Aile ve sosyal politikalar bakanlığini arayıp şikayette bulunuyorsunuzUzun zamandır çok çok üzüldüğüm bir şey var. Yeğenim 7 yaşında. Ablam her sinirlendiğinde yeğenimi dövüyor. Özellikle ödevlerini yaptırırken.. Yeğenimin sınıfındaki veliler çocuklarını sanki bir yarışa sokmuş gibi, çocuklarını yarıştırıyorlar sanki. Ödevlerinin fotoğrafını çekip whatsapp’a ve eba’ya yüklüyorlar. En güzel kim yazacak, ay bak şunun çocuğu geride kalmış, bu ne çirkin yazmış gibi gibi gereksiz ve saçma şeyler. Bu furyaya ablamda katıldığı için ödevleri yaptırırken zulüm. Ama dışarıdan görseniz harika ana oğul ikilisi. Her şey mükemmelmiş gibi. Artık yüreğim buna dayanmıyor. Ne zaman ablamı uyarsam bana ve hatta tüm aileye küsüyor. İnanılmaz bir kin tutuyor. Yeğenimin bende kalmasını istiyorum güzel ve verimli vakit geçirelim diye, bırakmıyor. Eniştem de pasif olduğu için (ablamdan çekindiği için) hiçbir şekilde bu duruma dur demiyor.
Çocuğun o kadar psikolojisi bozulmuş ki “ben hakettiğim için beni dövüyor, o benim canım annem” diyor. Büyüyünce çocuğum olunca bende ona vururum anlar bir daha yaramazlık yapmaz diyor.ve dayağa öyle alışmış ki arada vurunca gülüyor. Yemek yerken bile rahat yiyemiyor düşünün dökülecek diye iki büklüm yemek yiyor.
Lütfen bana bir çözüm üretir misiniz? Her gün kahroluyorum üzüntüden, elimden bir şey gelmiyor ya mahvoluyorum. Üzüntümü sizlere anlatamam. Kaç kere uyardım zibilyon kez konuştum. Koruyup kollamaya çalıştım ama her türlü eve döndükleri için ben müdahil olamıyorum ki.
Ablam çok sinirli yapısı gereği, her şeye evet denmesini istiyor. Bir yere gidelim gel dese, benim işim var gelemeyeceğim desem küser aylarca konuşmaz mesela. Tedavi ol diyorum, bi uzmanla görüşelim bende hatta yanında geleyim beraber gidelim diyorum.. asla kabul etmiyor. Ailenin büyükleri de çok kez konuştu ama her şey yine aynı. O yüzden lütfen bana etkili bir şey söyleyebilir misiniz? Nasıl bir yol izlesem de bu durumu engellesem? Teşekkür ederim hepinize.
Öğretmeni ile konuşursunuz, çocukların ödevlerinin sosyal medyada paylaşılması yasağını getirin. Veliler sadece eksik ve verilen ödevleri ve anlamadıklarını sorsun be öğretmenin olmadığı bir grup kurma, çocukları kıyaslama yasaklansın. Rehber öğretmenle birlikte çocuklarla nasıl ilgili iletişim yönetmelerini vs konuşursunuz.Sosyal hizmetler konusunda çok çekiniyorum. Nereye yollarlar, neler yaşar, psikolojisi nasıl etkilenir.. kıyamıyorum. şikayet edersem nelere sebebiyet veririm bilemiyorum. o yüzden bu günlere kadar hiçbir şekilde şikayet edemedim. Öğretmeniyle görüşsem benim söylediğim anlaşılacak, o sinirle gelip her şeyi mahveder yıkar gider eminim. bana ne yaparsa yapsın ama o hırsla çocuğa neler yapacak. çünkü dediğim gibi öğretmenlerin veya dışarıdan insanların bu durumu fark edebilmesi asla ama asla mümkün değil. öyle iyi ilişkileri varmış gibi görünüyorlar ki. içten içe çıldırıyorumdediklerinizi düşüneceğim. ilgilenip yardımcı olduğunuz için hepinize çoook teşekkür ediyorum
Çocuğu saklayın kayboldu sansın kaybetme korkusu olsun yaratığın...Uzun zamandır çok çok üzüldüğüm bir şey var. Yeğenim 7 yaşında. Ablam her sinirlendiğinde yeğenimi dövüyor. Özellikle ödevlerini yaptırırken.. Yeğenimin sınıfındaki veliler çocuklarını sanki bir yarışa sokmuş gibi, çocuklarını yarıştırıyorlar sanki. Ödevlerinin fotoğrafını çekip whatsapp’a ve eba’ya yüklüyorlar. En güzel kim yazacak, ay bak şunun çocuğu geride kalmış, bu ne çirkin yazmış gibi gibi gereksiz ve saçma şeyler. Bu furyaya ablamda katıldığı için ödevleri yaptırırken zulüm. Ama dışarıdan görseniz harika ana oğul ikilisi. Her şey mükemmelmiş gibi. Artık yüreğim buna dayanmıyor. Ne zaman ablamı uyarsam bana ve hatta tüm aileye küsüyor. İnanılmaz bir kin tutuyor. Yeğenimin bende kalmasını istiyorum güzel ve verimli vakit geçirelim diye, bırakmıyor. Eniştem de pasif olduğu için (ablamdan çekindiği için) hiçbir şekilde bu duruma dur demiyor.
Çocuğun o kadar psikolojisi bozulmuş ki “ben hakettiğim için beni dövüyor, o benim canım annem” diyor. Büyüyünce çocuğum olunca bende ona vururum anlar bir daha yaramazlık yapmaz diyor.ve dayağa öyle alışmış ki arada vurunca gülüyor. Yemek yerken bile rahat yiyemiyor düşünün dökülecek diye iki büklüm yemek yiyor.
Lütfen bana bir çözüm üretir misiniz? Her gün kahroluyorum üzüntüden, elimden bir şey gelmiyor ya mahvoluyorum. Üzüntümü sizlere anlatamam. Kaç kere uyardım zibilyon kez konuştum. Koruyup kollamaya çalıştım ama her türlü eve döndükleri için ben müdahil olamıyorum ki.
Ablam çok sinirli yapısı gereği, her şeye evet denmesini istiyor. Bir yere gidelim gel dese, benim işim var gelemeyeceğim desem küser aylarca konuşmaz mesela. Tedavi ol diyorum, bi uzmanla görüşelim bende hatta yanında geleyim beraber gidelim diyorum.. asla kabul etmiyor. Ailenin büyükleri de çok kez konuştu ama her şey yine aynı. O yüzden lütfen bana etkili bir şey söyleyebilir misiniz? Nasıl bir yol izlesem de bu durumu engellesem? Teşekkür ederim hepinize.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?