Boğuluyorum yardım.. 7 yıllık evliyim, eşimle severerk evlendik birlikte okuduk iş sahibi olduk. Her zaman da uyuşamayan ama birbirine düşkün bir çifttik. Ama artık dayanamıyorum. 3 yaşında bir oğlum var ve nerdeyse oğlum doğduğundan beri kedi köpek gibiyiz. Çok sorumsuz ve gamsız bir insan, duvara konuşur gibi konuşıyorum hiç sallamaz dedğini yapar. Dişe dokunur bir problemimiz yok ama anlaşamamak başka bişeymiş. Artık yan yana 1 saat duramıyoruz mutlaka tartışacak bişey buluyoruz. Çocuğum için katlanmak zorundayım diyordum ama çocukla da doğru düzgün ilgilenmiyoe bir de her olumsuzluk da beni suçluyor. Karı koca ilişkimiz de yok çok uzun zamandır ben bazen nefret ediyorum keşke hiç tanımasaydım diyorum. Artık sinirlerim bozuldu, onla tartıştıkça gerilip çocuğuma patlıyorum. Herşey çocuğum için derken ona kötülük mü yapıyorum acaba diyorum. Oğlum olmasa bi saniye düşünmem ayrılırım ama onu boynu bükük koymak istemiyorum. Boşanmış olan arkadaşlar çocuklarınızın durumları nasıl? Tabi değişken bir durumdur ama genel olarak boşandıktan sonra hayat daha iyi diyebiliyor msnz? Nolur bişeyler yqzın öyle bunaldım ki durup durup ağlıyorym artık hasta oldum.