- 8 Eylül 2016
- 3.314
- 8.923
- 158
Benimki (17) kızıyor bazen bize kafanıza göre dünyaya getirdiniz beni, diye. E soramadık sana kusura bakma, diyorum
Benimki (17) kızıyor bazen bize kafanıza göre dünyaya getirdiniz beni, diye. E soramadık sana kusura bakma, diyorumBenim kv de bayılır rızkı allah verir demeye. Evlendigim ilk zamanlarda canı gönülden isterken sonra farkettim ki çok büyük bir sorumluluk. Firdevs Yöreoğlu diyor ya, çocuk oldu mu senin hayatın biter onun hayatini yaşamaya başlarsın diye, artik öyle geliyor. Dünya iyiye gitmiyor. Susuzluk, iklim krizi, çevre kirliliği bir sürü sıkıntı ile dolu. Ona haksızlık etmek gibi geliyor. Bazen yine hevesleniyorum. Şartlar başka olsaydı doğurmak isterdim ama şu an yapamıyorum.
Sen canını sıkma desem de sıkacaksın. Sert konuşsan had bildirsen adın çirkefe çıkar. Herkesten uzakta yaşayıp senede 1 görmek kadar huzurlusu yok.Öyle tabi. Mevzusunun şaka ile bile evimizde geçebileceğine ihtimal vermiyorum. Hayat ne gösterir yinede bilinmez ama saniye durmam. Mevzuyu buralara bağlamak falan. Sorsan hepsi iyiliğim için konuşuyor. Bi biz varız kalbi bok bağlamış Pamuk herkes melek gördün mü?
Ben de Konyadayım. Dediğim gibi şehrimi seviyorum. Ama bazı konulara bakış çok ilginç. Umarım başarabilirim salmayı. Kardeşinin işi çok daha zor ama. O taraflarda çok daha ilginç tespitler ve baskılar olduğunu duydum. (Genelleme içermez.)Kardeşim taa Van'da orada ki baskıları düşün.Sal kendini her şeyin bir saati var.1. olunca kardeşini soracaklar zaten
Yine iyi geldinSen canını sıkma desem de sıkacaksın. Sert konuşsan had bildirsen adın çirkefe çıkar. Herkesten uzakta yaşayıp senede 1 görmek kadar huzurlusu yok.
Arkadaşım canım o benim benden çok düşünür Dr araştırır. Ben gerginliğimi ona epey yansıttım bir ara. O noktada çok hatalıyım.Evliliğimin 4. senesinde ilk kızımı doğurdum.Kpss ye hazırlanıyordum zaten.Sorana henüz düşünmüyoruz diyip geçiyordum.Hiç dert etmiyordum yani.
Arkadaşinizda ne güzel ilgilenmiş sormuş etmiş.
Ne bileyim ben çok takılmiyordum böyle şeylere.İnsani bı durum.
Aa ben de KonyalıyimBen de Konyadayım. Dediğim gibi şehrimi seviyorum. Ama bazı konulara bakış çok ilginç. Umarım başarabilirim salmayı. Kardeşinin işi çok daha zor ama. O taraflarda çok daha ilginç tespitler ve baskılar olduğunu duydum. (Genelleme içermez.)
Anlıyorum sizi. Bir de cevap verirken saygılı olmaya filan çalışıyorsanız çok yüz buluyorlar. Seviyeli üslubunuz yazışmada dahi belli ediyor kendini. Belki biraz daha yırtık olmak lazım, benim gözümü kan bürüyordu ne dediğimi bilmiyordum sinirden. Çok teşekkürler iyi dilekleriniz için.Tersledikçe üstüme geliyorlar gibi hissediyorum. Ama pes etmeyeceğim,edemem. Yoksa ruh ve sinir hastalıkları net.İlk önce kendi ruh sağlığım için. Çok teşekkür ederim,inşallah. Size de kolay bir doğum diliyorum.
