çocuğa şiddetmi????

bu arada yazmayı unutmuşum bu olaydan sonra bana karşı kin öfke sergilemedi oğlum ama babasının canını acıtmaya çalışıyo sürekli tekme atıyo onunla fazla oynayamadığı için belki anlamaya çalışıyorum ama tam çözemedim bana çok düşkün babasına kızgın o benim kadar kızmıyo çoğu zaman
ama şu var eşimin yetişme tarzından kaynaklanan bişey bu ben çocuk mu bakcam yorgunum bi bugünüm tatil laflarını çok ediyo yanında bunları anlıyo olabilir mibu yaşta acaba

MİHRACEM .!.:

Ececiğim şiddet görerek büyüyen ebeveynler olarak ne kadar şiddetten uzak durmaya çalışsak da ben kendi adıma bazen başvurmuyor değilim. Biliyorum bu benim acizliğim ama bu problemi de aşamıyorum. Yazıda da geçtiği gibi kıçına bir şaplak ya da azar fazlası değil ama bununla verdiğim mesajında farkındayım. O an için ani bir refleks gibi geliyor. Bu konudaki çabalarımı hatırlarsan anlatmıştım. Ama itiraf edeyim ne kadar çabalarsam ne kadar okursam ne kadar nasıl davranılması gerektiğini öğrensemde uygulamada yaptığım yanlışlıklar sonuç almamı engelliyor dolayısıyla ben de klasik yöntemlere başvurmuş oluyorum. İnşallah daha tutarlı davranabilirim.

Ayrıca özveriyle bu konulara eğilip bizlere yardımcı olmaya çalıştığın için sana teşekkür ederim.a.s.

Genişletmek için tıkla...

oooo burası kalabalıklaşmiş ne mutlu banaki çocuklarına bukadar değer veren annelerle beraberim!
mihracemim canım yaptığının hata olduğunu bilmen bile bişey ama bunu kontrol altına almalısın dayak konusu en hassas olduğum konulardan biri çünki çocuğunbür hamur gibi sekillenmekte olan kişiliğini zedeleyen en büyük faktör.çokmu sinirlendin ordan uzaklaş git duvara vur elin nasıl acıyo işte onun bin misli çocuğumuzun yüreği acır !lütfen sonradan pişmanlık duyucağımız davranışlar yapmıyalım hep söylerim onların minicik bedenleri sevilmeye değerdir.o minicik yürekleri siz elinizi kaldırdığınızda nasıl pır pır çarpar hiç düşünürmüsünüz?kendi çocukluğunuza dönüp düşündüğünüzde ebeveyninizde yediğiniz bi sille nasıl yaralamıştır yüreğiniziki hala hatırlayabiliyosunuz siz çocuğunuzda nasıl bir iz bırakmak istiyosunuz nasıl bir insan olmasını istiyosunuz bunu bi düşünün sonra ona göre davranmaya çalışın. bende hep aynı şeyleri söylüyorum değilmi Mihracem!ama gerçek bir dir!yine genel konuştum herkes almak istediğini alsın!şimdi herkes çocuğunun odasına gitsin ve meleğini seyredip,o mis yanakları koklasın (öpmeye bile kıyamam)!mutlu olmak için o kadar çok sebebiniz varki dünyanın en güzel hazinesine sahipsiniz!lütfen bu hazineye iyi bakın!
herşey çocuklar için!
ben bu bilgileri sizleri değil çocuklarınızı çok sevdiğim için hem fiziksel hem ruhsal yönden daha sağliklı çocuklarımız olması için büyük bir mutlulukla paylaşıyorum!(şaka şaka sizide seviyorum):1hug:

emel42 .!.:

ececim sağol canım cevaplarını bekledim bütün gün sonra da şiddtle ilgili değil diye cevaplamadığını düşünmeye başlamıştım

oğluma birgün şiddet uyguladım yapmamam gerektiğini bile bile ben ona kendi başına tuvalete gidebilmeyi öğretmeye çalışıyorum bu sıralar panyolununun düğmesini açıp gönderiyorum hadi sen yapabilirsin büyüdün artık deyip birgün aynı şeyi yine yaptım ama bu sefer tuvalet yerine odanın kapı eşiğine bile bile yaptı çişini ben de dellendim dövdüm poposuna vurdum bi kaç kez bağırıp çağırdım ben sana öğrettim neden yapmadın falan diye sonra kendime geldim ben ne yaptım dedim yapılmaması gereken en önemli yanlışı yaptım depresyondaymışım meğer pskiyatriste gittim çok geçmeden kendimden korktum el kadar çocuğa yaptığımdan dolayı şimdi ilaçlarla sakinim daha doğru iletişim kurmaya çalışıyorum önerilerini dikkatle okuyorum takipteyim tekrar teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

