Ben zaten boşanın demedim ama çocuğunuz bahane olmasın alacağınız karara. Umarım eşiniz düzelir. Bende geçtim benzer yollardan ama kesinlikle hakaret yoktu bizde. Bir zaman koydum önüme. O zamana kadar düzelme olmazsa tayin isteyip gitmek istedim ama düzeldik çok şükür. Zor bir süreçti Kolay gelsin size.Ben yurtdisindayim. Burada Türkiye`deki gibi bakici yok, eger olursa da aylik 3000 euro ödeniyor. Krese gecen hafta basladi zaten, onda da daha hala alisamadi ben yaninda duruyorum 2 saat durup geliyoruz. Ben zaten alisinca is bakacagimi yazdim.
Benim derdim "babasindan ayrilirsam cocuga bakamam ortada kalirim" degil önceki mesajlarda da yazdim zaten. Onu babasindan ayri büyütmek istemiyorum, ileride pisman olmaktan korkuyorum. Eger düzelecekse ve dogumdan önceki gibi olma ihtimali varsa yanlis karar vermis olmayayim istiyorum.
Selam cnm evet annenin evladı olarak sana ekstra şevkat göstermesini beklemen çok ama cok normal. Ama diğer yönden bakınca sen eşinin çocuğunu doğuruyorsun. Kısaca bu beklentilerini sorgusuz sualsiz esin karşılamalı ve düşünmeliydi. Gayet yemeğini yapabilir hiç yapamıyorsa sana uygun ev yemekleri dışardan sipariş verebilirdi. Annenin yaptığı doğru olmayabilir ama sadece anneden hizmet beklemekte doğru değil. Ben annemden değil eşimden yemek yapmasını isterdim mesela. Diğer mevzu çocuğu hiç kucağa vermemeniz. Kadın alıp hoplatmaz yeni doğanı heralde. Onun da torunuyla bağı güçlenirdi. Yapmıyor dediğin işleri belki daha hevesle yapardı. Ama bebeği ondan kaçırdıkça onun merhamet duygularını devreye girmesini engellemişsiniz.Annem benden cok esini düsündü. ben dogum sancisi cekerken beni birakip eve gitti ona yemek yapmak icin. benim istedigim yemekleri o yemeyecekse ona ayri yemek yapiyordu. ama ben hastaneden eve geldigim ilk gün ac kaldim, annem hic bir sey yapmadi. tekrar belirtiyorum; sezeryanliyim. en son aksam oldu "anne yemek yapar misin" dedim öyle yapti.
burada hastanede refakatci yok. dogumdan sonra yalniz kaliyorsun gece. ben dogum yaptim, bunlar gittiler. o gece gözüm saatte sabah olsun da birileri gelsin istiyorum. sabaha kadar uyanik bekledim. sabah 8 oldu esim geldi. annem nerde dedim, kahvalti yapiyolar dedi. annem 10 da geldi... neyse bu baska bir hikaye.
böyle evlilik olmaz. olsa da nereye kadar böyle devam ettireceksiniz. düzelmeye de niyeti yok eşinizin. bir de çok çocuk yapalım diyormuş. önce var olan evladıyla ilgilenmeyi bilsin. babalık ve eş vazifesini tam yapıyormuş gibi bir de bunu istiyor ilginç. bence boşanın ve nafaka da isteyin çocuğun velayetini de alın. kendinizi toparlayınca işe de başlarsınız . en azından kafanız rahat geçinip gidersiniz. evladıma üzülüyorum demişsiniz ama o şuan daha küçük, huzurlu bir aile ortamında büyümeyecekse anne babanın yanında olmasına gerek yok. siz evladınıza sevginizi sonuna kadar sunacağınızı biliyorsanız, ilerisini düşünerek , hiç düzelme durumu yoksa evliliğinizin, çocuğunuzun ve sizin yıpranma durumunuzu düşünerek boşanın bence.Merhaba,
İçinden çıkamadığım bir sorunum var. Artık kafam durdu, ne yapacağımı bilmiyorum, dışarıdan bir gözle bana fikir verir misiniz lütfen?
Eşimle oğlumuz doğana kadar iyiydik. Arada tartışmalarımız olurdu tabii ama genelde ben alttan alsam bile çözerdik. Tartışsak bile saygı sınırını da aşmamıştık. Birbirimize kötü sözler söylemezdik. Ses yükseltmeme bile bozulurdu.
