Çocuk istememek

Aynen ben istemiyorum geri alın deme şansı yok geri dönüşü yok.. evet benim de çocuklara vs çok bı sempatim yoktur.. siz de en sonunda yapmışsınız ne kadar ertelesenizde daha doğrusu Allah bahsetmiş,sadece bizim istegimizle olmuyor hepimizin hakkında hayırlısı olsun o zaman yine bı nebze icim rahatladı. sizin adınıza da sevindim Rabbim aşkınızı daim etsin sağlıklı huzurlu ömürler nasıp etsiz sizlere cumlemize
Bebeğim tüp bebek
Bizim de kendiliğinden olmadi
Hamile kaldığımı öğrenince bile havalara uçmadım
Kalp atışı kese görme de falan da öyle üstün heyecanlar yaşamadım
39 sene keyifin dibine vurdum

Eve misafir bile kabul etmezdim keyif yapmaktan
Haftasonları 11 de falan uyanırdım gündüz illa yine uyurdum 😂😂😂

Çocuk baskısı yapanlara da çok sinir olurdum
Şuanda inanır misin cocugu olmayanlara içten içe üzülüyorum cunku bu sevgi hayattaki hiçbirseye benzemiyormuş
Kafasını ağzıma sokasın geliyor
Yorgunluktan uykusuzluktan ölsem de İnan annelik çok değişikmiş
Ben suanda ertelediğim günler için kendime kızıyorum
 
Rahatı ve sorumsuz hayatı sevmeyen insan var mı? Kimse istemez konforu bozulsun, gece zibilyon kere uyansın, sürekli çocuk peşinde koştursun, maddi kaynağını paylaşsın, yeri gelsin sorun çözmek için kendini heder etsin. Geri dönüşü olmayan çetrefilli ömür boyu sürecek bir yol. Mantıken düşününce saçmalığın daniskası. Ancak işin bir de manevi boyutu var, ancak sahip olduktan sonra anlayabileceğiniz bir durum bu.

Ben hiç istemiyordum, uzun süre de neden çocuk yaptım dedim. Şu an duygularım çok değişti, ben de değiştim. Başka bir hayata ve başka insanlara evrildik hep beraber. Çok sabırsızım, ilgilenemem derken sabrımın son damlasını dahi idareli kullanmayı öğrendim :D Şu an iyi ki olmuş demem bir yana, hayatımdan oğlumu çıkarınca bomboş geliyor. Evet büyük rahatlık,istediğin zaman istediğini yapmak ancak boş ve mekanik bir hayat gibi.

Çocuğun verebileceklerini verebilecek başka bir şey yok ancak kaybettireceklerini kaybettirecek güçte de başka bir şey yok.

Ek: çocuk ayrıca insana insan üstü özellikler de katıyor. Ben ki çok tepki veremeyen insandım, söz konusu oğlum olunca aslan- kaplan oluyorum, kalkan oluyorum, arkadaş oluyorum, dağ oluyorum bazen zora alışsın diye engel oluyorum; onun hayatını kuşatan ve yavaş yavaş açılıp gerçek hayatı adımlamasını izleyecek yegane varlığım. Bu hayatta düzgün, kendini bilen, insanlığa faydası olabilecek bir birey olması ve kendi hayatından zevk alması için uğraşıyorum. Gururlanıyor, gülüyor, bazen üzülüyor, sinirleniyor hatta hayal kırıklığı yaşıyorum ama neticede dolu dolu bir hayat yaşıyorum oğlumla.
 
İnşallah bu düşüncenden vazgeçer ve bi bebeğin olur diyorum ben şu an hamileyim kucağıma bile almadım ama rabbim bütün endişe ve korkularını alıp götürüyor evin neşesi dedikleri doğru bence ultrasonda bile eli kıpırdasa mucizem die seviniyorsun bence düşün diyorum canım eşinle Aran daha iyi olur hem bunu ailene yapma bence yaşınızda varmış
esiyle arasi daha mi iyi olur buna nasil bukadar emin olabildiniz acaba?
herkesi annelik hislerini sizin gibi yaşayacakmi saniyorsunuz?
bayan bakabilecegimi dusunmuyorum istemiyorum da diyor çocuk bakmak ultrasondan oynayan eline sevinmekle cok alakasiz seyler herseyden once sabir istiyor ve bayan bu sabri gosteremeyecegini dusunuyor.
 
