Çocuk Sahibi Olmaktan Korkuyorum

bu his geçicek ve çocuğunu kucağına aldığında keşke evlenir evlenmez yapsaydık ya niye geç kaldık ki diyeceksin... giden 2 yıla acıyacaksın boş gelecek sana...

Keşke benim olsa

Rachaelll .!.:

Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Genişletmek için tıkla...

Ah canım benimm, ne kadar iyi anlıyorum seni bir bilsen..Yaklaşık 7 yıllık evliyim. Evlenmeden önce o kadar çok çocuk istiyordum ki. Ama sonra ne oldu bilmiyorum, hiç istememeye başladım. Kariyer hedeflerimi bahane edip, uzun bir süre erteledim çocuğu ama en son aileme ve eşime söz geçirememeye başlayınca geçen sene denemeye başladık. Allah'tan hemen tutmadı. Herkes tutmadıkça çok üzüldüğümü sanmıştı, ama ben sanki ötelendikçe seviniyordum. 10. ay sonunda bebek tuttu ve hamile kaldım. İlk başta çok sevindim nedense, beklemediğim bir şekilde. Ancak sonra bir anda hafif bir depresyon yaşadım. Olur da çocuk düşerse kesinlikle tekrar denemeyeceğim, eşime bunu söyleyeceğim ve eğer kabul etmezse ayrılırız diye düşünceler geçiyordu kafamdan. Bu halim 1 ay kadar sürdü, hemen hemen 9. haftaya kadar. Ama sonra ne oldu bilmiyorum yavaş yavaş bu fikre ısınmaya başladım ve şu an büyük bir heyecanla oğlumu bekliyorum. Bence sabret, bak göreceksin öyle bir alışacaksın ki.. Benim kadar kaç kişi kaçmıştır çocuktan bilmiyorum ama ben bile bu kadar ısındıysam emin ol sen de ısınır ve seversin. Kendine ve evladına şans ver. Sakın suçlama kendini, bu hissettiklerin çok normal. Hepsi geçecek. Sevgiler..

Tabi ki hiç bir şey eskisi gibi olmayacak..
Bunu tartarak çocuk kararı almalı insan.

Gülü seven dikenine katlanır hesabı kusursuz bir şey olduğunu
düşünmüyorum anneliğin.
Çok güzel bir duygu bunun hatrına zorluklarına göğüs gerilir.

Ben hayat boyu sadece kendim için yaşamalı, kendim için endişelenmeliyim
diyen biri anne olmamalı bence..

Neyse inşallah kısa zamanda bu duygulardan kurtulur, harika bir anne olursunuz.

Allah o yavruya mutlu bir yuva nasip etsin.
Annesi cook sevsin onu insallah amin.

Ah ne kotu bende cocuk sahibi olmak istiyorum ama olamiyorum 5 senedir deniyorum elimden her geleni yaptim ama olmadi icimde bi aci ne mutlu size keske benim de boyle bi derdim olsaydi kusura bakmayin ama bu dett degil dunyanin en guzel seyi anne olmak o cocugu icinde hissetmek bulantilarina ragmen lutfen kiymeti bil ve sakin o cocugu aldiriyim felan deme yazik etme daha sonra ararsin bu seferde allah vermez o cocugu gozun gibi buyut cunku cok sanslisin

orkidekaramel .!.:

nasıl verdin sen kilolari benim de 1,5 yaşinda bebegim var.
80 ile doğum yaptım.. 92 kiloyum

Genişletmek için tıkla...

Emziren annelerin zayiflama grubu var burda. Oraya yaza yaza kendimi sorumlu hissettim hergun yediklerimize dikkat edip birbirimizi motive ediyorduk arkadaslarla bence sen de katil. Ben tatli pasta borek cok severim ama aksam yemek sonrasi bisey yemeyerek kola gazoz nescafe icmeyerek ve cikolata biskuvi vs yemeyerek verdim. Spor da var biraz..
Ama su an 3-4kg geri aldim bu aralar saldim. Diyet yapmak bana gore degiil... :/

benlacivert .!.:

Bende öyle düsünüyordum .İki cocugum var ve iyi durumdalar .Vücut olarak sert bi et yapım vardır ama .

Genişletmek için tıkla...

Benim de oyle. Kaslarim falan da serttir mesela. Sezeryan yapan doktorum demisti hatta karin kaslarin ne sert zor kestim zor dikiyorum sporvu falan misin diye.
Ama saka gibi su an nerdeyse ikiye ayrilmis gibi duran sallanan yagli catlak koca sarkik bi gobegim var. Sporla toparlanir belki de ciddi bi disipline girmedim hic... vay be demek gogusler toparliy9r ay cok sevindim keske benimliler de duzelse. Hamilelikte basladi gariplesmeye su an cok beter durumdalar..

