Çocukluk fotoğrafına yeniden bakınca görülenler

Bir tane, kısa bir videom var babamla.
dayım Türkiye’ye izne geldiğinde, bizi çekmiş.
Babam bana, bugün günlerden ne diye soruyor, ben de tarihiyle birlikte söylüyorum . Okullar Çin gribi nedeniyle tatil edilmiş o gün. Onu anlatıyorum falan. Başka da video yok zaten babamdan kalan.
Babam, Sanki hiç olmamış gibi , bazen de hiç bir zaman gitmemiş gibi ... hep oturduğu köşesinde sanki hep bize bakıyor gibi...
ölüm , ardında kalanlar için çok tuhaf bir his ...

eski günlerse ; çoğu zaman hüzünlü , bazen hatırlamak istemediğin, geçmişinden silmek istediğin anlar.
Bazen de , annemin sıcak kucağına uzanıp , okula gidince onu özleyeceğim diye kokusunu içime bol bol çekişim. Hep aklıma o koku gelir, o gün pişirdiği yemekle birlikte karışık, sabun kokusu sanki.. annemin sıcak kokusu..yine uzansam kucağına, o sıcaklığı , huzuru yeniden bulsam isterim.

Fotoğraflar ise çok eğlenceli .
Meraklı kocaman gözler , acaba o anda dünyaya dair neler hissediyor.
bazı fotoğraflarda abim beni sımsıkı tutmuş, boğmak istercesine. İkinci çocuk olmak zor işmiş diyorum :)

Oğlum tıpkı ben, benimle arkadaş olsa çok iyi geçinirdik eminim. Geçen instagramda gördüm, kendi çocukluğu ile oğlunu yan yana koydurmuş bir anne fotoşopla.
Resmen bir çağ var aramızda; kıyafetler, ortam, duruşu bile farklı yeni nesilin. onu görmüş oldum net olarak .

Konu sahibi , gönlünden geçirdiğin güzel Şeyler umarım ki gerçek olsun . O küçük kız çocuğu iyisiyle kötüsüyle büyüdü , sen oldun. Ben oldum. Biz olduk. İyi ki yaşamışız her günümüzü. Sağlıklı günler dilerim

Samsonn .!.:

Muhtemelen sadece uzaktan seyrederdim. Çocukluğum çok daha mutluydu çünkü; aynı saf duygularla sevmek, gelecek endişesi olmadan, sadece anı dolu dolu yaşamak büyüyünce mümkün olmuyor. "Büyüme sakın, bir halt yok...günler bile suyunu çekecek" demek de çok mantıklı değil sanki.

Genişletmek için tıkla...

Aynen ben de öyle düşünüyorum

Suratı asık, hüzünlü ilkokul fotoğraflarıma bakınca
Şimdi böylesin, ileride bu gerçeğinle daha mutlu ve güçlü olacaksın, demezdim herhalde
Sadece ona ağır gelen acısını paylaşırdım, sarılmak isterdim ben bana ya

saripatili hipo .!.:

Bir tane, kısa bir videom var babamla.
dayım Türkiye’ye izne geldiğinde, bizi çekmiş.
Babam bana, bugün günlerden ne diye soruyor, ben de tarihiyle birlikte söylüyorum . Okullar Çin gribi nedeniyle tatil edilmiş o gün. Onu anlatıyorum falan. Başka da video yok zaten babamdan kalan.
Babam, Sanki hiç olmamış gibi , bazen de hiç bir zaman gitmemiş gibi ... hep oturduğu köşesinde sanki hep bize bakıyor gibi...
ölüm , ardında kalanlar için çok tuhaf bir his ...

eski günlerse ; çoğu zaman hüzünlü , bazen hatırlamak istemediğin, geçmişinden silmek istediğin anlar.
Bazen de , annemin sıcak kucağına uzanıp , okula gidince onu özleyeceğim diye kokusunu içime bol bol çekişim. Hep aklıma o koku gelir, o gün pişirdiği yemekle birlikte karışık, sabun kokusu sanki.. annemin sıcak kokusu..yine uzansam kucağına, o sıcaklığı , huzuru yeniden bulsam isterim.

