• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuk gelişimi konusunda eşiyle çatışanlar…

Seren_cam

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
25 Ağustos 2017
70
7
38
39
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
 
Baba kötü bir baba evet ama sizde kötü bir annesiniz. Çocuk dayak yiyor sizin derdiniz kocisiniz yok evliliği kötü etkilenmişmis yok bakimli olamiyormusmus tiri vırı...

Böyle bir ayıyla evli olsan ne olmasan ne Allah aşkına, şöyle iğrenç bir adama yaranıcam diye şekilden şekile giriyorlar Allah akıl fikir versin
 
Son düzenleme:
Benim eşimde hep şiddetle büyümüş kızımın bir kere üzerine yürümeye kalktı ne oluyor dedim.En son bir kere kızıma hayvan dedi.Bende ne biçim konuşuyorsun dedim.O da benim babamda bana söylüyordu bir şey olmaz dedi.Ona seni hiç bir şey için değil ama kızım için boşarım yüzüne hasret kalırsın dedim.

Biz bu sorunu 1.5 yılda aştık.Ama aşmayı başardık.Onunla sürekli konuştum.Ailesinin yetiştirme tarzının yanlış olduğunu anladığında bu tavrından vazgeçti.

O zamanlar da bana sorsanız ilgisi alakası oynaması vs. çok iyiydi ama çocuğa sabretmesi gereken yerde hakaret ve şiddetin bende kesinlikle yeri yok.O yüzden ikisi bir arada olunca bence kişi iyi baba olamıyor.Tavrınız kesinlikle net olsun.Çocuğunuzu harcatmayın.
 
Konu sahibi muhtemelen dönmez fakat bu satırları sonradan okuyacak olan annelere belki acaba dedirtir.

Çocuklarımızın bizim malımız olmadığını,
stres topu görevi görmediğini,
onların giyinme,barınma,yeme ihtiyaçlarının dışında koşulsuz sevgiye ihtiyaçları oldugunu
Bunları hiçbir karşılık gozetmeksizin yapmamız gerektiğini nitekim urememenin de bir seçenek olduğunu unutmayalım
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
Bende küçükken babam en iyi en mükemmel olmam için beni çok hirpaladi evet bunu benim iyiliğin için yapıyordu kendnce ama ben babama karşı çok kinlenmistim bı ara nefret ediyordum ondan keşke öyle davranmasaydi ve babama hep sarilabilseydim önümde bir duvar hissetmeseydim
 
Benim eşimde hep şiddetle büyümüş kızımın bir kere üzerine yürümeye kalktı ne oluyor dedim.En son bir kere kızıma hayvan dedi.Bende ne biçim konuşuyorsun dedim.O da benim babamda bana söylüyordu bir şey olmaz dedi.Ona seni hiç bir şey için değil ama kızım için boşarım yüzüne hasret kalırsın dedim.

Biz bu sorunu 1.5 yılda aştık.Ama aşmayı başardık.Onunla sürekli konuştum.Ailesinin yetiştirme tarzının yanlış olduğunu anladığında bu tavrından vazgeçti.

O zamanlar da bana sorsanız ilgisi alakası oynaması vs. çok iyiydi ama çocuğa sabretmesi gereken yerde hakaret ve şiddetin bende kesinlikle yeri yok.O yüzden ikisi bir arada olunca bence kişi iyi baba olamıyor.Tavrınız kesinlikle net olsun.Çocuğunuzu harcatmayın.
En azindan sizin esiniz düzelme umudu vermis, dogan cuceloglu ve nurdoğan arkış in videolarını izletebilirsiniz, kendini daha da geliştirebilir
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
2.5 ve 1 yaşlarında kızlarım var, eşim bırakın şiddeti sesini yükseltse onu paralarım. bizi de pamuklara sarmadılar, eşiniz de siz de kendinize gelin. öyle iyi anneyim diye kendinizi kandırmayın iyi anneler bakımını şunu bunu dert etmiyor çocuğu hakaret dinleyip dayak yerken. iyi baba da çocuğu gezdirmekle olunmuyor, insan yetiştiriyorsunuz düzgün muamele, kabul, saygı ve en çok da sevgi o çocuğun en temel hakları. Oturun çocuğumuza en temel şartları nasıl sağlarız bunları çalışın elalemle durumu normalleştireceğinize.. çok sinirlendim. çok sinirlendim. çok sinirlendim.
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
Eşiniz asla normal değil.4 yaşındaki çocuğa küfür şiddet kanım dondu inanın.Bunun önünü almaz iseniz yarın önce hastanede sonra karakolda bulur kendisini.Bunu söyleyin lütfen.Bu kadar şiddetle bu güne kadar çocuğunuzun başına bir şey gelmemiş olması bile mucize.
Acaba yarın büyüdüğünde bu çocukta nasıl bir baba olarak yer edecek.Bu çocuk nefret edecek ondan bunu düşünüyor mu.Böyle dayakla hakaretle büyüyen çocuklar özgüvensiz genç oluyor.Burada çocukluklarında anne veya baba dayağı ile büyüyenlerin paylaşımlarına rastlamadınız mı.İnsanın içi parçalanıyor.Neler anlatıyorlar içlerinde ne izler kalıyor.
Çevre hep böyle demişsiniz.Çevremde hiç bir genç anne baba böyle değil asla inanın.Ne babamdan ne eşimden ne çocuğumdan böyle babalık görmedim.
Lütfen bunları anlatın ona.Hatta bu şekilde çocuğuna hakarete şiddete devam ederse yasal haklarınızı kullanacağınızı çocuklarınızın her şeyden önemli olduğunu söyleyin...
Eğitimli ve donanımlı bir anneden de daha yapıcı tavır beklerim....Kararlı olun dik durun.Bakın yukarıda çok güzel yaşanmış örnekler anlatılmış size.Ders alın onlardan...
 
