çocuksu ebeveyn..

FelicityGrace .!.:

Eğer gerçekse konu Allah yardımcın olsun çok zor. Okula başladığın zaman sıkı çalış hemen biryerde işe başlayıp babandanda o evdende uzaklaş bu dediklerim çok zor ama tek önerebileceğimde bu malesef. Babana da annelik yapmayı bırak gerekirse ondan uzaklaş ve kendi hayatını yaşa.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

annelik yapmasam ymeeğini vs kim yapacak diye sıkıntıya giriyorum işte uzaklaştım o evden çok şükür ama

Genişletmek için tıkla...

naz70 .!.:

Çok uzun yazmışsınız okumak zod geldi bıraktım

Genişletmek için tıkla...

FelicityGrace .!.:

45 50 yaşındaki adamda bir zahmet kendine bakacak yeti olsun. Yapan var diye yapmıyor evlenmeye, çocuk yapmaya aklı yetiyorda oturup yemek iş yapmaya mı yetmicem.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

kızlar selam. size hayatta hiç kimseye bahsedemediğim bana en çok acı veren şeyden bahsetmek istiyorum biraz uzun olabilir ama okuyun lütfen. kısaca hayatımı özet geçeyim 3 yaşındayken annemi kaybettim sonra anneannem beni köye götürdü, dağ köyüydü ve gerçekten zor yaşam şartları altında yaşadım. 14 yaşında ise şehire babamın yanına taşındım asıl sorunlar o zaman boy gösterdi. babamdan kendi ailesi dahil kimse pek haz etmediği için anneannem köyden şehire gelmek istemedi diğer akrabalarım da tek tük geldi ya da dışarda görüştük ben onlara gittim. ama ben de köyde artık yapamazdım dünyadan izole bir yer çünkü. babamın oturduğu yer (benim annemin evi, annemden kalma) aşırı tehlikeli bir mahalleydi. bu sene 23 yaşına girdim bu seneye kadar orada oturduk. senelerce zorladım mücadele ettim taşınalım diye aklım erdiğinden beri ve ancak bu sene nasip oldu çok şükür tamamen kendi çabamla. 14 yaşında ev hanımı olmak zorunda kaldım ve babamın evi çöp evdi abartmıyorum bildiğinz internete çöp ev yazınca çıkanlar neyse öyle. temizledim uğraştım vesaire ama babam bilerek her gün bişeyler istifliyordu küçücük yaşta çabala çabala bitmiyordu. hafta içi yurtta kalıyordum bu arada lisenin yurdunda haftasonu eve geliyordum. herkes anlatıyodu haftasonu annem şu yemeği bu yemeği yapmış diye ben eve gidiyordum beni afedersiniz b*k kokusu karşılıyodu hadi temizle yemek yap vs. babam bilerek umursamıyodu beğenmiyosan beğendiğin yere git diyordu. ve mahalle aşırı tehlikeli mesela bana laf atan oldu babama geldim söyledim güldü şaka yapıyolar dedi. beni otobüsten inince takip etti bi grup erkek hemen markete girdim baba çabuk gel dedim 3 saat sonra geldi. tabiki kendimi korumayı öğrendim orada. çok şükür başıma bir şey gelmedi allah korudu ama benim senelerime mal oldu bu problemler bir gün bile o evde huzurlu oturamadım hep arkadaşlarımda akrabalarımdaydım. teyzelerim akrabalar vs babama öğüt veriyor konuşuyordu bak böyle yapma diye kızıyorlardı bi kulağından girip bir kulağından çıkıyordu. 