Çocukluğuma dönüş ve iç dökme

anlattıklarınız ailelerin %99nda olan şeyler. bende tek çocuktum, annem hem hiçbir şey yaptırmaz hem de başkalarıyla kıyaslar şikayet ederdi bende bu yüzden özgüvensiz olmuştum bir şey yaparken çekinirdim, hala da çekinirim. açık giyinmemi de istemezlerdi. umarım çoğunun ailesi de böyledir. bu sizi sevmediklerini göstermez. siz sadece ergenlik yaşamışsınız her söylenende sebep aramışsınız. önceden çocuk yetiştirmek bugunkü gibi kitaplarla yapılan bir şey değildi, herkes kendi ailesinden ne görürse onu uyguluyordu. tabi ki çocuklarla iletişim tarzımız önemli ama bu kadar zor aileler zor hayatlar varken sizinkisi biraz abartı olmuş kusura bakmayın

lilay5 .!.:

anlattıklarınız ailelerin %99nda olan şeyler. bende tek çocuktum, annem hem hiçbir şey yaptırmaz hem de başkalarıyla kıyaslar şikayet ederdi bende bu yüzden özgüvensiz olmuştum bir şey yaparken çekinirdim, hala da çekinirim. açık giyinmemi de istemezlerdi. umarım çoğunun ailesi de böyledir. bu sizi sevmediklerini göstermez. siz sadece ergenlik yaşamışsınız her söylenende sebep aramışsınız. önceden çocuk yetiştirmek bugunkü gibi kitaplarla yapılan bir şey değildi, herkes kendi ailesinden ne görürse onu uyguluyordu. tabi ki çocuklarla iletişim tarzımız önemli ama bu kadar zor aileler zor hayatlar varken sizinkisi biraz abartı olmuş kusura bakmayın

Genişletmek için tıkla...

Sevgi göstermelerinde sorun vardı yoksa kalben sevdiklerinden emindim orda sorun yok.
Ama hangi çocuk istemez ki annesi kendisine sarılsın bir defa da olsa seni seviyorum kızım desin bazen kulak da duymak ister.
Şu an daha iyi anlıyorum ama o zamanlar çocuk aklı sevilmiyorum diye düşünürdüm

annemin bir defasında onunla tartışma esnasında 2 gun önce bir komşunun ölümü üzerine keşke o değil de sen ölseydin demesi beni intihara yoneltmisti hiç acımadan koluma kocaman bir jilet atmıştım daha 12 yaşımda.
Madem yasamam bu kadar rahatsiz ediyor yaşamam o zaman diyerek.

Ilk ve son intihar girisimim oldu o hatayi yapar yapmaz hastaneye giderken pişman olmuştum.

Kim olursa olsun bunu yapmamaliydim diye.
Hastanede doktor koluma dikiş atarken çok az bir yer kalmış eğer oraya kadar koluna zarar verseydin Şu an yaşıyor olmazdın diye.

Iyilestim.
Ailemle aramda iyi o çocuklukta ve ergenlikte yapılan hatalar artık yok.

Şimdi annemin evine gitsem acaba nasıl yüzünü guldururum diye çabam.
O sarılmasa da ben sarılırım.

Seni seviyorum derim o da lafı değiştirir.

Şimdi torunlarını seviyorlar o bile bana yetiyor

Çocukluğuma inisim beni yargilasinlar ya da linç yemek için değil. Herkesin bir hikayesi vardır benim de hikayem bu.
Allah beterinden korusun.
Hala şükrederim iyi ki o gün ölmemişim diye.

Anlattıkça aklıma başka anılarım da geliyor. Babamla geçirdiğim o trafik kazasında
Annem bana şunu söylemişti o zaman da 9 yaşımda falandım.

Anne kaza da korktun mu demiştim evet babana bir şey olmasından çok korktum sana bir şey olsa bir şey kaybetmezdik ama baban olseydi ben çok zor durumda kalırdım dedi.
Ben bu lafları vücudumun bazi yerleri yara ve pansumenken duydum.
Ama babamın burnu bile kanamamisken bunu söylemişti.

Hala düşüncemde sabitim bir çocuk annesinden sevgi gormemisse ve incitici psikolojik baskilarla büyümüşse hata yapma oranı daha da artıyor.

ama Şimdi bakıyorum şimdiki aklım olsa o şekilde davranmazdim.
Hiç bir yaptığım hatanin savunulacak yani yok.
Ama sebebi var.

havalihavasiz .!.:

Sevgi göstermelerinde sorun vardı yoksa kalben sevdiklerinden emindim orda sorun yok.
Ama hangi çocuk istemez ki annesi kendisine sarılsın bir defa da olsa seni seviyorum kızım desin bazen kulak da duymak ister.
Şu an daha iyi anlıyorum ama o zamanlar çocuk aklı sevilmiyorum diye düşünürdüm

annemin bir defasında onunla tartışma esnasında 2 gun önce bir komşunun ölümü üzerine keşke o değil de sen ölseydin demesi beni intihara yoneltmisti hiç acımadan koluma kocaman bir jilet atmıştım daha 12 yaşımda.
Madem yasamam bu kadar rahatsiz ediyor yaşamam o zaman diyerek.

