlatmıssınız... Tekrar tekrar okudum...Ben on yılı aşkındır aynı kişiyle beraberim aslında, bilmem evlenince değişir mi, bu yaza da evleniyorum artık ama uzun dönemler birlikte kaldık, yani mütemadiyen birlikte kalmıyoruz ama aynı ev içinde de bir düzenimiz var. Yıllardır her anımız beraber, beraber tatiller de yaparız onu tartmadığım tek bir ortam kalmadı sanırım. Bir sürü de badireler atlattık, iş stresleri, kayıplar, işsizlikler ve terfiler... vs. vs... Belki çocuk işi değiştirebilir ona bir şey diyemem ama ben zaten 34 yaşındayım ve çocuk yapmayı düşünmüyoruz. Muhakkak bu açıdan hem dezavantajlarımız hem avantajlarımız olacaktır, ama bu düzenimizden farklı bir hayatımız olmayacak sanırım, en azından planımız bu. Yani öyle bir kaç yıllık flört değil ve sanırım pek çok halini gördüm karşımdakinin ve kavgalarımız olsa bile bir kere birbirimizi aşağılamadık. Bunca zamanlık ilişkide de 3-4 büyük kavgamız olmuştur, bunun onda biri değildir. Kalanlar tartışmadır, hiç de kötü söz çıkmaz ağzımızdan. ondan zaten yorum yapıyorum yoksa inanın hiç burnumu sokmam.
Evet, erkekler bu noktaya gelmeye meyilli ama %95 çok abartı bir oran bence. Belki yüzde elli civarı olduğuna katılabilirim. Eğitim falan değil, mayadan bahsediyorum, yani bölge kültür vs ayırt etmeden bu oranın böyle olduğuna inanıyorum kendimce. Ama benim çevremde gerçekten kadının işine gücüne yaptığı ya da yapmadığı yemeğe, çocuğuyla ilişkisine, ağlamasına hiç karışmayan erkekler ve bu insanlarla evli mutlu kadınlar var çoğunlukla. Yılda en az 1 kere bipolar yüzünden psikiyatri servisine yatar en yakın arkadaşlarımdan biri haftalarca, kocası onun ne ataklarını, ne krizlerini idare eder, ona o dönemlerde resmen baba gibi olur.. Hani dışardan öyle diyeceğiniz durumlar da değil, içlerini dışlarını bildiğim insanlar verdiğim örnekler. Mutlaka kavga ediyorlardır bu çiftler de ama kadının kariyerini kadından çok düşünüyor çoğu inanın benim çevremde, yani böyle egolar çok da yok... bu yüzden kadının mecburum, erkekler böyle diye çekmesini çok doğru bulmuyorum. Evlenmeden önce uzun flörtler, iyi tanımak (tabi bizim kadar olmasa da olur), evlenmeden yanlışların görmezden gelinmemesi mutlu evlilik şansını artırıyor bence. Bir de belki nasıl başlarsa öyle gidiyor, kadın aşkıyla çok verince, tüm evlilik boyunca tükense de veriyor genelde vs vs.. Ve evet evlilik birinin sırtına yükleniyorsa bence mutsuz bir evliliktense boşanmak daha iyi. Kimsenin kmseye muhtaç ve mecbur olmadığına inanıyorum. Aynı şey erkek için de geçerli, bir kadın ya da erkek diğerinin kıskançlıktan her anı zehir ediliyorsa, ne bileyim her işine karışılıyorsa, ego yarıştırıyorsa, tehditler savuruyorsa ben sağlıksız buluyorum. en tehlikeli erkek tipinin de kadının özgüvenini çökerten, onu sürekli aşağılayarak pasifize etmeye çalışan, manipülasyonla kadını yöneten erkekler olduğunu düşünüyorum. Konu sahibinin eşi sadece bebek konusunda değil, her konuda böyle yaklaşıyormuş, sürekli işe yaramaz olduğunu vs vs söylüyormuş. Bunlar bence ağır şeyler. Evliliklerin geneli böyle diye de çaresizce katlanmamak gerekir.