14 yaşında onun annesi olmak zorunda kaldım anlayacağınız, kendimin de babamın da. ve aşırı derecede gevşek hareketleri var beni şuanda asıl zorlayan şey o. otomatiğe bağladım ev işi vs konusunda sıkıntı çekmiyorum artık ama o kadar gevşek o kadar absürt davranıyor ki bilerek. mesela az önce bir arkadaşımla otururken babamla karşılaştık, babam resmen bir engelli gibi davrandı, tuhaf tuhaf şakalar yapıyor avazı çıktığı kadar hee hüü diye bağırıyor beni tamamen rezil etti ve bilerek yapıyor. kendi çevresinde böyle değil ama benim akrabalarım arkadaşlarım olunca inadına gevşek gevşek hareketler yapıyor. kendisini de yanındakini de rezil ediyor inadına. en basitinden kuzenimin düğünü vardı ve saygın iş adamları. teyzem dedi ki babanla kalkın oynayın istersen ben de böyle bir şey yapacağını hiç tahmin etmediğim için kaldırdım onu öyle hareketler sergiledi ki dışarıda sokakta yatan u** bağımlıları gibi akıl hastası gibi kendi etrafında dönmeye rezil hareketler yapmaya başladı ama tamamen bilinçli yapıyor. uyurken kapıları açık bırakıyordu öyle bir mahallede, ben kalkıp kapatsam da tekrar açıyordu eve giren girer yani. ben kilitliyordum kendi kapımı ama, resmen allah korudu beni şükür rabbime. birkaç sene önce üniversiteye başlamıştım her şey çok güzeldi çok mutluydum okulumda. bir gün babamın bir arkadaşı eve geldi adam dehşet alkol kokuyor salona 1 şişe viski koydu çık evimden dedim kovdum çıldırdım bana çok güzelsin diyor çık dedim git evimden. babam dedi ki kovamazsın burası benim de evim. beynimden vurulmuşa döndüm kapandım odama çıldıra çıldıra ağladım o zamanlar daha toydum korkuyordum ama babamı kenara çektim kavga ettim kovdurdum adamı evden. sabah bir kalktım adam yine geri gelmiş salonda oturuyor. sırf arabası var diye babam adamın arabasına binecek diye geri çağırmış sabah adamı. bu olaydan sonra şehir değiştirdim orada da yapamadım çünkü evimden uzağım düzenim bozuldu okulu bırakmak zorunda kaldım. ve düşündüm ki ben niye kaçıyorum düzenimi bozuyorum hayır babamın huzuru kaçsın. ve geri döndüm şuanda evimi vs düzelttim başka semte taşındım yeni çok şükür ama okulda 2 3 senelik boşluğum var benimde 1. sınıfa başlayanlar bu yıl mezun olacak. ben 3 senedir bu problemlerle uğraşıyorum. ve bu seneye kadar 1 gece bile güvende hissederek uyumadım. mecbur kalmadıkça insan içine çıkmamaya çalışıyorum. geçen yıl dışarıda resmi bir işimiz vardı yanında bir arkadaşı gelmiş bana diyor ki çok güzel bayansınız vesaire defalarca. sanane kardeşim benim güzelliğimden dedim. babam diyor ki o iyiliğinden öyle diyor. bir seferinde de yine resmi bir kurumda işimiz vardı gittik bir arkadaşı geldi yine