Aa hemşehri çıktık iyi miAa ben de KonyalıyimKardesim de Konya'dan gelin gitti Van 'a.Onun işi zordu ama galiba usandı
Sanırım yani bilmiyorum olabilir. En son Avrupa yakası Şahika karakterine dönüşeceğim ama az kaldıAnlıyorum sizi. Bir de cevap verirken saygılı olmaya filan çalışıyorsanız çok yüz buluyorlar. Seviyeli üslubunuz yazışmada dahi belli ediyor kendini. Belki biraz daha yırtık olmak lazım, benim gözümü kan bürüyordu ne dediğimi bilmiyordum sinirden. Çok teşekkürler iyi dilekleriniz için.
Kızlarcım merhaba. Bugün yaşadığım bir olay bende artık dolum noktası oldu. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Belki bilen vardır çocuk sahibi olmak için tedavideyiz. Eşimde de bende de sorun yok. 2.5senedir evliyiz. Şu an da femara&duphaston kullanıyorum.Sorun şu ki tüm çevremden sorulara bakışlara maruz kala kala artık insanlardan kaçmaya başladım.Alttan alan bir mizacım yok,hiç olmadı.
Çocuk yok mu,ev sessiz geliyordur yeeaa minvalinde kusturan cinsten şeyler duyuyorum.(Akrabamın bebeği beni çok seviyor onunla oynuyorum diye annesinden ben senin yerinde olsaydım başkasının çocuğunu sevemezdim cnm yhaaa bile duydum)Ama ben duyuyorum eşim değil. Çünkü kadınım ve sorun bendedir.
Benim sorunum cevap verememek değil. Ama cevap verdiğim,kaba tabirle "bozduğum"halde katlanarak üstüme üstüme geliyorlar.Ya da bakış,hal,tavır,mimik...Ve stres infertilitenin en büyük sebeplerinden.Gerek içten içe üzülerek gerek kızarak kendimi büyük strese sokuyorum ilaçların yan etkisi,endişesi yetmez gibi.
Artık bu insanlara tahammül edemediğim için görüşmek istemiyorum.Kendi çevrem,eşimin çevresi ile nerdeyse bağları koparmış vaziyetteyim.
Öyle bir noktaya geldim ki en yakın arkadaşım arayıp naptın hastaneye gittin mi dediğinde bile boğuluyorum. En başta süreci kimseyle paylaşmama kararı aldım okeyim orda.
Ama siz olsanız napardınız ya da napıyorsunuz?Cevap verip verip eve gelip ağladığım çok oldu.Neden ağlıyorum?Çünkü çok insani bir şey bu benim için.Onların beni kırması incitme çabası değil,kendimi bildim bileli bebeklere olan ilgim,çocuk sevgim var. Ben burdan sınanıyorum(çok istediğim için mi bilmiyorum)ve her fırsatta bana hatırlatılıyor. Neden olduğum gibi,hissettiğim gibi davranamadığım ortamda bulunayım diyorum. E bu sefer tüm çevremi silmem gerekiyor. Yoruldum kızlar.
Evet maalesef. Misal sorulduğunda şu an düşünmüyoruz dedim. İkinci görüşmede ee ne zaman bebek dedi aynı kişi. En son siz mi bakacaksanız öyleyse yapalım dedim. Bozuluyor sonra tekrar görünce direkt bir şey diyemiyor (diyen de oldu) ortamda bebek varsa bana bakarak herkes vakti zamanında kucağına alsın zor zooor diyor iç çekerek.Çok ilginç bu kadar herkesin baskı yapması
Ben evlendikten 7 sene sonra anne oldum
Bi kere kayınvalidem ima etmişti sadece onda da eşim biz zamanını biliriz anne sen kafanı bunlara yorma diyip önünü almıştı.
Siz bu konuda sınır koysanız bu kadar üstelemezler bence. Bişey dediklerinde hayırlısı kısmet diyince daha uzatıyorlar mı?
