Çok kırgınım çok

beyazbeyzam .!.:

Herkese iyi geceler aslında yazacaklarım ne bir sorunuma çözüm ne de içimi dökmek o kadar kırgınım ki içim paramparça…üç gündür neredeyse yaşamıyorum yemek yiyorum ama yemiyorum sanki uyuyorum ama uyuduğumu bilmiyorum.3 yıldır evliyim bir çocuğum var eşimle şu şekilde evlendik annesi beni gördü beğendi anneme bahsetti annem bana anlattı ben de bir şans verip görüşelim dedim ve anlaştık ve evlendik görür görmez aşık olmadım ama zamanla seveceğimi biliyordum ve sevdim de.ama evliliğimiz o kadar zor zamanlara denk geldi ki ilk başta korona karantina derken düğün olmadı ziyaretler olmadı bir aylık evliyken koronayı çok ağır geçirdim eşim bir ay askere gitti işleri ters gitti iş kurdu bu sefer de çalışma saatleri zordu haftanın yedi günü ve gece on ikiye kadar çalışıyor.hamile kaldım duygusal anlamda ondan çok şey bekledim ama şartlar ve onun sürekli stresli olması hiç bir zaman bana duyarlı yapmadı onu ben de hep güçlü olmaya çalıştım bişey olduğu zaman ona varlığımla her anlamda destek oldum.ama daha ilk zamanlar da da belli oldu ki eşim çok çabuk sinirlenen biriydi ve bu beni daha da alttan biri yaptı.geçenlerde bir konu yüzünden tartıştık ve bana beni severek istemediğini söyledi çok bağırdı çok ciddiydi çok kırıcıydı tam seni seviyorum diyorum sonra bir şey oluyor ve senden soğuyorum dedi.sözleri bir kurşun gibi içimi tuzla buz etti olduğum yere çömeldim ve hiçbir şey yapmadım yapamadım zaten çok ketumdu hiç tatlı sözler söylemez beni hiç düşünmez herşeyi kendi başına hallet derdi ben de başı kalabalık derdim ve elimden geldiğince sorun çıkarmamaya çalışırdım.bazen canıma tak ederdi ve sorardım benimle mutlu musun falan diye evet derdi ben de inanırdım inanmak istiyordum belki de çünkü hiç hissetmiyordum.herşeyimi kaybetmiş gibiyim şu an yazacak çok şey var ama kabaca böyle bir evliliğim var o günden beri o kadar mutsuzum ki tabi hemen pişman oldu beni sevdiğini o sözlerin bir anlık sinirle çıktığını söyledi ama ben hiç iyi değilim artık yine eskisi gibi ona gülmemi konuşmamı istiyor ama hiç içimden gelmiyor ne yapabilirim bilmiyorum benim bir insana güvenim inancım çok hassas hemen kırılıyor hele ki bu gönülden sevdiğim eşimse ona dair hiçbir şey yok gibi içimde hiçbir şey olmamış gibi davranıyor ve öyle olalım diyo ama ben yapamam o sözleri asla unutamam ona eskisi gibi güzel gülemem ne olacak bilmiyorum boşanmak istesem çocuk var ama ben böyle nasıl yaşarım bilmiyorum ruhsuz ve duygusuz olmalıyım belki ama yapamam benim ona ve evliliğime verdiğim emek ve duygusal bağ o kadar derin ki boşansam bile toparlanamam hele çocuk varsa asla iyileşemem

Genişletmek için tıkla...

Thallosofili .!.:

Eşinizde öfke kontrol problemi olduğu belli .Siz de tam tersi naif,derin düşünen ,duygusal zekası yüksek birisiniz.Bence çift terapisine gitmelisiniz. Burda ne söylense boş.Öfke kontrol problemi olan erkekler ya böyle ağır konuşup pişman oluyor sonradan ya da bi sey atıp kırıyor ,öfkesini alıyor.Siz çok haklısınız, sevgisini bile hissettirmemiş size. terapiste gidip şans verebilirsiniz bir kez.