babama dedi ki bak tuvalete gireceksen orada. babam da girdi. adam bana koşa koşa hediyelik dükkanından kahve takımı alıp geldi. ne alaka bunu kafanda paralarım senin diye kavga ettim adamla adam özür diledi. babam ne yaptı dersiniz? kahve takımını aldı hiçbir şey olmamış gibi çıktı. babamı dövecektim oradan çıkınca afedersiniz. bana dedi ki 'üzümünü ye bağını sorma'. şakaa değil. kırdım attım o fincanları. en son nokta şu oldu; o tehlikeli mahallede otururken yan komşumuz bekar bir adam vardı babaannesiyle yaşayan, sürekli onlara gidiyordu bak gitme dedim bu adamın gözü bende sakın gitme yalvarırım baba dedim. yok sen fesatsın şöyle böyle dedi. dinletemedim. en son ben şehir dışındayken bu adam bana mesaj attı arkadaş olabilir miyiz diye. hayır ne alaka dedim hemen kuzenlerime arattım özür diledi. normal şartlarda arkadaş olabilir miyiz dedi diye kimseye aratmaya gerek duyulmaz tabi ama orası öyle bir mahalle. babama anlattım ve hiçbir şey yapmadı abi kardeş gibi bişey konuşacakmış seninle ne var bunda dedi. o gün babamın üzerine yürüdüm bana neden sahip çıkmıyorsun diye evin kapısını camını indirdim kırdım. halama vs herkese söyledim bu olayı herkes babamın üzerine gitti. teyzemin evine gittim. bu olay son oldu artık benden çekindi. çünkü insanlıktan çıktım. oysa ki o kadar kibar bir insandım ki. sabrımın son noktasına gelmiştim. babamı psikiyatriye götürdüm bu davranışlarından ötürü her şeyi detaylı anlattım. orada o kadar normal davrandı ki hiçbir şeyin yok sadece yoğunluktan dolayı belki yorgun olabilirsin diyip gönderdiler. zaten kendi çevresinde de aşırı normal davranıyor. sadece bana özel bu tavırları. ve annem öldükten sonra babam evlenmedi ama evlenmemesinin sebebi ben değilim rahata alışması. şuanda çok şükür güvende olduğum bir yuva kurabildim çok bedel ödesem de, hala evin tüm yükü bende ama alıştım. ama babamın beni bu şekilde küçük düşürmesine alışamıyorum. ve asıl problem şu anda babamın beni böyle rezil kepaze ettiği durumlarda ben ne yapacağım? yarın bir gün evlenecek olsam arkamda kapı gibi duracak bir babam yok meczup gibi davranacak orada da biliyorum. allahtan ki akrabalarım var ama. böyle bir babayla görüldüğünüzde açık hedef haline geliyorsunuz yaşayan bilir. yani ne yapmalıyım bu konuda bilmiyorum. okul hayatım berbat oldu ancak bu yıl geri dönebileceğim ancak kendimi güvenli bir zemine oturtabildim. ve ilk kez bu hissi tadınca eve kapandım evden hiç çıkmak istemiyorum zorunda kalmadıkça. siz ne düşünüyorsunuz ne yapmalıyım? o kadar tek başına hissediyorum ki. insanların normal tamamen normal ebeveynlerini görünce özeniyorum. evde ne eziyet ederse etsin en azından başkalarına karşı arkamda dağ gibi babam var demek isterdim. ama 2 yaşında bir çocuktan farkı yok

