Çocuk annenin hayatını mahveden bir varlık mıdır?

bir kızım var hayatımı değiştirdi,
her sabah öpücüğüyle güne başlamak,işten döndüğümde mutluluk çıglıklarıyla boynuma sarılması,geceleri anne beni sevvv lütfen diye sayıklamaları,,ve diğerleri...
annelik fedakarlık gerektirir illaki,birçok anne evladı için birçok şeye katlanıyor..
ama bu çocuğun günahı yada suçu değil,annenın tercihi..
anne olmak mükemmel bişey,gerginlik ve sinir bir alev topuna dönüp kualklarına kadar hücum ettiğinde dahi yutkunarak çocuguna gülümsemek demek..
belki oda yaşadıklarından dolayı sevgi ve şevkate muhtaçtır,
sen anne gibi yaklaş sev,şevkat göster..iyiki senın gibi bir annem var fedakar cefakar vs..
bazen ruhen yorulmuş insanları yargılamak yerine kolundan tutup kaldırmak lazım...öyle düşün..onunda evlilikten dolayı yaşadıgı hayal kırıklıkları kalmış elinde..

doğru diyorsunuz.. aslında bunları yapıyordum zamanında ama annem saldıkça ben de saldım sanırım
 
siz imtihanlık evlat olmadığınız için mi bu empoze ediş.o kadar fedakarlık yaptığı halde insan olamayan evlatları olsa onlara velinimetimsiniz derdi belki de.bizim evde de hep babamın sülale cahil ve basitti annemin gözünde kendi ailesinden gelen basit aşağılamaları bana empoze ediyordu.fakat annemin unuttuğu bir şey vardı kaynana kpeder derdi çekmedi onlara bakmak zorunda kalmadı onlar tarafından horlanmadı.babam neredeyse kendi sülalesine küs gibi yaşadı öldü.birde onların dertleri olsaymış naparmış bilmem.annemin babası da zembille inmedi. sonuçta bende gidip bir ordinaryusla evlenmedim.herkesin eksiği var.önemli olan halimize şükretmek.

doğru diyorsunuz.. şükrettiğini söylüyor ama yüzümüze değil. kendi annesinden de sevgi görmemiş yıllarca ona saydı. şimdi ananem gibi davranıyor
 
Olaya çok duygusal bakıyorsunuz severek evlenmedi , ama sonuçta sizi yaptı siz isteyerek mi ondan dünyaya geldiniz , sizi öyle sindirmiş öyle suçluluk psikolojisine sokmuski sanki herşeyin sorumlusu sizmissiniz . Onun kötü evlilikleri oldu diye sorumlu hiçbir günahı olmadan aile secemeden dünyaya gelen sizdemi ? Yatsın kalksın böyle evlatları olmuş ona dua etsin .
 
Olaya çok duygusal bakıyorsunuz severek evlenmedi , ama sonuçta sizi yaptı siz isteyerek mi ondan dünyaya geldiniz , sizi öyle sindirmiş öyle suçluluk psikolojisine sokmuski sanki herşeyin sorumlusu sizmissiniz . Onun kötü evlilikleri oldu diye sorumlu hiçbir günahı olmadan aile secemeden dünyaya gelen sizdemi ? Yatsın kalksın böyle evlatları olmuş ona dua etsin .

aynen sindirildik yıllarca suçlu hissettim şimdi üstümden o suçluluk psikolojisini yavaş yavaş atıyorum. 26 yaşındayım. daha yeni diyorum ben suçlu değilim dye...
 
