Çocuk gelişimi konusunda eşiyle çatışanlar…

dipsiz kuyu .!.:

Baba kötü bir baba evet ama sizde kötü bir annesiniz. Çocuk dayak yiyor sizin derdiniz kocisiniz yok evliliği kötü etkilenmişmis yok bakimli olamiyormusmus tiri vırı...

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Böyle bir ayıyla evli olsan ne olmasan ne Allah aşkına, şöyle iğrenç bir adama yaranıcam diye şekilden şekile giriyorlar Allah akıl fikir versin

Genişletmek için tıkla...

Bluegitar .!.:

Elleri kırılsın o adamın inşallah .Sizin donanımıniza da yorum yapmıyorum ban yemeyeyim simdi

Genişletmek için tıkla...

Seren_cam .!.:

Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…

Genişletmek için tıkla...

Delice .!.:

Benim eşimde hep şiddetle büyümüş kızımın bir kere üzerine yürümeye kalktı ne oluyor dedim.En son bir kere kızıma hayvan dedi.Bende ne biçim konuşuyorsun dedim.O da benim babamda bana söylüyordu bir şey olmaz dedi.Ona seni hiç bir şey için değil ama kızım için boşarım yüzüne hasret kalırsın dedim.

Biz bu sorunu 1.5 yılda aştık.Ama aşmayı başardık.Onunla sürekli konuştum.Ailesinin yetiştirme tarzının yanlış olduğunu anladığında bu tavrından vazgeçti.

O zamanlar da bana sorsanız ilgisi alakası oynaması vs. çok iyiydi ama çocuğa sabretmesi gereken yerde hakaret ve şiddetin bende kesinlikle yeri yok.O yüzden ikisi bir arada olunca bence kişi iyi baba olamıyor.Tavrınız kesinlikle net olsun.Çocuğunuzu harcatmayın.

Genişletmek için tıkla...

Seren_cam .!.:

Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…

Genişletmek için tıkla...

Seren_cam .!.:

Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…

Genişletmek için tıkla...

Daydream_ .!.:

En azindan sizin esiniz düzelme umudu vermis, dogan cuceloglu ve nurdoğan arkış in videolarını izletebilirsiniz, kendini daha da geliştirebilir

Genişletmek için tıkla...

Seren_cam .!.:

Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…

Genişletmek için tıkla...