Hep yazıyorum, kadınlar kadınlarla evlenebilse erkek türü zaten dünyadan silinirdi, etrafımdaki kadınlara bakıyorum sorumluluk sahibi, akıllı, çalışkan; erkekler de bu adam gibi oksijen israfı....
Eeee siz bu adamın hayatında değil misiniz? Ya da ölümsüz müsünüz?
Aşırı haklısınız kahrolsun bağzı gereksiz empatiler
Hayattan beklentileriniz farklı neden ısrar ediyorsunuz . Bu melenkolik erkeği sizden başkası çekemeyeceği için sizinle birlikte. Ayrıca parasız pulsuz da evlenmeyin lütfen halledilmesi samanlık da şeyran olmaz. 33 yaşından sonra ittire ittire bu adamla hayat mı devam eder?Merhaba, 33 yaşındayım ve 2buçuk yıldır devam eden bir ilişkim var. Erkek arkadaşım 35 yaşında. Bu kadar zaman geçti sadece benim anne babamla tanıştı ve ben de babası hariç (anne-baba tatsız şekilde boşanmış) ailesindeki herkesle tanıştım. Bundan başka evlilik yolunda hiçbir hareket olmadı.
Bundan yaklaşık 8-9 ay öncesine kadar hiç çocuk meselesini konuşmamıştık, önceki konularda yazdığım gibi o zamanlar erkek arkadaşımın kedisi hastaydı ve sonrasında da hayatını kaybetti. O zaman konuştuğumuzda da çocuk istemediğini çünkü hayatında kaybettiğinde yerle bir olacağı birilerinin insan/hayvan olmasını istemediğini söyledi. Ben biraz hata etmişim ama böyle bir gerekçeyle söyleyince içinde bulunduğu dönemin etkisiyle söylediğini düşünmüştüm. Ona söylediği şeyin mantıklı olmadığını söyledim ama “ben istiyorum” da demedim. Ama ben de istemiyorum da demedim çünkü bu konuda kafamda net bir fikir yoktu.
Son aylarda bu konu kafamda biraz daha netleşti, yine “çok istiyorum” diyemesem de hayatımın kalanının şimdiye kadarkinin aynısı olarak sürüp gitmesini de istemiyorum.
Erkek arkadaşım son dönemde maaşını düzenli alamadığı için maddi sıkıntılar yaşıyor (bir yerden bakınca bunların hepsi bahane de olabilir) Bugün konu evliliğe gelince bana “parasız pulsuz evlenilir mi” dedi. Ben de biraz halledilebileceği şeklinde konuştuktan sonra “Ne kadar daha sevgili kalalım yani sence mesela?” dedim, 1 yıl dedi. Ben de “ben bir yıl daha sevgili kalmayı düşünmüyorum” dediğimde, “neden ki, acelemiz mi var, çocuk mu istiyorsun?” diye sordu. Ben de olabileceğini söyleyince “istemiyorum, sana bunu da söylemiştim” dedi.
ben de yaşadığı dönemden kaynaklı söylediğini düşündüğümü söyledim, eğer böyle diyorsa hayatlarımızı ona göre çizebileceğimizi söyledim ama çok da üzüldüm doğrusu. Ne yapacağımı pek bilemedim, belki benzer şeyleri yaşayanlar vardır diye bana yol göstermenizi istedim, lütfen çok gaddar olmayın
Bende çocuk istemiyorum açıkcası sevgilim de istemiyor benim şansıma daha tanıştığımızda ikimizde bunu bilmiyorduk ama ciddi ciddi flirt etmeye başlayınca ilk söylediğim şey buydu çünkü karşı tarafın boşuna zaman kaybetmesini istemem bu orta yolu olan bir konu değil ya istersin ya istemezsin.hayat boyu birinden sorumlu olmak ve maddi manevi tüm hayatını ne tür bir sonuç elde edeceğini bile bilmeden bir varlığa bağlamak herkesin yapmak isteyeceği bir şey değil.ayrica evlilikte pek matah bir şey değil bence çünkü evlenince sadece partnerinle muhatap olmuyorsun birde onunla birlikte gelen sorumluluk ve angarya işler var mesela partnerine zaman ayırmak zorundasın yorgunda olsan tükenmişte olsan o gün sadece vurup kafayı yatmak istiyorda olsan ailesiyle geçinmek zorundasın beklentileri karşılamak zorundasın.bizim toplumda evlilik ve çocuk baskısı olmasa evlenmez bence çünkü aileler çok işin içine giriyor ister istemez.adam size baştan demiş bence o noktada yüzleşip ayrılmanız gerekiyordu.
