hattaa bak aklıma ne geldi. bir gün salıncakta sallanırken çok feci düşmüştüm. daha ilk okul 3.sınıf falan olsa gerek. canımın acısıyla ağlayıp annemden bir teselli, bir dokunuş umarken niye düştün diye dövmüştü beni. yani anlayacağın sebebini bilmediğim bir sevgisizlikle büyüdüm. aynısını çocuklarımada yaşattılar.sevemediler benide çocuklarımıda. ama gitsen sorsan damadımı kızımdan çok seviyorum der annem. afedersiniz eşimin onca hakaretine, küfrüne, evden kovmalarına maruz kaldığı halde! ama başbaşa kalıncada eşimi yerden yere vurur. çok pis bir sarmal. ben bunca sene çözemedim.Ailen sana karşı niye böyleMunzevi_
çok sağolben daha aile mevzuma hiç girmedim bile. küçüklüğümden beri yaşadıklarım, bana yaptıkları gerçekten ayrı azap. mesela çocukken hiç arkadaşlarımın annelerinden dayak yediklerini, kötü söz işittiklerini görmezdim.sanırdım ki sadece evlerinde dövüyorlardır.ama ben her dayak yerken komşular alırdı beni ellerinden. sonra evlerine götürür üzümler, çikolatalar yedirirler evlerinde uyuturlardı. kendim anne olunca öğrendim.çocuğunun canı yanınca annenin daha çok yandığını.benim annemin babamın abilerimin canı hiç yanmıyordu beni döverlerken. ben yinede hiçbir gün kıyamadım onlara.ama eşim ve bazı konular yüzünden artık onlarlada irtibatımı kestim. 5 yıldır sadece anneler/babalar gününde ve bayramlarda arıyorum. zaten çokta ummurlarında değilim.
dökmüşken iyce dökeyim içimi. yıllardır içimde kalan ve şuan ilk aklıma gelenleri... dedimya 1 evin 1 kızıydım. kız çocuğuna ait hiçbirşeyim olmadı. ne bir cicili elbisem, ne ayakkabım nede bir oyuncağım. hemde hiç! ailemin maddi durumu kötü değildi.herzaman ilk elektrikli eşyalarda dahil en yeni moda eşyalar ilk bizim evimize girerdi.herkes ilk bizde görürdü. etrafımızda sadece benim annemin parfümleri makyaj malzemeleri olurdu.abilerim çocukluklarında bile hep 2 dirhem 1 çekirdek giyinirlerdi.benim jenerasyonum bilir.o zamanlar bu yeşil parkaları sadece erkek çocuklar giyerdi. ben bir kız çocuğu olarak hep abilerimin küçük gelen kıyafetleriyle büyüdüm.birde kalın pazen kumaş derler onlardan pijama dikerdi annem.erkek parkaları, erkek kumaş pantolonlar, erkek ayakkabı/çizmeleriyle büyüdüm.okula başladım.abilerimin arta kalan defterleri kullanılmış yaprakları kesilerek verilirdi bana.küçük serçe kadar olan kurşun kalemde yeterdi onların kızlarına. ilk oyuncağım 13 yaşımdayken abimin yolda bulup getirdiği bir naylon bebekti. 13 yaşımda : ) ilk elbisemde öğretmen beni koroya seçtiği için koro elbisemdi. yine jenerasyonum bilir. 40 lı yaşların çocukluğunda tüllü elbiseler çok modaydı. nasıl yalvarmıştım almaları için.ama tabikide almadılar.ticaret lisesi okudum.2. ve 3. sınıflarda staj görüyorduk.asgari ücret maaş alıyorduk.yol param hariç 1 kuruş fazla para verilmezdi.bir kış günü otobüs biletim rüzgardan uçtu ve şehrin ortasında kalakaldım.hiç tanımadığım birinden bilet istemiştim. aldığım o maaş 2 abim arasında harçlık bölüştürülürdü.ama o zamanlar hiç umursamazdım.hatta mutlu bile olurdum.değersizliğimi görmezden gelirdim. 3 evi var babamın.2 oğlunada dayadı döşedi. altlarına arabalarını çekti. beni geçin çocuklarımın eline 3 kuruş tutuşturduğunu bilmem. yinede onların canı sağolsun.herşeyden mahrum büyüdüm. en çokda sevgiden. ama sebebi muamma. çok durmadan yazıyorum inşallah forum kurallarına aykırı bir durum değildir. yani işte anlat anlat bitmez. her konuda derin yaralarım var.Ailen sana karşı niye böyleMunzevi_
15 gün mü! bu süre içinde hangi derde derman bulunur ki. çok üzüldüm şuan. internetten sadece sığınma evi ve şefkat dere bakındım. sığınma evi heryerde 3 ay ve hatta şartlara göre 6 aya kadar esneyebiliyor diye okudum.arkadaşınız belki çalışıyorsa o yüzden kısa süreli olmuş olabilir.Gordunuz mü ^cefakar kadın^ olmak marifet değilmiş.
