Annesiyle açık açık konuşun.
Bakın bu devirde kimseye güven olmaz.
Çocuğuna birşey olsa koşa koşa gelir hesap sormaya ama kimin evinde kaç saat kaldığına ne yiyip içtiğine karışmaz.
Kızım 6.5 yaşında daha bensiz bir yere gitmedi.
Hatta bir arkadaşım var kızımla yaşıt kızi ve iyi arkadaşlar,çok ta severim,ben hamileyken hep teklif etti,gelsin bize oynasınlar sende dinlen diye,hep hayır sağolasın dedim geri çevirdim. Bir kez ısrar etti ben o zaman "seninle ilgisi yok,yanlış anlama ama ben kızıma böyle bir alışkanlık kazandırmak istemiyorum,bir kez göndersem önünü alamam,evde sıkılınca tutturur,gideceğim diye sorun yaşarım"diye güzelce anlattım. O son oldu. Hatta sonra başka bir komşusu ile sorun yaşadı,onun kızı ile gidip gelmeler başladı ve en son canı sıkılınca gideceğim diye onu darlıyordu kızı. Bana o zaman dedi ki haklıymışsın.
Birşeyleri anlamak için çok zeki yada müneccim olmaya gerek yok. O yaşayarak tecrübe etti,ben baştan önünü kestiğim için minimumda sorun yaşadım.
Çocuklar kolay alışıyorlar bu gibi durumlara,o çocuğun suçu yok,sizinkilerde alışmış haliyle,doğal olacak kaçınılmaz sona gelinmiş.
Yerinizde olsam,çocuklarımla dışarda program yapar,unuttururdum bu arkadaş konusunu.
Kızin annesi ile de açık açık konuşurdum,benim 2 çocuğum var,ikisi yetiyor artık kabul edemem diye.