Adamın evlenmeye niyeti yok işte yani.ona göre kararını ver.koskoca kadınsın kendini kandırma.Merhaba, 33 yaşındayım ve 2buçuk yıldır devam eden bir ilişkim var. Erkek arkadaşım 35 yaşında. Bu kadar zaman geçti sadece benim anne babamla tanıştı ve ben de babası hariç (anne-baba tatsız şekilde boşanmış) ailesindeki herkesle tanıştım. Bundan başka evlilik yolunda hiçbir hareket olmadı.
Bundan yaklaşık 8-9 ay öncesine kadar hiç çocuk meselesini konuşmamıştık, önceki konularda yazdığım gibi o zamanlar erkek arkadaşımın kedisi hastaydı ve sonrasında da hayatını kaybetti. O zaman konuştuğumuzda da çocuk istemediğini çünkü hayatında kaybettiğinde yerle bir olacağı birilerinin insan/hayvan olmasını istemediğini söyledi. Ben biraz hata etmişim ama böyle bir gerekçeyle söyleyince içinde bulunduğu dönemin etkisiyle söylediğini düşünmüştüm. Ona söylediği şeyin mantıklı olmadığını söyledim ama “ben istiyorum” da demedim. Ama ben de istemiyorum da demedim çünkü bu konuda kafamda net bir fikir yoktu.
Son aylarda bu konu kafamda biraz daha netleşti, yine “çok istiyorum” diyemesem de hayatımın kalanının şimdiye kadarkinin aynısı olarak sürüp gitmesini de istemiyorum.
Erkek arkadaşım son dönemde maaşını düzenli alamadığı için maddi sıkıntılar yaşıyor (bir yerden bakınca bunların hepsi bahane de olabilir) Bugün konu evliliğe gelince bana “parasız pulsuz evlenilir mi” dedi. Ben de biraz halledilebileceği şeklinde konuştuktan sonra “Ne kadar daha sevgili kalalım yani sence mesela?” dedim, 1 yıl dedi. Ben de “ben bir yıl daha sevgili kalmayı düşünmüyorum” dediğimde, “neden ki, acelemiz mi var, çocuk mu istiyorsun?” diye sordu. Ben de olabileceğini söyleyince “istemiyorum, sana bunu da söylemiştim” dedi.
