Yerinde olsam bu kadar artislik yapıp sana ihtiyacı olmadığını düşünüyor madem çocuğuda bırakır çıkardım. 2 gün kalsın bakalım çocukla ne yapacak kime baktıracak? Pişman olup ayaklarına kapanırsa sende onu kullan 3-4 yaşına kadar sabredip sonra tekmeyi bas. Çalışır kreşe verirsin.Hayır evi ve işi dışında başka bir hayatı yok. İşten çıkınca oğlu için koşarak eve gelir.
Yerinde olsam bu kadar artislik yapıp sana ihtiyacı olmadığını düşünüyor madem çocuğuda bırakır çıkardım. 2 gün kalsın bakalım çocukla ne yapacak kime baktıracak? Pişman olup ayaklarına kapanırsa sende onu kullan 3-4 yaşına kadar sabredip sonra tekmeyi bas. Çalışır kreşe verirsin.
Hayır bahane etmiyorum. Bir çocuk babasını da görerek büyümeli aslında bence. Ben onu yalnız büyütürüm ama bana babasını sorduğunda pişman olmaktan korkuyorum.kusura bakmayın ama sizi hayatında istemeyen bir adamın hayatında kalabilmek için çocuğunuzu bahane ediyorsunuz bence.
2 yaşındaki sabi sizi bir araya getirmeye vs uğraşamaz. hak ettiği tek şey huzurlu bir ortamda büyümek, annesinin evden kovulduğu lanet okunduğu değil.
Hanımlar hatırlıyor musunuz?
Mehmet Aslantuğ ne demisti?
Hicbir kadın geleceğini bir adamın vicdanına ,aşkına,günün sonunda aklının karışmasına bırakmamalıdır.
Siz tam olarak bunu yapıyorsunuz işte bahanenizde çocuk.
Çocuk küçük demissiniz oysa 2 yaşında.
Burada yasal izin bitince işine dönen kadınlar var.
2 yaşında çocuk gayet kreşe gidebilir.
Siz de iş bulup çalışabilirsiniz.
Adam sizi çanta gibi evden kovuyor küsuyor konuşmuyor.
Siz de gidip ne yapacağına karar ver diyorsunuz .
Sizin fikriniz aklınız yok mu?
Hayır adam karar vermiş ne yapacağına ama ısrarla anlamıyorsunuz gerçekten ilginç.
Ayrıca anneniz ilgilenmeyebilir mesela benim annem 5 gün de kalmazdı 2 3 gün kalır giderdi.
Ne yapalım şimdi bu yüzden evlilik mi bozulsun anneye güvenerek çocuk yapılmaz zaten.
Esinizin bu tavri sacma cok merakliysa kendisi yardımcı olsaydı size madem.
Kendisi isten gelip yemeği yapsaydı.
Anneniz vefat etmiste olabilirdi o zaman ne yapacaktı?
Bu adamda kaybetme korkusu falan kalmamış zaten saygısızlık diz boyu terapist ne yapsın ki?
Düzelmeye niyeti olsa gider o da odasına girip terapi alirdi zaten.
Siz de gidip ne yapacağına karar ver diyorsunuz .
Sizin fikriniz aklınız yok mu?
Hayır adam karar vermiş ne yapacağına ama ısrarla anlamıyorsunuz gerçekten ilginç.
Benimde aklima baska bisey gelmedi kesin oyledirbu kovma işleri alarm veriyor dikkat!
sakı hayatında birileri olmasın.
Madem öyle al karsına güzelce konuş canım sen beni hayatında istemiyor musun o zaman git mahkemeye yada gel anlaşmalı boşanalım çocuğa zaten nafaka verecek kreşede başlamış sizde bi işe girersiniz en azından hergün onun çenesini cekmezsin. Babasıyla büyüyecek zaten görüşecek hafta sonları alır iki gün. Benim kaynım boşandı 1 yıl oldu nafaka ödüyor oğluna hafta sonlarıda alıp getiriyor. Hayatında biri bile var şuan gayet huzurlu bence biraz cesaret gerekiyorYukarıdaki mesajda yazdım. Sonradan pişman olmaktan korkuyorum. Oğluna karşı iyi bir baba çünkü.
