Çocukluk fotoğrafına yeniden bakınca görülenler

guneykarimkure

Cevizin o kekremsi tadı ve keçilerin sempatik...
Kayıtlı Üye
22 Eylül 2014
5.141
7.348
198
Merhaba.

Benim çocukluk fotoğraflarım 4 yaşında başlıyor aile albümümüzde.
Çünkü değişik olaylar var.

Bugün 2 yaşıma ait fotoğrafımı gördüm.
Tanımadığım tatlı bir kız gördüm, çok ama çok uzun süre sonra o, çocuğun ben olduğuma ikna oldum.
Belki kendi albümümüzde eskiden bu zamana görseydim, tanışık olurdum.

Bilemiyorum.

Benim durumu bırakıp, sizlere sormak istiyorum, siz ne hissediyorsunuz, her bakışta neyi farklı görüyorsunuz?

Ağaç, çiçek, çocuk sabit
Fakat her bakışta, ne değişiyor?

Anne olanlar, bazen kendi çocukluğuna benzetiyor evlatlarını, bu nasıl oluyor?

Ben o iki yaş çocuğuna bakıp, gelecekte yaşayacakları için üzüldüm.

Siz de yazın, benimki normal mi, ne hissetmem gerek
Cevaplarınız yardımcı olacak

Çocuğuz, sizin minik haline benzerken
Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu

Konudan bir kısım aldım, çünkü yanlış anlaşıldı.

Anneler, çocuklarında
Kendi çocukluğunu görüp ne düşünür?

Babalar platformu olsa keşke onlara sorsam.
 
Son düzenleme:
Benim de pek küçüklük fotoğrafım yok. Son yıllarda baya üzücü şeyler yaşadım. O yüzden galiba, bir tane fotoğraf var. Ona bakınca sarilasim geliyor. Çok saçma ama sarılıp kucaklamak istiyorum.
 
Çocuğuz, sizin minik haline benzerken Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu

üstteki yeri yeni eklemişsin boşuna değil anlamamisim daha önce

Ben endişe ediyorum tabi ama bana benzerler diye değil artık dünyada iyi insan sayısı azaldığı için.. her türlü pislik olduğu için..
 
Ben hiç incelemem fotolarımı..kemdi çocuklarımın fotolarını saatlerce izleyebilirim ama.Bebeklik hallerine hayranım.Ve evet bana benziyorlar,bu normal değil mi neden nasıl oluyor diye sordun ki?
Ve anlamadım kendi eski fotolarıma baksam ne düşünücem?
Yani demek o kadarmış:)
Benim fotoğraflarımda, bana benzeyen anne baba yok.
Biyolojik bağımız yok.
Ben de çok mutlu oluyorum aile albümüne bakınca :) annem babamla dolu dolu Harika fotoğraflarımız var.

Onlar da kendine fiziken benzemeyen çocuk görünce ne hissettiler, kendi çocukluklarını görmediler.

Merak ettim işte

Mutlu ömür evlatlarınla
 
İki üç yaşlarında bir fotoğrafım var sarı saçlar renkli gözler. Çeken fotoğraf makinasına doğru gülümsemişim. Yine aynı gün çekilmiş annem ve babamın olduğu fotoğraf karesi. Zaman ve yıllar geçti anne ve babam sadece fotoğraf karesinde kaldılar. Bazen oradaki kız çocuğu başka şimdi ki genç kadın çok başka birisi gibi geliyor. Eskiden fotoğraflara bakınca tebessüm ederdim şimdi hüzün hissediyorum kalbimde. Benim gördüğüm bu. Hoş artık fotoğraflara bakmasamda.
 
kızlarım ile hiç alakam yok güney
kişilikleri yapıları çok farklı kaderleri benzer mi hiç düşünmemiştim işin doğrusu

Babasına benziyordur belki :)

Ya kadere inanmıyorum da, ne bileyim kalıtımsal hastalıklar,
Ya da tesadüfi kararlar, aslında ne şekilde soracağımı bilemedim, dilim o kadar döndü.

Senden daha güzel günleri olsun :)
 
Yani demek o kadarmış:)
Benim fotoğraflarımda, bana benzeyen anne baba yok.
Biyolojik bağımız yok.
Ben de çok mutlu oluyorum aile albümüne bakınca :) annem babamla dolu dolu Harika fotoğraflarımız var.

Onlar da kendine fiziken benzemeyen çocuk görünce ne hissettiler, kendi çocukluklarını görmediler.

Merak ettim işte

Mutlu ömür evlatlarınla
Aaa pardon şimdi anladım..biyolojik bağın olmadığını bilmiyordum..
Onlar senin ona benzememene çok fazla takilmıyorlardır emin ol..insan evlatlarına dış görüşlerine bakarak sevgi geliştirmiyor evlat diyerek bağrına basıyorsan her türlü seviyorsun zaten))
 
Valla ben fotoğrafların çoğunda kız kardeşimi sıkmış/sıkıştırmışım. Genelde baktığımda kardeş kıskançlığı görüyorum. O yüzden oğluma kardeş yapma fikri çok uzak bana mesela. Bilemiyorum fotoğraf deyip geçiyoruz ama bazen farklı hissetirebiliyor.
 
İki üç yaşlarında bir fotoğrafım var sarı saçlar renkli gözler. Çeken fotoğraf makinasına doğru gülümsemişim. Yine aynı gün çekilmiş annem ve babamın olduğu fotoğraf karesi. Zaman ve yıllar geçti anne ve babam sadece fotoğraf karesinde kaldılar. Bazen oradaki kız çocuğu başka şimdi ki genç kadın çok başka birisi gibi geliyor. Eskiden fotoğraflara bakınca tebessüm ederdim şimdi hüzün hissediyorum kalbimde. Benim gördüğüm bu. Hoş artık fotoğraflara bakmasamda.

Fotoğraf kadar anlamı soyut olan başka bir şey öğrenmedim.

Ben kendini o yaşta o haliyle o duyguyla hatırlayanları şanslı sayarım.

Hüzün, neşe baktığım ana göre değişiyor benim hislerim
 
Valla ben fotoğrafların çoğunda kız kardeşimi sıkmış/sıkıştırmışım. Genelde baktığımda kardeş kıskançlığı görüyorum. O yüzden oğluma kardeş yapma fikri çok uzak bana mesela. Bilemiyorum fotoğraf deyip geçiyoruz ama bazen farklı hissetirebiliyor.

Az önce de yazdım, fotoğraf kadar soyut hatırası olan ne var?

Belki yıllar sonra, şakalaşan iki kardeş göreceksin :)
 
Eski fotolara bakınca aslında ölümün sürekli olduğunu görüyorum, tek bir gün değil....

3 yaşında Samsonn nerede? Yok, 10 yaşında Samsonn nerede ? 25? yok... yok hiçbiri, gitmişler...ölüm gibi bir gerçek varsa, hiç birşey gerçekten dert değil diye düşündürüyor bana.

Her bakışta mı ölüm geliyor aklına?

Ben benim çocukluğu çıkarıp, yanımda büyütmek, korumak sarılıp uyumak isterim :)
 
Az önce de yazdım, fotoğraf kadar soyut hatırası olan ne var?

Belki yıllar sonra, şakalaşan iki kardeş göreceksin :)
Şuan mesela çok şükrederim iyiki kızkardeşlerim var siye. Çok eğlenir, çok güleriz, çok severiz birbirimizi. Ama o küçücük bedenin “artık beni sevmeyecekler mi?” korkusu ne biliyim çok üzücü geliyor... Heralde çocuk yetiştirmede en korktuğum şeydir :)
 
Back
X