Ilk ve son intihar girisimim oldu o hatayi yapar yapmaz hastaneye giderken pişman olmuştum.

Kim olursa olsun bunu yapmamaliydim diye.
Hastanede doktor koluma dikiş atarken çok az bir yer kalmış eğer oraya kadar koluna zarar verseydin Şu an yaşıyor olmazdın diye.

Iyilestim.
Ailemle aramda iyi o çocuklukta ve ergenlikte yapılan hatalar artık yok.

Şimdi annemin evine gitsem acaba nasıl yüzünü guldururum diye çabam.
O sarılmasa da ben sarılırım.

Seni seviyorum derim o da lafı değiştirir.

Şimdi torunlarını seviyorlar o bile bana yetiyor

Çocukluğuma inisim beni yargilasinlar ya da linç yemek için değil. Herkesin bir hikayesi vardır benim de hikayem bu.
Allah beterinden korusun.
Hala şükrederim iyi ki o gün ölmemişim diye.

Anlattıkça aklıma başka anılarım da geliyor. Babamla geçirdiğim o trafik kazasında
Annem bana şunu söylemişti o zaman da 9 yaşımda falandım.

Anne kaza da korktun mu demiştim evet babana bir şey olmasından çok korktum sana bir şey olsa bir şey kaybetmezdik ama baban olseydi ben çok zor durumda kalırdım dedi.
Ben bu lafları vücudumun bazi yerleri yara ve pansumenken duydum.
Ama babamın burnu bile kanamamisken bunu söylemişti.

Hala düşüncemde sabitim bir çocuk annesinden sevgi gormemisse ve incitici psikolojik baskilarla büyümüşse hata yapma oranı daha da artıyor.

ama Şimdi bakıyorum şimdiki aklım olsa o şekilde davranmazdim.
Hiç bir yaptığım hatanin savunulacak yani yok.
Ama sebebi var.

Genişletmek için tıkla...

Komşunun ölümü ve babanızla birlikte geçirdiğiniz kazanın üzerine annenizin söyledikleri çok vahim.
Konunuzda çocukluk-ergenlik yaramazlıkları yerine bu iki olayı yazmış olsaydınız bambaşka tepkiler alırdınız.
Bir annenin çocuğuna ‘sana bir şey olsaydı bir şey kaybetmezdik’ demesi hiç normal değil.
‘Komşum öleceğine sen ölseydin’ sözü de aynı şekilde.
Bariz bir sevgisizlik bu.
Annenizin ruh sağlığı bozuk olabilir mi?

Bir arkadaşın söylediği gibi muhakeme konusunda bir sorun yaşıyor olabilir misiniz?
Çok önemli görünmeyen mevzuları uzun uzadıya aktarıp, bir çocukta ciddi travma oluşturabilecek iki cümleyi konu ilerleyince aktarmanız bana bunu düşündürdü.

derin sularda .!.:

Komşunun ölümü ve babanızla birlikte geçirdiğiniz kazanın üzerine annenizin söyledikleri çok vahim.
Konunuzda çocukluk-ergenlik yaramazlıkları yerine bu iki olayı yazmış olsaydınız bambaşka tepkiler alırdınız.
Bir annenin çocuğuna ‘sana bir şey olsaydı bir şey kaybetmezdik’ demesi hiç normal değil.
‘Komşum öleceğine sen ölseydin’ sözü de aynı şekilde.
Bariz bir sevgisizlik bu.
Annenizin ruh sağlığı bozuk olabilir mi?

Bir arkadaşın söylediği gibi muhakeme konusunda bir sorun yaşıyor olabilir misiniz?
Çok önemli görünmeyen mevzuları uzun uzadıya aktarıp, bir çocukta ciddi travma oluşturabilecek iki cümleyi konu ilerleyince aktarmanız bana bunu düşündürdü.

Genişletmek için tıkla...

Hepsini yazmam mümkün değil ama ilk başta yazdığım kısımda intihar girişimim yazıyordu.
Sadece detay vermemistim.
Şu an konumuz muhakeme sorunu değil ki.
Araba kazası kısmı da hatırlayınca yazdım.
Bazen bazi olayları unutabiliriz. Konu konuyu hatırlatıyor işte.
Annem evet çok acılar yaşamış onun çocukluğuna insek zaten benim hayatım onunkinin yaninda cennet yuvası gibi gelir.