Son düzenleme:
Hacminin onda birine el kaldıran errrrkek iyi baba ha! Konu sahibi, sizin de bu ilişkide kızınızdan farklı olmadığınızı, mağdur olduğunuzu ve psikolojik olarak çok da iyi bir yerde olmadığınızı düşünüyorum. Mesleğiniz var elinizde. Çocuklarınızla yaralarınızı sarabileceğiniz bir hayat kurabilirsiniz. Lütfen buna göz yummayın.
 
Kizimin babasinin bin türlü kötü huyunu sayabilirim ama asla ama asla sesini yükseltip hele ki vurmaya çalıştığını söyleyemem öyle bir şeyi ima etse çocuğumun yüzünü göstermem derdim evlilik olmazdı yazık bence bir düşünsün konu sahibi ben bu cocuga ne kötülük yapiyorum diye
 
Çok afedersınız hanıefendi, bu kadar eğitimli ve donanımlı diye övdüğünüz zatıaliniz, “yeaa eşim tahammulsüz,küfür ediyor,erkek işte, bazen siddete basvuruyor” türevinde saçma sapan abuk subuk acıklamaları nasıl yapıyor , anlayamadım. Benım kocam,cocugumun babası, gelecek,cocuguma küfür edecek? Okurken güldüm. Yasadıgımız evin semtinden geçemez oyle bir sey yok.ben anneyım.benım cocuguma babası kufrederken engel olamıyorsam , benım kapı onundekı paspastan bi farkım yok.neden pspas çrneğini verdigiimi bilmıyorum.
Alt yapınızın pek de donanımlı olmadigi aşikar.cocugunz için de cok uzuldum. Kendıne alan isteyene bay bay. Cocuk yapmasaydınız. Aglayacak da bagıracak da bilmemne de bilmem ne.cocuk bu yanı. Cocugun ne sucu var ya. Kafan kaldırmıyorsa yapmasaydın cocuk mocul.
 
Eğer sürekli olarak iki çocuğa birden bakmanın yorgunluğundan dem vurup, bıkmış ve bezgin tavırlar sergiliyosan bazı yontulmamış erkekler bunu "ya biraz eşime yardım edip yükünü hafifleteyim" olarak anlamayıp, "çocuğa otoriteyi göstereyim, korksun" diye hanzoluk yapabiliyolar malesef. Çünkü onlara çocuğa bağırmak sorumluluk almaktan daha kolay geliyor. Ortak çocuğunuza şiddet uygulayan bu baba müsvettesini boşamak aklından dahi geçmiyorsa, kendini törpüle. Sürekli şikayet ediyorsan çocukların sorumluluğunu tek başına almaktan, yetişememekten, yaramazlıklarından vs. buna bir son ver adamcağızı(!) doldurma.
 
Rezilsiniz.
4 yaşında kız cocugu babadan dayak yiyor ne zamandan beri yiyor belki 2 yaşından beri belki daha önce
Sizin derdiniz giyinip suslenememek
Ve donanımlı anne olduğunu iddia etmek
Bazen yurt dışındaki sistemi çok istiyorum ya, elinizden alıverseler keşke o cocuklari.
Birde bebek var ona bari sahip çıkın.
Ya yeğenim var valla dokunanı gebertirim etrafınızda da kimse yokmu yahu bu ne aymazliktir?
 
En azindan sizin esiniz düzelme umudu vermis, dogan cuceloglu ve nurdoğan arkış in videolarını izletebilirsiniz, kendini daha da geliştirebilir
O kadar çok kitap okuduk ki çocuk yetiştirmek çocuk paikolojisiyle ilgili o da bende hala okuyoruz.Eşimde en sevdiğim yön bu zaten.Başta kabul etmese de düşünüp muhasebe edince doğruyu buluyor.Her ailenin çocuk yetiştirme tekniği farklı.O yüzden ona da bir şey diyemiyorum.
 
Eşim böyle değil, böyle olsa eşim olmaz zaten . benzer babalar da tanımadım. Herkesin evinde böyle değil yani. Erkeklerin tahammülleri daha düşük anneye göre bu doğru ancak şiddet hakaret nedir? Ne hakla? Hadi ordan. Ben ruhumu ortaya koyarak büyüttüğüm çocuğuma kendi ellerimle zarar versem o elleri keserim.o çocuğa tahammül edemiyor anlamıyorsunuz hadi siz buna nasıl tahammül ediyorsunuz ben de bunu asla anlamadım.
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
Herkes aynı değil, olayı yumusatmayin.Cevrenizdekiler 4 yaşındaki çocuğa şiddeti,küfrü normal karşılıyorsa sıkıntı büyük.Soylenecek çok şey var ama yoruldum bu şiddet olaylarından, "özünde iyi olan" kocanız bu durumdan mutluysa,hatasini anlamiyorsa biz ne desek boş.(evlatlarınızın kıymetini bilin,annesiniz onların tutunacak dalı olun)
 
Back
X