Fotoğraflar ise çok eğlenceli .
Meraklı kocaman gözler , acaba o anda dünyaya dair neler hissediyor.
bazı fotoğraflarda abim beni sımsıkı tutmuş, boğmak istercesine. İkinci çocuk olmak zor işmiş diyorum :)

Oğlum tıpkı ben, benimle arkadaş olsa çok iyi geçinirdik eminim. Geçen instagramda gördüm, kendi çocukluğu ile oğlunu yan yana koydurmuş bir anne fotoşopla.
Resmen bir çağ var aramızda; kıyafetler, ortam, duruşu bile farklı yeni nesilin. onu görmüş oldum net olarak .

Konu sahibi , gönlünden geçirdiğin güzel Şeyler umarım ki gerçek olsun . O küçük kız çocuğu iyisiyle kötüsüyle büyüdü , sen oldun. Ben oldum. Biz olduk. İyi ki yaşamışız her günümüzü. Sağlıklı günler dilerim

Genişletmek için tıkla...

Biliyor musun annem de hala fotoğraflarıyla hafızamda, 2016da kaybettim çok yeni
Ama durduk yere hareketleriyle değil de, fotoğraflarına bakınca o an ne dediğini ses tonunu sonrasında ne yaptığını hatırlıyorum.
Anlatabilm umarım, hep rüyamda zaten
Ama gün içinde gözüme çarpan karesi beni o güne götürüyor :)

guneykarimkure .!.:

Şimdi çocukluk gibi gülemiyoruz doğru,
Ama ailen ile böyle ağzın açık çok güldüğün fotoğraf yok mu?
Bakınca o an ne mutlu olduğunu hatırladın.

Ama gülücük sabit kaldı, her bakışta anlamı derinleşti fotoğrafın, her bakışta başka hatıra mesela duvardaki arap bacı kafaları gibi
Kim bilir onlar neyi hatırlattı, neyin fatkındalığı

Genişletmek için tıkla...

Var olmaz mı o zaman çok mutluydum, zaten çok da incelemiuorum herşeyi , koyverdim gitti yani. Takılıyorum hayatta.

Sanırım ilk fotoğrafım 5-6 aylıkken rahmetli babamın kucağında. Evimde değil o fofoğraf annemde, ama düşününce bile içim acıdı. Hiç bu açıdan bakmamış düşünmemiştim. 6 aylık koca gözlü şaşkın bakan bir bebek ve hayattaki en güvendiği insan babası. Şimdi arkamdaki dağ yok. Bambaşka bişey anlatmak istemişsiniz ama ben bambaşka bir sonuç çıkardım. İnsan nereden yaralıysa o çıkıyor sanırım ortaya böyle konularda.

dreamy07 .!.:

Var olmaz mı o zaman çok mutluydum, zaten çok da incelemiuorum herşeyi , koyverdim gitti yani. Takılıyorum hayatta.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu anne ol :)

Babam koyde ogretmenmis ben bebekten. Ben ve 1 yas buyuk ablam ilkokula gelene kadar da sehir yuzu gormemisiz. Koye fotografci gelirmis ama pahaliymis. Babam o zamanlar bize bile zor bakiyomus :) O yuzden benim 7 ablamin da 8 yasinda ilk fotograflarimiz. Onlara bakinca da sadece sunu diyorum. "Ulan bi insan hic mi degismez." Ayni kalmisim. Azicik boyum uzamis. Baska duygusal bisey hissetmiyorum. Odunluktan heralde.

İlk fotoğrafım 2-3 aylıkken ve daha sonraki yaşlarımda var 7 yaşına kadar tek çoçuk olunca bol bol çekmişler sağolsunlar mutlu olsam da mutsuz olsam da ne zaman küçüklük resimlerime baksam bende hüzünlenirim çekilen ortamlar ,çekilen insanlar ve birçok şey keşke hiç değişmeseydi derim hep... zalımsın hayat :)

Bende pek benzemem anneme babama annem bembeyaz(albino)babam esmer ama nasil,ben orta hali bronzum ama benim 2 cocugumda bana benziyo birazda babalarina niye benzemesinki,asil benzemezlerse sikinti yokmudur?bizim dnamizdan aliyolar dimi? Ve bebekligim cokk tatli ya nasil minnosum bide asik surat olsamda simdi yesem kendimi ❤

guneykarimkure .!.:

Biliyor musun annem de hala fotoğraflarıyla hafızamda, 2016da kaybettim çok yeni
Ama durduk yere hareketleriyle değil de, fotoğraflarına bakınca o an ne dediğini ses tonunu sonrasında ne yaptığını hatırlıyorum.
Anlatabilm umarım, hep rüyamda zaten
Ama gün içinde gözüme çarpan karesi beni o güne götürüyor :)

Genişletmek için tıkla...

