o kadar çok üzülüyorum ki onun için. rahmetli babam çok ama çok uğraştı. Bir ara babasının dükkanında çalışıyordu. İşten dönerken, en son 5 sene önce, dolmuşta biri 'sana evde bilgisayar oyunu göstereceğim, beraber oynayalım' demiş. Dolmuşçu her gün gördüğü için kuzenimi içi rahat etmemiş. Onu aldığı durağın önündeki büfeye söylemiş. Buradan her gün binen delikanlı vardı biraz garipti, böyle böyle diye. Amcama söylemişler. Polislerle beraber adamın evinde yakalamışlar. Faliyete geçmemiş adam ama çok korkunç bir durum. O sırada tabii, manisa ruh sinir hastalıklarından rapor alınması lazım. Polisler, herkes çocuğun durumunun farkında. Amcam yine kabul etmemiş. Adam ceza alsın diye demişler artık.. orada yüzde 40 zeka geriliği çıkmış. Babam en sonunda dayanamamıştı, kaçırmıştı. O bile ile yaramadı, dava açtı babama. Aldı çocuğu geri. Üstelik, askere gidip gelsin düzelecekti, sizin yüzünüzden askerden muaf oldu, oğlumun hayatını yaktınız diye babamın cenazesine bile gelmedi. O olaydan sonra da çocuğun başına bir şey gelir diye işe de göndermedi. O odada kaldı o.
Kabullenmiyor, ne yaparsa yapsınlar kabullenmiyor bir türlü. Halam ayrı, amcam ayrı. Asla bir sorun olduğunu görmüyorlar. İçimde büyük bir yaradır.