Ne kadar güzel anlatmıssınız... Tekrar tekrar okudum...
Aynı dedıgınız gibi özguvenımı oyle cok zedelemeye calıstı ki.. Yanı market dönüşü bir sey unutsam , unutmasan sasardım der.. Telefonu dusursen yan yan bakar.. Bir seyı yanlıs yapsam , zaten yapamazdın der .. Ama lafa gelınce sen her seyı yaparsın, bak işinde nasıl yukseldın gurur duyuyorum der.. Ama hıc bır sekılde ınanmıyorum , çunku en ufak bir terslıkte , süreklı yapamayacagımı ıma ediyor..Hatta ima degıl acıkca soyluyor aptallıga tahammul edemıyorum dıyor..Mutsuz hıssetmemı saglıyor.. Bir de bana sen mutsuz olmazsın gayet guclusun dıyor..
Bunları da o sinirlendıgınde cevap vermeden duramadıgım ıcın söyluyor .. Yanı sen bana unuttugum poset ıcın aptal oldugumu soylersen ben evet haklısın mı demelıyım dıyorum.. Bir seye cevap verme dıyor .. Sevs, deger verse boyle olmazdı .. Ailesı de cok ilgisiz benım aılem de aksıne cook ılgılıdır.. Onu hep soyler baksana bızınkılere halınız ne dıye sormuyolar bıle , bıde senın anne babana bak der hep.. Ama bunun kıymetını bılmektense, kıskanclık hıssettıgını fark edıyorum.. Annemı babamı ondan cok sevdıgımı , tercıh yapmak zorunda kalsam onları sececgımı soyluyor..Kı kaldı ki annemler o'na da hep evlatları gibi davranır .. Yanı cok tuhaf seyler dusunuyor.. Onları cok sevmem bıle rhatsız edıyor.. Gitmeme gelmeme hıc karısmaz ama baglı olmamdan memnun degıl..Bense ona kıyamıyorum ailesı ılgılı olmadıgı ıcın üzülüyor ben de ona üzülüyorum .. Ama o bana cok rahat kıyıyor...Off.. Neresınden tutsam elımde kalıyor.. Yazsam sayfalarca yazarım.. Çok uzun oldu kusura bakmayın..
Döndüm pzt başladım.. Daha iyiyim.. Cok zorlanırım sanmıstım ama iş yogunlugundan cabuk gecıyor zaman ..Bunlar sevgiden değil de sanki kişilikten, belki kompleksten, belki egodan, belki yetiştirmeden, bilemiyorum. Ama elbet bir sorun var. Sevse de kişiliği böyle olan insan sevdiği kişiyi de aşağılamayı hak görüyor. En yakınında çıkarıyor sıkıntılarını. Bunu yapan bazı erkekler olduğu gibi, kadınlar da var elbette...
Ne yapar da eşinize yaranırsınız, bilmiyorum. Zor, yaranmanız çok zor. Zaten yaranmaya çalışmamanız gerekir artık sanıyorum. Ancak belki idare edebilirsiniz. Sözlerini sevgisine, sevgisizliğine yormayın da, kişiliğine dair bir şey gibi görmeye çalışın devam edecekseniz de en azından, öfkeniz daha az olur. Ama kulak tıkayarak, idare ederek, kişisel algılamayarak, onun içindeki mutsuzluktan ya da egodan yaptığını bilseniz bile bu şekilde ne kadar devam edilir, mecbur musunuz, onu da bilmiyorum. İçinde bulunduğunuz koşullara göre karar sizin. Ama elbet bir noktada tükenir insan gibi geliyor. Sabırlar diliyorum.
Peki terapist yolunu hiç denediniz mi? Beraber aile terapisine gelmese bile, kendi gitmese bile, siz güç bulmak için destek alın derim, zaten almıyorsanız.
Bu arada döndünüz mü işinize? Umarım daha iyisinizdir. Ne karar verdiniz bilmiyorum ama umarım her şey yolundadır..
