Çocuk yapmayıp pişman olan var mı?

Birgariplik .!.:

Neden olmasın ki BBC'nin anne olduğuna pişman olan kadınlarla yaptığı bir görüşme vardı kendilerine de kimliklerini gizli tutuyordu toplumca çok kabul gören bir durum değil çünkü. Kadınlardan biri "çocuklarımı çok seviyorum ancak ben anneliği sevmedim." diyordu. Kendi seçimini yapamamış olabilir, üzerine düşünmemiş olabilir ya da kendi kapasitesini bilmiyor olabilir ve bunun neticesinde anne olduğunda anneliğin hayatına zorluk kattığı şeyler kendisinde pişmanlık uyandırabilir. Bu kişi mükemmel bir annelik yapıyor dahi olabilir, çocuklarını canından çok seviyor da olabilir ancak anne olmanın aslında kendi hayallerindeki gibi olmadığını ve böyle bir sorumluluğun altına girmekle hata yaptığını düşünüp çocuktan önceki zamanına özlem duyabilir belki geriye dönse anne olmak istemeyecegini düşünerek pişman olabilir.

Bunun doğal ve bir çok kişinin hissettiği bir durum olduğunu varsayıyorum annelik kutsal dendikçe annelere binen yük daha da arttı. Annelik bir çocuğun hayatta kendini ve kendi yerini bulmasında rehber olmaktan öte değil. Anne yalnızca anne değil aynı zamanda bir birey ve bir kadın neden ulvi bir canlı gibi çocuğuna kendini yüzde yüz adamasını ve annelik sıfatı dışındaki sıfatlardan sıyrilmasini bekliyoruz toplumca.

Genişletmek için tıkla...

cilek.yagmuru .!.:

Ben yeni evliyim ama eşimle uzun zamandır beraberiz. Yaşlarımız da küçük değil. Çocuk istemediğimizi bilmeyen arkadaşlarımız "ee artık evlendiniz, yaşınız da geldi. Çocuk ne zaman?" diye soruyorlar. "Çocuk istemiyoruz, böyle bir planımız yok" dediğimde muhabbet bir anda çocuk sahibi olmanın zorluklarına ve pişmanlıklara geliyor. En iyisini yapıyorsunuz, çocuk çok zor, çok büyük sorumluluk. Şimdiki aklım olsa hiç yapmazdım ya da 3-5 sene ertelerdim vs...

Bu insanlar tabii ki çocuklarını seviyorlar ve sevgiyle bakıyorlar ama "geriye dönsem bambaşka seçimler yapardım" demenin sevgiyle bir alakası yok.
Bu insanların ben ve benim gibi çocuk istemeyen insanların olmadığı ortamlarda çocuklu arkadaşlarıyla görüştüklerinde "oyy iyi ki doğurmuşum gınalı guzumu. Çocuk çok güzel bir şey, bir gülüşüyle bütün yorgunluğum uçup gidiyor." şeklinde konuştuklarına da yemin edebilirim ama ispatlayamam.

Aslında bana söyledikleri de yalan değil, çocuklu arkadaşlarına söyledikleri de. Hem pişmanlığı hem "iyi ki doğmuş"u aynı anda hissediyorlar. Ama her şey her yerde söylenmiyor işte. Herkesin anne-babalığı övdüğü bir ortamda kimse çıkıp da "ben pişmanım" demez. Zaten niye desin :)
Burada bir filmdelisi çıkmış gördüğüm kadarıyla, bir cesur yürek :) Ama aynı şeyi söylemek isteyip söyleyemeyen çok fazla insan olduğunu düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

CiRiLLA .!.:

Benim de arkadasim sosyal medyada devamli, hergun cocugunu paylasir, iyi ki dogurmuşum şeklinde şeyler işte. Ancak kizlarla grupta özel olarak konusurken cocugunu cook cok sevdigini ama evliligin de, anneligin de aslinda kendisine gore olmadigini soylemisti ama bunlari başka ortamda asla soylemez. Bir kac arkadasim var benzer, samimiyiz diye konusuluyor bunlar. Konusmayan ne kadar insan vardir.