Sığınma evleri kısa süre size bakıyor.
Bir tanıdığım yerleşti 15 gün süre vermişler. Sonrasında memleketine döndü belki de herkesin durumuna goredir tam bilmiyorum.
Morcatiyı aradiniz mi hiç ordan bir öğrenin nasıl bir destekleri oluyor ne sunuyorlar size bi konuşun.
Amin insallah. Cocuklarınız güçlü anneleriyle gurur duyacaklardır merak etmeyinson cümlen tam hissiyatım. küçük çocuğum bu sene okula başlayacak. o 3 aylık sığınma evi sürecinde okul saatlerine uygun bir iş bulunması tek duam. işkuruda bugün internetten araştıracağım.inşallah rabbim evlatlarımın ve benim yüzüne baksın, birdaha utandırmasın.
Yaşında bisey yok. Bizim okula iskurun gönderdiği personel kadinlar senden kat kat büyük. Ayrica nafaka vermek onun keyfi verecegi bi karar değil. Devlet mahkeme sonucunda maasinin belli kısmını haczeder nafakani vermezse.yaşla alakalı umudum olmadığı için işkura hiç aklıma gelmedi. inanın iş seçecek durumda değilim.o konuda cesaretim tam. kesinlikle çalışmaktan gocunmam. nafakaya gelince, vermemek için her yola başvuracağına eminim. bu son tartışmamızdan sonra eve para bile bırakmayacağını söyledi ve bırakmadan gitti.
Allah allah nasıl is bu böyle? Sizi istemeden mi doğurdular anlamadım, evlatlık misiniz?dökmüşken iyce dökeyim içimi. yıllardır içimde kalan ve şuan ilk aklıma gelenleri... dedimya 1 evin 1 kızıydım. kız çocuğuna ait hiçbirşeyim olmadı. ne bir cicili elbisem, ne ayakkabım nede bir oyuncağım. hemde hiç! ailemin maddi durumu kötü değildi.herzaman ilk elektrikli eşyalarda dahil en yeni moda eşyalar ilk bizim evimize girerdi.herkes ilk bizde görürdü. etrafımızda sadece benim annemin parfümleri makyaj malzemeleri olurdu.abilerim çocukluklarında bile hep 2 dirhem 1 çekirdek giyinirlerdi.benim jenerasyonum bilir.o zamanlar bu yeşil parkaları sadece erkek çocuklar giyerdi. ben bir kız çocuğu olarak hep abilerimin küçük gelen kıyafetleriyle büyüdüm.birde kalın pazen kumaş derler onlardan pijama dikerdi annem.erkek parkaları, erkek kumaş pantolonlar, erkek ayakkabı/çizmeleriyle büyüdüm.okula başladım.abilerimin arta kalan defterleri kullanılmış yaprakları kesilerek verilirdi bana.küçük serçe kadar olan kurşun kalemde yeterdi onların kızlarına. ilk oyuncağım 13 yaşımdayken abimin yolda bulup getirdiği bir naylon bebekti. 13 yaşımda : ) ilk elbisemde öğretmen beni koroya seçtiği için koro elbisemdi. yine jenerasyonum bilir. 40 lı yaşların çocukluğunda tüllü elbiseler çok modaydı. nasıl yalvarmıştım almaları için.ama tabikide almadılar.ticaret lisesi okudum.2. ve 3. sınıflarda staj görüyorduk.asgari ücret maaş alıyorduk.yol param hariç 1 kuruş fazla para verilmezdi.bir kış günü otobüs biletim rüzgardan uçtu ve şehrin ortasında kalakaldım.hiç tanımadığım birinden bilet istemiştim. aldığım o maaş 2 abim arasında harçlık bölüştürülürdü.ama o zamanlar hiç umursamazdım.hatta mutlu bile olurdum.değersizliğimi görmezden gelirdim. 3 evi var babamın.2 oğlunada dayadı döşedi. altlarına arabalarını çekti. beni geçin çocuklarımın eline 3 kuruş tutuşturduğunu bilmem. yinede onların canı sağolsun.herşeyden mahrum büyüdüm. en çokda sevgiden. ama sebebi muamma. çok durmadan yazıyorum inşallah forum kurallarına aykırı bir durum değildir. yani işte anlat anlat bitmez. her konuda derin yaralarım var.