emelcim cevaplamazmıyım hiç uygun ortamı bekledim ikizlerin yanında kafamı toparlamam biraz güç oluyorda!
çocukların çişlerini veya büyük çişlerini bilerek ortay yapmaları kesinlikle tepkiseldir!o anda ne yaptıysanız o davranışa tepkidir yani.yapılcak şey; neden böyle bir davranışta bulunduğunu öğrenmeye çalışmak ve çözümü beraber bulmak burayı nasıl temizlemeliyiz?gibi sonra elimizdeki bezle göstererek öğretip kendi yaptığı hatayı telaffi etmesi gerektiğini anlatmalıyız.tabii çok zor bi durum hele sen tamda temizlik yaparken bunun olması!kontrol etmek kolay değil tabi ama bunu yapabilirsek evet biz başarılı anne olmuşuz demektir. tabii bizim ruhsal yönden sağlıklı olmamız doğru davramamız açısından önemli faktördür.sen tepki göstermediğini söylüyosun ama genede üzülmüş kırılmıştır bence bu konuda biaçıklama ve özürü haketmiş ozamanki rahatsızlığını ve neden öyle davrandığını açıklayan bi konuşma yapabilirsin.çocuklar 1 yaşından itibaren yapılan her konuşmayı anlarlar.o yüzden aman çocuktur anlamazdır diye düşünülmemeli!babaya kızgınlığı onunla vakit geçirmek kendisiyle ilgilenilmesini sağlamak amaçlı olabilir!baba bi 10 dakika güreşse boğuşsa onun için yeterli olur bundan mutluluk duyar.babada bunu bi görev çocuğa bakma gibi görmemeli. bundan eminimki babada çok zevk alır.deşarj olur günün yorgunluğunda stresinden arınır.çocuklar stres topu gibidir.a.s.
bütün dünya üzerinde bir tek güzel çocuk vardır;bütün annelerde ona sahiptir.a.s.

ayy çok güzel şeyler yazıyorsun ya.şiir giisin ececimm.allah çocuklarını sana ağışlasın.çok şükür enim oğlumla ilgili hiçir prolemim yok ama yine de uraya gelip yazdıklarını okumaktan üyük keyif alıyorum.sağol.iyi kivarsın.allah gönlüne göre versin canıma.s.

talin düşüncelerin için teşekkürler beni utandırdın!hepimiz birilerinden bişeyler öğreniyoruz ben senden,o bizden zincirleme gider bu...ben herşeyi biliyorum diye bişey yok gelişmeye hep açık olmalıyız o yüzden burdayız değilmi?:1hug:

ece hanım çok teşekkürle ilginiz için sölediklerinizi aynen uygulayacağım.sağlıkla kalın...

arkadaslar bi olay anlatayim: dul kadin bi kiziyla yasiyor ve terzilik ile yasam savasi veriyor. bi gun cok pahali ve sik kumastan siparis aliyor elbise dikmek icin, annesi yokken 5yasindaki kizinin dikkatini cekiyor o kumas ve onunla oynamaya basliyor annesi gibi kesip-bicmeye calisiyor ve boylece kumas param-parca hale geliyor, annesi gelince kizina cok kiziyor sinirleniyor ve bir daha benim kumaslarimla oynama sana bu ders olsun diye kizinin parmaklarina makas batiriyor, gun gectikce o parmaklarina mikrop kapiyor morariyor cok kotu vaziyette hasaneye goturuyor,doktorlar muayeneden sonra malesef parmaklarini kesmek zorundayiz diyorlar, annesi cok pisman oluyor agliyor, o minicik kizda ne diyor biliyormusunuz annesini teselli etmek icin: annecim aglama bi daha kumaslarina asla dokunmicam doktorlarada soyle parmaklarimi kesmesinler diyor, yazarken bile cok kotu oldumyaasenağlama ben bu haberi 8yasindayken duymustum hala aklimdan cikmadi,su andada 11aylik kizim var nasil minicik canlarina yavrularina kiyipta siddet uyguluyorlar hic ama hic anlamiyorum!!! :a015:

mancunian merhabalar!endişelerini anlıyorum canım.oğlun artık her şeyi anlayıp kendince yorum yapıcak bir yaşa gelmiş ve bazı sorunlar yaşıyo olabilir.