Mekanı cennet olsun. İyi ki fotoğraflar var diyelim o zaman . Sevdiklerimiz de bir zaman yanımızdaydı, güzel anılarımız oldu diye fısıldıyorlar bize.
Gerçekten duyguyu net olarak anımsatıyor , abimin sünnetinde gidip bakmışım ve çok ağlamışım sonrasında. Ama tüm fotoğraflarda ağzım kulaklarımda gülüyorum . Demek ki o hüzünler bir anlıkmış. Hemen ağlayıp , anında gülebilirmişim. Tüm çocuklar gibi.
Keşke bu özellik hep var olsaydı :)

guneykarimkure .!.:

Merhaba.
Anlamayan için şuraya sıkıştırayım, ben aileme benzemediğim için, çok ezildim, dalga, alay gırla doluydu. Aile fotoğrafı var, üyeleri benzer konusu var diye sosyal bilgiler dersine bilerek burnumu kanattım, Veli toplantısı en büyük kabusumdu, çünkü çocuklarının ne kadar ebeveyne benzediğini konuşan insanlar ve öğretmenler vardı.

Benim çocukluk fotoğraflarım 4 yaşında başlıyor aile albümümüzde.
Çünkü değişik olaylar var.

Bugün 2 yaşıma ait fotoğrafımı gördüm.
Tanımadığım tatlı bir kız gördüm, çok ama çok uzun süre sonra o, çocuğun ben olduğuma ikna oldum.
Belki kendi albümümüzde eskiden bu zamana görseydim, tanışık olurdum.

Bilemiyorum.

Benim durumu bırakıp, sizlere sormak istiyorum, siz ne hissediyorsunuz, her bakışta neyi farklı görüyorsunuz?

Ağaç, çiçek, çocuk sabit
Fakat her bakışta, ne değişiyor?

Anne olanlar, bazen kendi çocukluğuna benzetiyor evlatlarını, bu nasıl oluyor?

Ben o iki yaş çocuğuna bakıp, gelecekte yaşayacakları için üzüldüm.

Siz de yazın, benimki normal mi, ne hissetmem gerek
Cevaplarınız yardımcı olacak

Çocuğuz, sizin minik haline benzerken
Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu

Genişletmek için tıkla...

Son birkaç yıldır ne zaman baksam bebeklik fotoğraflarıma hıçkıra hıçkıra ağlıyorum, ilerde başına neler geleceğini bilmeden kocaman simsiyah gözleriyle bakan öyle masum, öyle temiz bir bebek görüyorum ki... Keşke hiç büyümeseydim, büyümek insanın canını yakıyor.

Çocukluk ve gençlik Fotoğraflarımda vefat etmiş kuzenim babannem ve arkadaşım var acı üzücü anıları hatırlıyorum yırtıp atamıyorum o yüzden pek bakmam bana da ölümü hatırlatıyor bir zamanlar gülüp eğlenen insanlar yalan olmuş hiç yaşamamış geliyor çok az fotoğraf çekinirim

Ohhoo hangi birini söylesem, bir ton fotoğrafım var; annemin "Sonunda çocuğum oldu, her anını çekmeliyim" ana fikirli bir sürü fotoğrafım... Gerçi bende de benzer bir huy var, anı toplayayım her şeyi albümleyeyim bayılırım. (Oğlumun ayrı iki albümünü yaptım, bizim de iki albüm... Sanalda klasör klasör doldurduğum harddisklere değinmiyorum bile)

İlk fotoğraflarımdan biri, emzikle yatağımda yatarken. O kadar sıkı kundaklamış ki annem, bakınca bile insanın ruhu daralır. Çok sıkı kundaklamış, bembeyaz kundak içinde; öyle ki bi dal sigaraya benziyorum. Her şey takım.