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

kızlar selam. size hayatta hiç kimseye bahsedemediğim bana en çok acı veren şeyden bahsetmek istiyorum biraz uzun olabilir ama okuyun lütfen. kısaca hayatımı özet geçeyim 3 yaşındayken annemi kaybettim sonra anneannem beni köye götürdü, dağ köyüydü ve gerçekten zor yaşam şartları altında yaşadım. 14 yaşında ise şehire babamın yanına taşındım asıl sorunlar o zaman boy gösterdi. babamdan kendi ailesi dahil kimse pek haz etmediği için anneannem köyden şehire gelmek istemedi diğer akrabalarım da tek tük geldi ya da dışarda görüştük ben onlara gittim. ama ben de köyde artık yapamazdım dünyadan izole bir yer çünkü. babamın oturduğu yer (benim annemin evi, annemden kalma) aşırı tehlikeli bir mahalleydi. bu sene 23 yaşına girdim bu seneye kadar orada oturduk. senelerce zorladım mücadele ettim taşınalım diye aklım erdiğinden beri ve ancak bu sene nasip oldu çok şükür tamamen kendi çabamla. 14 yaşında ev hanımı olmak zorunda kaldım ve babamın evi çöp evdi abartmıyorum bildiğinz internete çöp ev yazınca çıkanlar neyse öyle. temizledim uğraştım vesaire ama babam bilerek her gün bişeyler istifliyordu küçücük yaşta çabala çabala bitmiyordu. hafta içi yurtta kalıyordum bu arada lisenin yurdunda haftasonu eve geliyordum. herkes anlatıyodu haftasonu annem şu yemeği bu yemeği yapmış diye ben eve gidiyordum beni afedersiniz b*k kokusu karşılıyodu hadi temizle yemek yap vs. babam bilerek umursamıyodu beğenmiyosan beğendiğin yere git diyordu. ve mahalle aşırı tehlikeli mesela bana laf atan oldu babama geldim söyledim güldü şaka yapıyolar dedi. beni otobüsten inince takip etti bi grup erkek hemen markete girdim baba çabuk gel dedim 3 saat sonra geldi. tabiki kendimi korumayı öğrendim orada. çok şükür başıma bir şey gelmedi allah korudu ama benim senelerime mal oldu bu problemler bir gün bile o evde huzurlu oturamadım hep arkadaşlarımda akrabalarımdaydım. teyzelerim akrabalar vs babama öğüt veriyor konuşuyordu bak böyle yapma diye kızıyorlardı bi kulağından girip bir kulağından çıkıyordu. 14 yaşında onun annesi olmak zorunda kaldım anlayacağınız, kendimin de babamın da. ve aşırı derecede gevşek hareketleri var beni şuanda asıl zorlayan şey o. otomatiğe bağladım ev işi vs konusunda sıkıntı çekmiyorum artık ama o kadar gevşek o kadar absürt davranıyor ki bilerek. mesela az önce bir arkadaşımla otururken babamla karşılaştık, babam resmen bir engelli gibi davrandı, tuhaf tuhaf şakalar yapıyor avazı çıktığı kadar hee hüü diye bağırıyor beni tamamen rezil etti ve bilerek yapıyor. kendi çevresinde böyle değil ama benim akrabalarım arkadaşlarım olunca inadına gevşek gevşek hareketler yapıyor. kendisini de yanındakini de rezil ediyor inadına. en basitinden kuzenimin düğünü vardı ve saygın iş adamları. teyzem dedi ki babanla kalkın oynayın istersen ben de böyle bir şey yapacağını hiç tahmin etmediğim için kaldırdım onu öyle hareketler sergiledi ki dışarıda sokakta yatan u** bağımlıları gibi akıl hastası gibi kendi etrafında dönmeye rezil hareketler yapmaya başladı ama tamamen bilinçli yapıyor. uyurken kapıları açık bırakıyordu öyle bir mahallede, ben kalkıp kapatsam da tekrar açıyordu eve giren girer yani. ben kilitliyordum kendi kapımı ama, resmen allah korudu beni şükür rabbime. birkaç sene önce üniversiteye başlamıştım her şey çok güzeldi çok mutluydum okulumda. bir gün babamın bir arkadaşı eve geldi adam dehşet alkol kokuyor salona 1 şişe viski koydu çık evimden dedim kovdum çıldırdım bana çok güzelsin diyor çık dedim git evimden. babam dedi ki kovamazsın burası benim de evim. beynimden vurulmuşa döndüm kapandım odama çıldıra çıldıra ağladım o zamanlar daha toydum korkuyordum ama babamı kenara çektim kavga ettim kovdurdum