Doğumdan sonra, o sırada yaşananların da etkisiyle her şey koptu. O sırada annemle de anlaşamadılar. Annem bırakıp gitti. 5. Günden itibaren yalnız kaldık. Sonra hep annemi suçladığı için acısını benden çıkardı. O dönem bana hem yardım etti hem kötü davrandı. Akşama kadar bebekle uğraştıktan sonra işten geldiğinde ben bir "nasılsın" diye sormasını beklerken yüzüme bile bakmıyordu. Sadece oğlumu kontrol edip arkasını dönüp gidiyordu. Bazen tartışıyorduk ve benimle evlenip çocuk yaptığı için çok pişman olduğunu söylüyordu. Halbuki 5 yıllık sevgililik döneminden sonra evlenip evlendikten 5 yıl sonra çocuk sahibi olmuştuk.
Aylar böyle geçti. Bu süre içinde bana hakaretler etti. Lanetler okudu. Allah belanı versin bile dedi. Uzun süre ne yapacağımı bilemedim. Bana git diyordu. Bebek olduğu için bırakıp gidemedim. Ailem yok sayılır o kısmı hiç sormayın. Yardım isteyebileceğim kimse yok.
Meslek sahibiyim ama çocuk henüz küçük olduğu için çalışamıyorum. Bırakacak kimsem yok.
Son bir kaç aydır biraz düzelme var gibiydi. O da hata yaptığını söyledi. Hatta ara ara yine çocuk yapalım demeye başladı. Bazen iyi bazen kötü oluyorduk. Yani bir gün tartışıp küsüyorduk iki gün sonra seni seviyorum diyordu. 3-5 çocuk yapalım diyordu.
En son geçen hafta yine kavga ettik. Bana yine hakaret etti. Ben de tepki koydum. Yumuşamaya çalıştı ama ben çok sinirlenmiştim. Sonra ben yumuşamayınca daha da sinirlendi ve en son yine lanet olsun, gerizekalı, çok pişmanım falan dedi. Ben de hepsine karşılık verdim. En son avukata gidicem hayatımdan çık dedi. Bir haftadır konuşmuyoruz. Bugün yine gidip böyle mi olacak hep dedim. Benimle konuşmak istemediğini söyledi. Bu arada çocukla hep ben ilgileniyorum ve sormuyor yalnız bıraktı bizi. Bunu söyleyince, baştan düşünecektin dedi. En son bir karar ver ne yapacasın dedim, o ise benimle yaşamak istemediğini ama bir karar veremediğini söyledi. Kısa bir evden çıkacaktım kafamı toplamak için. "Git bir daha gelme" dedi.
Şimdi çocuk olmasa zaten düşünmem bile ama oğlumuz 2 yaşında ve ikimizi de bırakmıyor. Onun yanında ise sürekli anne anne diyor. Benim yanımda ise sürekli baba baba diyor. Bizi akşamları biraraya getirmeye çalışıyor. Akşam çıkarken bile beni bırakmadı babasını da bırakmadı mecbur beraber çıktık. Ona kıyamıyorum.
Oğlum için bu hakaretlere katlanmalı mıyım? Siz olsanız ne yapardınız?
Bazi erkekler bebekten sonra oluyor boyle canim herkes baba olmayi kaldiramiyor. Sorumluluk agir geliyor. Is hayati yoruyor bir de cocuk durmayinca iyice bikiyorlar. Sen dogumdan sonra psikolojik olarak zaten degisiyorsun gergin oluyorsun. Ondan seni anlamasini yardim etmesini bekliyorsun ama etmiyor. Kimseden bisey bekleme canim kendi kendine yetmeye calis. Esini de hemen bosamaya falan kalkma biraz zaman ver bence bu gunler gecici . Ustune dusme fazla ilgilenme birak kendi basinin caresine baksin bak nasil akli basina gelirMerhaba,
İçinden çıkamadığım bir sorunum var. Artık kafam durdu, ne yapacağımı bilmiyorum, dışarıdan bir gözle bana fikir verir misiniz lütfen?
Eşimle oğlumuz doğana kadar iyiydik. Arada tartışmalarımız olurdu tabii ama genelde ben alttan alsam bile çözerdik. Tartışsak bile saygı sınırını da aşmamıştık. Birbirimize kötü sözler söylemezdik. Ses yükseltmeme bile bozulurdu.
