Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
çocuklarının arası 1,5 yaş olanlar nasıl büyüttünüz? ilk eve geldiği günlerde büyük olanın tepkisi nasıldı?kıskançlığı nasıl yendiniz? tecrübelerinizi bekliyorum..
biraz daha cok buyugu kayirmis gibi olmussunuz.Benim çocuklarımın arası 2 yaş..
Öncelikle çalışmamın da etkisiyle hamile olduğumu öğrenir öğrenmez büyüğü kreşe verdim. İki yaşından önce ne yazık ki..
Doğuma yakın verseydim kendini kovulmuş hissedecekti.
O gelene kadar zaten okula alışmıştı.
Kardeş nedeniyle gitmiş olmadı.
Yine doğumdan çok önce odası ayrıydı. Odadan da kovulmuş hissetmedi..
Ben 6 ay boyunca büyük çocuğumun yanında küçük çocuğumu mıncık mıncık sevmedim.
Baktı gördü ki gelen onun yerini asla almadı hep o sevildi.
Bütün bakımını onunla birlikte yaptım.
Bezini o bağlıyordu görmeden ben düzeltiyordum.
Sadece emzirdiğimi gördü.
Kucağına aldığında herkes bağırıyordu aman bırak düşürürsün diye. Kesinlikle müdahale ettirmedim.
ALdı sevdi yamuk yumuk kucağında tuttu bişey demedim.
Hatta doktorumuz bu şekimde küçüge bişey olmaz ama büyüğe olur dedi.
Ona asla kardeşin demedim ismiyle söyledim.
Sen ablasısısın diyerek ona ağır bir sorumluluk vermedim ona da adıyla hitap ettim.
Enteresandır ki oğlum ablasına abla diyor ismiyle seslenmedi..
Büyümeye başladıklarında ablasının elinden bişey almak istediğinde hayır onunla ablasının ismini sleyerek oynuyor şu anda veremez dedim.
Küçük diye ağlamasın diye ona ayrıcalık tanımadım.
6 aydan sonra her ikisine de eşit davranmaya başladım..
Her şeyde ablanın fikrini aldım.
Çocuklarımla asla küçüklermiş gibi konuşmuyorum.
Kararlarına saygı duyuyorum olumsuz ya da kötüyse anlayabilecekleri en küçük detaylarla nedenini anlatıyorum.
Kıskançlık yok.
Birbirleriyle iyi geçinen iki arkadaş gibiler..
biraz daha cok buyugu kayirmis gibi olmussunuz.
su an kac yasindalar?
kucugun buyuge dusmanlik beslemesinden korkardim ben bu sefer de
umarım bende başarırım. çocuk gelişimi mezunuyum ama işin pratiğine gelince gözüm korkuyor. sevgi ,eğitim konusunda sıkıntı çekmesem bile bakım ve ev işleri de gözümü korkutuyor.Dikkat ederseniz ilk 6 ay diye yazdım..
Sonrasında eşit davrandığımdan bahsettim..
Büyük küçüge düşman olmadı..
Şu an biri 4 diğeri 6 yaşında..
Biz kızımla birlikte büyütmüş gibi olduk oğlumu..
Sorumluluk almak hoşuna gitti.
Hatta psikoloğumuz kızım için içine anne kaçmış diyor.
Psikoloğumuzla zaman zaman dışarda vakit geçiriyoruz iyi arkadaşım oldu.
Kızım sürekli kardeşini bilgilendirir. Dikkat etmesi gereken bir konuda uyarır.
Hatta kardeşi benden çok ona fikir sorar.
Öyle iyi anlaşırlar ki bazen nazar değecek diye korkuyorum..
yorumlar için teşekkürler.. ben en çok büyük kızım için korkuyorum duyguları incinmesin. onunla çok ilgilenip bu seferde küçük ilgisiz kalır mı korkumda var. çalışıyorum 6 ay ben bakıcam. işe başlamadan bir ay önce kızımı kreşe vericem, küçüğüde babaanne bakıcak. ilk günler zor olacak. evde iş bölümünü nasıl yaptınız. birine yemek yedirirken diğeri emmek isteyecek. birini uyuturken diğeri ağlayınca uyanacak nasıl yeticem? ev işleri zaten hak getire. sürekli başımda kayınvalidemide istemem.rahat edemem.. nasıl yetebilirim ilk 6ay örnek ve tavsiyeler..
umarım bende başarırım. çocuk gelişimi mezunuyum ama işin pratiğine gelince gözüm korkuyor. sevgi ,eğitim konusunda sıkıntı çekmesem bile bakım ve ev işleri de gözümü korkutuyor.