Aynı dertten muzdarip biri olarak seni çok iyi anlıyorum. İnsanların ağzı torba değil büzemiyoruz maalesef. Bazen bende çok aşırı tepkiler veresim geliyo ama sabırla susuyorum. Elimden geldiğince görmemeye duymamaya çalışıyorum. Sanki elimizde bebeği yapmak. Allah ne zaman nasip ederse o zaman olur. Belkide olmayacak ama bizi sorunlu hastalıklı gibi muamele etmeleri gönül incitiyor. Ya ben kimseye soramam çocuğun var mı yok mu miye yok demeye sadece çocuklada alakalı değil. Maalesef empati yoksunu insanlarımızın çoğu. Allah sabır versin canım. İnşallah en kısa zamanda Allah bu mutluluğu sanada banada bizim gibi her kadına yaşatır.Kızlarcım merhaba. Bugün yaşadığım bir olay bende artık dolum noktası oldu. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Belki bilen vardır çocuk sahibi olmak için tedavideyiz. Eşimde de bende de sorun yok. 2.5senedir evliyiz. Şu an da femara&duphaston kullanıyorum.Sorun şu ki tüm çevremden sorulara bakışlara maruz kala kala artık insanlardan kaçmaya başladım.Alttan alan bir mizacım yok,hiç olmadı.
Çocuk yok mu,ev sessiz geliyordur yeeaa minvalinde kusturan cinsten şeyler duyuyorum.(Akrabamın bebeği beni çok seviyor onunla oynuyorum diye annesinden ben senin yerinde olsaydım başkasının çocuğunu sevemezdim cnm yhaaa bile duydum)Ama ben duyuyorum eşim değil. Çünkü kadınım ve sorun bendedir.
Benim sorunum cevap verememek değil. Ama cevap verdiğim,kaba tabirle "bozduğum"halde katlanarak üstüme üstüme geliyorlar.Ya da bakış,hal,tavır,mimik...Ve stres infertilitenin en büyük sebeplerinden.Gerek içten içe üzülerek gerek kızarak kendimi büyük strese sokuyorum ilaçların yan etkisi,endişesi yetmez gibi.
Artık bu insanlara tahammül edemediğim için görüşmek istemiyorum.Kendi çevrem,eşimin çevresi ile nerdeyse bağları koparmış vaziyetteyim.
Öyle bir noktaya geldim ki en yakın arkadaşım arayıp naptın hastaneye gittin mi dediğinde bile boğuluyorum. En başta süreci kimseyle paylaşmama kararı aldım okeyim orda.
Ama siz olsanız napardınız ya da napıyorsunuz?Cevap verip verip eve gelip ağladığım çok oldu.Neden ağlıyorum?Çünkü çok insani bir şey bu benim için.Onların beni kırması incitme çabası değil,kendimi bildim bileli bebeklere olan ilgim,çocuk sevgim var. Ben burdan sınanıyorum(çok istediğim için mi bilmiyorum)ve her fırsatta bana hatırlatılıyor. Neden olduğum gibi,hissettiğim gibi davranamadığım ortamda bulunayım diyorum. E bu sefer tüm çevremi silmem gerekiyor. Yoruldum kızlar.
Evet maalesef. Misal sorulduğunda şu an düşünmüyoruz dedim. İkinci görüşmede ee ne zaman bebek dedi aynı kişi. En son siz mi bakacaksanız öyleyse yapalım dedim. Bozuluyor sonra tekrar görünce direkt bir şey diyemiyor (diyen de oldu) ortamda bebek varsa bana bakarak herkes vakti zamanında kucağına alsın zor zooor diyor iç çekerek.
Düşünmüyoruz desem de, hayırlısı desem de takmış vaziyetteler. Biraz merak da var. Gerçekten istemiyor mu yoksa olmuyor mu? Olmuyorsa sorun kimde acaba sıkıntı ne gibi. Bunu öğrenemeyince sürekli konuyu tekrar tekrar açma peşindeler.
