Bi bitmediniz ya
Kadının ilk gebeliği
Endişeli, kararsız ama yine de kendini eleştirebilecek kadar olgun
Çocuğu olmayan o binlerce insandan biriyim ancak bu kimseye acemi bir anne adayını eleştirme hakkı vermez.
Binlerce insan bunun hayalini kurarken onlarca tedavi görürken bu yüzden bunalımlara girerken siz bu şekilde onların yarasına dokunur gibi şımarıkca bi başlık açamazsınız !!!!!
Aldıracaksanız da bundan destek beklemeyin kimse cani değil o konuda !!!!
iyi de bu arastirmayi kim yapmis nedir bir arastirmaya göre demek kolay birsey. Bunu gectim zeki olmanin tek belirtisi bu degil. Onu gectim herkes zeki olmak zorunda degil. Herkes zeki olsa zekilerin kiymeti olmazdi. Konu sahibi cocuk icin endisesini dile getirmis anliyorum. Ama önce isteyerek bilerek cocuk yapmis. Yani hani bilmeden istemeden olsa anlayacagim. Hamileligin ilk zamanlarindaki hormon dengesizliklerinden öyle hissettigi de geldi aklima. Ne diyeyim insallah cocugunu sever. Ben eşşek gibi sevecek demiyorum. Ama sevmeli. Sevgisiz cocuk büyütülmez.kriter izafi bir durum ve benim için zeka önemli.. zeki olmayan insanlara tahammül edemiyorum.
eşi, karısının nereye kadar istemedigini merak ettigi icin aldiralim teklifinde bulunabilir olayın iç yüzünü bilmiyoruz sonuçta..
ayrıca çok isteyip uzun sure olmayip da olduktan sonra boşluğa düşen insan sayısı da yadsınmayacak kadar fazla .. belki de bu tip tepkilere maruz kaldıklarından bir cogunun sesi çıkmıyor..
olayı kendi acınızdan degerlendiriyorsunuz. konu çocuk sahibi olup olmamasi değil böyle bi kıyaslama olmamalı bikere herkesin derdi kendine en büyük.. ben olaya objektif baktığımda olmaması da gerilim sebebi, olup iyi hissetmemek de.. bu kolay bir sey değil . tüm hayatı degistiren bir şey.. herkes bunu mutlulukla karsilayacak değil baslangicta, ki zorunda da degil..
arkadaşın biri demiş eşek gibi seveceksin diretmesi ne diye.. aynen öyle ..
Endiş
iyi de bu arastirmayi kim yapmis nedir bir arastirmaya göre demek kolay birsey. Bunu gectim zeki olmanin tek belirtisi bu degil. Onu gectim herkes zeki olmak zorunda degil. Herkes zeki olsa zekilerin kiymeti olmazdi. Konu sahibi cocuk icin endisesini dile getirmis anliyorum. Ama önce isteyerek bilerek cocuk yapmis. Yani hani bilmeden istemeden olsa anlayacagim. Hamileligin ilk zamanlarindaki hormon dengesizliklerinden öyle hissettigi de geldi aklima. Ne diyeyim insallah cocugunu sever. Ben eşşek gibi sevecek demiyorum. Ama sevmeli. Sevgisiz cocuk büyütülmez.
Ben nasil bir insansin yazmadim. Essek gibi seveceksin de yazmadim. Sadece ovulasyon kullanip hamile kalip istemiyo gibi davrandigi icin bu neyin kafasi dedim. Öyle konusanlarin mesajina cevap olarak yazin bu dediklerinizi.haaaoooofff bu konu dışı. arastirip okursaniz arastirmayi gorursunuz. benim zeki insan sevmem konu dışı .ustunde durulcak cumle bu değil.
konu sahibi de sevmek istiyordur zaten de kilit nokta bu. neyin kafası? yok ben istiyorum olmuyor nasil insansin tarzi yorumlar gelince sevmesine yardimci olunuyor mudur sizce???
Ben nasil bir insansin yazmadim. Essek gibi seveceksin de yazmadim. Sadece ovulasyon kullanip hamile kalip istemiyo gibi davrandigi icin bu neyin kafasi dedim. Öyle konusanlarin mesajina cevap olarak yazin bu dediklerinizi.
Ben merak ediyorum, neden kutsal? :)
Tüm canlılar yavruluyor türün devamı için. Sadece Annelik değil, emek vermek kutsal bir şey bence.
Annenin çocuğun üstünde hakkı olmasını da anlamıyorum. "Seni 9 ay karnında taşıdım ne büyük sıkıntılar çektim" anneyi bağlar bana kalırsa.
Çocuk istediği için dünyaya gelmiyor ki, tamamen ana babanın bencilliğinden.
Konuyu tekrar okudum,ama konu sahibine hangi noktada kızdınız hala anlamadım.Normal değil mi telaşlı olması ? Kadın,hayatının tamamının değişeceğinin bilincinde,endişelenmek normal değil mi cidden ?
Bu soru isaretlerinle tam da bilincli annelerden olacaksin bence.Bir de etraftakilerin mutluluktan uçan anne söylemlerine aldırmayın.
Benim bir arkadaşım durumumu çok yadırgadı mesela, kendisi havalara uçmuş, öyle mutlu olmuş öyle mutlu olmuş, hamileyken bile eğitime başlamış. Sonuç; hayatımda gördüğüm en kötü yetiştirilmiş çocuk. Mutlu oldun da ne oldu diyesim geliyor, susuyorum. Yani her ahkam kesen de iyi anne degil zaten.
Abarti sevgi gosterileri, abarti ilgiler mesela beni korkutan seyler. Guzel bir seymis gibi anlatmayin sunlari. Yok kombucha cayi yaptim, siyez unu aldim, oyun grubuna gidiyoruz bilmem de ogreniyoruz. Bir kadinin hayatim o oldu demesi bile korkunc geliyor bana. Bu kadar mi bitecegim diyorum, kocasi ayri takilan ben bebekle yasamaya calisan biri mi olacagim? Tuvalete gidemedigim halde dunyanin en guzel seyi diyip gulenlerden mi olacagim diyorum.
Sorumluluk duygusu sizi korkutup endiselendiriyor. Bir sure sonra alisacaksiniz...Kafanizda büyütmenin yersiz oldugunu goreceksiniz..Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
Aslinda ya soyle olursa dediklerinin hepsini yasayacaksin. Catlayacak kilo alacak eski hayatini ozleyecek esinlede eskisi gibi olamayacaksin. Bi donem boyle geciyor evet sonra yoluna giriyor alisiyorsun yani seviyorsun onsuz anlamsiz geliyor bu sefer hayat. Ama en azindan sen yasayacaklarini onceden biliyorsun hazirliklisin bi de her sey mukemmel olacak diye bekleyip lohusa depresyonuyla ugrasmak var Allah saglikli sihatli versin gerisi onemli degil zorlanirsin ama buyur giderSelam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?