adamı evden. sabah bir kalktım adam yine geri gelmiş salonda oturuyor. sırf arabası var diye babam adamın arabasına binecek diye geri çağırmış sabah adamı. bu olaydan sonra şehir değiştirdim orada da yapamadım çünkü evimden uzağım düzenim bozuldu okulu bırakmak zorunda kaldım. ve düşündüm ki ben niye kaçıyorum düzenimi bozuyorum hayır babamın huzuru kaçsın. ve geri döndüm şuanda evimi vs düzelttim başka semte taşındım yeni çok şükür ama okulda 2 3 senelik boşluğum var benimde 1. sınıfa başlayanlar bu yıl mezun olacak. ben 3 senedir bu problemlerle uğraşıyorum. ve bu seneye kadar 1 gece bile güvende hissederek uyumadım. mecbur kalmadıkça insan içine çıkmamaya çalışıyorum. geçen yıl dışarıda resmi bir işimiz vardı yanında bir arkadaşı gelmiş bana diyor ki çok güzel bayansınız vesaire defalarca. sanane kardeşim benim güzelliğimden dedim. babam diyor ki o iyiliğinden öyle diyor. bir seferinde de yine resmi bir kurumda işimiz vardı gittik bir arkadaşı geldi yine babama dedi ki bak tuvalete gireceksen orada. babam da girdi. adam bana koşa koşa hediyelik dükkanından kahve takımı alıp geldi. ne alaka bunu kafanda paralarım senin diye kavga ettim adamla adam özür diledi. babam ne yaptı dersiniz? kahve takımını aldı hiçbir şey olmamış gibi çıktı. babamı dövecektim oradan çıkınca afedersiniz. bana dedi ki 'üzümünü ye bağını sorma'. şakaa değil. kırdım attım o fincanları. en son nokta şu oldu; o tehlikeli mahallede otururken yan komşumuz bekar bir adam vardı babaannesiyle yaşayan, sürekli onlara gidiyordu bak gitme dedim bu adamın gözü bende sakın gitme yalvarırım baba dedim. yok sen fesatsın şöyle böyle dedi. dinletemedim. en son ben şehir dışındayken bu adam bana mesaj attı arkadaş olabilir miyiz diye. hayır ne alaka dedim hemen kuzenlerime arattım özür diledi. normal şartlarda arkadaş olabilir miyiz dedi diye kimseye aratmaya gerek duyulmaz tabi ama orası öyle bir mahalle. babama anlattım ve hiçbir şey yapmadı abi kardeş gibi bişey konuşacakmış seninle ne var bunda dedi. o gün babamın üzerine yürüdüm bana neden sahip çıkmıyorsun diye evin kapısını camını indirdim kırdım. halama vs herkese söyledim bu olayı herkes babamın üzerine gitti. teyzemin evine gittim. bu olay son oldu artık benden çekindi. çünkü insanlıktan çıktım. oysa ki o kadar kibar bir insandım ki. sabrımın son noktasına gelmiştim. babamı psikiyatriye götürdüm bu davranışlarından ötürü her şeyi detaylı anlattım. orada o kadar normal davrandı ki hiçbir şeyin yok sadece yoğunluktan dolayı belki yorgun olabilirsin diyip gönderdiler. zaten kendi çevresinde de aşırı normal davranıyor. sadece bana özel bu tavırları. ve annem öldükten sonra babam evlenmedi ama evlenmemesinin sebebi ben değilim rahata alışması. şuanda çok şükür güvende olduğum bir yuva kurabildim çok bedel ödesem de, hala evin tüm yükü bende ama alıştım. ama babamın beni bu şekilde küçük düşürmesine alışamıyorum. ve asıl problem şu anda babamın beni böyle rezil kepaze ettiği durumlarda ben ne yapacağım? yarın bir gün evlenecek olsam arkamda kapı gibi duracak bir babam yok meczup gibi davranacak orada da biliyorum. allahtan ki akrabalarım var ama. böyle bir babayla görüldüğünüzde açık hedef haline geliyorsunuz yaşayan bilir. yani ne yapmalıyım bu konuda bilmiyorum. okul hayatım berbat oldu ancak bu yıl geri dönebileceğim ancak kendimi güvenli bir zemine oturtabildim. ve ilk kez bu hissi tadınca eve kapandım evden hiç çıkmak istemiyorum zorunda kalmadıkça. siz ne düşünüyorsunuz ne yapmalıyım? o kadar tek başına hissediyorum ki. insanların normal tamamen normal ebeveynlerini görünce özeniyorum. evde ne eziyet ederse etsin en azından başkalarına karşı arkamda dağ gibi babam var demek isterdim. ama 2 yaşında bir çocuktan farkı yok