çocuk istemekle cocuk sahibi olmak bambaşka bir şey herşeyden önce.
tedavi ile hamile kaldim hayaller paris hayatlar ankara 😁
kötü demiyorum kesinlikle çocuk şahene bir şey ama bir o okadar da zor.
hamileyken dogsunda minciklayim beraber gezeriz ya her yeri keşfederiz ciciler alirim ben ona modundaydim.
kizim bir doğdu aman tanrim didim tam olarak.
gaziydi kabizligiydi bi yurusunde bi konussundu acaba nefes aliyormuydu hayat hep endişe ama bunlar bir yana annem demesi bir yana basim agriyor dedigimde gecsin diye gelip open disari cikarken soguk usursun diyip sapka getiren onu dusundugum kadar beni dusunen bir ponçigim var.
koşulsuz sevmek ve sevilmek var.
hayatimda ilk kez gercek anlamda bir insani kaybetmekten korktum ve ilk kez bir insan tarafindan bu kadar kaybedilmekten korktum (saklambac oynarken bile)
evlat guzel sey şahane şey ama sabir lazim saglam diş lazim ☺️
 
esiyle arasi daha mi iyi olur buna nasil bukadar emin olabildiniz acaba?
herkesi annelik hislerini sizin gibi yaşayacakmi saniyorsunuz?
bayan bakabilecegimi dusunmuyorum istemiyorum da diyor çocuk bakmak ultrasondan oynayan eline sevinmekle cok alakasiz seyler herseyden once sabir istiyor ve bayan bu sabri gosteremeyecegini dusunuyor.
Yurdum kadınının (böyle olmayanları tenzih ediyorum ama maalesef çoğunluk boyle) çocuk yapma motivasyonlarını dinlesiniz iste ne diyeyim.
 
Kendinizi taniyorsunuz bu guzel. Evet uykusuz kalacak, sicak yemek yiyemeyecek, en az 2 sene yapisik yasayacak kendinize pek vakit ayiramayacaksiniz. Olmamasi daha hayirli tabi allah bilir
 
Yurdum kadınının (böyle olmayanları tenzih ediyorum ama maalesef çoğunluk boyle) çocuk yapma motivasyonlarını dinlesiniz iste ne diyeyim.
1 veya 5 hic farketmez sayisi cocugum var kocamdan siddet gordum yazanlar icinde haketmissindir sen kesin kafasi bu ya adim gibi eminim yani
kocasiyla arasi iyi olacakmiş
 
Açıkçası ben de düşünmüyorum çocuk yapmayı, hem biraz sizin gibiyim hem de dünyanın nereye gittiği belli değil güzel bir hayat yaşayamayacaksa onu dünyaya getirmem bencillik olur.
Az önce twitter da bir ilan gördüm. Kadının maddi durumu kötü diye yardim ilanı açmışlar. Gerçektende çok kötü ev yikik dökük. Aciklamaya baktım "11" tane cocuğu varmış. Marketten prezatvatif alsa daha ucuza denk gelirdi halbuki. Cocuklarin bazilarini sevgi evine vermisler bazılarına da komsular bakıyormuş.
 
Merhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Tam benim konum. 15 yıl çocuk istemedim. 39 yaşındayım. Öğretmenim. Okulda arkadaşlar acayip bir psikolojik baskı yaptılar. Sen isteyince mi olacak, ileride çok pişman olacaksın. Ben de onların gazına geldim. İlk deneme de hamile kaldım. Ama kalbi atmadı. Bu defa bende hırs oldu. Üç ay sonra tekrar denedim. Yine hamile kaldım. Salı günü sezeryanum var. Peki sonuç :aşırı mutsuzum, her gün ağlıyorum. Bebek ile aramda henüz duygusal bir bağ oluşmadı. Televizyonda bebek gördükçe daha da mutsuz oluyorum. Neden gaza geldim, nasıl böyle bir hata yaptım hiç bilmiyorum. Kalp atışı duyunca, ultrasonda görünce, hareket edince seveceksin dediler. Hayır sevmedim. Şimdi de doğunca seveceksin diyorlar. O kadar korkuyorum ki sevmemekten. Eğer benim gibi gerçekten istemiyorsanız sakın yapmayın. An itibariyle bütün yaşama sevincim, aldığım keyifler bitti. Müzik bile dinlemek istemiyorum. Doğunca ne olacak hiç bilmiyorum.
 