Sonra bol bol stüdyo fotoğraflarım dolu ve yine üzerimdeki elbiseden ayakkabıya, şapkası ve minik çantası, inci küpesi de dahil her şey renk uyumu içinde ve takım. Annemin bir diğer manyak huyu; oyuncak bebek gibi giydirmek... Tüm fotoğraflarımda çorabım, ayakkabım, elbisem, küpem, tokam, saçımın şekli, şapkam vs vs ne olması gerekiyorsa o takım halde, öyle bir hizalama. Fotoğraflara baktığımda ise sıkıntı basıyor; her şey çok düzenli.

Oyuncaklarımın arasında bi fotoğrafım var, tüm bebeklerim ve ben boylu boyunca koltuğa oturtulmuşuz; aralarında dümdüz bakmışım.

Eski zamanın kadife berjerlerinden birinde oyuncak ayım ile oturuyorum birinde ve o ayı yumoş ayısı. Hatırlıyorum, büyük boy deterjanın yanında hediye veriyorlardı o ayıyı. Markette alacağım diye yapışmış olmalıyım.

Annemin ördüğü mor bir takım var birinde üzerimde, mini etek ve kazak örmüş iki parça, mosmor giymişim. Altımda kırmızı külotlu çorap, kırmızı ayakkabı, kafamda kırmızı taç ve elimde tekerlekleri yerde gittikçe kanatları açılıp kapanan koca bir kelebek oyuncağı; şu sapını elinizle tuttuklarınızdan... Yanımda aynı oyuncaklı bir arkadaşım, ikimiz oyuncaklarımızla bir cami şadırvanı önünde poz vermişiz. Bu geziden bir fotoğraf, muhtemelen o cami şadırvanı da ünlü bir camiye ait ama hangisi bilemeyeceğim.

Sonracığıma mehteran takımının önünde bi pozum var, kafamda bi beyzbol şapkası ama ters takmışım; o sıralar asi çocuklar öyle takıyor ve ben en asi dönemimdeyim (9 yaşında filan galiba), 32 diş sırıtmışım, ağzımdaki sakız görünüyor kenardan. Altımda renkli bi tayt var, üzerimde beyaz tişört. Çok tarz bir çocuktum ayıptır söylemesi. O fotoğrafa bakınca ilk gördüğüm şey arkadaki bıyıklı amcalar, acayip terlemişler soluğu nerelerinden alıyorlar belli değil... Yazın bağrında mehteran ne alaka, neyin kutlamasıymış bilemeyeceğim. (30 Ağustos olabilir)

Kuzenimle bi fotoğrafım var, önümüzde çay tabaklarında leblebiler var, kuzenim avcuna atmış leblebileri heyvanat gibi yiyor, ben çay kaşığı almışım, çay kaşığı ile kibarca leblebi yiyorum. 3 yaşındayızdır en fazla.
Bakın şu kibarlık farkına:
Kuzenim eliyle dalmış;

Ben kaşıkla yiyorum;

Bu fotoğrafa ne zaman baksam gülüyorum.

Daha çok var. Çoğunda annemin düzen, mükemmeliyet saplantısını hissediyorum; bir kısmı eğlenceli.
Resmen her fotoğrafı tek tek hatırlıyorum, geçmişe yolculuk yapmak gibi.

Çocuklarınızın bol bol fotoğrafını çekin, albümleyin hanımlar; baktıkça güzel oluyor.

Psikolojiniz bozuk .Tedavi olun filan demiyorum biraz yürüyüs ,spor hobi edinin .Uvey evlat olsanız yine insan üstesinden gelir .
Anama babama benzesem ne olur benzemesem ne olur .

KudrAlobar .!.:

Sanırım ilk fotoğrafım 5-6 aylıkken rahmetli babamın kucağında. Evimde değil o fofoğraf annemde, ama düşününce bile içim acıdı. Hiç bu açıdan bakmamış düşünmemiştim. 6 aylık koca gözlü şaşkın bakan bir bebek ve hayattaki en güvendiği insan babası. Şimdi arkamdaki dağ yok. Bambaşka bişey anlatmak istemişsiniz ama ben bambaşka bir sonuç çıkardım. İnsan nereden yaralıysa o çıkıyor sanırım ortaya böyle konularda.

Genişletmek için tıkla...

Herkes o an, tam o an gördükleri ve düşündükleri ile kalıyor fotoğrafta.