Kreşe yeni başladı aslında. Alışma sürecinde. Alışınca iş arayacağım.
Evden kovma olayı biraz yanlış anlaşılmış. Git diyor ama "hayatımdan git" anlamında.
Bu olayda esin haklı kusura bakma yanlista anlama o eski model anneler kalmadi herhalde ya da annecikler var. Seninki icin demiyorum ama benim annem annecik mesela keske gelmeseymis annen.Bu arada annemle olan kısımda ikisi de haksız olsa da daha çok eşimi haklı buluyorum. Annem güya bize yardıma geldi ama doğumdan önce misafir gibi davrandı. Ben tutup 9 aylık hamile halimle yemek yapıyordum. Eşim "niye geldi o zaman" diyordu. Annem ise bebeğe bakmaya geldiğini düşünüp "yemek yapmaya mı geldim ben buraya" falan diyordu.
Şimdiki aklım olsa çağırmazdım. Ama eşimden çok ben mağdur oldum zaten, üstüne bir de o yüklendi bana.
Allah yardımcın olsun.Merhaba,
İçinden çıkamadığım bir sorunum var. Artık kafam durdu, ne yapacağımı bilmiyorum, dışarıdan bir gözle bana fikir verir misiniz lütfen?
Eşimle oğlumuz doğana kadar iyiydik. Arada tartışmalarımız olurdu tabii ama genelde ben alttan alsam bile çözerdik. Tartışsak bile saygı sınırını da aşmamıştık. Birbirimize kötü sözler söylemezdik. Ses yükseltmeme bile bozulurdu.
Doğumdan sonra, o sırada yaşananların da etkisiyle her şey koptu. O sırada annemle de anlaşamadılar. Annem bırakıp gitti. 5. Günden itibaren yalnız kaldık. Sonra hep annemi suçladığı için acısını benden çıkardı. O dönem bana hem yardım etti hem kötü davrandı. Akşama kadar bebekle uğraştıktan sonra işten geldiğinde ben bir "nasılsın" diye sormasını beklerken yüzüme bile bakmıyordu. Sadece oğlumu kontrol edip arkasını dönüp gidiyordu. Bazen tartışıyorduk ve benimle evlenip çocuk yaptığı için çok pişman olduğunu söylüyordu. Halbuki 5 yıllık sevgililik döneminden sonra evlenip evlendikten 5 yıl sonra çocuk sahibi olmuştuk.
Aylar böyle geçti. Bu süre içinde bana hakaretler etti. Lanetler okudu. Allah belanı versin bile dedi. Uzun süre ne yapacağımı bilemedim. Bana git diyordu. Bebek olduğu için bırakıp gidemedim. Ailem yok sayılır o kısmı hiç sormayın. Yardım isteyebileceğim kimse yok.
Meslek sahibiyim ama çocuk henüz küçük olduğu için çalışamıyorum. Bırakacak kimsem yok.
Son bir kaç aydır biraz düzelme var gibiydi. O da hata yaptığını söyledi. Hatta ara ara yine çocuk yapalım demeye başladı. Bazen iyi bazen kötü oluyorduk. Yani bir gün tartışıp küsüyorduk iki gün sonra seni seviyorum diyordu. 3-5 çocuk yapalım diyordu.
En son geçen hafta yine kavga ettik. Bana yine hakaret etti. Ben de tepki koydum. Yumuşamaya çalıştı ama ben çok sinirlenmiştim. Sonra ben yumuşamayınca daha da sinirlendi ve en son yine lanet olsun, gerizekalı, çok pişmanım falan dedi. Ben de hepsine karşılık verdim. En son avukata gidicem hayatımdan çık dedi. Bir haftadır konuşmuyoruz. Bugün yine gidip böyle mi olacak hep dedim. Benimle konuşmak istemediğini söyledi. Bu arada çocukla hep ben ilgileniyorum ve sormuyor yalnız bıraktı bizi. Bunu söyleyince, baştan düşünecektin dedi. En son bir karar ver ne yapacasın dedim, o ise benimle yaşamak istemediğini ama bir karar veremediğini söyledi. Kısa bir evden çıkacaktım kafamı toplamak için. "Git bir daha gelme" dedi.
