Çocuk yapmayıp pişman olan var mı?

Çocuk istemeyeni ikna etmeye çalışanları kesinlikle anlamıyorum.Çok çok zor bir sorumluluk. Resmen hayatın bitiyor ve onunkisi başlıyor. Maddi olarak da zorluğu ayrı...ben kimseye tavsiye etmiyorum açıkçası ...çevremde 2.yi yapmayı düşünenleri de vazgeçirmeye çalışıyorum.
 
Mesela bebeğim oldu diyelim. 5-6 aylık ve bir tatile çıktık. Otel havuz güneş
Bebişi pusetiyle havuz kenarında gezdirsem falan. Gezilmez mi yaaa nolur tecrübeli anne olarak söyleyin
en kolay tatil yapılacak dönem bebeğin 5-6 aylık dönemidir. ek gıdaya henüz başlamamışsanız hele de emziriyorsanız çok rahat olur. 9 ay ile 2,5 yaş arası uyku ve yemeği organize etmek gerekir.
burada baba evdeki adam olmayacak sadece, ebeveyn olacak ki herkes huzurlu olsun.
bebek büyütürken annenin huzurlu, sakin, kaygısız olması bebeğe de yansıyor.

anne hem ev işini, hem yemeği, hem bebek bakımını, hem misafir ağırlamayı düşünmek zorunda kalırsa,
kısa sürede dönmek zorunda olduğu bir işi varsa, ekonomik kaygılarla anneanne ve babaanne arasında mekik dokursa ve vicdan azabı yaşarsa çocuk büyütmek gerçekten çok zorlaşıyor.

hasbelkader evlendim çocuk da doğurmak zorundayım diye düşünmemek lazım.
bir tanıdığım ekonomik gücü gayet yerinde olmasına rağmen, yatılı bakıcıya uygun bir evi de olmasına rağmen çocuğunu 2 saatlik mesafedeki annesine bıraktı çalışırken. ve çocuğun evi anneannesinin evi oldu. onu görmeye hafta sonları gittiler. (tabi ki bir süre sonra hafta sonları da gitmez oldular)
çocuk kreşe bile anneannesinin yanında gitti. ilkokul çağı geldiğinde aldılar çocuğu nihayet.

işte çocuk yapıp pişman olmak tam da bu..
çocuğu olmadığında duyulacak pişmanlık bunun yanından geçmez..
 

O zaman sizin sebepleriniz genel olarak ekonomikti, yetememe korkusuydu doğru mudur?
 
Sosyal hayatı çok yoğun olan ve anaç bir yapım olmayan ben bir süre sonra anne olma isteği hissettim.
Allah da aramadan nasip etti.
Şu an 10 günlük anne olarak bebek sahibi olmazsam bu duygudan çok eksik kalırmışım diyorum.
Ancak hayat ne gösterir bilmiyorum.

Bence çok öznel bir karar.
Eğer ki bu sorumluluğu kaldırabileceğinizi hissetmiyorsanız, bu kısıtlama sizi öfkeli bir anne yapacaksa ve bu konuda eşinizle de aynı düşünüyorsanız kararınızın arkasında durun.

Tabii yumurta dondurma işlemi de hiç mantıksız değil.
 
İkna etmeye çalışırken de sanki kendi söyledikleri ile senin duyguların, isteklerin, istemediklerin değişecek ve ona biat edeceksin gibi bir yanılgıya düşüyorlar. Aaa hic olur mu çocuksuz yap yap hemen çok da tatlı olur çocuğun, yaparsın yaparsın bal gibi yaparsın, sen önce bir yap kucağına aldın mı seversin, senden çok da güzel anne olur yap, yap yap yap.
 
Sizi çok çok takdir ettim bu kadar net ve kararlı olmanıza imrendim. (İnşallah eşiniz de bu kararınıza saygı duyuyordur.) benim çevremde çocuğu olmayan kimse yok. İlerde pişman olunur mu bilemem ama kendimi düşündüm. İlk çocuğumu çok isteyerek yaptım 2. Baskı ile oldu ve açık net söylüyorum hamileliğimden itibaren çok pişmanlık duydum. Keşke ben de sizin kadar kararlı olup net tavrımı koruyabilseydim. Lütfen sadece kendinizi dinleyin. İleride Yaşar mıyız ölür müyüz o bile belli değil.
 
