- 3 Mayıs 2015
- 261
- 126
- Konu Sahibi Dream Catcher
- #1
Bu aralar çok hassaslaştım.Başka insanların derdini dert ediyorum resmen sanki kendim acı çekiyormuşum gibi.Kendi sorunlarımıu umursamıyorum daha çok diğer insanların üzüntüsü benim umrumda olan.Kendiminde iyi durumda olduğumu söyleyemem ama.Dışarıda gördüğüm zor durumdaki insan aaklımda 2 gün çıkmıyor en az hayvanlarda dahil.Babamla aram çok kötüdür yani annem babam ayrıldığından beri 13 14 yıl oldu 1 yıldan fazladır görüşmüyorum ama aklıma bu aralar çok geliyor ara ara ağlıyorum önceden bu kadar umursamazdım.Özlüyrum sanırım çok acı çekiyorum bilmiyorum neden bu özlem .Acı ve hayatın anlamsızlığı depresyondamıyım acaba.Eşimle şükür aram iyi maddi sıkıntılar hariç mutsuzum diyebileceğim şey yok manevi olarak eşim sağ olsun ama.İçimde hala bir sızı var eşimde bana kızıyor bu hassaslığımdan dolayı kendimi üzmemden dolayı.Yaşım 26 acaba yaşımdan dolayımı bilmiyorum.Çocuk getirmek istemiyorum bu dünyaya 4 yıldır evliyim ama sanki çocuğuma haksızlık edecekmişim gibi geliyor.Böyle bir dünyaya bir varlık getirerek.Herşey boş ve anlamsız geliyor bir ev almak eşya almak ne bileyim maddiyata düşkün olmak olmasada olur diyorum.Neden böyle oldum resmen yaşam sevincim yok içimde.Geleceğe dair hiç bir istek ve plan yok hayat boş ve anlamsız.Başkalarının mutsuz olduğu bir dünyada başkalarının mutlu olması milletin 1 ayda kazandığı parayı bir insanın bir günde yemesi daha neler neler öyle boşki bu dünya.
