- 21 Mayıs 2018
- 391
- 365
- 103
az önce dehşet çirkin bi olay yaşadım. aşırı sinirliyim bi yerlere kusmak istiyorum bu insanlara olan nefretimi.
kız kardeşimin evindeyim, apartman. her katta 4 daire var ve her katta büyükçe bi alan var hol gibi. hepsi yaşça büyük. iki tanesinin çocuğu 10 yaşında aynı sınıfa gidiyorlar. 2-3 arkadaşları daha var aynı sınıftan. konuşmalarına kulak misafiri oldum ister istemez. ve aynen şu şekildeydi;
x: (arkadaşlarının adı ayşe ve ali olsun) ali bana bugün dedi ki ben ayşeyi ne yapıp edip tavlayacağım.
y: (ayşeyi seviyor) ben s.kerim o aliyi. isterse sevgili gülü alsın isterse öpüşsün. ayşeyi de s.kerim. beni sinirlendirmesinler
arkadaşlar bu çocuklar 10 yaşında. çook şaşırdım. ve çıktım dışarı “siz ne biçim konuşuyorsunuz öyle? konuştuğunuz kelimelerin anlamlarını biliyor musunuz?” dedim. annelerini kapıya çıkarmaktı amacım yalan söylemeyeceğim. çıkıp ağzıma geleni annelerine saymak istedim. evet orası benim evim değil sanane neden karıştın diyenler olacaktır ama inanın hakim olamadım kendime. çocuk “sana burdan bi vursam camdan sokağa düşersin yemin ederim” dedi bana. bana????? bizim sesimize prenses annemiz çıktı. sanane benim çocuğumdan nidaları atıyor. ailecek ruh hastası bunlar sanırım. “evet haklısınız banane ama kardeşimi baya yakından ilgilendiriyor. evinizde kurduğunuz diyaloglar gram umrumda değil. ama burası ortak alansa, ne konuştuğunuza dikkat edeceksiniz kusura bakmayın. çocuğum yok ama olsaydı hiç duyamayacağı bir kelimeyi sizin terbiye öğretemediğiniz çocuğunuzdan öğrenmesini tercih etmezdim” dedim. “evet yaşamadığın bir yer hakkında söz sahibi değilsin. oğlum o benim istediğini söyler. isterse s.kerim de der. gir içeri sahibin konuşsun” dedi. kız kardeşimi kastetti. sözde kız kardeşim yüz göz olmak istemeyip beni öne sürmüş gibi. çünkü daha öncesinde ufak tefek tartışmalar yaşadılar. isterse o kelimeyi kullanabilirmiş. heh dedim, erkek organını baş tacı yapmış bir aile daha. ne tartışmaya değer, ne fikrini değiştirebilirim. alıp montumu çıktım gittim. kendince haklı oldu şuan. sonra erkekler neden sapık. neden kadınlar tecavüze uğruyor, neden kadına şiddet uygulanıyor? bu gibi zihniyetler ‘erkekliği’ yüceltmeye devam ettiği sürece biz bu sorunları aşamayız. yazık diyorum cidden. o çocuğa yazık, sınıf arkadaşlarına, hayatlarından kim geçtiyse hepsine yazık.
her insan anne olabilir, ama her insan layığıyla bir evlat yetiştiremez. kötü kalpli miyim bilmiyorum ama böyle insanların anne olmalarını istemiyorum. bir şeyler yapmak istesem yapamam, o onun çocuğu en nihayetinde. üzüldüğümle ve sinirlendiğimle kaldım işte yine.
evladının bu şekilde her yanlışına yanlış olduğunu bilsen dahi ses çıkarmamak mı annelik? ben anne değilim, siz annelere soruyorum aynı olayla siz karşılaşsanız neler yapardınız? tepkimi abartmış olabilir miyim? kendi çocuğunuzun böyle biriyle arkadaşlık yapmasını eminim istemezdiniz ama ben kimim de karıştım gibi bir vasfım mı oldu?
kız kardeşimin evindeyim, apartman. her katta 4 daire var ve her katta büyükçe bi alan var hol gibi. hepsi yaşça büyük. iki tanesinin çocuğu 10 yaşında aynı sınıfa gidiyorlar. 2-3 arkadaşları daha var aynı sınıftan. konuşmalarına kulak misafiri oldum ister istemez. ve aynen şu şekildeydi;
x: (arkadaşlarının adı ayşe ve ali olsun) ali bana bugün dedi ki ben ayşeyi ne yapıp edip tavlayacağım.
y: (ayşeyi seviyor) ben s.kerim o aliyi. isterse sevgili gülü alsın isterse öpüşsün. ayşeyi de s.kerim. beni sinirlendirmesinler
arkadaşlar bu çocuklar 10 yaşında. çook şaşırdım. ve çıktım dışarı “siz ne biçim konuşuyorsunuz öyle? konuştuğunuz kelimelerin anlamlarını biliyor musunuz?” dedim. annelerini kapıya çıkarmaktı amacım yalan söylemeyeceğim. çıkıp ağzıma geleni annelerine saymak istedim. evet orası benim evim değil sanane neden karıştın diyenler olacaktır ama inanın hakim olamadım kendime. çocuk “sana burdan bi vursam camdan sokağa düşersin yemin ederim” dedi bana. bana????? bizim sesimize prenses annemiz çıktı. sanane benim çocuğumdan nidaları atıyor. ailecek ruh hastası bunlar sanırım. “evet haklısınız banane ama kardeşimi baya yakından ilgilendiriyor. evinizde kurduğunuz diyaloglar gram umrumda değil. ama burası ortak alansa, ne konuştuğunuza dikkat edeceksiniz kusura bakmayın. çocuğum yok ama olsaydı hiç duyamayacağı bir kelimeyi sizin terbiye öğretemediğiniz çocuğunuzdan öğrenmesini tercih etmezdim” dedim. “evet yaşamadığın bir yer hakkında söz sahibi değilsin. oğlum o benim istediğini söyler. isterse s.kerim de der. gir içeri sahibin konuşsun” dedi. kız kardeşimi kastetti. sözde kız kardeşim yüz göz olmak istemeyip beni öne sürmüş gibi. çünkü daha öncesinde ufak tefek tartışmalar yaşadılar. isterse o kelimeyi kullanabilirmiş. heh dedim, erkek organını baş tacı yapmış bir aile daha. ne tartışmaya değer, ne fikrini değiştirebilirim. alıp montumu çıktım gittim. kendince haklı oldu şuan. sonra erkekler neden sapık. neden kadınlar tecavüze uğruyor, neden kadına şiddet uygulanıyor? bu gibi zihniyetler ‘erkekliği’ yüceltmeye devam ettiği sürece biz bu sorunları aşamayız. yazık diyorum cidden. o çocuğa yazık, sınıf arkadaşlarına, hayatlarından kim geçtiyse hepsine yazık.
her insan anne olabilir, ama her insan layığıyla bir evlat yetiştiremez. kötü kalpli miyim bilmiyorum ama böyle insanların anne olmalarını istemiyorum. bir şeyler yapmak istesem yapamam, o onun çocuğu en nihayetinde. üzüldüğümle ve sinirlendiğimle kaldım işte yine.
evladının bu şekilde her yanlışına yanlış olduğunu bilsen dahi ses çıkarmamak mı annelik? ben anne değilim, siz annelere soruyorum aynı olayla siz karşılaşsanız neler yapardınız? tepkimi abartmış olabilir miyim? kendi çocuğunuzun böyle biriyle arkadaşlık yapmasını eminim istemezdiniz ama ben kimim de karıştım gibi bir vasfım mı oldu?