İstemeyen hiç kimse anne olmamalı bence , annelik hafife alınacak basite atılacak birşey değil istenmeyen baskı sonucu oluşan gebelikler sonrasında mutsuz anneler mutsuz çocuklardan başka birşey olmuyor sizi çok tebrik ediyorum bu olgunluğu gösterip bu kararı göğüsleyebildiğiniz için keşke benim annemde aynı olgunluğu gösterip sözde anneliği için bu kadar ısrarcı olmasaydı ve ben kendimi bu kadar travmatik durumlar içinde bulmasaydım
 
Ben sizi takdir ettim açıkçası
5 yıllık evliyim ve 54 günlük bebeğim var.
Evlenmeden önce ve evliliğimin 4 yılında asla ama asla çocuk istemiyordum. Eşimde bu konuda destekçiydi. Ama sanırım biraz çevre baskısı biraz da iç güdüler derken biz de çocuk yapmaya karar verdik. Ve korunmayı bıraktığım ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok güzel geçti. Odasını düzdüm çok güzel eşyalar kıyafetler aldım bebeğime.
Ama her şey bununla bitmiyor. Doğumdan 1 hafta sonra depresyona girdim. Çünkü eşimle 10 yıldır birlikteyiz ve hep başbaşaydık. Çok rahat ve huzurlu bir evliliğimiz vardı. Kafamıza göre istediğimiz yere gidip geldik. 9 yıldır çalışıyordum ilk kez işten bu kadar uzak kaldım.
Ve bi anda sorumluluğunun büyük kısmı bana ait olan, bana muhtaç bir bebek sahibi oldum. Hayatım kökünden değişti ve ben bu kadar etkileneceğimi bilseydim çocuk kararımı tekrar gözden geçirirdim.
O yüzden kesinlikle zorlukları bilinerek girilmeli bu yola. Ben hep çocuklu hayatın pozitifliğine Odaklanmışım zorluklarını tahmin edememişim.
Evet evlat çok tatlı, gülümsemesini gördüğünde dünyalar senin oluyor. Ama çocuk düşünmeyenlere de kesinlikle hak veriyorum çünkü gerçekten büyük sorumluluk ve ben daha yolun başındayım.
 
34 yasindayim. Sosyal kelebek degilim ama gezmeyi yeni insanlar tanimayi, bakimi, yeni seylere baslamayi, hobilerimi seven, biraz da tembel ve uyku seven bir kadinim. En iyi erkegin bile ise yaramaz oldugunu dusunuyorum. Evlenip bir erkegin+cocugun sorumlulugunu alabilecegimi dusunmuyorum. Evlenmeden de ulkemizde bu isler zor ve yipratici oldugundan umarim ileride pisman olmam.
 
34 yaşında bekar kendimi bildim bileli çocuk sahibi olmak istemeyen hatta aynı kafada eş bulamadığım için evliliği düşünmeyen bi insanım. Türüm az gibi görünse de çokluktayız aslında, benim farkım sözümün arkasında durmam sanırım ki, çevremde çok fazla çocuk sahibi olup, aslında istemeyen ama gerek eş, çevre, sürü baskısına kapılıp çocuk sahibi olmuş insan var. He bir de çocuk istemiyorum deyince " eee evlide değilsin yaşlanınca napıcan" diyenler var. Bu lafı söyleyenlerin büyük çoğunluğu iş güç sahibi kariyer kadınlar üstelik Ben de onlara gerek akrabadan, gerek çevremde gördüğüm yaşlı, çocuk sahibi üstelik bazıları muhtaç olup, evlatları tarafından sahip çıkılmayan yaşlılara örnek veriyorum. Cevap olarak "Allah evladın merhametlisini nasip etsin" diyorlar
 