Aile terapistine beraber gidemiyorsanız bir psikiyatriste gitmeyi deneyin. Psikologlar da elbette iyiler, onların eğitimine mesleki yaklaşımlarına asla bir kulp bulmıyorum ama ama psikiyatristlere ben daha çok güveniyorum böyle konularda nedense. Sizin bu olaylar sonucunda kendinize olan güveninizi yitirmeniz bir depresyon vb duruma da yol açabilir, en azından o konu değerlendirilir. Tabi en ideali beraber aile terapisti..Döndüm pzt başladım.. Daha iyiyim.. Cok zorlanırım sanmıstım ama iş yogunlugundan cabuk gecıyor zaman ..
Aslında kişiliği böyle.. Yanı iş yerınde arkadasına sinirlense bunu da o'na sert bir dille söyler .. Annesıne de kardesıne de.. Hatta kardesıyle bir ara konustum, o da abımın yapısı böyle abla dıyor..Ben de anlasamıyorum zaten dıyor :)
Bugün sürekli düşündüm , benı kırmalarını agır konusmalarını en son odadan kovmasını.. Yarın 1 hafta olacak konusmuyoruz , arıyor gün içinde iyi misin diye soruyor aksam arıyor ne lazım dıye konusmaya calısıyor ama benım hiç içimden gelmıyor .. Yanı özür dilemekle kapanacak konular olmasa bile ,ben sana agır konustum özür dilerim bile demıyor.. O kavga ettıgımız gece geldı yanıma sarıldi bana öyle yattı.. O kadar ..
Bugun kaç kere düşündüm ayrılmak istedıgımi soylemeliyim , artık böyle yürümeyecek diye ..Ama ne zaman bunu soylemelıyım desem aklıma guzel anlarımız gelıyor..
Dogumdan cıktıgımda sarılıp hıckıra hıckıra aglaması, prof olarak muzısyenlıkte yapıyordu o zamanlar bana şarkılar yazmıstı , o sözler gelıyor aklıma, ya da konusmadıgımz zaman ben cok yalnız kaldım deyıp aglaması.. Hep o anlar gelıyor aklıma yapamam dıyorum.. Sonra yıne bagırmaları hakaretleri.. Yanı eşinin neye sinirlendıgını bilirsin o'na göre davranırsın belki ama benım esımin neye kızacagı bellı olmuyor..Güle oynaya bir yere giderken yolda bir sıkıntı olsa araba ile alakalı mesela ; bir sürü laf soyluyor ne gerek vardı cıktık gibi tabı yuksek sesle kızarak bagırarak .. Ki kendı cıkalım demıs olsa bıle ..
Ya da gecenler de yemege gıdıyoruz yolda aradım gıdecegımız yerı rez. yaptırmamıstık belkı yer yoktur dıye.. Kalabalıkmıs ama dısardakı masalarda yer varmıs ıstersen baska yere gıdelım dedım , yerın adını söyledım.. Hemen ilk dönemecte döndu gerı , şimdi mi soyluyursun da yolu yarıladıkta kı kı yarım saatlık yolumuz var daha..sinirle söylendı .. Sakınce ben senin için dedım kalabalık sevmıyorsun dıye dedım dıyorum, dengesızsın diye soylenıyor hala .. Benım modum düştü , keyfım kactı tabı .. Ama oraya gıttıgımızde de ıyi ki buraya gelmısız dıyor .. Ne yapılabılır bu durumda .. Yanı surat assam benım de gunum mahvoluyor , asmasam sankı her sey olagan gibi oluyor.. Bir yandan bebegım için mutlu olmam guclü durmam gerekıyor..Bunun gibi şeylerı o kadar cok yasıyoruz ki.
Ailemın arkamda oldugunu da biliyor .. Yanı babam birazcık bilse bu olayları , 1 dk tutmaz beni bu evde ..
Terapıste degıl de , psıkologa gıttim bir kere ama devamı gelmedı.. Gitmeliyim aslında haklısınız..
Size cok tesekkur ederım , zaman ayırıp yazıyorsunuz...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?