Genişletmek için tıkla...

ilk cocuk oldugundan neyi ne zaman anlar pek emin olamıyordum iyi olmuş bunu söylediğin anlıyor ama bazen inat yapıyor demek ki bir konuda yetersiz kalıyoruz, diye düşündüm daha dikkatli olmaya çalışacağım.

eşin ve senin tutumun çocuğea karşı nasıl tavizkarmı?baskıcımı?yoksa yetkin yani demokratikmi? o size vurduğunda tepki gösteriyormusunuz?

Genişletmek için tıkla...

Vallahi demokratik olmaya çalışıyoruz ama bizim de yorgun ve stresli günlerimiz de bu tavizkar veya baskıcı hal alabiliyor her zaman çok tutuarlı değiliz. Biliyorum tutarsızlık en kötüsü. Ama dün senin yazdıklarını okuduktan sonra akşam eve giderken eşime bu akşam şöyle davranmayacağız böyle davranacağız diye konuştuk ve uyguladık. Dün gece bazı şakalar hariç bizi dövmedi galiba ilgi odaklı sorunumuz. Biz dayak yiyince genellikle tepki veriyoruz bağırma, yumuşak konuşma, ağlama ne istersen var:) 3gece önce bir kafa attı burnuma öyle bir ağlamışımki bu sefer de O ağlmaya başlıyor "özür dileyecem" diye. baktı hala ağlıyorum ilgilendi şimdi sık sık hatırlatıyorum hani burnuma vurmuştun çok ağlamıştım lütfen bir daha yapma diye.

ben hep çocuğunuzla empati kurun ozaman onu daha iyi anlarsınız derim.siz sinirlendiğinizde ona hiç vurdunuzmu yada fiziksel olarak korkuttunuzmu?mutlaka bu davranışı biyerden görmüştür çünki.

Genişletmek için tıkla...

Empatiyi nedense bir alışkanlık haline getiremedim daha sık hatırlatmalıyım kendime. Evet daha önce bir kaç kere popo ve bacak şaplaklarımız oldu. Bunların sayısı çok az ama onun uygulaması için yeterli. Evelsi gece çiçeklerimden birini parçalamış. Yine kızdım ama bağırmadan "sen ne yaptın benim çiçeğimi parçalamışsın" dedim süpürgeyi getirdim süpürdük çöpleri gitti çöpe attı. "Ben çiçeklerimi çok seviyorum eğer bir daha çiçeklerimi parçalarsan ben de senin en çok sevdiğin oyuncağını parçalayacağım" dedim Çok bozuldu biraz ağladı ama eğer bir daha yaparsan yapıcamı anladıktan sonra sustu. [/COLOR]

şöyle çocuğunuzla geçireceğiniz kaliteli,iletişim dolu yarım saat bile yeterli olur.

Genişletmek için tıkla...

Kaliteli zaman konusunda bazen dikkatliyim ama demek ki sürekli dikkat etmem gerek bazen unutuyoruz O da hemen tepkisini koyuyor.

Ece cok tesekkürler cevabın için burada yazışarak sorunları kafada tutup üzerinde daha çok düşünüyorum bu da uygulamalarımı iyileştiriyor. Allah hepimize sabır versin çocuk yetiştirmek çok zor işmiş.
sevgiler

canavar .!.:

Merhaba Ece;
Benim kızım şuan 4 yaşında, 2 yaşını doldurana kadar süper bir iletişimimiz vardı. Söz dinleyen, mızmızlık yapmayan, arkadaşlarıyla iyi geçinen bir kızdı. 2 yaşında ben çalışmaya başladım ve kızımı kreşe verdim. İlk bir hafta gayet iyiydi ama ne zamanki başka çocukların şımarık, asabi tavırlarını gördü benim kız 180 derece döndü. Kreşe gülerek giden kız diğer çocuklar nasıl yaka paça zorla kreşe giriyor aynen o şekilde davranmaya başladı. Çeşit çeşit küfürler öğrendi, ısırmayı, vurmayı, kıskançlığı ve inatçılığı öğrendi. Bende kreşimizi değiştirdim. Ama sonuç çokta farklı olmadı. Biraz düzeldi ama eskisi gibi olmadı. 1 senelik kreş maceramızdan iyilikten çok kötülük oldu ve kızımı anneme teslim ettim. Şimdi 1 yaşında bir oğlum daha var artık onuda anneanneye bırakıyorum. Ve ikiside ortalığı birbirine katıyor. Yeni bir kardeş onda kıskançlık duygularını dahada çoğalttı. Devamlı oğlanı engellemeler, severken aşırı sıkıp ısırmalar... İşin garip tarafı bir dakika önce tamam yapmayacağım dediği halde aynı şeyi tekrarlıyor olması. Ve bunu inat için yapmıyor. Kızımla inatlaşma yok. Sanki unutuyor . Ne yapacağımı şaşırdım. Sevgi dolu yaklaşsamda, kızsamda aynı şeyler oluyor. Şimdi bu durumda ben ne yapacağım???

Genişletmek için tıkla...

cana var merhabalar!yoğun bi hafta sonu geçirdim yanıt vermede geciktiğim için özür dilerim.çocukların birbirlerinden etkilenip davranış değişikliği göstermesi normal bişey bunu konuşarak doğru ve yanlışı canlandırma yaparak gösterince olumlu sonuçlara ulaşabiliyoruz.ben mesela oğullarıma onların yaptığı ve hoşlanmadığım ağlayarak bişey isteme davranışını ben yapıyorum oyun oynar gibi bu durum üzerine konuşuyoruz etkili olabiliyor.o davranışları tamamen kreşde öğrendi gibi düşünmeyin evde yetişip de başka çocuklardan yada teevizyondan bile etkilenmiş olabilir.kreşin iyi bir öğretmenle olumlu etkileri olduğunu düşünüyorum.
kardeş kıskançlığıda bunları körüklemiş olabilir.kıskançlık en doğal duygulardan biridir önemli olan bu duygunun sonucunda yapılan davranışlardır.bizler duyguları değil davranışları değiştirmeye çalışmalıyız.ben annelere hep şunu derim eşinizle çok güzel günler geçirip çok mutluyken birden üzerinize kuma getirdiğini hayal edin.hep onunla ilgilenip onunla vakit geçirip on iltifat etse siz ne yaparsınız?insan çılgına döner heralde!işte çocuklarımızda böyle bizi,sevgimizi kıskanmaları çok doğal!olumsuz davranışları nasıl engelliyebiliriz? çocuğumuza kardeşini sevmek zorundaymış gibi hissettirmemeliyiz.ve olumsuz duygularını dışa vurduğu zaman onu suçlamamalıyız.''kardeşimi hiç sevmiyorum'' diyen bi çocuğa ''aaa!oda nedemek ne yaptıki sana nasıl sevimli baksana küçücük''derseniz,kardeşine öfkesi iyice bileğlenir.onun yerine''ona kızmakta haklısın bak benide çok uğraştırıyor ara sıra bende kızıyorum''demek çocuğu çok şaşırtır ve içine su serper. ''kardeşini kıskanıyosun''demeden ''kardeşin var diye onunla dahaçok uğraşıyorum diye seni skisi kadar sevmediğimi düşünebilirsin ama seni eskisi kadar çok seviyorum .benimde kardeşim olduğunda bende öyle sanmıştım hem kardeşime ,hem anneme kızmış huysuzlanmıştım''demek inanın hem onu çok iyi anladığınızı anlar hemde kuşkularını yok eder.ama kıskançlığı tamamen gidereceğini söyleyemem sadece yatışmasını sağlar aranızda daha sıkı dostluk köprüleri kurulur.
sözlerinizi ve davranışlarınızlada desteklemelisiniz küçüğe yaklaşırken ''aman kardeşine dokunma?''diye tepki gösterirseniz kardeşe karşı öfke artar!
çocuğun duygularının anlaşıldığı ama kardeşe zarar vericek her davranışa kesinlikle izin verilmiyeceği kesin bir dille davranış yapılmadan önce anlatılmalıdır.

