- 23 Kasım 2020
- 956
- 3.991
- 63
- 29
- Konu Sahibi zatenasklarhepboyle
- #1
Merhabalar hepinizin kafasını şişireceğim için öncelikle üzgünüm, fakat ne bir arkadaşım ne beni anlayan bir ailem yok. Sizlerden başka bana yardım edebilecek hiç kimse yok.
Konu, 3 senelik erkek arkadaşımla, ruh eşim dediğim hayatımda sahip olduğum tek insanla onsuz ölürüm dediğim canımın içiyle ayrılmayı düşünüyorum. Sebep tembelliği işsiz takılmak istemesi.(bunu kendi de kabul ediyor dünyanın en tembel en vasıfsız insanıyım diyor)
Geçen sene subaylık deneyeceğim dedi. Ardından baktı subay olmak çok zor gitti polisliği kafasına koydu ona da tamam dedim, kilo vermesi gerekiyordu çok değil 20 kilo ve 1 senede veremedi. Kâh çabaladı kâh çabalamadı.. şimdi de "yeter ki gitme babamla konuşurum dükkan açarız yapabileceğim en vasıfsız bana en uygun meslek bu sonuçta" diyor ama ben kendime soruyorum bu hayatı istiyor muyum bu insanı istiyor muyum ?? Hayatım boyunca eşşek gibi ders çalışmış imkansızlıklar içinde gitmiş en iyi 5 üniversiteden birinde psikoloji okumuş üstüne yurtdışında yl yapan biri olarak hayatımın anlamı dediğim insanın bu kadar gayretsiz olması beni mahvediyor ve bir gelecek göremememe sebep oluyor.
Ben simdi ne yapayim o kadar çaresizim ki ondan başka kimsem yok. Yeri geldi ailemin ruhumda açtığı yaraları bile bu kişi sardı. Onsuzluğa nasil dayanacağım?? Peki devam edersem onun bu pasifliğiyle ne yapacağım?? Dükkan açarım diyor ama iki güne ondan da bikmasindan korkuyorum ve haliyle bana o güveni artık vermiyor. Ne olur akıl verin. (Yaşlar 25/30)
Konu, 3 senelik erkek arkadaşımla, ruh eşim dediğim hayatımda sahip olduğum tek insanla onsuz ölürüm dediğim canımın içiyle ayrılmayı düşünüyorum. Sebep tembelliği işsiz takılmak istemesi.(bunu kendi de kabul ediyor dünyanın en tembel en vasıfsız insanıyım diyor)
Geçen sene subaylık deneyeceğim dedi. Ardından baktı subay olmak çok zor gitti polisliği kafasına koydu ona da tamam dedim, kilo vermesi gerekiyordu çok değil 20 kilo ve 1 senede veremedi. Kâh çabaladı kâh çabalamadı.. şimdi de "yeter ki gitme babamla konuşurum dükkan açarız yapabileceğim en vasıfsız bana en uygun meslek bu sonuçta" diyor ama ben kendime soruyorum bu hayatı istiyor muyum bu insanı istiyor muyum ?? Hayatım boyunca eşşek gibi ders çalışmış imkansızlıklar içinde gitmiş en iyi 5 üniversiteden birinde psikoloji okumuş üstüne yurtdışında yl yapan biri olarak hayatımın anlamı dediğim insanın bu kadar gayretsiz olması beni mahvediyor ve bir gelecek göremememe sebep oluyor.
Ben simdi ne yapayim o kadar çaresizim ki ondan başka kimsem yok. Yeri geldi ailemin ruhumda açtığı yaraları bile bu kişi sardı. Onsuzluğa nasil dayanacağım?? Peki devam edersem onun bu pasifliğiyle ne yapacağım?? Dükkan açarım diyor ama iki güne ondan da bikmasindan korkuyorum ve haliyle bana o güveni artık vermiyor. Ne olur akıl verin. (Yaşlar 25/30)
Ben de PhD biriyim, hiçbir çabası olmayan bir insanla kadın olsun erkek olsun tek ortak noktam yok. yani bluluşup ne konuşucam mesela ya da neresini sevicem ?
