Hanımlar kusura bakmayın ama biraz gereksiz bi tartışma olmuş. Çocuk sahibi olmak istememeye hemen hemen hemfikirken, evlatlık edinmeyi neden tarışıyorsunuz ki? O da çocuk sahibi olmak demek değil mi neticede ? Bizim çocuk sahibi olmak istememekteki sebebimiz büyük ölçüde onun sorumluluğunu taşıma kaygısı, bizim çok sevecegimiz birini dünyanın üzecek olacagını bilmek değil mi ? Bence konu çocuk doğurmak istememek olsaydı yaptığınız tartışma doğru olabilirdi fakat şu an mesele aslında daha çok "bir çocuk büyütmek istememek" . Kendiniz ya da başkasının doğurdğu çocuğu büyütmeyi tercih üzerine değil.
Çocuk sahibi olmak istememek..!
Öyle gelgitler yaşıyorum ki..Etrafımdakiler şimdi çalışmalara başlasan hemen olmaz ancak doğurursun zaten 26 yaşındasın diyorlar. Annem tarafında erken menapoz sorunu var.
Kimileri de yaşayabildiğin kadar hayatını yaşa annelik arzun tavan yaptığında anne ol diyor.
Eşim tamamen bana bırakmış durumda ama halinden anlıyorum ki bir evlat sorumluluğuna henüz hazır değil.
"Çocuk" benim de bir tane olsun yahu denilebilecek birşey değil.. yani bir eşya bir mücevher bir ev hayvanı değil.. Çocuk sahibi olmaya erkek değil kadın karar vermeli zaten.
Bana bir çocuk doğur karıcığım demek büyük bir bencillik. Çocuğum olsa şu an ki hayatım aynı rutin de olmaz dı ki ben kontrol sahibi olmaktan mutlu olan bir insanım.
Kontrolümü kaybedeceğim çocukla birlikte ama aile olacağız,büyüyeceğiz,mutlu olacağız biliyorum da..
Çocuk sahibi olmayı sitememek, istemek kadar gayet doğal. Ama kesin konuşulmasnı doğru bulmuyorum. Zaman sana ne gösterir bilemezsin birgün bakmışsın anne olmak istiyorsunsempatiksalakcinni
zaten asla olmak istemiyoruz demiyoruz,çünkü büyük konuşunca başına geliyor insanın başımıza gelmesini istemediğimiz için kesin konuşmuyoruz.işallah bu duygularımızda değişmez diyorum.a.s
derinss'cim selam :) daha sık karşılaşır olduk artık :) Benimle benzer çelişkilerde olduğunu görüyorum, kontol sahibi olma merakı, kontrolüm dışında gelişme ihtimali olan olaylardan uzaklaşmak, benim dışımdaki değişkenlerin başıma açacagı işlerden ürkmek benim zayıf tarafım sanırım. Sırf bu konu için başka bir sayfada bir konu da ben açtım ve oradaki hanımların yazdıklarını okudukça, ne kadar akıllı anneler olduğunu gördükçe de özeniyorum bi taraftan. Sahip olma dürtüsü değil benimki ama, duygusal yakınlık kuramama kaygısı, "yılanın sevmediği ot burnunun dibinde biter" endişesi :bbo: Sana bir de o başlığı onumanı tavsiye ederim. Benim çelişkilerimi sanki çocuk sahibi istemeye meyillilik yönünde etkiliyor oraya yazılanlar.Farkındayım pembe bir tablo var o başlıkta ama o pembeliğe inanmak istersen beklerim a.s
http://www.kadinlarkulubu.com/cocugum-buyurken/377009-cocuguyla-iyi-iliskiler-kurabilmis-anneler-anlatsin.html
derinn ve limon sizin kontrolum dışında dıye adını koyduğunuz şeye ben değiştiremeyecğim gerçekler diyorum,aslında aynı şey kaygımız,çok şükür ki gerçekten aynı şeyi düşündüğüm insanların varlığı,bır anormallıkmı var bende diye düşünüyordum son zamnlarda,bu forumu ilk açtığımda hiç kimse ilgi göstermedi,gitgide sayımız çoğalıyor..:)
Aslında daha da sık karşılaşıyoruz ama
Bahsi geçen konuyu okudum,gerçekten şirin umut veren sempatik bir başlık olmuş.
Hatta bazı üyeler asabiydim,sabırsızdım ama değiştim yazmışlar çok daha umut verici
Ben de sinirliyim ki biraz sakinleştirdim kendimi uzunca bir süredir.. Sabırsızım ve tahammülsüzüm ayrıca mükemmeliyetçiyim ki böyle yetiştirildim. Muhtemelen evladımdan da aynısı bekleyeceğim..
Mesela mutfak tezgahım da pis bir bardak ne bileyim bir tabak olamaz,olursa ben pc başında rahat rahat oturamam..Ama biliyorum ki bebek sahibi olunca uzunca yıllar dağınık ve hatta zaman zaman pis bir eve sahip oluyor insan.. gibi gibi..
Şimdi gecenin bir vakti dışarı çıkıp sabaha karşı dönebiliyoruz eve.. ertesi gün akşama kadar uyuyabiliyoruz yetişebildiğimiz tüm sosyal aktivilere katılabiliyoruz.. Birbirimizi özenle sevip bunu gösterebiliyor,saatlerce sarılıp tv izleyebiliyoruz. Ama bir gün çocuğumuz olursa bunlar olmayacak biliyorum..
Bu taraftan bakınca hiçbir zaman anne olunamaz bunlar hiçbir zaman göze alınamazmış gibi geliyor.. Ama ben böyle biri de değilim aslında alaturka biri bile sayılabilirimAileye inanırım,hayatın genel döngüsüne itaat ederim. Ama ama ama..
Ya onu düzgün yetiştiremezsem ya yeterli eğitimi alamazsa ya maddi olarak yetemezsem ya benim psikoljimde bırakılan incitici hataları bende ona yaparsam.. ya çok sinirlenir iter-kakarsam ya onu hayal kırıklığına uğratırsam ya onu dünyadaki kötülüklerden kötü ve ahlaksız insanlardan koruyamazsam ...
Çocukların sevdiği ama hep korktuğu bir abla oldum ben.. Hala bir bakışımla sus pus oturur en kudurmuşu ama ne..? Doğru olan bu değil mi bilmiyorum. Çocuk sahibi olmaya Hazır mıyım bilmiyorum,bu kadar hesap kitap yapılmalı mı onu da bilmiyorum.. Şimdi hazır değilsem ne zaman olacağım o gün de bedenim hormonlarım ve yaradan izin verir mi onu da bilmiyorum.
zaten asla olmak istemiyoruz demiyoruz,çünkü büyük konuşunca başına geliyor insanın başımıza gelmesini istemediğimiz için kesin konuşmuyoruz.işallah bu duygularımızda değişmez diyorum.a.s
Amonra korkarım senin fikrinin değişme ihtimali daha çok yüksek canım. Ben de dahil çoooooook "Ben ASLA evlenmeyecem" diyenler gördüm ama ben yıldırım nikahı yapıp herkezi şaşırttım mesela. Sen asıl "evlemeyecem", "çocuk yapmayacam" diyenlerden korkacaksın"... Yani senin yaşın için söylüyorum... yerimseniben Ben 36 yaşındayım ve artık fikrim değişmez sanırım... Değişse de geç olmuş olacak...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?