Benzetme can sıkacak ama
Öldürülen maktülün son gördüğü yüz katili

GangstaWalk .!.:

Ohhoo hangi birini söylesem, bir ton fotoğrafım var; annemin "Sonunda çocuğum oldu, her anını çekmeliyim" ana fikirli bir sürü fotoğrafım... Gerçi bende de benzer bir huy var, anı toplayayım her şeyi albümleyeyim bayılırım. (Oğlumun ayrı iki albümünü yaptım, bizim de iki albüm... Sanalda klasör klasör doldurduğum harddisklere değinmiyorum bile)

İlk fotoğraflarımdan biri, emzikle yatağımda yatarken. O kadar sıkı kundaklamış ki annem, bakınca bile insanın ruhu daralır. Çok sıkı kundaklamış, bembeyaz kundak içinde; öyle ki bi dal sigaraya benziyorum. Her şey takım.

Sonra bol bol stüdyo fotoğraflarım dolu ve yine üzerimdeki elbiseden ayakkabıya, şapkası ve minik çantası, inci küpesi de dahil her şey renk uyumu içinde ve takım. Annemin bir diğer manyak huyu; oyuncak bebek gibi giydirmek... Tüm fotoğraflarımda çorabım, ayakkabım, elbisem, küpem, tokam, saçımın şekli, şapkam vs vs ne olması gerekiyorsa o takım halde, öyle bir hizalama. Fotoğraflara baktığımda ise sıkıntı basıyor; her şey çok düzenli.

Oyuncaklarımın arasında bi fotoğrafım var, tüm bebeklerim ve ben boylu boyunca koltuğa oturtulmuşuz; aralarında dümdüz bakmışım.

Eski zamanın kadife berjerlerinden birinde oyuncak ayım ile oturuyorum birinde ve o ayı yumoş ayısı. Hatırlıyorum, büyük boy deterjanın yanında hediye veriyorlardı o ayıyı. Markette alacağım diye yapışmış olmalıyım.

Annemin ördüğü mor bir takım var birinde üzerimde, mini etek ve kazak örmüş iki parça, mosmor giymişim. Altımda kırmızı külotlu çorap, kırmızı ayakkabı, kafamda kırmızı taç ve elimde tekerlekleri yerde gittikçe kanatları açılıp kapanan koca bir kelebek oyuncağı; şu sapını elinizle tuttuklarınızdan... Yanımda aynı oyuncaklı bir arkadaşım, ikimiz oyuncaklarımızla bir cami şadırvanı önünde poz vermişiz. Bu geziden bir fotoğraf, muhtemelen o cami şadırvanı da ünlü bir camiye ait ama hangisi bilemeyeceğim.

Sonracığıma mehteran takımının önünde bi pozum var, kafamda bi beyzbol şapkası ama ters takmışım; o sıralar asi çocuklar öyle takıyor ve ben en asi dönemimdeyim (9 yaşında filan galiba), 32 diş sırıtmışım, ağzımdaki sakız görünüyor kenardan. Altımda renkli bi tayt var, üzerimde beyaz tişört. Çok tarz bir çocuktum ayıptır söylemesi. O fotoğrafa bakınca ilk gördüğüm şey arkadaki bıyıklı amcalar, acayip terlemişler soluğu nerelerinden alıyorlar belli değil... Yazın bağrında mehteran ne alaka, neyin kutlamasıymış bilemeyeceğim. (30 Ağustos olabilir)

Kuzenimle bi fotoğrafım var, önümüzde çay tabaklarında leblebiler var, kuzenim avcuna atmış leblebileri heyvanat gibi yiyor, ben çay kaşığı almışım, çay kaşığı ile kibarca leblebi yiyorum. 3 yaşındayızdır en fazla.
O fotoğrafa ne zaman baksam gülüyorum.

Daha çok var. Çoğunda annemin düzen, mükemmeliyet saplantısını hissediyorum; bir kısmı eğlenceli.
Resmen her fotoğrafı tek tek hatırlıyorum, geçmişe yolculuk yapmak gibi.

Çocuklarınızın bol bol fotoğrafını çekin, albümleyin hanımlar; baktıkça güzel oluyor.

Genişletmek için tıkla...

Fotoğrafta sen annene benziyor musun?