Benim çocuklarımın arası 2 yaş..
Öncelikle çalışmamın da etkisiyle hamile olduğumu öğrenir öğrenmez büyüğü kreşe verdim. İki yaşından önce ne yazık ki..
Doğuma yakın verseydim kendini kovulmuş hissedecekti.
O gelene kadar zaten okula alışmıştı.
Kardeş nedeniyle gitmiş olmadı.
Yine doğumdan çok önce odası ayrıydı. Odadan da kovulmuş hissetmedi..
Ben 6 ay boyunca büyük çocuğumun yanında küçük çocuğumu mıncık mıncık sevmedim.
Baktı gördü ki gelen onun yerini asla almadı hep o sevildi.
Bütün bakımını onunla birlikte yaptım.
Bezini o bağlıyordu görmeden ben düzeltiyordum.
Sadece emzirdiğimi gördü.
Kucağına aldığında herkes bağırıyordu aman bırak düşürürsün diye. Kesinlikle müdahale ettirmedim.
ALdı sevdi yamuk yumuk kucağında tuttu bişey demedim.
Hatta doktorumuz bu şekimde küçüge bişey olmaz ama büyüğe olur dedi.
Ona asla kardeşin demedim ismiyle söyledim.
Sen ablasısısın diyerek ona ağır bir sorumluluk vermedim ona da adıyla hitap ettim.
Enteresandır ki oğlum ablasına abla diyor ismiyle seslenmedi..
Büyümeye başladıklarında ablasının elinden bişey almak istediğinde hayır onunla ablasının ismini sleyerek oynuyor şu anda veremez dedim.
Küçük diye ağlamasın diye ona ayrıcalık tanımadım.
6 aydan sonra her ikisine de eşit davranmaya başladım..
Her şeyde ablanın fikrini aldım.
Çocuklarımla asla küçüklermiş gibi konuşmuyorum.
Kararlarına saygı duyuyorum olumsuz ya da kötüyse anlayabilecekleri en küçük detaylarla nedenini anlatıyorum.
Kıskançlık yok.
Birbirleriyle iyi geçinen iki arkadaş gibiler..
maşallah size.....
maşallah...Benim çocuklarımın arası 2 yaş..
Öncelikle çalışmamın da etkisiyle hamile olduğumu öğrenir öğrenmez büyüğü kreşe verdim. İki yaşından önce ne yazık ki..
Doğuma yakın verseydim kendini kovulmuş hissedecekti.
O gelene kadar zaten okula alışmıştı.
Kardeş nedeniyle gitmiş olmadı.
Yine doğumdan çok önce odası ayrıydı. Odadan da kovulmuş hissetmedi..
Ben 6 ay boyunca büyük çocuğumun yanında küçük çocuğumu mıncık mıncık sevmedim.
Baktı gördü ki gelen onun yerini asla almadı hep o sevildi.
Bütün bakımını onunla birlikte yaptım.
Bezini o bağlıyordu görmeden ben düzeltiyordum.
Sadece emzirdiğimi gördü.
Kucağına aldığında herkes bağırıyordu aman bırak düşürürsün diye. Kesinlikle müdahale ettirmedim.
ALdı sevdi yamuk yumuk kucağında tuttu bişey demedim.
Hatta doktorumuz bu şekimde küçüge bişey olmaz ama büyüğe olur dedi.
Ona asla kardeşin demedim ismiyle söyledim.
Sen ablasısısın diyerek ona ağır bir sorumluluk vermedim ona da adıyla hitap ettim.
Enteresandır ki oğlum ablasına abla diyor ismiyle seslenmedi..
Büyümeye başladıklarında ablasının elinden bişey almak istediğinde hayır onunla ablasının ismini sleyerek oynuyor şu anda veremez dedim.
Küçük diye ağlamasın diye ona ayrıcalık tanımadım.
6 aydan sonra her ikisine de eşit davranmaya başladım..
Her şeyde ablanın fikrini aldım.
Çocuklarımla asla küçüklermiş gibi konuşmuyorum.
Kararlarına saygı duyuyorum olumsuz ya da kötüyse anlayabilecekleri en küçük detaylarla nedenini anlatıyorum.
Kıskançlık yok.
Birbirleriyle iyi geçinen iki arkadaş gibiler..