anlattıklarınız ailelerin %99nda olan şeyler. bende tek çocuktum, annem hem hiçbir şey yaptırmaz hem de başkalarıyla kıyaslar şikayet ederdi bende bu yüzden özgüvensiz olmuştum bir şey yaparken çekinirdim, hala da çekinirim. açık giyinmemi de istemezlerdi. umarım çoğunun ailesi de böyledir. bu sizi sevmediklerini göstermez. siz sadece ergenlik yaşamışsınız her söylenende sebep aramışsınız. önceden çocuk yetiştirmek bugunkü gibi kitaplarla yapılan bir şey değildi, herkes kendi ailesinden ne görürse onu uyguluyordu. tabi ki çocuklarla iletişim tarzımız önemli ama bu kadar zor aileler zor hayatlar varken sizinkisi biraz abartı olmuş kusura bakmayın
Sevgi göstermelerinde sorun vardı yoksa kalben sevdiklerinden emindim orda sorun yok.
Ama hangi çocuk istemez ki annesi kendisine sarılsın bir defa da olsa seni seviyorum kızım desin bazen kulak da duymak ister.
Şu an daha iyi anlıyorum ama o zamanlar çocuk aklı sevilmiyorum diye düşünürdüm
annemin bir defasında onunla tartışma esnasında 2 gun önce bir komşunun ölümü üzerine keşke o değil de sen ölseydin demesi beni intihara yoneltmisti hiç acımadan koluma kocaman bir jilet atmıştım daha 12 yaşımda.
Madem yasamam bu kadar rahatsiz ediyor yaşamam o zaman diyerek.
Ilk ve son intihar girisimim oldu o hatayi yapar yapmaz hastaneye giderken pişman olmuştum.
Kim olursa olsun bunu yapmamaliydim diye.
Hastanede doktor koluma dikiş atarken çok az bir yer kalmış eğer oraya kadar koluna zarar verseydin Şu an yaşıyor olmazdın diye.
Iyilestim.
Ailemle aramda iyi o çocuklukta ve ergenlikte yapılan hatalar artık yok.
Şimdi annemin evine gitsem acaba nasıl yüzünü guldururum diye çabam.
O sarılmasa da ben sarılırım.
Seni seviyorum derim o da lafı değiştirir.
Şimdi torunlarını seviyorlar o bile bana yetiyor
Çocukluğuma inisim beni yargilasinlar ya da linç yemek için değil. Herkesin bir hikayesi vardır benim de hikayem bu.
Allah beterinden korusun.
Hala şükrederim iyi ki o gün ölmemişim diye.
Anlattıkça aklıma başka anılarım da geliyor. Babamla geçirdiğim o trafik kazasında
Annem bana şunu söylemişti o zaman da 9 yaşımda falandım.
Anne kaza da korktun mu demiştim evet babana bir şey olmasından çok korktum sana bir şey olsa bir şey kaybetmezdik ama baban olseydi ben çok zor durumda kalırdım dedi.
Ben bu lafları vücudumun bazi yerleri yara ve pansumenken duydum.
Ama babamın burnu bile kanamamisken bunu söylemişti.
Hala düşüncemde sabitim bir çocuk annesinden sevgi gormemisse ve incitici psikolojik baskilarla büyümüşse hata yapma oranı daha da artıyor.
ama Şimdi bakıyorum şimdiki aklım olsa o şekilde davranmazdim.
Hiç bir yaptığım hatanin savunulacak yani yok.
Ama sebebi var.