Hanımlar neden bu kadar yüklendiğinizi anlayamıyorum. Bu hanımefendi belki eşini kırmaktan korkmuştur belki olacak kavgaları önlemek için yapmıştır. Bu ülkede karısının çocuğu olmadığı için peruk takıp eşini kadınlarla aldatarak başkasını gebe bırakmaya çalışan adamlar var farkındasınız değil mi? Herkesin farklı bir intihanı var kiminin çocuk sahibi olamaması bir imtihan kimininde olması hayırlı evlat olmaması imtihan. Herkesin derdi kendine. Anlamıyorum o istedi oldu başkasının olamadı diye kıskançlıktan yüklenen bazı kadınları. Herşeyden önce o bir anne ve biraz saygı duyulmaya ihtiyacı var. Canım sana gelince. Bende plansız bi gebelik yaşadım tek ilişkimde gebe kaldım. Öğrendiğimde cinnet geçirdim diyebilirim endişeler bendeki sinir stres kendimi kontrol edememe ve ona zarar verme korkusu sargı beni. Ama karnımda canlanmadığını duyunca çok ama çok üzüldüm. Miniğimle geçirdiğim 2-3 hafta her sabah günaydın bebeğim diyerek onunla konuştum bile. Ama ne yazıkki canlanmadı. Senin bu endişen senin ne kadar iyi bi anne olacağın onu gözünden sakınacağının göstergesi. Biraz daha hissetmeye başlayınca iyiki olmuş diyeceksin. Bende şuan deli gibi istiyorum ama evlenince allahın izniyle ara vermeden hemen deneyeceğim. İnşallah hepimizin hayırlı evlatları olur canım.

Koalina .!.:

Bir de etraftakilerin mutluluktan uçan anne söylemlerine aldırmayın.
Benim bir arkadaşım durumumu çok yadırgadı mesela, kendisi havalara uçmuş, öyle mutlu olmuş öyle mutlu olmuş, hamileyken bile eğitime başlamış. Sonuç; hayatımda gördüğüm en kötü yetiştirilmiş çocuk. Mutlu oldun da ne oldu diyesim geliyor, susuyorum. Yani her ahkam kesen de iyi anne degil zaten.
Abarti sevgi gosterileri, abarti ilgiler mesela beni korkutan seyler. Guzel bir seymis gibi anlatmayin sunlari. Yok kombucha cayi yaptim, siyez unu aldim, oyun grubuna gidiyoruz bilmem de ogreniyoruz. Bir kadinin hayatim o oldu demesi bile korkunc geliyor bana. Bu kadar mi bitecegim diyorum, kocasi ayri takilan ben bebekle yasamaya calisan biri mi olacagim? Tuvalete gidemedigim halde dunyanin en guzel seyi diyip gulenlerden mi olacagim diyorum.

Genişletmek için tıkla...

Evet bi donem olabilirsiniz tuvalete gidemedigi halde gulenlerden eger bebeginize tek basiniza kimsenin yardimi olmadan bakmak zorunda kalirsaniz.
Bebek olduktan sonra inanin kita degistiren tanidiklarim var sirf ailesine yakin olmak icin ki bu insanlar yabanci..
ilk bebegim kolikti, 6 ay bi damla ne uyudu ne uyuttu..
insan vicdan yapmazsa atar bebegi yatagina, bagira bagira yatar bebek, anne de uyur ya da kafa dinler ki bunu yapmak cok guc.
Kendi icin yasamayi beceren annelerin ya esi cok yardimci ya parasi var ve gercekten yardimcisi var bebek icin veya aile buyukleri cocuga goz kulak oluyor.
Ben 8 senedir yurtdisinda yasiyorum, komsuluk yok, aile yok, esim surekli gorevde ve iki cocugumun annesi babasi hatta enistesi olma gorevini dahi ustlenmek zorunda kaliyorum..
Iste o zaman tuvalete gidemese de sukreden, kendini kenara birakip cocuklarini buyuten anne olmak zorunda kaliyor insan..
Keske hayatlar insta annelerinin hayati gibi olsa ama bazilarinin yuku digerlerine gore agir oluyor.

Rachaelll .!.:

Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Genişletmek için tıkla...

Canım yanlış anlama lütfen bende ilk evlendiğimde birazcık senin gibi düşünüyordum ama sonrada çok istedik 7. Senemizde oldu çok şükür birazcık tüp bebek forumlarına bak istersen belki moralin biraz düzelir bu düşüncede yalnız değilsin bence tadını çıkar üzme kendini

1var2yok .!.:

Binlerce insan bunun hayalini kurarken onlarca tedavi görürken bu yüzden bunalımlara girerken siz bu şekilde onların yarasına dokunur gibi şımarıkca bi başlık açamazsınız !!!!!
Aldıracaksanız da bundan destek beklemeyin kimse cani değil o konuda !!!!