devamı
küçüğü gösterişli biçimde sevmekten kaçınmalısınız.siz küçüğün ihtiyacı ile ilgilenirken büyükle babanın ilgilenmesi faydalı olabilir.sizden ilgi bekliyosa ''gel hadi şu işleri beraber bitirip seninle oynuyalım'' denebilir.yatma vakti gelince yatağın kıyısına oturup günün değerlendirmesini yapıp yada masal anlatarak uykuya dalışını kolaylaştırmak iyi olur.
kardeşler aradaki yaş ne kadar az ise kıskançlık okadar fazla olur diyor kitaplar
ama bence bu bi kural değil anne babanın ve yakın çevrenin bilinçli davranışlarıyla bu sorun çözülebilir.her zaman söylüyorum çocuk eğitimi =sabır
umarım aydınlatabilmişimdir!soru işaretleri kaldıysa devam edebiliriz!
sevgilerimle!

scorpi .!.:

arkadaslar bi olay anlatayim: dul kadin bi kiziyla yasiyor ve terzilik ile yasam savasi veriyor. bi gun cok pahali ve sik kumastan siparis aliyor elbise dikmek icin, annesi yokken 5yasindaki kizinin dikkatini cekiyor o kumas ve onunla oynamaya basliyor annesi gibi kesip-bicmeye calisiyor ve boylece kumas param-parca hale geliyor, annesi gelince kizina cok kiziyor sinirleniyor ve bir daha benim kumaslarimla oynama sana bu ders olsun diye kizinin parmaklarina makas batiriyor, gun gectikce o parmaklarina mikrop kapiyor morariyor cok kotu vaziyette hasaneye goturuyor,doktorlar muayeneden sonra malesef parmaklarini kesmek zorundayiz diyorlar, annesi cok pisman oluyor agliyor, o minicik kizda ne diyor biliyormusunuz annesini teselli etmek icin: annecim aglama bi daha kumaslarina asla dokunmicam doktorlarada soyle parmaklarimi kesmesinler diyor, yazarken bile cok kotu oldumyaasenağlama ben bu haberi 8yasindayken duymustum hala aklimdan cikmadi,su andada 11aylik kizim var nasil minicik canlarina yavrularina kiyipta siddet uyguluyorlar hic ama hic anlamiyorum!!! :a015:

Genişletmek için tıkla...

scorpi merhaba!anlattığın hikaya çok uç!yani çok az anne böyle davranır.hele hele buraya gelen annelerin çok daha duyarlı olduğunu biliyorum.benim bu yazıyı yazmamdaki amac çoğumuzun şiddet olarak görmediğimiz davranışlar hakkında farkındalık yaratabilmek.ufacık bi tokat,şaplağın çocuk ruhunu nasıl zedeleyebileceği konusunu annelere düşündürebilmekti!ben ruh sağlığı yeründe olan hiç bir annenin bırakın yavrusuna hiçbir çocuğa şiddet uygulayamıyacağını düşünüyorum.

mancunian .!.:

Ece cok tesekkürler cevabın için burada yazışarak sorunları kafada tutup üzerinde daha çok düşünüyorum bu da uygulamalarımı iyileştiriyor. Allah hepimize sabır versin çocuk yetiştirmek çok zor işmiş.
sevgiler

Genişletmek için tıkla...

mancunian bilgilerin işe yaramasına sevindim.bizim amacımızda farkındalıklarınızı artırabilmek.nemutlu bana!çocuklarımız donmamış beton gibi üzerine ne düşerse iz yapıyor!
sevilerimle!

:enbuyukkk:yardim istedigimde hic boyle guzel bi sonuca ulasabilecegimi dusunmemistim.benim mantigimda da butun cocuk egitimiyle alakali okudugum kitaplara ragmen cocugun zaman zaman dovulmesi gerektigi gibi bi egilim oldugunu hissettim.halbuki fiziksel siddetle uzaktan yakindan alakasi olmayan bi aile icerisinde buyudum. ama sozle siddetin de cok aci olduguna inaniyorum.bendeki bu olumsuz yon neden kaynaklaniyor tam olarak bulamadim ama sizin yazdiklariniz beni cok teskin etti. yapmak istediklerimle uyguladiklarim tutmuyordu.aradagim belkide tamda bu yazilardi. epeyidir baglanamamistim ama okuduklarim beni hem utandirdi hemde cok mutlu etti bu gunden sonraki uygulamalarla ilgili size bilgi vermek istiyorum. cunku cocuklarim cok seviyorum ve onlarin mutlu ve saglikli birer birey olmalari benim icin cok onemli.ayrica yeni calismaya basladim.onlardan dolayi bana esim gorunurde olmasada sorumluluklari ustume yikarak hatta doktor olan amcam dahibi cok mesletas arkadaslarindan calisan ebeveynlerin cocuklarinin ciddi psikolojik problemleri oldugunu soyleyip ve esimide calismamam gerektigi noktasinda uyarip bana engel oldular.belki bazi seylere tam hazir olmadan yasamanin etkisiyle ben cocuklarimi sorumlu tuttum.o zamanlar calissam her sey daha guzel olacak diyordum.ama simdi calisiyorum ve onlara karsi olan tutumlarim artik iyice oturmu sdurumda yani (malesef otoriter anne tutumu)[biliyorum okuyan arkadaslar bazi yazdiklarimdan rahatsiz olabilir ama ben yardim almak icin bi konu acmistim zaten]ve bu tavrimi duzeltmem gittikce zorlasiyor.ben arkadas ortamlarinda da bulunmayi ve disari hayatini (yanlis anlasilmasin kastim cok evcimen degilim temizlik disinda)seven bi insanim .su anda bakici ariyorum ama bulamadik yani sorumluluklarda katlaniyor.tavsiyelerinizi ve dualarinizi bekliorum.