Ve bi anda sorumluluğunun büyük kısmı bana ait olan, bana muhtaç bir bebek sahibi oldum. Hayatım kökünden değişti ve ben bu kadar etkileneceğimi bilseydim çocuk kararımı tekrar gözden geçirirdim.
İlk çocuğunda tam olarak bunları yaşamıştım. Kimse geceleri uyumayacağımı söylememişti. Kızım aralık doğumluydu. Mart bitene kadar dışarda gezememiştim, çok soğuktu, tecrübesizdim, avm mikrop yuvası diye gidemedim.... şimdi biri 7.5, diğeri 3 oldu. Artık rahatladım diyebilirim. Ha şimdi de okul durumu falan sözkonusu. Ama çocuk gece uyumaya, kendisi yemek yemeye, oyuncaklarıyla oynamaya başlayınca siz de dinlenmeye kafa dağıtmaya vakit bulabildiğinizden okul öğretmen soruşturmak falan devede kulak kalıyor. Çocuklar büyüdükçe hayat nırmale dönüyor yani endişelenmeyin. Bu arada bütün arkadaşlarım tek çocuklu benden başka ikinciye cesaret eden olmadı, kimse istemedi.
 
Ciddimisiniz.Bende zaten 4 yaşındaki kızıma tüm sorumluluğu yüklüyorum evet.Oda yapabiliyor..şakamisiniz.Birlikte buyutmekten anladığımız bu mu? Bilikte oyun oynamak,birlikte banyo yapmak,birlikte yemek yemek..günlük hayatın içinde olan herşey..
Ayrıca bu dönemde birtakım becerilere de sahip olunması gerekiyor.Öz bakım becerileri mesela.Kendi yemek yemesi,kendi ayakkabısını kendi giymesi gibi..
Kardeşine bir bez getirince bile çok mutlu oluyor.Çocukluğumda imkansızlıklar dan dolayı olmayan oyuncakları onunla oynamak,ona alabilmek,onu havuza götürmek,bisiklete binmek ona biseyler katabilme duygusundan bahsettim.Buda benim için bi mutluluk.
Anneligimin keyif aldığım diğer bı tarafı.
Günlük stresinizi atmak adına lafinizi söyleyince alay edince rahatladiniznmi?
 
O zaman sizin sebepleriniz genel olarak ekonomikti, yetememe korkusuydu doğru mudur?
Öyleydi diyemem; ama ekonomik olarak hazır olmadan çocuk yapanlara çok kızardım. Ben genel olarak çocuk istemiyordum; ağlıyo, sana bağımlı, sürekli birşeyleri ile ilgilenmen gerekiyor vs diye. Ama birden hem fikrim değişti, çocuğum olsun istedim, hem de kendimi hazır mıyım diye sorguladığımda hem psikolojik hem de ekonomik olarak hazır olduğumu gördüm.
 
Çocukluğuma dokunmak,yapamadıklarını onlara yaptırabilecek muazzam bi duygu.
İnstagramda ünlü bir psikolog (K... E... Y...) da geçenlerde bununla ilgili bir paylaşım yaptı. Çocukluğunuzda yaşadıklarınızı mı yaşatacaksınız çocuğunuza, yoksa kendinizi iyileştirip değiştirip sonra mı dokunacaksınız onlara babında...
 
Oyy nerelerden ne çıkarıyorsunuz ama.
Psikolojisi yerinde biriyim.Çocuklugumda kotu geçmedi ama.yokluk içinde geçti Şimdi içinde kalan şeyleri kızıma yapabilmek beni mutlu ediyor.Ne.kadar uzadı bu konu.Tek bu sebep değilki ayrıca.
anneliğin bir çok güzel yanı var benim için
 
Bi suru yumurta dondurma onerisi gelmis. O yumurtalari buyutmek icin tonla ilac kullancak. Ilaclar cok pahalı.Tabi bedava dondurmuyolar her yıl parasını odemek zorundasın. Bu kadar cocuk istemezken hormonlarinla oynamanin ve bu kadar masraf yapmanın hic geregi yok.
 
acaba bu başlığı çocuk yapıp pişman olan var mı diye açsaydık nasıl yorumlar gelirdi merak etmedim değil
Basimiza taş yagardi.
Kadin cocuk yapmayan ve pisman olanlar diye baslik acmis, cocuk yapanlar sayfa sayfa cocuk guzellemesi yapmis.
Bir de cocuk yapip pişman olan dese düşünemiyorum
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…