Tam benim konum. 15 yıl çocuk istemedim. 39 yaşındayım. Öğretmenim. Okulda arkadaşlar acayip bir psikolojik baskı yaptılar. Sen isteyince mi olacak, ileride çok pişman olacaksın. Ben de onların gazına geldim. İlk deneme de hamile kaldım. Ama kalbi atmadı. Bu defa bende hırs oldu. Üç ay sonra tekrar denedim. Yine hamile kaldım. Salı günü sezeryanum var. Peki sonuç :aşırı mutsuzum, her gün ağlıyorum. Bebek ile aramda henüz duygusal bir bağ oluşmadı. Televizyonda bebek gördükçe daha da mutsuz oluyorum. Neden gaza geldim, nasıl böyle bir hata yaptım hiç bilmiyorum. Kalp atışı duyunca, ultrasonda görünce, hareket edince seveceksin dediler. Hayır sevmedim. Şimdi de doğunca seveceksin diyorlar. O kadar korkuyorum ki sevmemekten. Eğer benim gibi gerçekten istemiyorsanız sakın yapmayın. An itibariyle bütün yaşama sevincim, aldığım keyifler bitti. Müzik bile dinlemek istemiyorum. Doğunca ne olacak hiç bilmiyorum.

çok özür dilerim böyle hassas bir konuda yorum yapmak bana düşmez ama.Bir terapist ya da psikiyatristle görüştünüz mü bu durumu?ayrıca çocuk sahibi olmamayı tercih etmenizi anlarım ama hamileliğinizin son zamanlarında böyle hissetmeniz garip geldi.Belki destek almanız bu durumu düzeltmenize yardımcı olur.
 
Canım istememek, istemek kadar normal.
Herkes anne olmak zorunda değil.
Bende aşırı rahat bi insandım. 12 saat uyusam yetmedi derdim.
Totoyu kaldırmak hiç Bana göre değil.
Ve özgürlüğüme düşkünüm. Kısıtlanmayı sevmem.
Aklıma ne gelirse o an yaparım. Hatta annem bana sen tembel asla çocuk yapma diyordu :D

4.5 sene tedavi gördük biz.
Olmadı.
Olmadıkça bende son 1 senede korundum istemedim.
Sonra oldu.
9 ay acaba diye düşündüm.
Ya bakamazsam, ya uyurken ağlar duymazsam. Uykusuz naparım diye.
Şuan 2 yaşında.
Ve saç teline dünyayı vermem.
İyi ki var iyi ki olmuş.
Hatta hergün senden önce ben ne yapıyormuşum diyorum.
Şuan kardeş için uğraşıyorum.
Bende gurbetteyim.
Aşırı yoğun eşim.
Bebeğin ilk 1.5 senesinde nerdeyse yok zaten. Öyle gecelerim oldu ki ağlamaktan içim şişti.
Tek baktım, tek büyüttüm.
Ama çok şükür :KK68:
 
çok özür dilerim böyle hassas bir konuda yorum yapmak bana düşmez ama.Bir terapist ya da psikiyatristle görüştünüz mü bu durumu?ayrıca çocuk sahibi olmamayı tercih etmenizi anlarım ama hamileliğinizin son zamanlarında böyle hissetmeniz garip geldi.Belki destek almanız bu durumu düzeltmenize yardımcı olur.
Görüşmedim. Şu saatten sonra yapacak hiçbir şey yok. Demek ki olmayınca olmuyormuş. Kendimi çok telkin ettim. Çok araştırdım bu konuyu. Yani şu dakikadan sonra bana hiçbir şey çare değil. Allahtan eşim anlayışlı. Sadece salı günü doğsun, gerisini ben hallederim diyor. İçimi rahatlatan kısım bu. Sorsanız deli gibi merhametliyimdir.Kedi köpek için canımı veririm. Ama çocuk için aynı olmadı.
 
Görüşmedim. Şu saatten sonra yapacak hiçbir şey yok. Demek ki olmayınca olmuyormuş. Kendimi çok telkin ettim. Çok araştırdım bu konuyu. Yani şu dakikadan sonra bana hiçbir şey çare değil. Allahtan eşim anlayışlı. Sadece salı günü doğsun, gerisini ben hallederim diyor. İçimi rahatlatan kısım bu. Sorsanız deli gibi merhametliyimdir.Kedi köpek için canımı veririm. Ama çocuk için aynı olmadı.

Korkmayın Allah inşallah içinize o sevgiyi verir.Belki doğumdan sonra değişir her şey.Güzel haberlerinizi bekliyoruz.İnşallah bir an önce korku ve sıkıntılarınız geçer ve huzurlu bir hayatınız olur.
 
Korkmayın Allah inşallah içinize o sevgiyi verir.Belki doğumdan sonra değişir her şey.Güzel haberlerinizi bekliyoruz.İnşallah bir an önce korku ve sıkıntılarınız geçer ve huzurlu bir hayatınız olur.
Benim de tek temennim bu yönde. İnşallah doğunca herşey değişir. Millet lohusa depresyonu Yaşar, ben bütün hamileliği böyle geçirdim.
 