Doğumdan sonra, o sırada yaşananların da etkisiyle her şey koptu. O sırada annemle de anlaşamadılar. Annem bırakıp gitti. 5. Günden itibaren yalnız kaldık. Sonra hep annemi suçladığı için acısını benden çıkardı. O dönem bana hem yardım etti hem kötü davrandı. Akşama kadar bebekle uğraştıktan sonra işten geldiğinde ben bir "nasılsın" diye sormasını beklerken yüzüme bile bakmıyordu. Sadece oğlumu kontrol edip arkasını dönüp gidiyordu. Bazen tartışıyorduk ve benimle evlenip çocuk yaptığı için çok pişman olduğunu söylüyordu. Halbuki 5 yıllık sevgililik döneminden sonra evlenip evlendikten 5 yıl sonra çocuk sahibi olmuştuk.
Aylar böyle geçti. Bu süre içinde bana hakaretler etti. Lanetler okudu. Allah belanı versin bile dedi. Uzun süre ne yapacağımı bilemedim. Bana git diyordu. Bebek olduğu için bırakıp gidemedim. Ailem yok sayılır o kısmı hiç sormayın. Yardım isteyebileceğim kimse yok.
Meslek sahibiyim ama çocuk henüz küçük olduğu için çalışamıyorum. Bırakacak kimsem yok.
Son bir kaç aydır biraz düzelme var gibiydi. O da hata yaptığını söyledi. Hatta ara ara yine çocuk yapalım demeye başladı. Bazen iyi bazen kötü oluyorduk. Yani bir gün tartışıp küsüyorduk iki gün sonra seni seviyorum diyordu. 3-5 çocuk yapalım diyordu.
En son geçen hafta yine kavga ettik. Bana yine hakaret etti. Ben de tepki koydum. Yumuşamaya çalıştı ama ben çok sinirlenmiştim. Sonra ben yumuşamayınca daha da sinirlendi ve en son yine lanet olsun, gerizekalı, çok pişmanım falan dedi. Ben de hepsine karşılık verdim. En son avukata gidicem hayatımdan çık dedi. Bir haftadır konuşmuyoruz. Bugün yine gidip böyle mi olacak hep dedim. Benimle konuşmak istemediğini söyledi. Bu arada çocukla hep ben ilgileniyorum ve sormuyor yalnız bıraktı bizi. Bunu söyleyince, baştan düşünecektin dedi. En son bir karar ver ne yapacasın dedim, o ise benimle yaşamak istemediğini ama bir karar veremediğini söyledi. Kısa bir evden çıkacaktım kafamı toplamak için. "Git bir daha gelme" dedi.
Şimdi çocuk olmasa zaten düşünmem bile ama oğlumuz 2 yaşında ve ikimizi de bırakmıyor. Onun yanında ise sürekli anne anne diyor. Benim yanımda ise sürekli baba baba diyor. Bizi akşamları biraraya getirmeye çalışıyor. Akşam çıkarken bile beni bırakmadı babasını da bırakmadı mecbur beraber çıktık. Ona kıyamıyorum.
Oğlum için bu hakaretlere katlanmalı mıyım? Siz olsanız ne yapardınız?
Oğlunuz bu kadar gurursuz aciz bir anneyi mi hakediyor? Kendi zaaflarınızın suçunu bebeğe yüklemeyin; sizi sevmeyen saygı dahi duymayan evden kovan bir adamı bırakamamanızın vicdani yükü haketmiyor bebeğiniz
Eşi hakaret ediyor, evden kovuyor, onunla yaşamak istemediğini boşanacağını söylüyor. Bu sadece eve yeni bir üyenin gelmesi sarsıntısı mı sizce. Adam düpedüz yakasından silkeleyip atmaya çalışıyor konu sahibini. Konu sahibi maddi durum uygun değil onu çözüp öyle ayrılmayı bekliyorum filan dese tamam ama bebeğim babasını seviyor diye boşanmamaya mazeret bulmuş. Yıllarca psikolojik baskı altında yaşayacak sonra da çocuğuna senin için yaptım diyecek iki kere iki dört. Çocuğa bunu yapmaya hakkı var mıKadın çalışmıyor henüz. Çocuk da hem anası hem de babası ile vakit geçirmeyi seviyor. Çocukla birlikte sarsılmış bir ilişki var. Çok abartılı bir yorum bu.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?