Malesef bizim hukuk sistemimiz ozellikle kadınlar konusunda çok aksaklıklara uğrayabiliyor.eşimide çok iyi tanıdığım için nafaka ya da ondan gelecek hiç bir şeyin hayalini kuramıyorum da.Yaşında bisey yok. Bizim okula iskurun gönderdiği personel kadinlar senden kat kat büyük. Ayrica nafaka vermek onun keyfi verecegi bi karar değil. Devlet mahkeme sonucunda maasinin belli kısmını haczeder nafakani vermezse.
çok daha ağırlarını babamla yaşadık yıllarca biz büyüyene kadar annem bişe yapamadı hiçbir yerden desteğimiz yoktu. Şuan da çocukların için konuşabilirim yeterince büyümüşler aslında garsonluk yap aşçılık yap ne ailene ne o adama daha fazla fırsat verme geceleri aç uyusaydım annem onları çekmeseydi benim ve kardeşlerimin psikolojisi çok daha iyi olurdu derim hep. Çocukların karşısında rezil oldum veya normal anne baba falan diye düşünme bende hep kıskandım iyi aileleri şuan 26 yaşındayım keşke diyorum ufacık yaştan bi annem olsaymış bi tas çorba evimizde huzur olsaymış. annemde bize rezil falan olmadı aksine hem babam hem annem gibi gördük hep güçlü gördük bizim için katlandığı şeyler diye düşündük. Ben pek anlatamadım mesajla ama umarım sen anlarsın. Allah yardımcın olsun
Anlıyorum tabi.tıpkı çocuklarımın şu anki durumunu senin çok iyi anlayabildiğin gibi.onlara henüz bu sığınma evi olayını açmadım.galiba işin en zor kısmıda bu olacak.ortanca oğlumun okul hayatının etkilenmesinden çok korkuyorum.ama başka çarem yok.onlarda zaten 2 gündür çok moralsizler.inşallah bugünleri en az hasarla atlatabiliriz.çok daha ağırlarını babamla yaşadık yıllarca biz büyüyene kadar annem bişe yapamadı hiçbir yerden desteğimiz yoktu. Şuan da çocukların için konuşabilirim yeterince büyümüşler aslında garsonluk yap aşçılık yap ne ailene ne o adama daha fazla fırsat verme geceleri aç uyusaydım annem onları çekmeseydi benim ve kardeşlerimin psikolojisi çok daha iyi olurdu derim hep. Çocukların karşısında rezil oldum veya normal anne baba falan diye düşünme bende hep kıskandım iyi aileleri şuan 26 yaşındayım keşke diyorum ufacık yaştan bi annem olsaymış bi tas çorba evimizde huzur olsaymış. annemde bize rezil falan olmadı aksine hem babam hem annem gibi gördük hep güçlü gördük bizim için katlandığı şeyler diye düşündük. Ben pek anlatamadım mesajla ama umarım sen anlarsın. Allah yardımcın olsun
Böyle olmasını ne çok isterdim biliyormusun. Evlatlık olmuş olsam bu yapılanlara bu kadar üzülmeyebilirdim.onlara da hak verebilirdim. Bu soruyu tüm hayatım boyunca arkadaşlarım tanıdıklarım da hrp sormuşlardır bana. Çünkü anormalliğin herkes farkına varıyordu.ama "ne yazık ki" öz evladım. Zaten görünüş olarak annemle tıpa tıp bi benzerlik söz konusu. Benlerimize kadar.Allah allah nasıl is bu böyle? Sizi istemeden mi doğurdular anlamadım, evlatlık misiniz?
Hayır öz çocuklarıyımEvlatlıkmısınız acaba ? Aklıma o geldı
Amin. Allah hepinizden razı olsun.Allah yardimciniz olsun.
Icim paramparca oldu. Acilarinizi yuregimde hissettim.
Ne yapilir inanin hic fikrim yok ama sizin icin dua edecegim.
Allah insallah yavrularinizla size hayirli, mutlu kapilar acar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?