Bir adam ve bir kadın zamanında bir yuva kurdular, iyi kötü günleri oldu ve çocuk sahibi oldular. Bundan sonra, artık annelik ve babalık ömür boyu sürecek. Üstelik çocuğun babasını mümkün olduğunca yanında yöresinde hissetmesi onun gelişimi için çok ama çok önemli çünkü zaten anne-baba ayrılığından boynu bükük. Siz yoktunuz, onlar vardı. Ve hep olacaklar. "Onlar" diyorum çünkü çocuk varsa annesi de öyle ya da böyle bir yerinden hayatın içine girer, iki kere iki dört.
Adam ta ilk gün söylemiş olsa bile, başına gelmedikçe insan, bunun nasıl bir ilişki olacağını tam tahayyül edemiyor, bunu anlıyorum. Ama artık bu iki sene, nasıl bir hayatın sizi beklediğini net göstermiştir. Gelinen noktada siz ayrılıkla tehdit ediyorsunuz ama ayrılmıyorsunuz, o seviyorum ölüyorum diyor ama hayatın düzenini zerre kadar değiştirmiyor. Böyle sürüklenir gider bu.
Bu ilişki velev ki evliliğe gitse de, yaşadığınız hayat değişmez. Ben senin karınım dedikçe, o da benim evlâdım diyecek, hatta daha da üstüne düşecek. Öbür taraftakiler de, adamın hayatındaki yerlerini korumak için, daha cevval davranacak, vs... Sizin beklentileriniz aynı kaldıkça, huzurunuz olmaz. Haklısınız - haksızsınız demiyorum, sadece durum bu.