Ya da

Senin çocuğun sana?

Casper25 .!.:

Babam koyde ogretmenmis ben bebekten. Ben ve 1 yas buyuk ablam ilkokula gelene kadar da sehir yuzu gormemisiz. Koye fotografci gelirmis ama pahaliymis. Babam o zamanlar bize bile zor bakiyomus :) O yuzden benim 7 ablamin da 8 yasinda ilk fotograflarimiz. Onlara bakinca da sadece sunu diyorum. "Ulan bi insan hic mi degismez." Ayni kalmisim. Azicik boyum uzamis. Baska duygusal bisey hissetmiyorum. Odunluktan heralde.

Genişletmek için tıkla...

:))
Paylaştığın için teşekkür ederim :)
Öğretmen çocuğuyum ben de

Çok sıcak bir paylaşım oldu, çok memnun oldum konumda olmasına :)

Her gün artarak güzelleşen ömür diliyorum:)

guneykarimkure .!.:

Fotoğrafta sen annene benziyor musun?

Ya da

Senin çocuğun sana?

Genişletmek için tıkla...

Oğlum tam eşimle benim ortam.
Gülüşümüz ise aynı, güldüğüm tüm bebeklik fotoğraflarım, oğlumla aynı. Tabi farklarımız var; ben kahve saçlıyım, oğlum sarışın ama ağız, gözler aynı.

Annemle benzer yerimiz pek yok, babama benziyorum.

Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Bir tane bebeklik fotoğrafım var. Yeni evli yengemin kucağına vermişler beni. Hayattan bezmişim 6 ay civarında. Gözüm toprağa bakıyor. Eller yana düşmüş. Çocukken o fotoğrafı anneme gösterip "anne burda ölmüşüm sanırım" dediğimi hatırlıyorum. Saçlarım sarı. Neyse ki bne küçükken sarışınmışım aslında yalanını doğrulayan bir kanıt var elimde. Başka bebeklik fotoğrafım yok zaten.

Sonra 4 yaşında bir fotoğrafım var. Dört kişilik aile pozu. Küçük kardeşim henüz yok ortada. Annem kırmızı rujunu dokundurmuş dudaklarıma. O fotoğrafta mutluydum, hatırlıyorum.

Bir sonraki fotoğraf okul bahçesinden. Eskiden toplu sınıf fotoğrafları çekilirdi okulun bahçesinde. Kendimi bulmam için büyüteçe ihtiyaç duyduğum bir fotoğraf. Kafamın yarısı görünüyor muhtemelen ayak ucunda durmuşum görüneyim diye. Sınıf arkadaşlarım büyük benden üç yaş. Hepsi de insan irisi maşallah. Yiyip mıçmamışlar. Epey mutsuzum o fotoğrafta. Muhtemelen neden bunu yapıyoruz diye düşünmekteyim.

Ben anı biriktirebilen biri değilim. Fotoğraf çekmeyi de çektirmeyi de sevmem. Var olan fotoğraflara da bakmam. Bende hasıl olan his iç sıkıntısı. Acıdan kaçma eğilimim olduğundan ötürü, geçmiş fotoğraflarını da sevmiyorum. Güzel hatıralar zihnimde, en taze haliyle. Fotoğraflar bana kötü anları hatırlatıyor ve ben onları silmek istiyorum. Böyle işte.

saripatili hipo .!.:

Mekanı cennet olsun. İyi ki fotoğraflar var diyelim o zaman . Sevdiklerimiz de bir zaman yanımızdaydı, güzel anılarımız oldu diye fısıldıyorlar bize.
Gerçekten duyguyu net olarak anımsatıyor , abimin sünnetinde gidip bakmışım ve çok ağlamışım sonrasında. Ama tüm fotoğraflarda ağzım kulaklarımda gülüyorum . Demek ki o hüzünler bir anlıkmış. Hemen ağlayıp , anında gülebilirmişim. Tüm çocuklar gibi.
Keşke bu özellik hep var olsaydı :)

Genişletmek için tıkla...

AA çok sevindim kendi adıma, maziye dönüp güldün :))

Evet, genelde kız çocuklar, erkek kardeşleri için sünnette endişe edermiş

Eve cerrahi setiyle gelen amca olunca doğal tabi,
:)