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk .!.:

Kürtaj konusunda da bence annen aslında yine de iyi ki aldırmadım demiştir be film. Büyümüş haline en azından bakıp kesin demiştir.
Senin oğlanlar benimkinden zor, ben ilk iki yıl çok zor geçtiğinde her gün ağlardım hayatım bitti diye. Ama işler kolaylaşınca, aradaki paylaşım arttıkça, senin de dediğin gibi bağ arttıkça iyi ki demeye de başlıyor sanki. En azından ben üçüncü yılın sonunda baktıkça ne zordu ha ama büyüdü diye saçma bir gururla seviniyorum. Saçma bir duygusallık da olabilir tabii benimki ama öyle.
Diğer bombana gelecek olursam Anne babalar da evet koşul var bence de. Hatta içten içe birini daha fazla sevdiklerini de düşünüyorum. ama çocukların sevgisinde yok sanki koşul. Ne olsa ne yaşasa da seviyor garipler. Kendimden biliyorum yani annem zor bir kadın biliyorsun belki toksik ebeveyn dahi olabilir ama seçme şansım olsa ben yine benimkini seçerdim, başkası çekmez onu

Genişletmek için tıkla...

migrenimsi .!.:

30 yaşındasınız daha çocuk yapmak için nereden baksanız 10 seneniz var. eğer erken menapoz vs. durumunuz yoksa- ki varsa onu yazar ve 20 yaşında anne olmadığım içim pişmanım diyebilirsiniz mesela.
evet 30 yaşında olup pişmanım-değilim yazmak, normal şartlar altında, dikkate alınmayacak bir durum.

Genişletmek için tıkla...

cilek.yagmuru .!.:

Ben de bunları 3 ay içinde 4-5 kişiden duydum.
Ya zaten şöyle bir ortam düşün; biri çocuğunun kreşe uyum sürecini anlatıyor, diğeri 2 yaş doğum günü için nasıl bir konsept yapacağından bahsediyor, diğeri hamile ve aldığı beşiği anlatıyor falan. Böyle bir ortamda kim çıkıp da "ya bu kadar anlattık, iyi hoş ama ben bir yandan da pişmanım" der ki? "Geceleri uyuyamıyorum" diyene "biz de öyleydik, geçecek" denir en fazla -ki bizim gibi dram seven bir toplumda o cevabın gelmesi bile çok nadir görülür. Genelde "bunlar daha iyi günlerin" derler.
Güzelleme-hafif yakınma, güzelleme-hafif yakınma... Döngü bu oluyor.
Ama kimse çıkıp da "annelik bana göre değilmiş, o günlere dönebilsem yapmazdım, hayatımı başka türlü planlardım" demeye cesaret edemez.

Bir de bunun daha konuşulabilir olduğu ortamlarda bulunuyoruz biz. Gözünü dünyaya açar açmaz evlenen; üzerine hiç düşünmeden, çevre baskısıyla çocuk yapan insanlar var. Onlar için daha da imkansız bunu dile getirmek.

Genişletmek için tıkla...

warrior princess .!.:

Tüh ya bi ikna edemedik sizi. Yine abooovv nasıl cocuk istemezler, hadi kadinlar istemedi kocalari ve kaynanalari istediginde nasil yapmadan durabilirler, nasil istemedigini yapmayacak kadar guclu olabilirler, hayir olabilemezzzzz kontenjanından uzayli gibi bakılanlardan olduk.
Siz merak etmeyin 20de de istemiyordum, 30 oldum yine istemiyorum, 40 oldugumda da denk gelirsek o zaman sizi yine aydinlatirim.
10 yilda degismedim aksine fikirlerim ve kararim gayet net, bir 10 yil sonra da degismeyecek.
Cocuk istemiyorum, istemeyen ve beni onaylayan biriyle evlendim ve kimseye bunun aciklamasini yapmadigimiz icin disaridan da etkilenmiyoruz.
Ustelik cocuk yapmamis ve cok mutlu yasayan tanidiklarim var. Turkiyede de vardi simdi Almanyada da var.
Hayat, dunya sizin kucuk pencerenizden cok daha buyuk ve disarida birsuru insan bir suru yasam tarzi milyarlarca fikir ve akan kocaa bir hayat var...