Siz deyince farkettim.
Annem bir bana böyle değil diğer kardeşlerime de öyle. Hatta babama da sevgisini gösteremez.
Bağlanma korkusu olabilir siz deyince farkettim.
Çünkü zamanında çok büyük yıkımlar yaşamış ve bir gün içinde çok kayıplar yaşamış 1. Dereceden çok akrabalar kaybetmiş (baba, kardeş, abi, minik bebek yeğen...)

Bunları da anlatırsam konu epey uzar bu sefer de Annem haklı olur.

Olaylarimiz çok karışık sırasıyla yazsam kim haklı kim haksiza döner konu.

Siz bana şu an bir farkındalık oluşturdunuz bir konuda tsk ederim.

Ama bu yaşanılanlar davranış bozuklukları tedavisiz kaldığı için yaşanıyor zaten.
Annemin çocuk yaşında kaldığı o ağır imtihanlar sonrasında bir uzman yardımını almış olsaydı sevgisi de bambaşka olurdu eminim.

Ya da ben o intihar olayindan sonra bir tedavi almış olsaydım ben de daha çabuk doğrulup o güzel zamanlarımı kendimi suçlayan ve dışlayan olarak büyümek yerine daha sağlıklı düşünerek buyuyebilirdim.

Neyse sonuç olarak her şey yaşandı ve bitti.
Izler kaldi mi evet.

Ama şu an annem de ben de daha bilincliyiz.
Bunu torununu severken bile hissedebiliyorum.

Neyse konu çok ama çok başka yerlere gidecek devam edersek. Şu hayatın bana öğrettiği bir şey var

Her insan, bir zamanlar masumdu...

Mune konum uzadıkça canım daha çok acıyor. Konumu kapatabilir misiniz

havalihavasiz .!.:

Hepsini yazmam mümkün değil ama ilk başta yazdığım kısımda intihar girişimim yazıyordu.
Sadece detay vermemistim.
Şu an konumuz muhakeme sorunu değil ki.
Araba kazası kısmı da hatırlayınca yazdım.
Bazen bazi olayları unutabiliriz. Konu konuyu hatırlatıyor işte.
Annem evet çok acılar yaşamış onun çocukluğuna insek zaten benim hayatım onunkinin yaninda cennet yuvası gibi gelir.

Siz deyince farkettim.
Annem bir bana böyle değil diğer kardeşlerime de öyle. Hatta babama da sevgisini gösteremez.
Bağlanma korkusu olabilir siz deyince farkettim.
Çünkü zamanında çok büyük yıkımlar yaşamış ve bir gün içinde çok kayıplar yaşamış 1. Dereceden çok akrabalar kaybetmiş (baba, kardeş, abi, minik bebek yeğen...)

Bunları da anlatırsam konu epey uzar bu sefer de Annem haklı olur.

Olaylarimiz çok karışık sırasıyla yazsam kim haklı kim haksiza döner konu.

Siz bana şu an bir farkındalık oluşturdunuz bir konuda tsk ederim.

Ama bu yaşanılanlar davranış bozuklukları tedavisiz kaldığı için yaşanıyor zaten.
Annemin çocuk yaşında kaldığı o ağır imtihanlar sonrasında bir uzman yardımını almış olsaydı sevgisi de bambaşka olurdu eminim.

Ya da ben o intihar olayindan sonra bir tedavi almış olsaydım ben de daha çabuk doğrulup o güzel zamanlarımı kendimi suçlayan ve dışlayan olarak büyümek yerine daha sağlıklı düşünerek buyuyebilirdim.

Neyse sonuç olarak her şey yaşandı ve bitti.
Izler kaldi mi evet.

Ama şu an annem de ben de daha bilincliyiz.
Bunu torununu severken bile hissedebiliyorum.

Neyse konu çok ama çok başka yerlere gidecek devam edersek. Şu hayatın bana öğrettiği bir şey var

Her insan, bir zamanlar masumdu...

Genişletmek için tıkla...

Size şu kitapları tavsiye ederim.

derin sularda .!.:

Size şu kitapları tavsiye ederim.

Genişletmek için tıkla...

İlgilenip bu derece faydalı kitapları benimle paylaştığınız için tsk ederim.
Duyarlı ve güzel kalpli insanları seviyorum. Iyi ki sizin gibi insanlar var .
Tüm kitapları inceleyip hoşuma gidenlerden almaya başlayıp okuyacağım inşallah.
Su anda da okuduğum kitaplarım da var o kitaplar sayesinde daha da aydınlandı bakışım.

En güzel dost kitaplar.