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

kızlar selam. size hayatta hiç kimseye bahsedemediğim bana en çok acı veren şeyden bahsetmek istiyorum biraz uzun olabilir ama okuyun lütfen. kısaca hayatımı özet geçeyim 3 yaşındayken annemi kaybettim sonra anneannem beni köye götürdü, dağ köyüydü ve gerçekten zor yaşam şartları altında yaşadım. 14 yaşında ise şehire babamın yanına taşındım asıl sorunlar o zaman boy gösterdi. babamdan kendi ailesi dahil kimse pek haz etmediği için anneannem köyden şehire gelmek istemedi diğer akrabalarım da tek tük geldi ya da dışarda görüştük ben onlara gittim. ama ben de köyde artık yapamazdım dünyadan izole bir yer çünkü. babamın oturduğu yer (benim annemin evi, annemden kalma) aşırı tehlikeli bir mahalleydi. bu sene 23 yaşına girdim bu seneye kadar orada oturduk. senelerce zorladım mücadele ettim taşınalım diye aklım erdiğinden beri ve ancak bu sene nasip oldu çok şükür tamamen kendi çabamla. 14 yaşında ev hanımı olmak zorunda kaldım ve babamın evi çöp evdi abartmıyorum bildiğinz internete çöp ev yazınca çıkanlar neyse öyle. temizledim uğraştım vesaire ama babam bilerek her gün bişeyler istifliyordu küçücük yaşta çabala çabala bitmiyordu. hafta içi yurtta kalıyordum bu arada lisenin yurdunda haftasonu eve geliyordum. herkes anlatıyodu haftasonu annem şu yemeği bu yemeği yapmış diye ben eve gidiyordum beni afedersiniz b*k kokusu karşılıyodu hadi temizle yemek yap vs. babam bilerek umursamıyodu beğenmiyosan beğendiğin yere git diyordu. ve mahalle aşırı tehlikeli mesela bana laf atan oldu babama geldim söyledim güldü şaka yapıyolar dedi. beni otobüsten inince takip etti bi grup erkek hemen markete girdim baba çabuk gel dedim 3 saat sonra geldi. tabiki kendimi korumayı öğrendim orada. çok şükür başıma bir şey gelmedi allah korudu ama benim senelerime mal oldu bu problemler bir gün bile o evde huzurlu oturamadım hep arkadaşlarımda akrabalarımdaydım. teyzelerim akrabalar vs babama öğüt veriyor konuşuyordu bak böyle yapma diye kızıyorlardı bi kulağından girip bir kulağından çıkıyordu. 14 yaşında onun annesi olmak zorunda kaldım anlayacağınız, kendimin de babamın da. ve aşırı derecede gevşek hareketleri var beni şuanda asıl zorlayan şey o. otomatiğe bağladım ev işi vs konusunda sıkıntı çekmiyorum artık ama o kadar gevşek o kadar absürt davranıyor ki bilerek. mesela az önce bir arkadaşımla otururken babamla karşılaştık, babam resmen bir engelli gibi davrandı, tuhaf tuhaf şakalar yapıyor avazı çıktığı kadar hee hüü diye bağırıyor beni tamamen rezil etti ve bilerek yapıyor. kendi çevresinde böyle değil ama benim akrabalarım arkadaşlarım olunca inadına gevşek gevşek hareketler yapıyor. kendisini de yanındakini de rezil ediyor inadına. en basitinden kuzenimin düğünü vardı ve saygın iş adamları. teyzem dedi ki babanla kalkın oynayın istersen ben de böyle bir şey yapacağını hiç tahmin etmediğim için kaldırdım onu öyle hareketler sergiledi ki dışarıda sokakta yatan u** bağımlıları gibi akıl hastası gibi kendi etrafında dönmeye rezil hareketler yapmaya başladı ama tamamen bilinçli yapıyor. uyurken kapıları açık bırakıyordu öyle bir mahallede, ben kalkıp kapatsam da tekrar açıyordu eve giren girer yani. ben kilitliyordum kendi kapımı ama, resmen allah korudu beni şükür rabbime. birkaç sene önce üniversiteye başlamıştım her şey çok güzeldi çok mutluydum okulumda. bir gün babamın bir arkadaşı eve geldi adam dehşet alkol kokuyor salona 1 şişe viski koydu çık evimden dedim kovdum çıldırdım bana çok güzelsin diyor çık dedim git evimden. babam dedi ki kovamazsın burası benim de evim. beynimden vurulmuşa döndüm kapandım odama çıldıra çıldıra ağladım o zamanlar daha toydum korkuyordum ama babamı kenara çektim kavga ettim kovdurdum