merhaba hanımlar;
herkes gibi benimde sorunlarım var. eşimle genel anlamda mutluyuz. tabi tartışmalar zıtlaşmalar adaletsizlikler oluyor ama bir evliliği değerlendirmek için genele bakmak lazım.
benim sorunum şu; 2 yıllık evliyiz ve cocugumuz olmuyor. bilerek evlendim... 1,5 yıl boyunca tüp bebekle ilgili agzımı açmadım. ara ara eger cocugumuz olmazsa ben seni bu yüzden bırakmam sakın aklına bile getirme vs. telkinlerde bulundum. çünki kusurun kendinde oldugu için eziklik hissettiğini biliyordum... en şiddetli tartışmalarda bile yüzüne vurmadım, varmamda... kimse bu durumu bilmiyor tabi, ailem bile... belki tüp bebekle olur üzülmesinler diye sakladım. kimse bilmediği için tek başına mücadele verdim. 5-6 ay önce inmemiş testis ameliyatlarının yetişkinlerdede oldugunu ögrendim ve olunmadı taktirde, kanser riski taşıdıgınıda. anne olmak en büyük hayalim ama eşimde risk grubundayken önce eşim sonra cocuk! sonuçta ne eşimi kaybetmek isterim nede babasız cocuk büyütmek. eşimle konuştum; bak böyle bir ameliyat var ve olman gerekiyor. tamam dedi, işlerim yogun dedi vs. vs. askıda kalıyor yani. bende ufak ufak aralarda cıtlatıyordum tabi. her seferinde tamam gidicem dedim ya diyip susturuyordu beni. dün gece üroloji doktoru seçtin mi dedim! acıbadem, alman hastanesi işte en iyi hangisiyse ona gidicem dedi ama bu konuda konuşmuyor benimle... hep kestirip atıyor. cocuk konusunda isteksiz görüyorum. anlamaya çalışıyorum, kokuları ve ezikliği var ama bir başladı bagarmaya yeter artık gelme üstüme, kusurluyum işte ha bire beni sıkıştırıyorsun hep böyle yapıyorsun benim ne yaşadıgımı bilemezsin vs. vs. dedi. bende ne yaşadıgını anlamaya calışıyorum ve ne yüzüne vurdum, ne kötü konuştum. ikimizin orunu bu sen baba ben anne olamıyoruz ve bunun için birtek ben çaba gösteriyorum. olaya bu şekilde bak, sorun sende yada bende hiç farketmez dedim. sinirlendi, üstünü giyindi evi terketmeye kalktı, tek laf etmedim. balkona cıktı biraz orda durdu ve içeri girip yattı. yanına gittim. benim sana birşey dediğim yok, sen bana neler yapıyorsunda ben susup oturuyorum, kendine gelince hiç bir şeyi yediremiyorsun tarzında konuştum. birde evi terketmek için hazırlanıyorsun dedim, hayır balkona cıkmak içindi dedi ama yalan tabi... daha sonra yanından gittim. demin aradı hiç birşey yokmuş gibi.....
az cok benimde onunda düşünlerini anlamışsınızdır. eşimi anlamaya çalışıyorum, çözüm için elimden geleni yapmaya çalışıyorum, destek vermeye çalışıyorum ama olmuyor. demek ki bir yerde hata yapıyorum... nasıl yaklaşıcagımı bilmiyorum ve bu yüzden sizden yardım istiyorum... olayların dışından bazı şeyleri görmesi daha kolay ama kişi kendi yaşayınca kafası karışıyor
cocugumuzun olmamasına mı üzüleyim, eşimin durumunun riskli olduguna mı üzüleyim, tartışırken söylediği sözleremi üzüleyim, herkesin cocuk yap artık derken geşiştirmekle mi ugraşayım(
herkes gibi benimde sorunlarım var. eşimle genel anlamda mutluyuz. tabi tartışmalar zıtlaşmalar adaletsizlikler oluyor ama bir evliliği değerlendirmek için genele bakmak lazım.
benim sorunum şu; 2 yıllık evliyiz ve cocugumuz olmuyor. bilerek evlendim... 1,5 yıl boyunca tüp bebekle ilgili agzımı açmadım. ara ara eger cocugumuz olmazsa ben seni bu yüzden bırakmam sakın aklına bile getirme vs. telkinlerde bulundum. çünki kusurun kendinde oldugu için eziklik hissettiğini biliyordum... en şiddetli tartışmalarda bile yüzüne vurmadım, varmamda... kimse bu durumu bilmiyor tabi, ailem bile... belki tüp bebekle olur üzülmesinler diye sakladım. kimse bilmediği için tek başına mücadele verdim. 5-6 ay önce inmemiş testis ameliyatlarının yetişkinlerdede oldugunu ögrendim ve olunmadı taktirde, kanser riski taşıdıgınıda. anne olmak en büyük hayalim ama eşimde risk grubundayken önce eşim sonra cocuk! sonuçta ne eşimi kaybetmek isterim nede babasız cocuk büyütmek. eşimle konuştum; bak böyle bir ameliyat var ve olman gerekiyor. tamam dedi, işlerim yogun dedi vs. vs. askıda kalıyor yani. bende ufak ufak aralarda cıtlatıyordum tabi. her seferinde tamam gidicem dedim ya diyip susturuyordu beni. dün gece üroloji doktoru seçtin mi dedim! acıbadem, alman hastanesi işte en iyi hangisiyse ona gidicem dedi ama bu konuda konuşmuyor benimle... hep kestirip atıyor. cocuk konusunda isteksiz görüyorum. anlamaya çalışıyorum, kokuları ve ezikliği var ama bir başladı bagarmaya yeter artık gelme üstüme, kusurluyum işte ha bire beni sıkıştırıyorsun hep böyle yapıyorsun benim ne yaşadıgımı bilemezsin vs. vs. dedi. bende ne yaşadıgını anlamaya calışıyorum ve ne yüzüne vurdum, ne kötü konuştum. ikimizin orunu bu sen baba ben anne olamıyoruz ve bunun için birtek ben çaba gösteriyorum. olaya bu şekilde bak, sorun sende yada bende hiç farketmez dedim. sinirlendi, üstünü giyindi evi terketmeye kalktı, tek laf etmedim. balkona cıktı biraz orda durdu ve içeri girip yattı. yanına gittim. benim sana birşey dediğim yok, sen bana neler yapıyorsunda ben susup oturuyorum, kendine gelince hiç bir şeyi yediremiyorsun tarzında konuştum. birde evi terketmek için hazırlanıyorsun dedim, hayır balkona cıkmak içindi dedi ama yalan tabi... daha sonra yanından gittim. demin aradı hiç birşey yokmuş gibi.....
az cok benimde onunda düşünlerini anlamışsınızdır. eşimi anlamaya çalışıyorum, çözüm için elimden geleni yapmaya çalışıyorum, destek vermeye çalışıyorum ama olmuyor. demek ki bir yerde hata yapıyorum... nasıl yaklaşıcagımı bilmiyorum ve bu yüzden sizden yardım istiyorum... olayların dışından bazı şeyleri görmesi daha kolay ama kişi kendi yaşayınca kafası karışıyor
cocugumuzun olmamasına mı üzüleyim, eşimin durumunun riskli olduguna mı üzüleyim, tartışırken söylediği sözleremi üzüleyim, herkesin cocuk yap artık derken geşiştirmekle mi ugraşayım(
