4-5 yaşlarındaydım.Tek çocuktum,hala da öyle.Bu yüzden içimde hep bir kardeş özlemi vardı.Annemle birlikte bir arkadaşının bebeğini görmeye gidecektik.Nasıl da heyecanlanmıştım bebek göreceğim diye.Gittik.Zaten uslu bir çocuktum.Oturdum sakince annemin yanında.Sonra bebeğin beşiğinin yanından geçerken merak ettim yaklaşıp yüzünü seyrettim.Sadece seyrettim ama.O sırada sert bir sesle uyarıldım.Bebeğin anneannesiydi.Çekil bakayım çocuğun başından!dedi.Daha başka azarlar da savurdu.Ne dediğini çok hatırlamıyorum ama kalbimin çok kırıldığını hatırlıyorum.Hatta başka bir kadın daha vardı o da benim ağlamaklı olduğumu görünce teselli etmeye filan çalıştı.Hiç unutmuyorum.Sonra gittim,annemin yanına oturdum ve bir daha bebeğin beşiğinin kenarından bile geçmedim.Annem üzgün olduğumu görünce ne oldu diye sordu,hiçbir şey söylemedim.O kadar net hatırlıyorum ki.Hani bazı çocukluk anıları vardır ya bu da benim her hatırladığımda içimi cızlatır.Nedense çok etkilemiş beni.O çocuk halimle benim kendi kardeşim olsaydı keşke diye çok üzülmüştüm.Bazı insanlar ne acımasız...Şimdi düşünüyorum da ben o minicik halimle ne yapabilirdim ki?Sadece yanına gidip seyretmişim.Yanımda başka insanlar da vardı zaten,hatırlıyorum.Çocuk da olsa her insanın bir kalbi var...
annenlere anlatamiyormuydun? bunu okuyunca aklima teyzem geldi. annem agir tümör ameliyati olmustu uzakta. kac hafta götürmediler beni yanina. bi aksam teyzemde kaldim babam gelmis teyzem pencereye cik konus demisti. gece karanlikta görmedim pencerenin önünde bardak varmis o düstü kirildi. bana demedigini birakmamisti. agliya agliya uyuya kalmistim. teyzeme hic gitmem annem zorlayip götürdügünde hic birseye dokunmam cay bardagina bile. aman elim takilir kirilir.