Ev bizim ama depremden sonra her şey anlamsızlaştı. Çatlaklara bakıp bakıp ben bunun için mi bu kadar kendimi kıstım dedim. Çok şükür iyiyiz, başımızı sokacak bir evimiz var ama cidden ev eşya anlamsız önemli olan sağlık, huzur ve güvende olmak. Evlat dünydaki en güzel şey. Olmuyorsa olmuyor, istemeyen istemiyor. Evli kardeşlerime bile sormuyorum. İnsanları üzmekten başka bir işe yaramıyor.Ben de bu durumdan sıkıldım soracaklar diye korkuyorum.
Zamanında almadım şimdi çok zor ama anlatmak istemiyorum.
Tedaviniz bitene kadar asla düşünmüyoruz. Başka planlarımız var deyin. Hamile kalırsanız da burada KAZAYLA HAMİLE KALDIM cıların bahanelerini kullanırsınızKızlarcım merhaba. Bugün yaşadığım bir olay bende artık dolum noktası oldu. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Belki bilen vardır çocuk sahibi olmak için tedavideyiz. Eşimde de bende de sorun yok. 2.5senedir evliyiz. Şu an da femara&duphaston kullanıyorum.Sorun şu ki tüm çevremden sorulara bakışlara maruz kala kala artık insanlardan kaçmaya başladım.Alttan alan bir mizacım yok,hiç olmadı.
Çocuk yok mu,ev sessiz geliyordur yeeaa minvalinde kusturan cinsten şeyler duyuyorum.(Akrabamın bebeği beni çok seviyor onunla oynuyorum diye annesinden ben senin yerinde olsaydım başkasının çocuğunu sevemezdim cnm yhaaa bile duydum)Ama ben duyuyorum eşim değil. Çünkü kadınım ve sorun bendedir.
Benim sorunum cevap verememek değil. Ama cevap verdiğim,kaba tabirle "bozduğum"halde katlanarak üstüme üstüme geliyorlar.Ya da bakış,hal,tavır,mimik...Ve stres infertilitenin en büyük sebeplerinden.Gerek içten içe üzülerek gerek kızarak kendimi büyük strese sokuyorum ilaçların yan etkisi,endişesi yetmez gibi.
Artık bu insanlara tahammül edemediğim için görüşmek istemiyorum.Kendi çevrem,eşimin çevresi ile nerdeyse bağları koparmış vaziyetteyim.
Öyle bir noktaya geldim ki en yakın arkadaşım arayıp naptın hastaneye gittin mi dediğinde bile boğuluyorum. En başta süreci kimseyle paylaşmama kararı aldım okeyim orda.
Ama siz olsanız napardınız ya da napıyorsunuz?Cevap verip verip eve gelip ağladığım çok oldu.Neden ağlıyorum?Çünkü çok insani bir şey bu benim için.Onların beni kırması incitme çabası değil,kendimi bildim bileli bebeklere olan ilgim,çocuk sevgim var. Ben burdan sınanıyorum(çok istediğim için mi bilmiyorum)ve her fırsatta bana hatırlatılıyor. Neden olduğum gibi,hissettiğim gibi davranamadığım ortamda bulunayım diyorum. E bu sefer tüm çevremi silmem gerekiyor. Yoruldum kızlar.
Yorulmazlar, Allah hem size hem isteyen herkese tez vakitte bebek sahibi olmayı nasip etsin ama bebeğiniz olsa da çeneleri durmaz, bu ülkede maalesef çoğu kadın benzer lafları işitiyor, defalarca yazdım bir de sizin konuda yazayım.Cansın. Yapılacak çok bir şey yok sanırım. Onlar zırvalayacak ben tersleyeceğim sonra yine aynı. Yorulmuyorlar da
Seni seviyorum, her şey gönlünce olsun. Aklından geçeni, hevesle istediğini tez vakitte olmuş gör.Yine iyi geldin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?