Çocuklarıma kızınca...

Sylvia Plath .!.:

Bir oğlum var, dünya bir yana yavrum bir yana. Onun mutluluğu için rahatimdan tamamen vazgeçmiş durumdayım, tıpkı diğer anneler gibi. Ama bu kızma işini özellikle yeni nesil annelerin çok abarttigini düşünüyorum.

Hanımlar biz de insanız. Tabii ki kizmasak, sinirlenmesek, çok daha iyi ama insanız ve üzerimizde bir anne olarak çok fazla yük var. Yemesi içmesi hastalığı oyunu derken insan bazen tahammulsuzlesiyor. Çocuğa kizdiysaniz kizdiniz. O anlık yaşandı bitti. Bir daha, daha sabırlı olmaya gayret edersiniz en fazla. Sonuçta çocuklarımızı kızınca elektirikli süpürge sapıyla dovmuyoruz. Kizarken, yüzümüzü yüzüne yapıştırıp avazimiz çıktığı kadar bagirmiyoruz. Sesimizi yukseltiyoruz en fazla. Bazen daha sidddetli bazen daha az. Olabilir, insanız ya. Bizimde bir sınırımız var.

Sonrasında sabahlara kadar uyumamak, vicdandan ölmek de neyin nesi? Ben bu kadar vicdan yapıp hayata kusecek olsam baştan bagirmam olur biter. Abatmayin.

Bu çocuklar yarın hayata karışacak ve ister istemez canavar gibi insanlarla muhatap olacaklar. Hadi bunu da önleyin yapabiliyorsaniz.

Genişletmek için tıkla...

saripatili hipo .!.:

yeni nesil cocuk psikolojisi hakkında demeçler veren uzmanlar (!) , annelere kendini çok kotu hissettiriyor maalesef..

hatta bazilarinin kitaplarını okuyunca, ' ben nasil bir anneymisim boyle " diyerek, depresyona giriyorsunuz..

bence gereksiz yere , sürekli olarak ayni olay icin azarlanıp , kizilmadikca beyninde çok fazla yer etmez diye dusunuyorum. ( ornegin tuvalet eğitiminde altına kacirinca kızmak gibi hayat icerisinde mühim yer tutan durumlar gibi )

hadi biz ailesi olarak cocuklarimiza hiç kızmadık , hep el bebek gel bebek oldular... e okula gittiğinde öğretmeni, 30-40 cocukla bas edecek; orada sesler yükseldiğinde , çocuğa bir ceza verildiginde çocuğun durumu ne olacak ? bir sekilde hayatin öteki yüzünü de öğrenmesi lazım.

insan psikolojisi. su an bize dayatılan bilgilerdeki gibi of deyince yikilacak olsa, 90'larda cocuk olan bizler ve bizden önceki eski nesiller olarak, akil hastanesinde olurduk topluca.

hepimiz ; annelerimizden yediğimiz bir terliği, onları çileden cikarttigimizda bize kizmalarini vs simdi gülerek anariz .(sistematik olarak eziyet eden, olmadık sebeplerden bahaneler yaratıp doven ebeveynleri kastetmiyorum elbette )

insallah hayirlisiyla, kendimizi ve cocuklarimizi yipratmadan sağlıkla buyutup yetiştiklerini goruruz...

Genişletmek için tıkla...

Mrs-21 .!.:

Benim de kızmalarım çok azdır,bir elin parmağını geçmez,ikiz olunca bi de :) ama dediğiniz gibi bn de unutamıyorum uyuyamıyorum ağlıyorum..Namaz kılarken dualar ediyorum kızmak üzmek istemiyorum çocuklarımı,dilimi tutmam için mukayyet ol Allahım diye bu akşamki kızmam en çok üzeniydi gittikçe daha mı kötü kızarım korkusu da sardı

Genişletmek için tıkla...

Arya_Stark01 .!.:

Gülerek anariz çünkü başka çare yok. Ikiside uç nokta benim nezdimde, çocuğuna terlik atmak ve çocuğuna hiç bağirmamak. Ortasi bulunmali.

Genişletmek için tıkla...