ben de yaşadığı dönemden kaynaklı söylediğini düşündüğümü söyledim, eğer böyle diyorsa hayatlarımızı ona göre çizebileceğimizi söyledim ama çok da üzüldüm doğrusu. Ne yapacağımı pek bilemedim, belki benzer şeyleri yaşayanlar vardır diye bana yol göstermenizi istedim, lütfen çok gaddar olmayın
Hep böyle yaşayıp gitmekte de sorun yok bana kalırsa.biri diğerinden daha iyi ya da daha kötü değil.kişiden kişiye göre değişerek karar verilecek konular.ben de bu şekilde bir ilişki yürütüyorum.arada sizin gibi bana da esiyor ama sonra diyorum evlenince daha mutlu olacağımı sanmıyorum.insana bir dayanak bir resmiyet gibi geliyor ama sevmeyen adamı da hiçbir resmiyet yanında tutamıyor.aynı evin içinde yabancı olan aylarca hatta senelerce cinsel ilişkiye girmeyen, 2 cümle laf konuşmayan insanlar da var.üstelik azımsanmayacak kadar.yani gönül bağının yanında tutamadığı adamı hiçbir resmi bağ tutamıyor.evliliği de çok sıkıcı buluyorum ben.düşünsene hergün hergün dibdibesin.haftasonu evde yayılırken dibdibesin.ben bir dönem birlikte yaşamayı tecrübe etmiştim.3,4 gün çok güzelmiş gibi geliyor ama sonradan fenaliklar basıyor.cinsel çekim de oldukça azalıyor.özlem ortadan kalkıyor.ama çocuk istiyorsan mecbur evleneceksin tabi.orasini bilemem.ama anladığım kadarıyla emin değilsin.benimle çok ısrar kıyamet evlenmek isteyenler oldu ama ben canımdan çok sevdiğim adamdan ayrılamadim evlilik uğruna.2 günde bir görüşmeye devam ediyoruz.dedik yaşlanınca evleniriz belki yalnız kalmayalım diye.ne yapayım benim hayatım da böyle gelişti.herkesin kaderi farklı.Haklısınız ben de bu konuda zaman zaman şüpheye kapılıyorum. Ayrılık söz konusu olduğunda ağlamaklı moda giriyor ama evlilik adına da bunca zaman hiç adım yok. Geçen yıl annem beni çok sıkıştırdığınca ben de cevap bekler gibi değil de bu konudan bunalıyorum gibi anlattığımda “kedim hasta olmasaydı ben zaten bu yılın sonuna kadar teklifte bulunmayı düşünüyordum” gibi şeyler söyledi ama yapacaktım edecektim’in de pek de bir hükmü yok. Şimdi de maddiyatı öne sürüyor. Kendisi şu an makine müh. olarak çalışıyor ama aslında gemi mühendisi ve gemiye gittiğinde dolarla maaş aldığından anında eli çok bollaşıyor. Maddi sıkıntılar onu biraz bunalttığı için (evlilik-maddiyat konusu hiç açılmamışken) gemi fikrini aklından geçirmesini önerdim ya da en azından gerçekten evlenmeyi isteyen biri kendi de hesap edebilir ama bana bunu öne sürüyor. E yani ne yapılabilir ki başka. Hep böyle yaşayıp gidelim mi?
Hayırlısı böyleymiş. Şimdi sevgisinden tamam dese evlenip sonra da istemeye istemeye çocuk olsa. Mutsuz olunca hep sizi suçlayacak, ben zaten istemiyordum senin yüzünden diyecek ve terk edecek belki de. Bile bile daha büyük bir mutsuzluğa suruklenmenin anlamı yok
Açıkçası ajite ederek kendisini melek gösterme derdinde gibi geldi bana. Yaşınız ortada. Kendisi bir düzen oturtamamış seneye diyor seneye de maddi sıkıntı olursa bence erteleyecek. Kedim var Allah uzun ömürler versin ama eğer ona güzel bir hayat verdiysem onu kaybettiğim zaman buna tutunarak dayanmaya çalışırım. Kedim öldü iki sene daha evlenmeyeyim diye bir düşünce bana bahane gibi geliyor. Üzgün olmanızı anlarım ama çocuk meselesine gelene kadar bu durumlar da sıkıntılı.
Üzgünüm ama uzun vadede doğru olanı yapmışsınız. Ben de bundan 8-9 yıl önce falan asla çocuk istemiyordum, evlendiğim kişi benden de çok istemiyordu. Hatta sırf iki tarafın da istemediğini bilerek bir gün istediğimi belirttiğimde, (geyiğine) evliliği daha da uzatmadan boşanalım diyebilmişti. Bu nedenle değil ama sonradan boşandık da. Üzülerek de olsa doğrusunu yapmışsınız ha derseniz bana kedi köpek yeter o da sizin tercihiniz, saygı duyarım. Eski eşim 1 golden 2 kedi ile hayatına devam ediyor.
Teşekkür ederim aynı durumu yaşamış biri olarak yorumunuz bir başka kıymetli