Genişletmek için tıkla...

lightgiver .!.:

Sen zaten sonunu soluksuz. Ben baglıyım. Boşanamam. Çocuk var. Boşansamda anlatamam. Bızımyazacagımız her şeyi her kapıyı kapatmışsın

Genişletmek için tıkla...

beyazbeyzam .!.:

Herkese iyi geceler aslında yazacaklarım ne bir sorunuma çözüm ne de içimi dökmek o kadar kırgınım ki içim paramparça…üç gündür neredeyse yaşamıyorum yemek yiyorum ama yemiyorum sanki uyuyorum ama uyuduğumu bilmiyorum.3 yıldır evliyim bir çocuğum var eşimle şu şekilde evlendik annesi beni gördü beğendi anneme bahsetti annem bana anlattı ben de bir şans verip görüşelim dedim ve anlaştık ve evlendik görür görmez aşık olmadım ama zamanla seveceğimi biliyordum ve sevdim de.ama evliliğimiz o kadar zor zamanlara denk geldi ki ilk başta korona karantina derken düğün olmadı ziyaretler olmadı bir aylık evliyken koronayı çok ağır geçirdim eşim bir ay askere gitti işleri ters gitti iş kurdu bu sefer de çalışma saatleri zordu haftanın yedi günü ve gece on ikiye kadar çalışıyor.hamile kaldım duygusal anlamda ondan çok şey bekledim ama şartlar ve onun sürekli stresli olması hiç bir zaman bana duyarlı yapmadı onu ben de hep güçlü olmaya çalıştım bişey olduğu zaman ona varlığımla her anlamda destek oldum.ama daha ilk zamanlar da da belli oldu ki eşim çok çabuk sinirlenen biriydi ve bu beni daha da alttan biri yaptı.geçenlerde bir konu yüzünden tartıştık ve bana beni severek istemediğini söyledi çok bağırdı çok ciddiydi çok kırıcıydı tam seni seviyorum diyorum sonra bir şey oluyor ve senden soğuyorum dedi.sözleri bir kurşun gibi içimi tuzla buz etti olduğum yere çömeldim ve hiçbir şey yapmadım yapamadım zaten çok ketumdu hiç tatlı sözler söylemez beni hiç düşünmez herşeyi kendi başına hallet derdi ben de başı kalabalık derdim ve elimden geldiğince sorun çıkarmamaya çalışırdım.bazen canıma tak ederdi ve sorardım benimle mutlu musun falan diye evet derdi ben de inanırdım inanmak istiyordum belki de çünkü hiç hissetmiyordum.herşeyimi kaybetmiş gibiyim şu an yazacak çok şey var ama kabaca böyle bir evliliğim var o günden beri o kadar mutsuzum ki tabi hemen pişman oldu beni sevdiğini o sözlerin bir anlık sinirle çıktığını söyledi ama ben hiç iyi değilim artık yine eskisi gibi ona gülmemi konuşmamı istiyor ama hiç içimden gelmiyor ne yapabilirim bilmiyorum benim bir insana güvenim inancım çok hassas hemen kırılıyor hele ki bu gönülden sevdiğim eşimse ona dair hiçbir şey yok gibi içimde hiçbir şey olmamış gibi davranıyor ve öyle olalım diyo ama ben yapamam o sözleri asla unutamam ona eskisi gibi güzel gülemem ne olacak bilmiyorum boşanmak istesem çocuk var ama ben böyle nasıl yaşarım bilmiyorum ruhsuz ve duygusuz olmalıyım belki ama yapamam benim ona ve evliliğime verdiğim emek ve duygusal bağ o kadar derin ki boşansam bile toparlanamam hele çocuk varsa asla iyileşemem

Genişletmek için tıkla...

beyazbeyzam .!.:

Herkese iyi geceler aslında yazacaklarım ne bir sorunuma çözüm ne de içimi dökmek o kadar kırgınım ki içim paramparça…üç gündür neredeyse yaşamıyorum yemek yiyorum ama yemiyorum sanki uyuyorum ama uyuduğumu bilmiyorum.3 yıldır evliyim bir çocuğum var eşimle şu şekilde evlendik annesi beni gördü beğendi anneme bahsetti annem bana anlattı ben de bir şans verip görüşelim dedim ve anlaştık ve evlendik görür görmez aşık olmadım ama zamanla seveceğimi biliyordum ve sevdim de.ama evliliğimiz o kadar zor zamanlara denk geldi ki ilk başta korona karantina derken düğün olmadı ziyaretler olmadı bir aylık evliyken koronayı çok ağır geçirdim eşim bir ay askere gitti işleri ters gitti iş kurdu bu sefer de çalışma saatleri zordu haftanın yedi günü ve gece on ikiye kadar çalışıyor.hamile kaldım duygusal anlamda ondan çok şey bekledim ama şartlar ve onun sürekli stresli olması hiç bir zaman bana duyarlı yapmadı onu ben de hep güçlü olmaya çalıştım bişey olduğu zaman ona varlığımla her anlamda destek oldum.ama daha ilk zamanlar da da belli oldu ki eşim çok çabuk sinirlenen biriydi ve bu beni daha da alttan biri yaptı.geçenlerde bir konu yüzünden tartıştık ve bana beni severek istemediğini söyledi çok bağırdı çok ciddiydi çok kırıcıydı tam seni seviyorum diyorum sonra bir şey oluyor ve senden soğuyorum dedi.sözleri bir kurşun gibi içimi tuzla buz etti olduğum yere çömeldim ve hiçbir şey yapmadım yapamadım zaten çok ketumdu hiç tatlı sözler söylemez beni hiç düşünmez herşeyi kendi başına hallet derdi ben de başı kalabalık derdim ve elimden geldiğince sorun çıkarmamaya çalışırdım.bazen canıma tak ederdi ve sorardım benimle mutlu musun falan diye evet derdi ben de inanırdım inanmak istiyordum belki de çünkü hiç hissetmiyordum.herşeyimi kaybetmiş gibiyim şu an yazacak çok şey var ama kabaca böyle bir evliliğim var o günden beri o kadar mutsuzum ki tabi hemen pişman oldu beni sevdiğini o sözlerin bir anlık sinirle çıktığını söyledi ama ben hiç iyi değilim artık yine eskisi gibi ona gülmemi konuşmamı istiyor ama hiç içimden gelmiyor ne yapabilirim bilmiyorum benim bir insana güvenim inancım çok hassas hemen kırılıyor hele ki bu gönülden sevdiğim eşimse ona dair hiçbir şey yok gibi içimde hiçbir şey olmamış gibi davranıyor ve öyle olalım diyo ama ben yapamam o sözleri asla unutamam ona eskisi gibi güzel gülemem ne olacak bilmiyorum boşanmak istesem çocuk var ama ben böyle nasıl yaşarım bilmiyorum ruhsuz ve duygusuz olmalıyım belki ama yapamam benim ona ve evliliğime verdiğim emek ve duygusal bağ o kadar derin ki boşansam bile toparlanamam hele çocuk varsa asla iyileşemem

Genişletmek için tıkla...

beyazbeyzam .!.:

Herkese iyi geceler aslında yazacaklarım ne bir sorunuma çözüm ne de içimi dökmek o kadar kırgınım ki içim paramparça…üç gündür neredeyse yaşamıyorum yemek yiyorum ama yemiyorum sanki uyuyorum ama uyuduğumu bilmiyorum.3 yıldır evliyim bir çocuğum var eşimle şu şekilde evlendik annesi beni gördü beğendi anneme bahsetti annem bana anlattı ben de bir şans verip görüşelim dedim ve anlaştık ve evlendik görür görmez aşık olmadım ama zamanla seveceğimi biliyordum ve sevdim de.ama evliliğimiz o kadar zor zamanlara denk geldi ki ilk başta korona karantina derken düğün olmadı ziyaretler olmadı bir aylık evliyken koronayı çok ağır geçirdim eşim bir ay askere gitti işleri ters gitti iş kurdu bu sefer de çalışma saatleri zordu haftanın yedi günü ve gece on ikiye kadar çalışıyor.hamile kaldım duygusal anlamda ondan çok şey bekledim ama şartlar ve onun sürekli stresli olması hiç bir zaman bana duyarlı yapmadı onu ben de hep güçlü olmaya çalıştım bişey olduğu zaman ona varlığımla her anlamda destek oldum.ama daha ilk zamanlar da da belli oldu ki eşim çok çabuk sinirlenen biriydi ve bu beni daha da alttan biri yaptı.geçenlerde bir konu yüzünden tartıştık ve bana beni severek istemediğini söyledi çok bağırdı çok ciddiydi çok kırıcıydı tam seni seviyorum diyorum sonra bir şey oluyor ve senden soğuyorum dedi.sözleri bir kurşun gibi içimi tuzla buz etti olduğum yere çömeldim ve hiçbir şey yapmadım yapamadım zaten çok ketumdu hiç tatlı sözler söylemez beni hiç düşünmez herşeyi kendi başına hallet derdi ben de başı kalabalık derdim ve elimden geldiğince sorun çıkarmamaya çalışırdım.bazen canıma tak ederdi ve sorardım benimle mutlu musun falan diye evet derdi ben de inanırdım inanmak istiyordum belki de çünkü hiç hissetmiyordum.herşeyimi kaybetmiş gibiyim şu an yazacak çok şey var ama kabaca böyle bir evliliğim var o günden beri o kadar mutsuzum ki tabi hemen pişman oldu beni sevdiğini o sözlerin bir anlık sinirle çıktığını söyledi ama ben hiç iyi değilim artık yine eskisi gibi ona gülmemi konuşmamı istiyor ama hiç içimden gelmiyor ne yapabilirim bilmiyorum benim bir insana güvenim inancım çok hassas hemen kırılıyor hele ki bu gönülden sevdiğim eşimse ona dair hiçbir şey yok gibi içimde hiçbir şey olmamış gibi davranıyor ve öyle olalım diyo ama ben yapamam o sözleri asla unutamam ona eskisi gibi güzel gülemem ne olacak bilmiyorum boşanmak istesem çocuk var ama ben böyle nasıl yaşarım bilmiyorum ruhsuz ve duygusuz olmalıyım belki ama yapamam benim ona ve evliliğime verdiğim emek ve duygusal bağ o kadar derin ki boşansam bile toparlanamam hele çocuk varsa asla iyileşemem

Genişletmek için tıkla...

Lambayapufde .!.:

Zaman zaman sinirlenince gerçek olmayan cümleler kurabiliriz.Ama tabi her cümle de gerçek mi değil mi bunu düşünmek çok yorucu anlıyorum.Bence sizin genel olarak problemimiz hayatınızın merkezine eşinizi koymanız.Bu kadar öldüm bittim yıkıldım artık iyileşemem cümlelerinin sebebi bu..Bakın bu hisler normal değil..Eşinizi elbetteki seveceksiniz ama eşinizin bir cümlesiyle bu kadar da kendinizi hırpalamayın.Kimse vazgeçilmez değildir bunu unutmayın ve hayatınızın merkezine sadece kendinizi alın..Önce kendiniz sonra başkaları..Önceliğiniz böyle olmalı…

Genişletmek için tıkla...

lightgiver .!.:

Sen zaten sonunu soluksuz. Ben baglıyım. Boşanamam. Çocuk var. Boşansamda anlatamam. Bızımyazacagımız her şeyi her kapıyı kapatmışsın

Genişletmek için tıkla...