Ne tuhaf anne babaymış. Allah kolaylık versin, neyse ki maddi gücünüz var muhtaç değilsiniz onlara. Demek ki benimkiler birer melek :D En iyisi bayramda arayayım.
 
bence annenı bı baska dktra gtır canım ılacları degssın kardesınle ayrı eve cıkamaz mısın? Kurtulmak ıcın evlenme hata yapmıs olursun senın ne sucun var swvdıgıne kavusamadıysa sız de yuk gelecektınız madem korunsaydı, hem sevdıgıne varamadı dıye bu kadar dert edecek olsaydı kara sevddan hastalıga tutulmustu coktan bence bu mazeret ve annen cok bencıl bır kadın... bence artık onu alttan almayı bırakmalısınız, bıraz uz de degerını anlasın... bılırsın kotu seyler olmazsa ıyı seylerın ıyı oldugu anlasılmaz.
 
saft saft kardeşinle üzülmeyin annenizin eksikligi bu. Anneniz siz olmasaydınız yine başkalarını suçlayacaktı, belki annesini babasını, eşlerini...

Bazı insanlar başkalarını suçlamadan duramaz. Böylesi daha kolay gelir.
 
Çocuk cennet bahcesidir.Büyükler kendi hayatini kendileri maffeder genelde.
Hiçbir acının, öfkenin, yaşanmışlıkların bedelini cocuklar ödememelidir.
 
sen kendı hayatına bak kardesınede aynısını söyle siz gelecek için kendı ayaklarının uzerinde durun güçlü kadınlarsınız,rabbim bizi böyle güçlü yaratmış ,
eğer nişanlınla gerçekten mutlu değilsen ondanda ayrıl ,
inşallah çok mutlu olursunuz
 
Agir bir sucluluk hissi oluyomu sizde de

evet. kendimi bazen o kadar suçlu hissediyorum ki sanki nankörlük yapıyorum. kızamıyorum, ama onlar kızabiliyor, her şeyi söyleyebiliyor düşünmeden. bunun altında eziliyor insan.
 
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.

Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.

Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.

Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.

Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...

Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?

Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...


canım annen tek basına oldugu ıcın zorlanıyor ben bir cocukla kafayı yıyorum büyütmek kahrını çekmek gerçektende zor hayatından vazgeçiyorsun da çocuklarına adıyorsun kendını e yuk agır olunca sürekli bi mızmızlık sıkayet hali olmuştur hiç yük olur musunuz anneler en çok evlatlarını sever anne babasındanda çok. üzülme ağlama kurtulcam diye evliliği kurtuluş görme yağmurdan kaçarken doluya tutulma kızım hayatınızı mahfetmeyin olmazsa yapamassak boşanırız demeyin o işler zor oluyor.
 
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.

Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.

Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.

Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.

Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...

Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?

Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...


Canım merhaba,
Bir kız annesi olarak şunu söyleyeyim, annelik hem çok zor hem de çok güzel bir şey. Hatta bu dünyada başıma gelen en güzel şey diyebilirim. Ancak annen babandan sonra kadınlığını yaşayamamış. Evi geçindirmek zorunda kalmış, hem erkek hem kadın olmuş. Belki basit olacak ama bir komşusuna gün için oturmaya gidememiş, belki istediğini alamamış. Çekmiş belli ki, sizi de hırpalamış bu süreçte tabi. Seni de anlıyorum, benim de annemle aram kötüdür. Senin suçun yok ama bazı şartlar insanları bu hale getiriyor işte, hayat onu yormuş. Kendi hayatını yaşayamamış. Zor bir insan olmuş. Arada da her zaman olduğu gibi size yani çocuklara olan olmuş. Baban gitmeseydi böyle olmazdı diye düşünüyorum. Çocuk insanın hayatını mahfetmez asla. İşte bu konuda eminim canım.
 
çok teşekkür ederim tüm yorumlarınız için. annemi anlamaya ve takmamaya çalışıyorum. psikolojim yavaş yavaş düzeliyor. sizlrle konuştukça rahatladım iyiki varsınız
 
desın olsun ıcınden gelerek demedıgıne eemınım tedavı ılacları kullanıyormus zaten sız kendınızde sakınken o tarz konusmaz dıyorsunuz.
 
Back
X