- 14 Ağustos 2015
- 1.319
- 1.020
- 333
Kendimi çok çıkmazda hissediyorum, fikirlerinize muhtacım...
Erkek arkadaşımla birbirimizi çok seviyoruz. Ancak ona göre çok tartışıyormuşuz, kavga ediyormuşuz. Ama bana göre de çok normal, ateşli kavgalar yaşamıyorız saygımızı hiç kaybetmiyoruz ama tartışmalarımız oluyor 20-30 günde bir. Tartıştığımız konuları bir daha tekrarlamıyoruz. Ama ona göre hiç tartışmamak normaliymiş. Bir şeyden rahatsız olup kızsak da normal şekilde söylemeliymişiz. Üzülüp sitemli bir şey söylesem bile ona çok ağır geliyor. Ben bu durumun normal olduğunu söylesem de bir türlü inandıramıyorum. Eğer tartışmamız onun moralini bozuyorsa o tartışma çok büyük geliyor ben kendimi kontrol edememiş üslubumu ayarlayamamış oluyorum. Bu durumu nasıl yöneteceğim hiç bilmiyorum
Hep annem ile tanışmak istediğini şaka yollu gerçek yollu ifade ediyordu. Annem de onu gerçekten tanımak istediğini söyledi ben de kendisine ilettim. Bana dediği "çok sevindim annenin bu teklifini sen annemle tanıştıktan sonraya erteyelebiliriz" oldu ben de hani tanışmak istiyodun ciddiye bininxe niye böyle vazgeçiyosun ki dedim. Tamam tanışıcam ama çok büyük bi şekilde olmasın dedi. Çok büyük bi şekilde ne demek dedim yani bi yerde oturmalı olmasın ayaküstü tarzı bi şeyler dedi. Ben de bu cevabına çok üzüldüm o kadar üzüldüm ki... "Ben çok üzüldüm, annem seninle tanşmak için yanına gelecek ona sadece bi ayaküstü mü zaman ayıracaksın, ilişkimize verdiğin değer bu kadar mı " diye sitem ettim. Yine çok kavga ediyoruz a geldi konu. İlişkimize verdiğin değer bu kadar mı çok ağır bir sözmüş. Ben ona güvenip öyle demek istemeyeceğini, ızun süreli oturmaya çekindiği için öyle dediğini düşünmeliymişim. Söylediklerimi en yumuşak haliyle söylemeyw çalışıyorum ama yine de olmuyor ben napacağım
Erkek arkadaşımla birbirimizi çok seviyoruz. Ancak ona göre çok tartışıyormuşuz, kavga ediyormuşuz. Ama bana göre de çok normal, ateşli kavgalar yaşamıyorız saygımızı hiç kaybetmiyoruz ama tartışmalarımız oluyor 20-30 günde bir. Tartıştığımız konuları bir daha tekrarlamıyoruz. Ama ona göre hiç tartışmamak normaliymiş. Bir şeyden rahatsız olup kızsak da normal şekilde söylemeliymişiz. Üzülüp sitemli bir şey söylesem bile ona çok ağır geliyor. Ben bu durumun normal olduğunu söylesem de bir türlü inandıramıyorum. Eğer tartışmamız onun moralini bozuyorsa o tartışma çok büyük geliyor ben kendimi kontrol edememiş üslubumu ayarlayamamış oluyorum. Bu durumu nasıl yöneteceğim hiç bilmiyorum
Hep annem ile tanışmak istediğini şaka yollu gerçek yollu ifade ediyordu. Annem de onu gerçekten tanımak istediğini söyledi ben de kendisine ilettim. Bana dediği "çok sevindim annenin bu teklifini sen annemle tanıştıktan sonraya erteyelebiliriz" oldu ben de hani tanışmak istiyodun ciddiye bininxe niye böyle vazgeçiyosun ki dedim. Tamam tanışıcam ama çok büyük bi şekilde olmasın dedi. Çok büyük bi şekilde ne demek dedim yani bi yerde oturmalı olmasın ayaküstü tarzı bi şeyler dedi. Ben de bu cevabına çok üzüldüm o kadar üzüldüm ki... "Ben çok üzüldüm, annem seninle tanşmak için yanına gelecek ona sadece bi ayaküstü mü zaman ayıracaksın, ilişkimize verdiğin değer bu kadar mı " diye sitem ettim. Yine çok kavga ediyoruz a geldi konu. İlişkimize verdiğin değer bu kadar mı çok ağır bir sözmüş. Ben ona güvenip öyle demek istemeyeceğini, ızun süreli oturmaya çekindiği için öyle dediğini düşünmeliymişim. Söylediklerimi en yumuşak haliyle söylemeyw çalışıyorum ama yine de olmuyor ben napacağım