Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...