adamı evden. sabah bir kalktım adam yine geri gelmiş salonda oturuyor. sırf arabası var diye babam adamın arabasına binecek diye geri çağırmış sabah adamı. bu olaydan sonra şehir değiştirdim orada da yapamadım çünkü evimden uzağım düzenim bozuldu okulu bırakmak zorunda kaldım. ve düşündüm ki ben niye kaçıyorum düzenimi bozuyorum hayır babamın huzuru kaçsın. ve geri döndüm şuanda evimi vs düzelttim başka semte taşındım yeni çok şükür ama okulda 2 3 senelik boşluğum var benimde 1. sınıfa başlayanlar bu yıl mezun olacak. ben 3 senedir bu problemlerle uğraşıyorum. ve bu seneye kadar 1 gece bile güvende hissederek uyumadım. mecbur kalmadıkça insan içine çıkmamaya çalışıyorum. geçen yıl dışarıda resmi bir işimiz vardı yanında bir arkadaşı gelmiş bana diyor ki çok güzel bayansınız vesaire defalarca. sanane kardeşim benim güzelliğimden dedim. babam diyor ki o iyiliğinden öyle diyor. bir seferinde de yine resmi bir kurumda işimiz vardı gittik bir arkadaşı geldi yine babama dedi ki bak tuvalete gireceksen orada. babam da girdi. adam bana koşa koşa hediyelik dükkanından kahve takımı alıp geldi. ne alaka bunu kafanda paralarım senin diye kavga ettim adamla adam özür diledi. babam ne yaptı dersiniz? kahve takımını aldı hiçbir şey olmamış gibi çıktı. babamı dövecektim oradan çıkınca afedersiniz. bana dedi ki 'üzümünü ye bağını sorma'. şakaa değil. kırdım attım o fincanları. en son nokta şu oldu; o tehlikeli mahallede otururken yan komşumuz bekar bir adam vardı babaannesiyle yaşayan, sürekli onlara gidiyordu bak gitme dedim bu adamın gözü bende sakın gitme yalvarırım baba dedim. yok sen fesatsın şöyle böyle dedi. dinletemedim. en son ben şehir dışındayken bu adam bana mesaj attı arkadaş olabilir miyiz diye. hayır ne alaka dedim hemen kuzenlerime arattım özür diledi. normal şartlarda arkadaş olabilir miyiz dedi diye kimseye aratmaya gerek duyulmaz tabi ama orası öyle bir mahalle. babama anlattım ve hiçbir şey yapmadı abi kardeş gibi bişey konuşacakmış seninle ne var bunda dedi. o gün babamın üzerine yürüdüm bana neden sahip çıkmıyorsun diye evin kapısını camını indirdim kırdım. halama vs herkese söyledim bu olayı herkes babamın üzerine gitti. teyzemin evine gittim. bu olay son oldu artık benden çekindi. çünkü insanlıktan çıktım. oysa ki o kadar kibar bir insandım ki. sabrımın son noktasına gelmiştim. babamı psikiyatriye götürdüm bu davranışlarından ötürü her şeyi detaylı anlattım. orada o kadar normal davrandı ki hiçbir şeyin yok sadece yoğunluktan dolayı belki yorgun olabilirsin diyip gönderdiler. zaten kendi çevresinde de aşırı normal davranıyor. sadece bana özel bu tavırları. ve annem öldükten sonra babam evlenmedi ama evlenmemesinin sebebi ben değilim rahata alışması. şuanda çok şükür güvende olduğum bir yuva kurabildim çok bedel ödesem de, hala evin tüm yükü bende ama alıştım. ama babamın beni bu şekilde küçük düşürmesine alışamıyorum. ve asıl problem şu anda babamın beni böyle rezil kepaze ettiği durumlarda ben ne yapacağım? yarın bir gün evlenecek olsam arkamda kapı gibi duracak bir babam yok meczup gibi davranacak orada da biliyorum. allahtan ki akrabalarım var ama. böyle bir babayla görüldüğünüzde açık hedef haline geliyorsunuz yaşayan bilir. yani ne yapmalıyım bu konuda bilmiyorum. okul hayatım berbat oldu ancak bu yıl geri dönebileceğim ancak kendimi güvenli bir zemine oturtabildim. ve ilk kez bu hissi tadınca eve kapandım evden hiç çıkmak istemiyorum zorunda kalmadıkça. siz ne düşünüyorsunuz ne yapmalıyım? o kadar tek başına hissediyorum ki. insanların normal tamamen normal ebeveynlerini görünce özeniyorum. evde ne eziyet ederse etsin en azından başkalarına karşı arkamda dağ gibi babam var demek isterdim. ama 2 yaşında bir çocuktan farkı yok