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar ağır eleştiri. Kınıyorum sizi.

Rachaelll .!.:

Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Genişletmek için tıkla...

Sizi korkutan doğum, dogum sonrası iyi bir anne olabilecekmiyim, ona iyi bakabilecekmiyim, ona iyi bir gelecek sunabilcekmiyim gibi kaygılar olmali annelik buyuk bir sorumluluk cidden...
Tabiki hic bir bayan kilolu olmak catlak bir vucuda sahip olmak istemez fit ve guzel gorunmek ister o konuda kaygi duymanizi anlayabiliyorum ama bu hayatinizda yasayabileceginiz mucizevi birşey hamileliginizde ve sonrasinda nasil olsa hamileyim nasil olsa bebek emziriyorum diye olmasi gerekenden fazla yemezsiniz hamur isine tatliya fazla dadanmazsiniz... Benim hamile olan bircok arkadasim beslenme seklini degistirdi saglikli beslendi market urunu paket gida tuketmedi cokta kilo almadi dogumdan uc dort ay sonrada verdi yani vucudunuzun bozulmamasida biraz sizin elinizde o sebeple uzeleceginize bu zamanlarinizin tadini cikarin hayaller kurun

Ben burda ‘ya anne olmayı sevmezsem?’sorusuna takıldım.Anne olmayı sevmemek mi?öyle bir ihtimal %1 dahi yok.Evladınızı sağ Salim Allah’ın izniyle bir kucağınıza alın tekrar konuşalım.Sevmek ne kelime ona tapacaksınız.O güldüğünde dünya çok güzel bir yer olacak tecrübeyle sabit:)

Rachaelll .!.:

Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Genişletmek için tıkla...

Tabiki hic birsey eskisi gibi olmayacak.ama olacak hersey cok anlamli olacak.8 yil 2 kayip bir suru zimbirtidan aci ve tedaviden gecmis bi anne olarak sukur edip bebeginizi dusunup mutlu olmaya bakin.suan ilk aylar garipsiyorsun ama icinde hissettikce kipirdadikca anlamlasacak hersey.o istemedi sizi siz istediniz allaha sukurde dileginiz kabul olmus .

Hamilelik öncesi sıfır beden ve kastan ibaretken hey gidi günler..
Hamileliğimin 5.ayında talihsiz bir olay nedeniyle sporu bıraktım ve +20 kiloyla doğuma gittim. Bebeğim 1 yaşında şimdi,kilolar gitti vücudun şekli tabi ki bozuldu. Kilo,vücudumun şekli inanılmaz önemsediğim konulardı benim. Hala önemsiyorum amaaaa
Bebeğim bir yana dünyalar bir yana. Hergün o gün ne yaptıysa onu anlatıp anlatıp eşimle eğleniyoruz. Daha güzel bireğlence,keyif yok bizim için.
Hayatınıza hayal dahi edemeyeceğiniz güzellikte bir renk gelecek diye düşünün

Geçicidir diye düşünüyorum bu hisler. Planlı bir şekilde hamile kalmışsın aldırırsan üzülürsün bence. Biraz zaman tanı kendine. Kimler annelik yapamıyor sen mi yapamayacaksın :).

Bence olması gereken olmuş hep genç kalmıyoruz
İş hayatıda bitiyor yaşlılıkta evlat candır
Derdini paylaşırsın hayata bir canlılık katar
Monotonluktan kurtarır
Yaşlansansa evladın enerjisi insanı gençleştirir
Ve iyi hissettirir bu duyguyu ne bir arkadaş nede bir akraba verir

Planli ama isteksiz bi hamilelik..

Hayir. Bebeğini istemiyor degilsin. Ben hic böyle dusunmedim sadece başlıkta da belirttigin gibi korkuyorsun.

Ne olacagini bilmiyorsun. Seni neyin beklediğini . bebek nedir nasil buyutulur alti nasil temizlenir,aglayinca ne yapilir kisaca o bebegi hayatta tutmak icin ne yapilir hicbir fikrin yok.

Belkide korktugun doğum dur.

Ama merak etme bu konuda yalniz degilsin. Yuzlerce kadin var. Ilk defa anne olan. Onlardan 1 taneside benim :) cok şükür.

Evet eskisi gibi olmicak hayatın .gecen gündüze gunduzun gecene karisacak.
Mesela gun icinde asla 2saatten fazla uyuyamayacaksin.
Neden mi ?

Korkudqn.

Bebegime ben uyurken birsey mi olacak. Ya yan doner de burnu kapanir nefessiz kalirsa . Ya sirt ustu yatarken kusarda kusmugunu yutar genzine kacar nefes alamazsa oksurmekten.

Ya düşerse

Ya
Ya
Ya.......