sevda cicegi .!.:

:enbuyukkk:yardim istedigimde hic boyle guzel bi sonuca ulasabilecegimi dusunmemistim.benim mantigimda da butun cocuk egitimiyle alakali okudugum kitaplara ragmen cocugun zaman zaman dovulmesi gerektigi gibi bi egilim oldugunu hissettim.halbuki fiziksel siddetle uzaktan yakindan alakasi olmayan bi aile icerisinde buyudum. ama sozle siddetin de cok aci olduguna inaniyorum.bendeki bu olumsuz yon neden kaynaklaniyor tam olarak bulamadim ama sizin yazdiklariniz beni cok teskin etti. yapmak istediklerimle uyguladiklarim tutmuyordu.aradagim belkide tamda bu yazilardi. epeyidir baglanamamistim ama okuduklarim beni hem utandirdi hemde cok mutlu etti bu gunden sonraki uygulamalarla ilgili size bilgi vermek istiyorum. cunku cocuklarim cok seviyorum ve onlarin mutlu ve saglikli birer birey olmalari benim icin cok onemli.ayrica yeni calismaya basladim.onlardan dolayi bana esim gorunurde olmasada sorumluluklari ustume yikarak hatta doktor olan amcam dahibi cok mesletas arkadaslarindan calisan ebeveynlerin cocuklarinin ciddi psikolojik problemleri oldugunu soyleyip ve esimide calismamam gerektigi noktasinda uyarip bana engel oldular.belki bazi seylere tam hazir olmadan yasamanin etkisiyle ben cocuklarimi sorumlu tuttum.o zamanlar calissam her sey daha guzel olacak diyordum.ama simdi calisiyorum ve onlara karsi olan tutumlarim artik iyice oturmu sdurumda yani (malesef otoriter anne tutumu)[biliyorum okuyan arkadaslar bazi yazdiklarimdan rahatsiz olabilir ama ben yardim almak icin bi konu acmistim zaten]ve bu tavrimi duzeltmem gittikce zorlasiyor.ben arkadas ortamlarinda da bulunmayi ve disari hayatini (yanlis anlasilmasin kastim cok evcimen degilim temizlik disinda)seven bi insanim .su anda bakici ariyorum ama bulamadik yani sorumluluklarda katlaniyor.tavsiyelerinizi ve dualarinizi bekliorum.

Genişletmek için tıkla...