Basbaya istemiyorsunuz, her kadın anne olmak zorunda değil.
Pişman olur muyum yapmazsam diyorsunuz ama ortada iki pişmanlık seçeneği var birincisi çocuk yapmayıp pişman olmak, ikincisi çocuk yapıp pişman olmak. Birincisi kulağa daha temiz geliyor, en azından dünyaya gelmeyi seçmeyen ama gelen ama istenmeyen bir bebek olmaz ortada.
 
Burada kime sorsan hayatı çocuktan sonra epey değişmiş, farklı yönlere akmış,öncelikleri kendi isteklerinden çok çocuğuna kaymış, geceleri uykusuz kalıp sabaha sinirle uyanmışl ve tüm gün negatif dolaşmış, tahammül sınırlarının üstünde güç gösterip kendine bile şaşa kalmış, öyle bomboş oturup sıcacık bir kahve icebilmeyi mumla arar olmuş ama tüm bunların olumsuzluğunu yavrusunun gülüşüyle, paytak paytak yürümesiyle silip atmış gerçek sevgiyi, hayatın anlamını bulmuş anneler göreceksin ♥️
Zor çok çok zor ama tarifi yapılamayacak, kelimeleri dökülmesi imkansız bir şey annelik. Rabbim isteyen herkese nasip etsin, kimseyi evlat hasretiyle yakmasın 🤲🏻
 
Tam benim konum. 15 yıl çocuk istemedim. 39 yaşındayım. Öğretmenim. Okulda arkadaşlar acayip bir psikolojik baskı yaptılar. Sen isteyince mi olacak, ileride çok pişman olacaksın. Ben de onların gazına geldim. İlk deneme de hamile kaldım. Ama kalbi atmadı. Bu defa bende hırs oldu. Üç ay sonra tekrar denedim. Yine hamile kaldım. Salı günü sezeryanum var. Peki sonuç :aşırı mutsuzum, her gün ağlıyorum. Bebek ile aramda henüz duygusal bir bağ oluşmadı. Televizyonda bebek gördükçe daha da mutsuz oluyorum. Neden gaza geldim, nasıl böyle bir hata yaptım hiç bilmiyorum. Kalp atışı duyunca, ultrasonda görünce, hareket edince seveceksin dediler. Hayır sevmedim. Şimdi de doğunca seveceksin diyorlar. O kadar korkuyorum ki sevmemekten. Eğer benim gibi gerçekten istemiyorsanız sakın yapmayın. An itibariyle bütün yaşama sevincim, aldığım keyifler bitti. Müzik bile dinlemek istemiyorum. Doğunca ne olacak hiç bilmiyorum.
Böyle hisseden zibilyonlarca insan var. Çoğu da çekinip söyleyemiyor gerçek hislerini. Ben de sevmedim. Doğunca da sevmedim, tamam nefret etmedim bir merhamrt duygum oldu ama o annelik denilen şeyin ne olduğunu anlayamamıştım.
Sonradan ve yavaş yavaş oluyor o bağ ve duygu yoğunluğu.
 
Böyle hisseden zibilyonlarca insan var. Çoğu da çekinip söyleyemiyor gerçek hislerini. Ben de sevmedim. Doğunca da sevmedim, tamam nefret etmedim bir merhamrt duygum oldu ama o annelik denilen şeyin ne olduğunu anlayamamıştım.
Sonradan ve yavaş yavaş oluyor o bağ ve duygu yoğunluğu.
Ben de sizin gibi düşünüyorum. Belki de toplumda böyle hisseden kişiler var ama dile getiremiyor. Sanırım sizin gibi olacak. Önce acıma duygusu ile karışık merhametle yaklaşacağım. Paylaşımlar artıkça, yaşanmışlıklarla seveceğim.
 
Ben de sizin gibi düşünüyorum. Belki de toplumda böyle hisseden kişiler var ama dile getiremiyor. Sanırım sizin gibi olacak. Önce acıma duygusu ile karışık merhametle yaklaşacağım. Paylaşımlar artıkça, yaşanmışlıklarla seveceğim.
İnsan zaten hiç emek vermediği, huyunu suyunu bilmediği br canlıyı neden deli gibi sevsin ki? Bana geçecek dediklerinde inanmamıştım, geçiyormuş cidden ama yaşarken zaman geçmiyor gibi geliyor,hayat bitmiş gibi geliyor. Zaman geçtikçe her şey yerine oturuyor
 
Back
X