Şimdi çocuk olmasa zaten düşünmem bile ama oğlumuz 2 yaşında ve ikimizi de bırakmıyor. Onun yanında ise sürekli anne anne diyor. Benim yanımda ise sürekli baba baba diyor. Bizi akşamları biraraya getirmeye çalışıyor. Akşam çıkarken bile beni bırakmadı babasını da bırakmadı mecbur beraber çıktık. Ona kıyamıyorum.
Oğlum için bu hakaretlere katlanmalı mıyım? Siz olsanız ne yapardınız?
O yazdığınız ozetin ozetinin özeti olmuş. Koptuk dediğiniz olaylar annenizin yemek yapmaması olamaz.
Peki tartışma Nasıl oldu
Yani eşin haklı yemek bile yapmayacaksa neden geldi
Doğumdan sonra bebeği paylaşamadılar mı
Anneler diyor ya Bebek ağladığı anda Kv koştu benim herhangi bir şey yapmama izin vermedi vs
Eşine sen anlamazsın tutamazsın bırak elleme vs mi dedi anneniz
Ben ve kardeşim böyle bir anne baba ile büyüdük.ek olarak fiziksel şiddette vardı.
Sonuç ; erken yaşta antidepresan kullanmaya başlayan , güvensiz birer birey olduk ikimizde.düzelmek yıllarımızı aldı.
Anne babalar , aman çocuğum babasız annesiz kalmasın derken , aslında gelecekte sorunları olan bir evlat yetiştiriyorlar farkında değiller.
Boşanmayacaksanız affedeceksiniz.
WauwwSimdi annemle olan kismin detayini yazayim.
Annemle babam ayri. Annem doguma ikinci esi ile geldi. Simdi olsa asla kabul etmem ama ben o zamanlar bilemedim. Idare edebiliriz sandim. Ama dogumdan önce geldiklerinde gördüm ki esi uyumlu bir insan degil. Benim esime bir sürü surat asti. Benim esim de alttan almadi. O da aynen karsilik verdi, o da selam vermedi. Sonra annem biz misafiriz bize niye öyle davraniyor dedi. Böyle problemler oldu. Bu siralarda ben idare ettim. Esim mesela ben hamile oldugum icin oturayim annem yemek yapsin sofra kursun diye düsünüyordu. Annem de ben misafirim siz bana ev sahibiymisim gibi davranmami bekliyorsunuz diyordu. Ben buraya yemek yapmaya mi geldim falan dedi iste.
Dogum zorunlu sezeryan oldu. Benim esim de cok asiri pimpirikli birisi. Annem bebekle degil diger islerle ilgilensin istedi. Öncesinde de anlasmazliklar oldugu icin zit gitti zaten. Tam tersine esim annemin bebegi kucagina almasini istemedi ilk günlerde. Yani aslinda esimin düsüncesi bebek sakince annesinde dursun öyle kucaktan kucaga hoplatilip gezdirilmesin yönündeydi, ki bence de dogruydu. Ama annem bunu yanlis anladi bana bebegi vermiyorlar olayina girdi. Esim cidden hastanede falan da onlarin kucagina vermedi bebegi ama.
Kocasi da zaten bir sürü huysuzluk cikardi. Bebek dogduktan 2-3 gün sonra haftaya gidelim demeye basladi. Ben de anneme evet haftaya gidin daha iyi olur dedim. Ertesi gün küsüp gittiler :/
Wauww
Annenize üzüldüm
Kadın gitmekte haklıymış
Birde bunu başınamı kakıyor eşiniz
Çok tuhaf bir eşiniz var
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?