sevgili sevda çiçeği bir nebzede olsa sana yardımım dokunduysa ne mutlu bana inanki bu işi misyon edindim ve bir tana anneye bile ışık yakmış olmak benim için mutluluk kaynağı.
bi defa eğitim durumumuz ne olursa olsun hiç bir eğitim kurumunda annelikle ilgili bir ders yok.yani herkesin anne baba eğitimine ihtiyacı var.evet eğitimle ilgili kitaplar var fakat bunları hayata geçirmek zor olabiliyo davranışları kalıplaşmış davranışları değiştirmekse çok zor.çocuklarımızı hep istediğimiz kalıba sokmaya çalışıp ideal olan davranışları yapmasını bekleriz oysaki biz ideal davranışları yapmıyorsak buna ulaşmak çok zordur.bence sen doğru yoldasın ve emin adımlar atmalısın.kendindeki eksiklikleri görüp hatalı davranışları değiştirmek istiyosun.bunu yapamıyan okadar çok anne baba varki malesef.şiddetin bir sürü çeşidi var bunlarıda kendi ailemizden öğreniyoruz tabiki nasıl davranıcağımızı bilemediğimizde baskı uygulayıp sindirmek kolayımıza geliyo.oysaki çocuklarımızın dünyası nasıl etkileniyo bunu öfkemiz geçtikten sonra idrak edebiliyoruz.öncelikle öfke kontrolü geliyor.bunu çözdükmü gerisi kolay.
çalşan anne olmaya gelince elbette çok zor ama imkansız değil bunu başarmak planlı proğramlı yapılınca çocukla kaliteli ve sevgi dolu 1saat bile emin olun yeterli olucaktır.sorarımki ev kadını olan hangi anne(istisnalar hariç)çocuğuyla oturup 1 saat oyun oynar konuşur?bi defa çocuklarını kendinden uzaklaştırmak istemiyosan bu otoriter anne tavrından çıkmalı kurallı ama sevgi,şefkat dolu bir anneolduğunu onlara göstermeli ve hissettirmelisin.unutmaki çocuk eğitiminde disiplin ancak sevgi ile verilirse uygulaması ve uygulanması kolay olabilir.dışarıyı seviyorum diyosun lütfen senden ricam çocuklarınla dışarıda gez.yani onlarla bunuda paylaş belki ozaman çok daha farklı güzellikler yaşayabilirsin.sorularını bekliyorum!a.s.

kesinlikle faydaniz dokundu.su an bile kendime hakim olabiliyorum ama bir nokta daha varki cocuklarimla inatlasiyorum heralde.:çok üzgünüm: kziim (kucuk) felaket inatcidir.ve istedigi bi yemegi baska bi yemegi yedikten sonra verecegimi soyledim.Fakat yemesini istedigim yemekten bi kasik bile almadi ve isi agida vurdu.En sonunda isin boyutu degisti ve baska bi seyden dolayi aglamaya basladi ve susturulamaz bi durumda su an dahi agliyor.Ben aglamalarina sessiz kalarak cevap veriyorum.Cunku ne kadar aciklasam artik anlamaz.Sanirim is bu seviyeye gelmemeliydi.Dedigim gibi sanirim btun okunanlara ragmen kafamda cocuk yetistirmeye karsi olusan kaliplari degistirmem gerekiyor.Sanirim sizinle daha yazisacagiz.

çok sevindim her şey adım adım değişecek kimsenin elinde sihirli bir değneği yok birdenbire herşeyi değiştiremez.inatlaşmayı senden öğreniyo unutma sen nekadar yaparsan oda okadar inat olur.çocuklar söylediklerimizden ziyade yaptıklarımızı daha kolay uygular.bu yüzden onlara örnek davranışlar sergilemeliyiz.ağlamasına ses çıkarmaman iyi yanında ağlamasına izin verme ya o ortamdan sen çık yada onu uzaklaştır.böylelikle daha kısa ağlamalar olur.ağlayarak hiç bir şeyi elde edemiyeceğini ona anlat.sevgilerimle!

tesekkur ederim. ortamdan ayrilma fikri cok guzel.yani surekli aglama sesi dinlemek cok zor zaten bi yerde kopuyorum.aslinda benim actigim konudaki gibi sabredebilmekten ziyade sabrimizin sinirina getirecek hareketlerden cocugu uzak tutmak olabilirmi isin sihri
.heralde buda cok akilli ve becerikli olmayyi gerektiriyo.sengözlerimebaksanab

senin olmadığın ortamda ağlamak anlamsızlaşacak bu yüzden kesilecek ağlamalar.bundan çok rahatsız olduğunu ve ağlaması bitince konuşabileceğinizi söyle problemi çözersin.unutmaki çocuk olmaları onların hiçbişeyden anlamadıkları anlamına gelmez.onlarında her konda düşünceleri,duyguları vardır.sadece olaylar hakkında kötü yorumculardır.deneyimleri olmadığı için.biz çocuklarımızı bir birey yerine koyup onların fikirlerini aldığımızda özgüvenleri oluşur önemsendiklerini hissederler.kendilerini daha iyi ifade etmeleri için fırsat tanımalıyız ve bunun ağlıyarak olmadığını anlatmalıyız.böylelikle o sınıra gelmemiş olunur.zor değil çok basit ve zevkli emin olabilirsin.çok iyi iki arkadaşın olucak böylelikle!