Hissettiklerin kesinlikle gecici sabirli ol olurmu. Sakın ha eevladina ,melegine kiyma o senin yavrun. Sen artik onun annesisin. Ve o artik yaşıyor .senin canindan besleniyor ve senin bedeninde buyuyor. Buyudukce kalbine yaklaşacak ve inan bana orda cok guvende hissedecek kendini .

Catlaklar ici ne krem ne su bu. Hiçbirisi ise yaramiyor .bilimsel olarak catlak onleyicikrem olsaydi hicbir kadinda olmazdi dimi ??

Annene ,varsa dogum yyapmış ablana bak. Onlarim gobegi catlaksa buyuk ihtimal sendede olur ,eger yyoksa aldigin kiloya bagli sendede olmaz.

Genetik yani. Bellide olmaz ama. Vucut yyalinla alakalı kisaca. Ama genetik de cok etlkili

Ben bebe yagi kullaniyodum. 5.aydan sonra kestim kullanmayi. Suan azicik gobegimin altinda catlak var.

Oda yoktu. Ne ara oldu hicbir ffikrim yyyok. Saniri. Dogum yyaparken oldu. Oyle tahmin ediyorum yani.

Kilo aliminda yyaglihamurisi veya yemeklerden,tatlidan,tuz tüketiminden ve fast food dan uuzak durursan max 10-15kilo arasi doguma girersin. Zaten dogumlaberaber bebegin kkilosunu gore yaklasik bi 7-8 kilo arasi gidiyor.

*ben 11kilo almistim. Ve 7bucuk kilosu dogumda gitti.*

Esinle yasacagin ev hayati tabii ki eskisi gibi olmicak.

Cunku esineve gelince artik senden once oglum veya kizim nerde dicek. Onu opecek koklayacak. Onun yaninq yatacak onu sevecek.
Kisacasi ikinci planda kalacakskn. Amabunu fatk etmen .Uzun surebilir.

Cunku esi n le ayni sseyleri yapıyor olarak bulacaksin cogu zaman kendini.

Hamilelik 9 ay. Ve o kadar ozel o kadar guzelki. Suan kendi e ve bebegine eziyetediyorsun sadece.

Ne bunalimi ya Cik su ruh halinden annesi.

Sana ddepresyon yasak.

Bak kirkim cikmadi hala. Ne hamileyken nede suan depresyona carta curta ggirmedim. Ha duygu durum degisikligi elbette yaşadım. Agladim güldüm ofkelend im.Ama bu her insanda olan duygulardi. Anormal bi surec yasamadim.

Sende yasamayacaksin rahat oI

Isteesende

Istemesendeee

Ultrasyonda goreceginiz o minicik nokta senin melegin.

Ve hayatinin merkezine yerlesmek icin oracıkta büyümeye çalışıyor .

Biraz cesur ol. Bu ne ya böyle.
Naz yapma guzel annesi .

Bak o simdi hissediyor.

Lutfen ona iistenmeyen bebek muamelesi yapma.

ŞŞükrettttt.

Insanlar yyyillarca anne olamamakla sinanıyor . hamd olsun de.

Bi bismillah cek. Icinden bi dua oku

telefonuna su haftalik gebelik takip uygulamasindan indir. Eglenceli ve bilinclendirici uygulamar var.

Merak etme. Iyi bir anne olacaksin. Hemde cok iyi olacaksin.

Inan bana bu ruh halinden cikip kendine geldiği n zzaman ben ne düşündüm böyle diceksin..

Inşallah yanlis bi karar vermesssin

Insallah bi avazda kavusursun melegine .

Guclu ol. Sakin vesveselere kulak asma.

Bu dunyada yiyecek bir lokma ekmegi icecek bir yudum suyu var demekki.

Yasama sansini almayin elinden.

Rachaelll .!.:

Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Genişletmek için tıkla...

Bende benzer bi durum içindeyim 13 haftalık gebeyim.. iyi bi anne olurmuyum altından kalkabilirmiyim sürekli düşünceler içindeyim.. ama benim böyle düşünmemi gerektiricek bazı sebepler war ben gurbetteyim elin memleketinde eşimin memleketinde burda kimsem yok çalısıyorum ve çalışmak zorundayım, ailemden bütün çevremden 800 km uzaktayım... çocuğua ben bakamam diyen bi kayınvalidem var (gezmekten ve güne gitmekten ayrıca temizliknhaatası) eşim kaptan yılın yarısı evde yok yek basına olucam... ve 13 haftalık gebeyim.. bazen düşünmekten delireceğim.. nasıl üstesinden geleceğim hakkında yani Allahım sağlık versin bebek isteyen herkesi ödüllendirsin yüce mevlam kimse kınamasın bu şımarıklık değil ben seni anlıyorum ama koşulların benimkinden iyiyse ne bilim daha farklı düşün herkesin değişik sıkıntıların var Allah herkesin yardımcısı olsun......