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Valla benim bir arkadaşım var 4 aylık bebeğiyle kamp falan yapıyor, sırtına bağlayıp dere bayır geziyorlar, çocuk da bir uyumlu bir uslu maşallah, biberonu ver eline öyle kendisi takılıyor falan Sürekli dışarda çocuk bebek arabasında kafasına göre uykusu gelince uyuyor, her kafeden de biberonluk ılık su elde edebiliyor. Böyle rahat takılan insanlar da yok değil kendinden ödün vermeyen. Ben bırak gezmeyi evde yemek bile yiyemiyorum, gezdirmeye parka çıkarıyorum, dönüşte ya uykusu geliyor ağlıyor ya kucak istiyor bağırıyor çığlık kıyamet eve dönüyoruz. Her çocuk da bir değil, ya da alıştırdığın gibi gidiyor ne bileyim çözemedim

Genişletmek için tıkla...

CiRiLLA .!.:

Benim de arkadasim sosyal medyada devamli, hergun cocugunu paylasir, iyi ki dogurmuşum şeklinde şeyler işte. Ancak kizlarla grupta özel olarak konusurken cocugunu cook cok sevdigini ama evliligin de, anneligin de aslinda kendisine gore olmadigini soylemisti ama bunlari başka ortamda asla soylemez. Bir kac arkadasim var benzer, samimiyiz diye konusuluyor bunlar. Konusmayan ne kadar insan vardir.

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Var, ben gayet pişmanım.
Pişmanlık ayrı, sevmek ayrı.
Varolan bir şeyin elbet yok olmasını dileyemezsiniz ama kendiniz için hata yaptığınızı kabul edebilirsiniz.
En azından ben ediyorum, ikinci çocuğum için değil ama ilki büyük pişmanlık bende.

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Hah aynen öyle.
Eşten bağımsız evlilik hayatının size göre olmadığını anlar ve bunun yerine hayatınızı başka yöne sokmak isteyebilirsiniz eğer bir daha dünyaya gelseniz.

Öyle bir baskı kuruluyor ki kadınlar üstünde ne evlilikten pişman olacak ne çocuktan ne işinden, her ne gelirse kabulü ve şükrü olacak çünkü ‘bak onu bulamayanlar var sen çok iyisin’.
E iyiyim de arkadaş ruhum buna müsait değilmiş, başıma gelince anladım.
Dünyaya bir küslüğümüz sıkıntımız yok fakat geçmişe gitsek değiştireceğimiz kararlarımız olamaz mı?

Genişletmek için tıkla...

kelebek_gibi .!.:

Yanlış anlamayın lütfen neden ilki pişmanlık? Ben de ikinci çocuğuma karşı bi pişmanlık yaşıyorum. Ve dediğiniz gibi kendime yaptıgım en büyük kötülük olarak görüyorum pişmanlığım bu yüzden. Zaten bi tane vardı. Her zorlukta aklıma bu düşünceler geliyor

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Bana göre çocuk olduktan sonra ha 1 ha 5.
Hayat gitmiş zaten, anne kimliğini aldığınız an sayısı farketmiyor.
İnsandan çok şey götürse de ben tek çocuktan ziyade iki çocuklu olmayı sevdim.
Daha rahatım, bilgim tecrübem daha iyi, ilk çocuğumda belki hatalı ya da endişeliydim onu görebiliyorum hatta en önemlisi benim yetiştirdiğim canlıların ne olursa olsun ayrı karakterleri var, ne yaparsam yapayım değiştiremeyeceğim şeyler olduğunu kabullendim böylece.
Bunları deneyimlemek hayatı farklı algılamama yol açtı.
Ayrıca ilk çocuğum gerçekten o kadar o kadar zor bir çocuk ki hala öyle, şöyle diyeyim kardeşi bir mucize, evimize bir şebek oldu ortamı sakinleştirdi:)

Genişletmek için tıkla...

iggyzo .!.:

Sevgili görümcem ve eşinin beklentisi bizim cocuk yapmamamız... cunku edineceğimiz tüm malların kendi cocuguna kalmasını istiyorlar hasetimden 5 cocuk yapasım var öyle sinirliyim onlara

Genişletmek için tıkla...

kelebek_gibi .!.:

Ben de eskiden hep 3 çocuk yapıcam peş peşe derdim.Allah korusun Bana da ha 1 ha 2 gibi geliyordu ama şimdi tek çocuklu hayatımı çok özlüyorum ne kolaymış sadece birine göre yaşamak. Su an büyük uyudu mesela küçükle ugrasıyoruz hep içimden olmasaydı hayatım nasıl olurdu diye düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...