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Babanizin belliki zihinsel bir engeli var ya da kusura bakmayin sizi pazarlama pesine dusmus, rezil bir adam.

Kendinize nasil, ne sekilde guvenli bir yuva kurabildiniz, herseyi anlatmissiniz ama bir noktada calisiyorum gibi bir detay goremedim.


Allah sabır versin kucugum, cidden bazi cocuklar hayata 20-0 geriden basliyor, dilerim bu dirayetini korur ve dimdik hayata tutunmayi basarabilirsin, evlenirken falan baban yokmus gibi davranman en sağlıklısı gibi gorunuyor.

Genişletmek için tıkla...

PinkMermaid .!.:

Hepsini okudum ve yaşadıklarınıza çok üzüldüm , dehşete kapıldım. Tek dileğim eş seçiminizi umarım doğru yapar, çok mutlu olursunuz…anne babamızı biz seçemiyoruz maalesef ama hayat arkadaşımızı, eşimizi biz seçiyoruz. Bir de ne yapın edin okulunuzu bitirin , mesleğiniz mutlaka olsun. Ne okuyordunuz bu arada ?

Genişletmek için tıkla...

sufisentir .!.:

Konu sahibi ben anlamadım şimdi babanız size zaten 3 yaşındayken sahip çıkmamış 23 yaşında niye sahip çıksınki?
Yani ısrarla bu bana sahip çık inadı neden çıkmayacak çöp evde homless gibi yaşıyor öyle bir baba olmak gibi bir niyeti yok.
Kimseyi zorla psikiyatriye götüremezsiniz o tedavi öyle bir şey değil.
Ayrıca yıllarca tehlikeli bir yerde neden kalmayı seçtiniz onu da anlamadım.
Madem üniversite kazandınız bir şekilde devlet yurduna kapağı atsaydınız.
Şu anda da uzaklaştım diyorsunuz naptınız nerde yaşıyorsunuz nasıl geçiriyorsunuz net değil hiçbir şey

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

çok teşekkür ederim. iletişim okuyorum.

Genişletmek için tıkla...

PinkMermaid .!.:

Çok iyi mutlaka okulunuzu bitirin . Böyle bir baba ve ev ortamında üniversite kazanmanız bile mucize, halanızla falan yaşama şansınız yok mu ?

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

atlamışım o kısmı. cafede çalışıyordum. şuanda çalışmıyorum. ama tekrar işe gireceğim. oyun ablalığı da yapıyordum. bu ev de annemin ama babamınn üzerine. babamın bir emeği yok yani aslında annemle evlenince işten çıkmış annemin çalışıp yaptığı her şey. babam bu eve kiracı sokmuştu asla çık dememişti adama ben yalvar yakar çıkarttım durumu izah edip. o da anlayışla karşıladı. eşyaları tadilatı vs yaptırdım. babam da mutfak alışverişi yapıyo bazen. evin tüm iş yükü bende zaten. çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Cop ev ile ayni yerden mi bahsediyoruz?

Genişletmek için tıkla...

Gocmenturna .!.:

İşin yoksa ise gir ayrı eve çık, babanla görüşme , hayatına girecek insana da babamla gorusmuyorum de. Kendini koruyup bu yasa geldigin için seni çok takdir ediyorum. Allah korumuş cidden başka hiçbir açıklaması yok.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

hayır. bu ev boştu ben doldurdum içini. kiracı vardı çok uzun süredir babam çıkartmıyordu. ben çıkarttım bu problemleri anlatıp. burası güvenli bir muhit oraya nazaran

Genişletmek için tıkla...